Έχει έρθει η ώρα επαναστατικών λαϊκών πρακτικών;

Με αφορμή την πρόταση συμμαχίας Λαϊκής Ενότητας και Ανταρσύας (και γιατί όχι του κόσμου του ΚΚΕ;)

Δια­νύ­ου­με τον δέ­κα­το χρόνο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης υπερ­συσ­σώ­ρευ­σης, που ακόμη δεν έχει ξε­πε­ρα­στεί, και τον όγδοο χρόνο της μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής που απο­σκο­πού­σε στην ανά­καμ­ψη της βα­θύ­τα­τα κλο­νι­σμέ­νης κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και στην άτεγ­κτη δρα­κό­ντεια δη­μο­σιο­νο­μι­κή προ­σαρ­μο­γή της ευ­ρω­παϊ­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής διε­θνο­ποί­η­σης. Και μά­λι­στα το ζή­τη­μα είναι ότι τον προ­σε­χή Αύ­γου­στο 2018 δεν πρό­κει­ται να υπάρ­ξει απε­ξάρ­τη­ση από την πο­λι­τι­κή των τριών ψη­φι­σμέ­νων και υλο­ποι­η­μέ­νων μνη­μο­νί­ων, οι πο­λι­τι­κές μεί­ω­σης των συ­ντά­ξε­ων θα συ­νε­χί­ζο­νται, οι ερ­γα­τι­κοί μι­σθοί να πα­ρα­μέ­νουν κα­θη­λω­μέ­νοι, οι κοι­νω­φε­λείς επι­χει­ρή­σεις που έχουν απο­μεί­νει σε δη­μό­σιο έλεγ­χο θα οδη­γού­νται στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση, και η προ­σφυ­γή στις χρη­μα­το­πι­στω­τι­κές αγο­ρές για την άντλη­ση δη­μό­σιων δα­νεί­ων θα απαι­τεί την διαιώ­νι­ση του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, δια­φο­ρε­τι­κά ο δα­νει­σμός του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σί­ου θα κα­θί­στα­ται όλο και ακρι­βό­τε­ρος, με όλο και υψη­λό­τε­ρα επι­τό­κια.

Ανέστης Ταρπάγκος

 

Ένα αν­θρώ­πι­νο ψυ­χι­κό δυ­να­μι­κό σε πλήρη κα­τα­στο­λή

 

Πλέον τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά εξα­θλί­ω­σης, από­γνω­σης, κα­τα­στο­λής και στε­ρή­σε­ων των λαϊ­κών τά­ξε­ων που έχουν προ­κύ­ψει σ’ αυτό το διά­στη­μα, με­τα­τρέ­πο­ντας την χώρα σε τρι­κο­κο­σμι­κή οι­κο­νο­μία και με­τα­το­πί­ζο­ντας τον ερ­γα­τι­κό πλη­θυ­σμό σε ασια­τι­κά κοι­νω­νι­κά πρό­τυ­πα, μα­κράν οποιασ­δή­πο­τε ευ­ρω­παϊ­κής μυ­θο­λο­γί­ας εξο­μοί­ω­σης, απο­κτούν στα­θε­ρό­τη­τα και μο­νι­μό­τη­τα, χωρίς ορατό πεδίο υπέρ­βα­σής τους, ή έστω στοι­χειώ­δους τους άμ­βλυν­σης. Τα κύρια πλη­θυ­σμια­κά στρώ­μα­τα που βιώ­νουν τις πλέον ακραί­ες συ­νέ­πειες αυτών των πο­λι­τι­κών είναι :

Α) Ο άνερ­γος κό­σμος που στην συ­ντρι­πτι­κή του πλειο­νό­τη­τα στε­ρεί­ται αξιο­πρε­πών επι­δο­μά­των ανερ­γί­ας και εμπαί­ζε­ται με οκτά­μη­να απα­σχό­λη­σης, από και­ρού εις και­ρόν, με αμοι­βές που δεν επαρ­κούν για την δια­βί­ω­ση λαϊ­κών οι­κο­γε­νειών (500 ευρώ).

