Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξαναχτυπά την εργατική βάση των σωματείων

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξαναχτυπά την εργατική βάση των σωματείων

  • |

Με τη νέα επίθεση στις συνδικαλιστικές κατακτήσεις και στο δικαίωμα στην απεργία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επαναβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει γυρισμός από τον μνημονιακό κατήφορο.

Κατερίνα Γιαννούλια*

H σύ­μπλευ­ση της πάλαι ποτέ αρι­στε­ράς (του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) με το κε­φά­λαιο έχει με­τα­τρέ­ψει την κυ­βέρ­νη­ση σε εκ­φρα­στή των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου και γι’ αυτό υλο­ποιεί με εκ­πλη­κτι­κή αφο­σί­ω­ση τις χρό­νιες απαι­τή­σεις του όπως είναι αυτό της κα­τάρ­γη­σης του απερ­για­κού δι­καιώ­μα­τος, αλλά και των υπο­λοί­πων ερ­γα­τι­κών κα­τα­κτή­σε­ων των Σω­μα­τεί­ων, όπως είναι η υπο­γρα­φή των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων.

Από τα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης και μετά, ο ΣΕΒ και όλες οι αστι­κές και συ­στη­μι­κές δυ­νά­μεις προ­σπα­θούν να κα­ταρ­γή­σουν την τα­ξι­κή πάλη, όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά μας θυ­μί­ζει ο Σω­τή­ρης Μάρ­τα­λης στη δι­πλα­νή σε­λί­δα, ανα­φέ­ρο­ντας τα λε­γό­με­να του υπουρ­γού Λά­σκα­ρη της κυ­βέρ­νη­σης Κα­ρα­μαν­λή.
Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ επι­χει­ρεί συ­στη­μα­τι­κά να αφαι­ρέ­σει κάθε δυ­να­τό­τη­τα συλ­λο­γι­κής διεκ­δί­κη­σης από τα συν­δι­κά­τα και νο­μο­θε­τεί συ­νε­χώς υπέρ των ερ­γο­δο­τών. Είναι η δεύ­τε­ρη φορά (η πρώτη ήταν κατά την ψή­φι­ση του με­σο­πρό­θε­σμου, το Μάιο του 2017) που επι­φέ­ρει αντερ­γα­τι­κές αλ­λα­γές στο νόμο 1264/1982. Έχει ήδη νο­μο­θε­τή­σει, δη­λα­δή, δυ­σμε­νώς για τις συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες που είχαν κυ­ρί­ως τα πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία και οι ομο­σπον­δί­ες.

Τώρα, υπερ­δι­πλα­σιά­ζει τον αριθ­μό των ερ­γα­ζο­μέ­νων που χρειά­ζε­ται να είναι πα­ρό­ντες σε γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση πρω­το­βάθ­μιου σω­μα­τεί­ου, ώστε να προ­κη­ρύ­ξουν απερ­γία. Έτσι, το νέο όριο για προ­κή­ρυ­ξη απερ­γί­ας τί­θε­ται στο 50%+1 των τα­μεια­κώς εντά­ξει μελών, ενώ στον 1264/82 στην πρώτη γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση απαι­τού­νταν πλειο­ψη­φία στο 1/3 και στην τρίτη γε­νι­κή συ­νέ­λευ­ση στο 1/5.

Είναι προ­φα­νής η στό­χευ­ση, όπως πε­ρι­γρά­φει κι ο Γιάν­νος Γιαν­νό­που­λος, που είναι να πλη­γεί η βάση των συλ­λο­γι­κά ορ­γα­νω­μέ­νων ερ­γα­ζο­μέ­νων και μά­λι­στα σε πολύ δύ­σκο­λους και άγριους χώ­ρους, όπως είναι ο ιδιω­τι­κός το­μέ­ας.
Το σί­γου­ρο είναι ότι οι επι­θέ­σεις στις συν­δι­κα­λι­στι­κές κα­τα­κτή­σεις, σε επό­με­νες φά­σεις, θα επε­κτα­θούν σε με­γα­λύ­τε­ρα τμή­μα­τα ομο­σπον­διών και συ­νο­μο­σπον­διών, που προ­σω­ρι­νά φαί­νε­ται να ξε­φεύ­γουν.

