Ρωσικές εκλογές: Επιβεβαίωση της κυριαρχίας Πούτιν και της ανυπαρξίας αντιπολιτεύσεων

Ρωσικές εκλογές: Επιβεβαίωση της κυριαρχίας Πούτιν και της ανυπαρξίας αντιπολιτεύσεων

  • |

Η νίκη του Βλαντίμιρ Πούτιν στις προεδρικές εκλογές στη Ρωσία θεωρούνταν εξαρχής δεδομένη. Δεν υπήρξε καν κάποια συστηματική προεκλογική καμπάνια, ενώ ο ίδιος ο Ρώσος πρόεδρος δεν μπήκε καν στον κόπο να συμμετέχει στα προεκλογικά ντιμπέιτ με άλλους υποψηφίους.

Πάνος Πέτρου

Το είδος «ελεγ­χό­με­νης δη­μο­κρα­τί­ας» που έχει οι­κο­δο­μη­θεί στη Ρωσία με τα χρό­νια έχει κάνει τον Πού­τιν αδιαμ­φι­σβή­τη­το κυ­ρί­αρ­χο στην πο­λι­τι­κή ζωή. Εν­δει­κτι­κή είναι μια συ­ζή­τη­ση που έχει ανοί­ξει στους κόλ­πους του ίδιου του κυ­βερ­νη­τι­κού κόμ­μα­τος –θε­ω­ρη­τι­κά και με το βλέμ­μα στο μέλ­λον, προς το παρόν– για την πα­ντε­λή έλ­λει­ψη πι­θα­νού δια­δό­χου ή έστω κά­ποιου ανα­γνω­ρί­σι­μου «Νο2». Τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα είτε έχουν πε­ριο­ρι­στεί στο να λει­τουρ­γούν ως «νο­μι­μό­φρων αντι­πο­λί­τευ­ση», στη­ρί­ζο­ντας τις κε­ντρι­κές επι­λο­γές του Ρώσου προ­έ­δρου, είτε ο οπορ­του­νι­σμός, οι από­ψεις τους και η ανε­πάρ­κειά τους τα κα­θι­στά εύ­κο­λους αντι­πά­λους. Και κάθε από­πει­ρα ρι­ζο­σπα­στι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης (με απο­κο­ρύ­φω­μα τις δια­δη­λώ­σεις του 2011-2012) συ­να­ντά ωμή κα­τα­στο­λή: η –έτσι κι αλ­λιώς πολύ μικρή– ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά ακόμα δεν έχει συ­νέλ­θει από τον «πέ­λε­κυ» που έπεσε πάνω της κατά τη δια­βό­η­τη «υπό­θε­ση Μπο­λότ­να­για» (διώ­ξεις αρι­στε­ρών κάθε από­χρω­σης, αναρ­χι­κών κ.ά. με αφορ­μή κά­ποιες συ­γκρού­σεις το Μάη του 2012 στην πλα­τεία Μπο­λότ­να­για, που εξε­λί­χθη­καν σε κυ­νή­γι μα­γισ­σών που θύ­μι­ζε «δίκες της Μό­σχας»).

Η άνο­δος ενός ηγέτη

Επι­πλέ­ον ο Πού­τιν εξα­κο­λου­θεί να ταυ­τί­ζε­ται με την ανα­συ­γκρό­τη­ση της Ρω­σί­ας μετά το τραυ­μα­τι­κό σοκ της δε­κα­ε­τί­ας του ’90. Αυτό το σοκ είναι δύ­σκο­λο να απο­τι­μη­θεί από μα­κριά: το χάος και η από­λυ­τη αβε­βαιό­τη­τα που επι­κρά­τη­σαν κατά το πλιά­τσι­κο στη διάρ­κεια του οποί­ου οι πα­λιοί κομ­μα­τι­κοί/κρα­τι­κοί γρα­φειο­κρά­τες με­τα­τρά­πη­καν σε «ολι­γάρ­χες», η δρα­μα­τι­κή πτώση του προσ­δό­κι­μου ζωής, η θη­τεία Γέλ­τσιν, με τις ΗΠΑ να πα­νη­γυ­ρί­ζουν δη­μό­σια μέσα από με­γά­λα πε­ριο­δι­κά για την πα­ρέμ­βα­σή τους που έκρι­νε το απο­τέ­λε­σμα υπέρ του…