Β) Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της ιδιω­τι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας που αμεί­βο­νται στην πλειο­νό­τη­τά τους με τον μειω­μέ­νο κα­τώ­τα­το μισθό (600 ευρώ), στο μέτρο που οι απο­δο­χές των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων κα­ταρ­γή­θη­καν από τον Φε­βρουά­ριο 2012, σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις αντι­με­τω­πί­ζουν με­γά­λες κα­θυ­στε­ρή­σεις στις πλη­ρω­μές των μι­σθών και μια δίχως προη­γού­με­νο ελα­στι­κο­ποί­η­ση των όρων απα­σχό­λη­σής τους.

Γ) Τα στρώ­μα­τα της νε­ο­λαί­ας, και μά­λι­στα των απο­φοί­των της τε­χνο­λο­γι­κής και πα­νε­πι­στη­μια­κής εκ­παί­δευ­σης (πλην ελα­χί­στων πε­ρι­πτώ­σε­ων εξει­δι­κευ­μέ­νης ερ­γα­σί­ας), που γνω­ρί­ζουν την με­ρι­κή και προ­σω­ρι­νή απα­σχό­λη­ση, τον υπό-κα­τώ­τα­το μισθό (400 ευρώ), καθώς και την συ­στη­μα­τι­κή ετε­ρο­α­πα­σχό­λη­ση, και παίρ­νουν τον εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο δρόμο της με­τα­νά­στευ­σης.

Δ) Το με­γά­λο μέρος των συ­ντα­ξιού­χων, που έχουν υπο­στεί μειώ­σεις της τάξης του 40% στα προη­γού­με­να χρό­νια, και τώρα με την εκ­πνοή της τρέ­χου­σας χρο­νιάς, τους πε­ρι­μέ­νουν οι μειώ­σεις του 18% ( Νόμος Αχτσιό­γλου 4488 / 2017), καθώς και η πα­ρα­πέ­ρα απο­ψί­λω­ση που έχει έτοι­μη το ΔΝΤ, όπως ομο­λο­γούν τα οι­κο­νο­μι­κά επι­τε­λεία της ΝΔ (π.χ. Μ. Ξαφά).

Ε) Μόνον ορι­σμέ­νες κα­τη­γο­ρί­ες του δη­μο­σιο­ϋ­παλ­λη­λι­κού κό­σμου , των με­γά­λων ερ­γο­στα­σί­ων στα­θε­ρής κερ­δο­φο­ρί­ας και τμη­μά­των των αυ­το­α­πα­σχο­λου­μέ­νων μι­κρο­α­στι­κών τά­ξε­ων, πα­ρό­λο που έχουν εξί­σου πλη­γεί από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές (πε­ρι­κο­πές απο­δο­χών, αύ­ξη­ση φο­ρο­λο­γι­κών επι­βα­ρύν­σε­ων), εντού­τοις δεν έχουν φτά­σει ακόμη στον πυθ­μέ­να της κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης.

Τα στρώ­μα­τα αυτά είναι φο­ρείς ενός ψυχο – βιο­λο­γι­κού δυ­να­μι­κού που κα­τα­στέλ­λε­ται και πα­ρα­φθεί­ρε­ται, πα­ρα­μέ­νει χωρίς ζω­τι­κή κοι­νω­νι­κή ικα­νο­ποί­η­ση, αδυ­να­τεί να πραγ­μα­τώ­σει τον εαυτό του με στοι­χειω­δώς χει­ρα­φε­τη­μέ­νους όρους, σε τε­λι­κή ανά­λυ­ση να δώσει νόημα και πε­ριε­χό­με­νο σε μια ζωή που στε­ρεί­ται, μόνον και μόνον για να δια­σφα­λι­στεί η κερ­δο­φο­ρία του σύγ­χρο­νου ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού και η το­κο­γλυ­φία του ευ­ρω­παϊ­κού χρη­μα­τι­στι­κού κε­φα­λαί­ου. Ένα τέ­τοιο αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό που κα­τα­στέλ­λε­ται και ακρω­τη­ριά­ζε­ται δεν μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει με όρους «υγιούς ισορ­ρο­πί­ας», παρά εκ­φρά­ζο­ντας την αντι­πα­λό­τη­τα σ’ αυτή την κοι­νω­νι­κή εξα­θλί­ω­ση, προς την πλευ­ρά της ερ­γο­δο­τι­κής εξου­σί­ας και των αστι­κών κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, που υλο­ποιούν αυτές τις στε­ρή­σεις. Δια­φο­ρε­τι­κά επέρ­χε­ται μια δια­δι­κα­σία «εκ­φυ­λι­σμού» αυτού του αν­θρώ­πι­νου δυ­να­μι­κού τέ­τοια που είναι δυ­να­τό να κα­τα­λή­ξει και σε εντε­λώς αντί­στρο­φες κα­τευ­θύν­σεις.