Νο­μο­θε­σία υπέρ των ερ­γο­δο­τών

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ συ­μπλη­ρώ­νει το νο­μο­θε­τι­κό οπλο­στά­σιο των ερ­γο­δο­τών, με την κα­τάρ­γη­ση, στην πράξη, του δι­καιώ­μα­τος των σω­μα­τεί­ων να προ­κη­ρύσ­σουν απερ­γία.

Τα υπό­λοι­πα κομ­μά­τια του αντερ­γα­τι­κού παζλ τα βιώ­νου­με κα­θη­με­ρι­νά, με την πλειο­ψη­φία των απερ­γιών να κρί­νο­νται από τα δι­κα­στή­ρια πα­ρά­νο­μες ή/και κα­τα­χρη­στι­κές, με την προη­γού­με­νη νο­μο­θέ­τη­ση του έμ­με­σου δι­καιώ­μα­τος ερ­γο­δο­τι­κής αντα­περ­γί­ας (λοκ-άουτ), με τη διευ­κό­λυν­ση που πα­ρέ­χει στους ερ­γο­δό­τες για απο­λύ­σεις συν­δι­κα­λι­στών λόγω «αδι­καιο­λό­γη­της απου­σί­ας» ερ­γα­ζο­μέ­νων για πάνω από τρεις μέρες, με την αναγ­γε­λία για «κω­δι­κο­ποί­η­ση της ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας» με την αφαί­ρε­ση του δι­καιώ­μα­τος για κα­θο­ρι­σμό μι­σθών και συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων από τα σω­μα­τεία, με τη θε­σμο­θέ­τη­ση των «Ενώ­σε­ων Προ­σώ­πων» που έχουν δι­καί­ω­μα να συ­γκρο­τή­σουν οι ερ­γο­δό­τες με τη συμ­φω­νία μόλις του 15% του συ­νό­λου των ερ­γα­ζο­μέ­νων σε μία επι­χεί­ρη­ση, στή­νο­ντας ερ­γο­δο­τι­κές δομές και πα­ρα­κάμ­πτο­ντας τα αλη­θι­νά σω­μα­τεία των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με τη γε­νί­κευ­ση των «εσω­τε­ρι­κών κα­νο­νι­σμών» και των «αξιο­λο­γή­σε­ων» των ερ­γα­ζο­μέ­νων, με τη μεί­ω­ση σε αριθ­μό και ρόλο των επι­θε­ω­ρη­τών ερ­γα­σί­ας.

Η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και ο ΣΕΒ κι οι «δα­νει­στές» ξέ­ρουν καλά ότι… ο Λά­σκα­ρης δεν κα­τά­φε­ρε να κα­ταρ­γή­σει την τα­ξι­κή πάλη, ούτε βέ­βαια και η απο­γο­ή­τευ­ση που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έσπει­ρε θα κρα­τή­σει για πάντα και δεν θα με­τα­τρα­πεί σε οργή και ορ­γα­νω­μέ­νη αντί­δρα­ση από τα συλ­λο­γι­κά ερ­γα­λεία των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που είναι τα συν­δι­κά­τα.

Αντι­δρά­σεις;

