Εγκλωβισμένοι «στο μπαρ»

Γράφει ο Δημήτρης Κιαχίδης

«Το μπαρ»

Σκηνοθεσία: Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια

Σενάριο: Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια, Χόργκε Γκουεριτσαετσεβαρία

Ερμηνείες: Μπλάνκα Σουάρεθ (Έλενα), Μάριο Κάσας (Νάτσο), Κάρμεν Μάτσι (Τρίνι), Χάιμε Ορντόνεθ (Ίσραελ), Σεκούν ντε λα Ρόσα (Σάτουρ), Τερέλε Πάβεθ (Αμπάρο)

Μαδρίτη, μεσημέρι μιας συνηθισμένης εργάσιμης μέρας. Το μπαρ που διαχειρίζεται η Αμπάρο και ο υπάλληλος της Σάτουρ, είναι σχεδόν γεμάτο από διάφορους ετερόκλητους τύπους: η Έλενα, μία νέα όμορφη γυναίκα, ελαφρά αφελής, σ’ αναζήτηση του έρωτα μέσω ενός »τυφλού» ραντεβού, ένας τυπικός hipster, ο Νάτσο, η μεσόκοπη Τρίνι εξαρτημένη από τον τζόγο προσπαθώντας να καταπολεμήσει την μοναξιά της, ο Ίσραελ, ένας μισότρελλος αλκοολικός άστεγος, ένας συνταξιούχος αστυνομικός και μερικοί άλλοι.

Φεύγοντας από το μπαρ ένας πελάτης πυροβολείται. Την ίδια τύχη έχει και ένας άλλος που σπεύδει να τον βοηθήσει. Αμέσως επικρατεί πανικός ανάμεσα στους υπόλοιπους θαμώνες, ο οποίος αυξάνεται δραματικά όταν διαπιστώνεται πως οι σωροί έχουν εξαφανιστεί και η πλατεία μπροστά στο μπαρ έχει εκκενωθεί. Πλέον γίνεται συνειδητό σ’ όλους πως αυτός που πυροβολεί, για κάποιον λόγο θέλει να τους κρατήσει μέσα στο μπαρ. Σταδιακά αρχίζουν να υποψιάζονται ο ένας τον άλλον για πιθανό τρομοκράτη, μέχρι που θυμούνται έναν πελάτη που όλο αυτό το διάστημα είναι κλεισμένος στην τουαλέτα. Παραβιάζοντας την πόρτα θα βρεθούν μπροστά σε μια εφιαλτική αποκάλυψη και θα καταλάβουν ότι η ζωή τους κινδυνεύει…

Γνωρίσαμε τον Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια με την εντυπωσιακή ταινία του »Η τελευταία ακροβάτις της Μαδρίτης», μία δημιουργία αναφορικά με το βαθύ τραύμα του φρανκισμού και πριν λίγο, στα πλαίσια του 2ου φεστιβάλ ισπανόφωνου κινηματογράφου στην Αθήνα, είδαμε το »Η μεγάλη μου νύχτα», μία, με έντονο ρυθμό γυρισμένη, διαβρωτική σάτιρα πάνω στον κόσμο της τηλεόρασης.

Ο ρυθμός, η ένταση, το σασπένς, η δημιουργία κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας, το χιούμορ, και γενικά η πολύ καλή κινηματογραφική αφήγηση συγκαταλέγεται στα προσόντα της ταινίας. Άλλωστε ο σκηνοθέτης αναφέρει ως δημιουργικές επιρροές του τον Τζον Κάρπεντερ και τον Λουίς Μπονιουέλ. Αλλά το βασικό πρόβλημα της βρίσκεται στο σενάριο, παρά το γεγονός ότι οι Άλεξ ντε λα Ιγκλέσια και Χόργκε Γκουεριτσαετσεβαρία συνεργάζονται σε σταθερή βάση. Η ιστορία έχει πολλά άλματα και ταυτόχρονα ακόμα περισσότερα κενά. Προσπαθεί αρκετά σχηματικά και πρόχειρα να ασκήσει κοινωνική και πολιτική κριτική. Παράλληλα σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες, με εξαίρεση την Έλενα, σκιαγραφούνται μονοδιάστατα, είναι αρκετά τυποποιημένοι, πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα σε βάρος του άλλου για να επιζήσουν, και ειδικά ο Ίσραελ προς το τέλος της ταινίας οδεύει προς την καρικατούρα.

Όλες οι ερμηνείες είναι καλές και πειστικές αν και όπως αναφέρθηκε οι χαρακτήρες δεν βοηθάνε τους ηθοποιούς να αναδείξουν όλες τις δυνατότητες τους. Εν τέλει έχουμε μία άνιση ταινία, με αρκετές καλές στιγμές, αλλά με το που τελειώνει σου αφήνει την αίσθηση του ημιτελούς και της χαμένης ευκαιρίας για κάτι πραγματικά σπουδαίο.6,5/10

http://fractalart.gr