 

Από την ψυ­χο­λο­γι­κή ανά­τα­ξη στον κοι­νω­νι­κό ακρω­τη­ρια­σμό

 

Στην προη­γού­με­νη πε­ρί­ο­δο αυτό το ψυ­χο-βιο­λο­γι­κό δυ­να­μι­κό των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων εκ­φρά­στη­κε με δύο μορ­φές : Από τη μια πλευ­ρά με την συμ­με­το­χή στο πα­νερ­γα­τι­κό απερ­για­κό κί­νη­μα της πε­ριό­δου 2010 – 12 (απέ­να­ντι στο πρώτο και δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο) και στο κί­νη­μα της Πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος, που πραγ­μά­τω­ναν μια «υγιή» λαϊκή αντί­δρα­ση σε ένα σύ­νο­λο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων πε­ρι­κο­πών και ανα­διαρ­θρώ­σε­ων που απει­λού­σαν όλες τις πλευ­ρές ζωής των ερ­γα­ζο­μέ­νων. – Από την άλλη πλευ­ρά, με την πο­λι­τι­κή στρο­φή και διέ­ξο­δο προς τα αρι­στε­ρά, γε­γο­νός που εκλο­γι­κά αξιο­ποι­ή­θη­κε από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του 2012, μια που σε αντί­θε­ση με άλ­λους φο­ρείς του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος, έθετε το ζή­τη­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής εναλ­λα­κτι­κής προ­ο­πτι­κής καθώς και την ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς (από το ΚΚΕ μέχρι την ρι­ζο­σπα­στι­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία). Μέ­χρις αυτού του ση­μεί­ου λει­τουρ­γού­σε ισορ­ρο­πη­μέ­να ο λαϊ­κός ψυ­χι­σμός, με την έν­νοια ότι στην στέ­ρη­ση και στην κα­τα­στο­λή απα­ντού­σε με την κοι­νω­νι­κή συλ­λο­γι­κό­τη­τα και την αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή.