Θα πε­ρί­με­νε κα­νείς ότι τα κόμ­μα­τα που κα­τα­χρά­στη­καν τα δι­καιώ­μα­τα της συν­δι­κα­λι­στι­κής νο­μο­θε­σί­ας (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τα πα­ρα­κλά­δια τους), αλλά και ανεκ­δι­ή­γη­τοι μι­μη­τές τους, όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτοί που με­τέ­τρε­ψαν τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ελευ­θε­ρί­ες σε προ­νό­μια για ίδιο όφε­λος και μα­κριά από το συμ­φέ­ρον αυτών που εκ­προ­σω­πού­σαν, αυτοί (ο πα­λιός και νέος κυ­βερ­νη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός) που λέ­ρω­σαν την έν­νοια του συν­δι­κα­λι­σμού και την έκα­ναν ταυ­τό­ση­μη με κάτι πολύ βρό­μι­κο, αυτοί που βγαί­νουν από τα πο­λυ­τε­λή γρα­φεία τους για να κυ­κλο­φο­ρή­σουν μόνο σε δια­δρό­μους και γρα­φεία της πο­λι­τι­κής και οι­κο­νο­μι­κής εξου­σί­ας, έχο­ντας ξε­χά­σει το πε­ζο­δρό­μιο και τις δια­δη­λώ­σεις των αν­θρώ­πων της ερ­γα­τι­κής τάξης, θα είχαν, αν όχι την ευαι­σθη­σία, το ιδιο­τε­λές συμ­φέ­ρον να υπε­ρα­σπι­στούν την υπάρ­χου­σα νο­μο­θε­σία, ώστε να δια­τη­ρή­σουν τις «κα­ρε­κλί­τσες» τους.

Δεν συμ­βαί­νει όμως αυτό! Πα­ρά­ξε­νο; Κα­θό­λου!

Οι συν­δι­κα­λι­στές των ΠΑΣΚΕ (ΔΗΣΥΠ)-ΔΑ­ΚΕ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των όποιων πα­ρα­φυά­δων τους, σε συ­μπα­γή και αδιαί­ρε­τη σύ­μπλευ­ση με­τα­ξύ τους, αλλά και με τους ερ­γο­δό­τες και την κυ­βέρ­νη­σή τους, σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕ­ΔΥ-ΕΚΑ, αρ­νού­νται συ­στη­μα­τι­κά και επί­μο­να να υπε­ρα­σπι­στούν του­λά­χι­στον το υπάρ­χον νο­μο­θε­τι­κό πλαί­σιο των συν­δι­κα­λι­στι­κών κα­τα­κτή­σε­ων και έτσι το μόνο που έχει προ­κη­ρυ­χτεί (κι αυτό με πολύ πίεση από την Αρι­στε­ρά) είναι μία 3ωρη πα­νελ­λα­δι­κή στάση ερ­γα­σί­ας από την ΑΔΕΔΥ, τη μέρα ψή­φι­σης της κα­τάρ­γη­σης του απερ­για­κού δι­καιώ­μα­τος, μαζί με τα υπό­λοι­πα 69 αντερ­γα­τι­κά και αντι­λαϊ­κά προ­α­παι­τού­με­να της τρί­της αξιο­λό­γη­σης.

Οι πα­ρα­τά­ξεις της Αρι­στε­ράς (ΜΕ­ΤΑ-Πα­ρεμ­βά­σεις-ΠΑ­ΜΕ)  σε μία κοινή πρω­το­βου­λία (που αν συ­νε­χι­ζό­ταν και επε­κτει­νό­ταν θα βοη­θού­σε στην ανα­σύ­ντα­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος) στην ΑΔΕΔΥ, ζή­τη­σαν έκτα­κτη Εκτε­λε­στι­κή Επι­τρο­πή (που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στις 3/1), για να προ­κη­ρυ­χθεί 24ωρη απερ­γία απέ­να­ντι στην αλ­λα­γή του συν­δι­κα­λι­στι­κού νόμου και τα μέτρα της τρί­της αξιο­λό­γη­σης.

Το ΜΕΤΑ και οι Πα­ρεμ­βά­σεις πρό­τει­ναν 2ή­με­ρο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, με συλ­λα­λη­τή­ρια στις 10/1 ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς της λαϊ­κής πε­ριου­σί­ας, 24ωρη απερ­γία στις 11/1 για τα νέα μέτρα και συλ­λα­λη­τή­ριο τη μέρα ψή­φι­σης του πο­λυ­νο­μο­σχέ­διου, ώστε η πρω­το­βου­λία των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων να βρί­σκε­ται στην πλευ­ρά των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Το ΠΑΜΕ, δυ­στυ­χώς, δεν συ­ντά­χθη­κε με αυτή την πρό­τα­ση. Πρό­τει­νε 24ωρη απερ­γία τη μέρα ψή­φι­σης των μέ­τρων, αφή­νο­ντας την πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων στην κυ­βέρ­νη­ση.