Το μεί­ζον ζή­τη­μα στρέ­βλω­σης του λαϊ­κού ψυ­χι­σμού ανα­δεί­χθη­κε με την ολο­σχε­ρή μνη­μο­νια­κή με­τα­στρο­φή του κυ­βερ­νη­τι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την άμεση με­τα­πή­δη­σή του στο πεδίο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αστι­κής πο­λι­τι­κής (Αύ­γου­στος 2015). Ο πα­ρα­γκω­νι­σμός των δε­σμεύ­σε­ων για την ακύ­ρω­ση των μνη­μο­νί­ων και την ικα­νο­ποί­η­ση βα­σι­κών λαϊ­κών ανα­γκών επέ­φε­ρε την πλήρη πα­ρά­λυ­ση του ψυ­χι­κού δυ­να­μι­κού των λαϊ­κών τά­ξε­ων εφό­σον δια­πί­στω­σαν ότι η «υγιής» αντί­δρα­ση στα μνη­μό­νια (2010 – 15) με τις απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις και  τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, αντι­με­τώ­πι­ζε μια πλήρη διά­ψευ­ση των ερ­γα­τι­κών προσ­δο­κιών και μια εμπλο­κή στη λει­τουρ­γία των τα­ξι­κών αντα­γω­νι­στι­κών πρα­κτι­κών.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από εκεί και πέρα και στη διάρ­κεια μιας ολό­κλη­ρης κυ­βερ­νη­τι­κής τριε­τί­ας, όχι μόνον δεν κα­τάρ­γη­σε τα μνη­μό­νια ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά πρό­σθε­σε και ένα τρίτο υπέρ-μνη­μό­νιο με την συ­νε­χή ψή­φι­ση αντι­λαϊ­κών ρυθ­μί­σε­ων. Έτσι η κα­τά­στα­ση κοι­νω­νι­κής εξα­θλί­ω­σης της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας οξύν­θη­κε ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο, κι’ αυτό κάτω από τη ση­μαία της «Αρι­στε­ράς» που κα­τέ­στη θε­ρα­παι­νί­δα της αστι­κής νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής. Εκ των πραγ­μά­των άρα τεί­νει να ανα­δει­χθεί μια νέα μορφή αντι­πα­λό­τη­τας σ’ αυτή τη συ­νε­χι­ζό­με­νη και διευ­ρυ­νό­με­νη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, που να δίνει αγω­νι­στι­κή διέ­ξο­δο στο κα­τα­πιε­σμέ­νο αυτό ψυ­χο-βιο­λο­γι­κό δυ­να­μι­κό. Εντού­τοις το ζή­τη­μα τί­θε­ται σή­με­ρα με εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κούς όρους από ό,τι προη­γού­με­να, από δύο βα­σι­κές από­ψεις : Το πεδίο του αντι­μνη­μο­νια­κού ρι­ζο­σπα­στι­κού πόλου της πο­λι­τι­κής ζωής έχει κα­τα­λη­φθεί από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του μι­κρο­α­στι­κού εκ­συγ­χρο­νι­σμού και τε­χνο­κρα­τι­σμού που ανοι­χτά υπη­ρε­τεί την αστι­κή, ευ­ρω­παϊ­κή και ιμπε­ρια­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή, πράγ­μα που ση­μα­το­δο­τεί ένα ισχυ­ρό μπλο­κά­ρι­σμα του συ­σχε­τι­σμού των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων, με απο­τέ­λε­σμα οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς να έχουν πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί. Και από την άλλη πλευ­ρά το πλαί­σιο των μα­ζι­κών ερ­γα­τι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών αντι­δρά­σε­ων  έχει ερη­μω­θεί από το καί­ριο πο­λι­τι­κό πλήγ­μα που έχει επι­φέ­ρει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την μο­νι­μο­ποί­η­ση της υψη­λής ανερ­γί­ας και την ολο­σχε­ρή ανα­ξιο­πι­στία και απο­ψί­λω­ση του θε­σμι­κού γρα­φειο­κρα­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού.

Συ­νε­πώς ο κα­τα­πιε­σμέ­νος λαϊ­κός ψυ­χι­σμός δυ­σχε­ραί­νε­ται τα μέ­γι­στα να μορ­φο­ποι­η­θεί και να εκ­δη­λω­θεί αντα­γω­νι­στι­κά, εφό­σον ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τόρ­θω­σε να δια­λύ­σει προς ώρας την αρι­στε­ρή προ­ο­πτι­κή επί­λυ­σης των ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ζη­τη­μά­των, και εφό­σον ο συλ­λο­γι­κός συν­δι­κα­λι­στι­κός ιστός έχει διαρ­ρα­γεί. Ορ­θώ­νε­ται έτσι δι­πλός τοί­χος ανά­σχε­σης σε λαϊ­κές κι­νη­μα­τι­κές αντι­στά­σεις και σε ρι­ζο­σπα­στι­κές εναλ­λα­κτι­κές κυ­βερ­νη­τι­κές διε­ξό­δους. Το ψυ­χο-βιο­λο­γι­κό δυ­να­μι­κό των λαϊ­κών στρω­μά­των κιν­δυ­νεύ­ει έτσι να εκ­φυ­λι­στεί και να οδη­γη­θεί σε πο­λύ­μορ­φες στρε­βλώ­σεις, εφό­σον δεν βρί­σκει άμε­σες προ­ο­πτι­κές πραγ­μά­τω­σής του, πο­λι­τι­κές και συν­δι­κα­λι­στι­κές. Το δυ­να­μι­κό που έρ­χε­ται σε αντί­θε­ση με τους σύγ­χρο­νους όρους απορ­ρυθ­μι­σμέ­νης απα­σχό­λη­σης δεν μπο­ρεί να μορ­φο­ποι­η­θεί εφό­σον εξου­δε­τε­ρώ­νε­ται άμεσα από την πα­ρα­λυ­τι­κή επί­δρα­ση της μα­ζι­κής ανερ­γί­ας και την ανα­ξιο­πι­στία του θε­σμι­κού συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Το αντί­στοι­χο ψυ­χο-βιο­λο­γι­κό δυ­να­μι­κό που επι­διώ­κει ζω­τι­κές κοι­νω­νι­κές αλ­λα­γές (απο­κα­τά­στα­ση μι­σθών, συ­γκρά­τη­ση συ­ντά­ξε­ων, προ­ά­σπι­ση δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών κλπ.) εκ­φυ­λί­ζε­ται εφό­σον δεν είναι παρά η Αρι­στε­ρά που έχει προ­κα­λέ­σει τις αντι­μνη­μο­νια­κές δια­ψεύ­σεις και μα­ταιώ­σεις. Κατά συ­νέ­πεια επέρ­χε­ται ένας εκ­φυ­λι­σμός της ψυ­χο-βιο­λο­γι­κής υπό­στα­σης της με­γά­λης πλειο­νό­τη­τας των λαϊ­κών τά­ξε­ων στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, στο μέτρο που εν μπο­ρούν να εκ­φρά­σουν τις «υγιείς» αντι­πο­λι­τευ­τι­κές τους προ­θέ­σεις : Ένας εκ­φυ­λι­σμός που ξε­κι­νά­ει από την απο­γο­ή­τευ­ση – κα­τά­θλι­ψη για να φτά­σει μέχρι και σε στρε­βλές  εκ­φρά­σεις συ­ντη­ρη­τι­κού τύπου.

 

Χει­ρα­φέ­τη­ση μέσα από δυ­να­μι­κές κοι­νω­νι­κές πρα­κτι­κές

 

Μέσα σ’ αυτές τις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες μόνον ένα ισχυ­ρό δια­νοη­τι­κό, κοι­νω­νι­κό και μορ­φω­τι­κό ρεύμα χει­ρα­φέ­τη­σης (=πο­λι­τι­στι­κής επα­νά­στα­σης), είναι σε θέση να επι­χει­ρή­σει να το­νώ­σει και να ανα­τά­ξει τον υπο­κει­με­νι­κό λαϊκό ψυ­χι­σμό σε μια κα­τεύ­θυν­ση που να δια­σφα­λί­ζει τις συν­θή­κες πραγ­μά­τω­σης του αν­θρώ­πι­νου είναι με όρους ισό­τη­τας, αλ­λη­λεγ­γύ­ης και κα­τάρ­γη­σης των αντα­γω­νι­σμών και των ιε­ραρ­χι­κών δομών. Δεν μπο­ρεί να ανα­τα­χθεί ο σύγ­χρο­νος λαϊ­κός κό­σμος παρά μόνον αν τον δια­πε­ρά­σει ένα ισχυ­ρό απε­λευ­θε­ρω­τι­κό χει­ρα­φε­τη­τι­κό ρεύμα που να αγκα­λιά­ζει τις ευ­ρύ­τε­ρες δια­στά­σεις της ζωής του. Στο γε­νι­κό πο­λι­τι­κό πεδίο στη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρία δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ένα συμ­μα­χι­κό αρι­στε­ρό μέ­τω­πο με επάρ­κεια να δια­μορ­φώ­σει μια αξιό­πι­στη εναλ­λα­κτι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύση, για το λόγο κυ­ρί­ως ότι μια τέ­τοια αντι­μνη­μνη­μο­νια­κή και ρι­ζο­σπα­στι­κή προ­ο­πτι­κή οδη­γή­θη­κε στην ακύ­ρω­ση και στην χρε­ο­κο­πία από το κύριο κόμμα της ελ­λη­νι­κής Αρι­στε­ράς των προη­γού­με­νων χρό­νων. Το λαϊκό πλήγ­μα που κα­τα­φέρ­θη­κε είναι προς ώρας ισχυ­ρό­τα­το και αφορά το σύ­νο­λο του αρι­στε­ρού κι­νή­μα­τος και όχι μόνον με­μο­νω­μέ­να τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Άλ­λω­στε ο αστι­κός δι­πο­λι­σμός καλά κρα­τεί, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πα­ρό­λη την όποια απο­ψί­λω­σή του, να κρα­τά­ει στα­θε­ρά τον έναν πόλο της αστι­κής δι­πο­λι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης. Αλλά και από την άλλη πλευ­ρά, στο επί­πε­δο των γε­νι­κών πα­νερ­γα­τι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων που έχουν πραγ­μα­το­ποι­η­θεί στην τε­λευ­ταία τριε­τία, δεν έχει ανα­δει­χθεί μια δυ­να­μι­κή τέ­τοια ικανή να δια­φο­ρο­ποι­ή­σει τους τα­ξι­κούς κοι­νω­νι­κούς συ­σχε­τι­σμούς.