Υπό το βάρος των μέ­τρων και προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πι­στεί το αρ­ρα­γές μπλοκ των μνη­μο­νια­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων, ΔΑ­ΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΑ­ΤΡΟ­ΠΗ (πα­ρά­τα­ξη Μπα­λα­σό­που­λου) που δεν τάσ­σο­νταν υπέρ μιας κι­νη­το­ποί­η­σης αντά­ξιας της ευ­θεί­ας επί­θε­σης που δέ­χε­ται ιδιαί­τε­ρα το ορ­γα­νω­μέ­νο συν­δι­κα­λι­στι­κό κι ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα, το ΠΑΜΕ επα­νε­ξέ­τα­σε την προ­βλη­μα­τι­κή αρ­χι­κή θέση του κι έθεσε την πρό­τα­ση για απερ­γία στις 12/1.

Οι δυ­νά­μεις του ΜΕΤΑ, παρά τους χρο­νι­κούς πε­ριο­ρι­σμούς για απο­τε­λε­σμα­τι­κή προ­πα­γάν­δι­ση της απερ­γί­ας αυτής, με στόχο να μην μεί­νουν χωρίς τη δέ­ου­σα απά­ντη­ση η κυ­βέρ­νη­ση, ο ΣΕΒ κι οι «θε­σμοί», οι Πα­ρεμ­βά­σεις, αλλά και ομο­σπον­δί­ες και πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία κι­νή­θη­καν προς την επι­βο­λή αυτής της μέρας απερ­γί­ας (12/1) πα­ντού, με απο­φά­σεις όπου μπό­ρε­σαν, κό­ντρα στη συ­νει­δη­τή απρα­ξία των πλειο­ψη­φιών σε ΑΔΕ­ΔΥ-ΓΣΕΕ-ΕΚΑ.

Διέ­ξο­δος

Αυτός ο τρό­πος είναι μια καλή λύση. Αυτή είναι η πρό­τα­ση που γί­νε­ται εδώ και καιρό από τις δυ­νά­μεις του ΜΕΤΑ, για κοι­νές πρω­το­βου­λί­ες της Αρι­στε­ράς (Κέ­ντρο Αγώνα) που θα έχουν τη δύ­να­μη να πα­ρα­κάμ­πτουν τις μνη­μο­νια­κές, γρα­φειο­κρα­τι­κές και κυ­βερ­νη­τι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες.
Μέχρι να κα­τα­φέ­ρου­με να αλ­λά­ξου­με τους συ­σχε­τι­σμούς στα συν­δι­κά­τα, μέχρι οι ηγε­σί­ες να γί­νουν εξί­σου τα­ξι­κές με τη βάση, η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να κάνει γρή­γο­ρα βή­μα­τα για να υπε­ρα­σπι­στεί τα ερ­γα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Η Αρι­στε­ρά βρί­σκε­ται ούτως ή άλλως μαζί στους αγώ­νες (για τους πλει­στη­ρια­σμούς, το συν­δι­κα­λι­στι­κό νόμο, την αξιο­λό­γη­ση, τους συμ­βα­σιού­χους) και αντί να κι­νεί­ται πα­ράλ­λη­λα, θα είναι πολύ πιο χρή­σι­μο να κι­νη­θεί συ­νεν­νοη­μέ­να και δια­σταυ­ρού­με­να, για να απο­κτη­θεί κά­πο­τε η απα­ραί­τη­τη αυ­το­πε­ποί­θη­ση, εμπι­στο­σύ­νη και μα­ζι­κό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, στο δρόμο όπου δί­νο­νται οι μάχες.

*Η Κα­τε­ρί­να Γιαν­νού­λια είναι μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ

rproject.gr