Αυτό το «μπλο­κά­ρι­σμα» των πραγ­μά­των στο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό επί­πε­δο, οδη­γεί το ψυ­χο-βιο­λο­γι­κό δυ­να­μι­κό των λαϊ­κών τά­ξε­ων σε μια μα­κρό­χρο­νη εκ­φυ­λι­στι­κή δια­δι­κα­σία που δεν είναι εύ­κο­λα ανα­τά­ξι­μη. Γι’ αυτό εκεί­νο που απαι­τεί­ται είναι η τρο­φο­δό­τη­ση «κύ­κλων κοι­νω­νι­κής δυ­να­μι­κής» σε επι­μέ­ρους το­μείς της οι­κο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νί­ας, οι οποί­οι και χρειά­ζε­ται να χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται : Από τη μια πλευ­ρά από την ευ­ρεία και μα­ζι­κή επι­βο­λή απερ­για­κών πρα­κτι­κών και πρα­κτι­κών κα­τα­λή­ψε­ων, πα­ρά­λυ­σης των αστι­κών κρα­τι­κών μη­χα­νι­σμών, στη λο­γι­κή της ικα­νο­ποί­η­σης των άμε­σων ζω­τι­κών λαϊ­κών ανα­γκών. Αυτές οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις, όσο και αν είναι ανα­γκαίο, δεν μπο­ρούν να απο­κτή­σουν άμεσα και ευ­θέ­ως πα­νελ­λα­δι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, που να αγκα­λιά­ζουν το σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανέρ­γων, συ­ντα­ξιού­χων κλπ, λόγω των σο­βα­ρά πλέον δια­φο­ρο­ποι­η­μέ­νων κοι­νω­νι­κών ταυ­το­τή­των. Αυτές οι πρα­κτι­κές ου­δό­λως πα­ρα­βιά­ζουν την υφι­στά­με­νη αστι­κή νο­μι­μό­τη­τα, εφό­σον αυτή έχει κα­ταρ­γη­θεί ολο­σχε­ρώς με την δια­κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ : Οι λαϊ­κές τά­ξεις ψή­φι­σαν στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και στο δη­μο­ψή­φι­σμα την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων που ανέ­λα­βε να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει η Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Εφό­σον όμως  αυτή πα­ρα­βί­α­σε κα­τά­φω­ρα αυτή τη νο­μι­κή λαϊκή εντο­λή και απε­να­ντί­ας εφάρ­μο­σε το πο­λι­τι­κό νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­γραμ­μα των αντι­πά­λων της, έπαψε να είναι φο­ρέ­ας της δη­μο­κρα­τι­κής νο­μι­μο­ποί­η­σης.

Έτσι, απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων για την πλήρη απο­κα­τά­στα­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού για το σύ­νο­λο των ανει­δί­κευ­των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ανε­ξαρ­τή­τως ηλι­κί­ας, με την πλήρη κα­τά­λη­ψη – απο­κλει­σμό των Επι­θε­ω­ρή­σε­ων Ερ­γα­σί­ας. – Κι­νη­το­ποι­ή­σεις των μα­κρο­χρό­νια ανέρ­γων και των ερ­γα­ζο­μέ­νων με συμ­βά­σεις ορι­σμέ­νου χρό­νου ή με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης, στην κα­τεύ­θυν­ση της κα­τά­λη­ψης – απο­κλει­σμού των υπη­ρε­σιών του ΟΑΕΔ της χώρας. – Δυ­να­μι­κές  πα­ρεμ­βά­σεις των ενο­ποι­η­μέ­νων σω­μα­τεί­ων των συ­ντα­ξιού­χων που για την εφαρ­μο­γή των απο­φά­σε­ων του Συμ­βου­λί­ου της Επι­κρα­τεί­ας του 2015 και την άμεση ακύ­ρω­ση του Νόμου Αχτσιό­γου για την κα­τάρ­γη­ση της προ­σω­πι­κής δια­φο­ράς με τη κα­τά­λη­ψη των δι­κα­στη­ρί­ων της χώρας και τον συ­νε­χή απο­κλει­σμό των ΕΦΚΑ. Αυτού του τύπου, με­τα­ξύ των άλλων, οι επι­μέ­ρους δυ­να­μι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις, που δεν εξα­ντλού­νται σε «δια­μαρ­τυ­ρί­ες» ή στην προ­πα­γάν­δι­ση μελ­λο­ντι­κών κοι­νω­νι­κών αλ­λα­γών που το­πο­θε­τού­νται στο «ιστο­ρι­κό υπερ­πέ­ραν», που πα­ρα­λύ­ουν τη λει­τουρ­γία επι­χει­ρή­σε­ων και δη­μό­σιων υπη­ρε­σιών, δεν πα­ρα­βιά­ζουν καμία νο­μι­μό­τη­τα γιατί είναι η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που την έχει κα­ταρ­γή­σει.

Ο συ­ντο­νι­σμός αυτών των δυ­να­μι­κών κύ­κλων κι­νη­το­ποί­η­σης, που προ­φα­νώς γί­νε­ται με την ενω­τι­κή υπο­στη­ρι­κτι­κή (όχι όμως και επι­κα­θο­ρι­στι­κή) πα­ρέμ­βα­ση των αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων, μέσα στα πλαί­σια μιας πλή­ρους αυ­το­νο­μί­ας μπο­ρεί ακρι­βώς να προ­σφέ­ρει το μα­χη­τι­κό έδα­φος της ανά­δει­ξης ενός ενιαί­ου ρι­ζο­σπα­στι­κού ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού με­τώ­που, που βα­σί­ζε­ται στην προ­ά­σπι­ση των ζω­τι­κών κοι­νω­νι­κών ανα­γκών (μι­σθών, απα­σχό­λη­σης, συ­ντά­ξε­ων, δη­μό­σιων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών κλπ.). Κι’ αυτή η κοι­νω­νι­κή ενερ­γός συμ­μα­χία με άμεσα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά δυ­να­μι­κής πα­ρέμ­βα­σης και όχι φυ­γο­δι­κί­ας στον εκλο­γι­κι­σμό, έχει τη δυ­να­τό­τη­τα (εφό­σον απο­φεύ­γει τον «ακτι­βι­σμό» και κι­νεί­ται με όρους πραγ­μα­τι­κού ερ­γα­τι­κού  κι­νή­μα­τος), να ανοί­ξει τον δρόμο για μια αντι­μνη­μο­νια­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή συ­μπα­ρά­τα­ξη, εκ βά­θρων ανα­σύν­θε­σης της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, αφού βέ­βαια ανα­βα­πτι­σθεί στην υπαρ­κτή τα­ξι­κή πάλη της πε­ριό­δου, ξε­πε­ρά­σει τα χρε­ο­κο­πη­μέ­να μι­κρο­α­στι­κά κα­κέ­κτυ­πα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και διεκ­δι­κή­σει τον διεμ­βο­λι­σμό του αστι­κού δι­πο­λι­κού αντα­γω­νι­σμού πά­ντο­τε με όρους αυ­το­τε­λούς και μα­χό­με­νου λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

rproject.gr