Η απο­κα­τά­στα­ση μιας κα­πι­τα­λι­στι­κής κα­νο­νι­κό­τη­τας (αντι­με­τώ­πι­ση της δη­μο­γρα­φι­κής αι­μορ­ρα­γί­ας-κα­τάρ­ρευ­σης, επι­βο­λή στοι­χειώ­δους «συλ­λο­γι­κής πει­θαρ­χί­ας άρ­χου­σας τάξης» στη συ­μπε­ρι­φο­ρά των ολι­γαρ­χών) αρ­κού­σε για την κα­ταρ­χήν εδραί­ω­ση του Πού­τιν. Η τρο­μο­ϋ­στε­ρία και η πο­λε­μο­κα­πη­λία ενί­σχυ­σαν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το προ­φίλ του: η εκτό­ξευ­ση της κα­ριέ­ρας του είναι συ­νυ­φα­σμέ­νη με τον αι­μα­τη­ρό πό­λε­μο στην Τσε­τσε­νία. Σε αυτό το μο­νο­πά­τι συ­νέ­χι­σε να βα­δί­ζει τα επό­με­να χρό­νια: Αφε­νός υπο­λό­γι­ζε στην «ευ­γνω­μο­σύ­νη» τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού (κυ­ρί­ως δη­μό­σιοι υπάλ­λη­λοι και συ­ντα­ξιού­χοι) που έβρι­σκαν στο κρά­τος μια στοι­χειώ­δη προ­στα­σία και ασφά­λεια, σε σύ­γκρι­ση με το χάος του ’90. Αφε­τέ­ρου η ενί­σχυ­ση της διε­θνούς θέσης της Ρω­σί­ας (νι­κη­φό­ροι πό­λε­μοι σε Γε­ωρ­γία, Ου­κρα­νία/Κρι­μαία, Συρία) τό­νω­νε διαρ­κώς το κύρος της εξου­σί­ας. Κα­θό­λου τυ­χαία, οι εκλο­γές διε­ξά­γο­νται στην 4η επέ­τειο της προ­σάρ­τη­σης της Κρι­μαί­ας, όταν η δη­μο­φι­λία του Πού­τιν είχε αγ­γί­ξει το 90%.

Ο Πού­τιν είναι «πα­ρά­γω­γο» της κρί­σης της δε­κα­ε­τί­ας του ’90. Κυ­ριο­λε­κτι­κά: υπη­ρέ­τη­σε το ρω­σι­κό κρά­τος επί «πλιά­τσι­κου», πήρε το δα­χτυ­λί­δι της δια­δο­χής από τον ίδιο τον Γέλ­τσιν, είναι στο πλευ­ρό των «ολι­γαρ­χών» που ανα­δεί­χθη­καν (γιατί εκτός από τις πε­ρι­πτώ­σεις εκεί­νων που ήρθαν σε σύ­γκρου­ση με το νέο κα­θε­στώς και έπε­σαν σε δυ­σμέ­νεια, αυτοί οι «ολι­γάρ­χες» είναι που δια­τη­ρούν την εξου­σία στη Ρωσία του Πού­τιν). Αλλά είναι και «πα­ρά­γω­γό» της με μια πιο ευ­ρεία έν­νοια: Η άνο­δός του σε θέση «Καί­σα­ρα» και «ηγέτη του λαού» έγινε εφι­κτή ακρι­βώς πάνω σε μια κοι­νω­νία ρη­μαγ­μέ­νη, εξα­το­μι­κευ­μέ­νη, βυ­θι­σμέ­νη στον κυ­νι­σμό.

Ρω­σι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες;

Αυτή είναι και η με­γά­λη ει­ρω­νεία πίσω από τις δια­κη­ρύ­ξεις για τον «κο­λε­κτι­βι­σμό» της ρω­σι­κής κοι­νω­νί­ας (ως αντί­θε­το στον δυ­τι­κό «ατο­μι­κι­σμό»). Είναι η ισο­πέ­δω­ση κάθε μορ­φής συλ­λο­γι­κό­τη­τας αυτή που ενι­σχύ­ει την τάση ταύ­τι­σης με το «έθνος» ως κοι­νό­τη­τα. Είναι η ακραία εξα­το­μί­κευ­ση αυτή που ενι­σχύ­ει την ταύ­τι­ση με τον πρό­ε­δρο ως «επι­τυ­χη­μέ­νο ηγέτη». Το προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του Πού­τιν «Ισχυ­ρός πρό­ε­δρος – Ισχυ­ρή Ρωσία» αυτό αντα­να­κλά. Το 85% της δη­μο­τι­κό­τη­τάς του από αυτή την «κα­τά­στα­ση πνευ­μά­των» προ­κύ­πτει.

Αυτή είναι επί­σης και η με­γά­λη ει­ρω­νεία πίσω από τον αντι­κα­το­πτρι­σμό αυτής της θε­ω­ρί­ας στη Δύση, που ανα­ζη­τά «ρω­σι­κές ιδιαι­τε­ρό­τη­τες», ενώ στην ουσία ο Πού­τιν βρί­σκε­ται στην πρω­το­πο­ρία μιας διε­θνούς τάσης. Μιας τάσης που έχει τους δη­λω­μέ­νους οπα­δούς της (τους ακρο­δε­ξιούς θαυ­μα­στές του Ρώσου προ­έ­δρου πα­γκό­σμια), αλλά που στην ουσία συμ­με­ρί­ζε­ται και το «ακραίο κέ­ντρο», όσον αφορά στο μο­ντέ­λο κοι­νω­νιών το οποίο προ­ω­θεί για την έξοδο από την κρίση…

Σιω­πη­λή δυ­σφο­ρία;

Η απά­θεια βο­ή­θη­σε στην εδραί­ω­ση (κυ­ρί­ως) του Πού­τιν και (λι­γό­τε­ρο) του κόμ­μα­τος της Ενω­μέ­νης Ρω­σί­ας. Όμως στη Μόσχα δεν εφη­συ­χά­ζουν απέ­να­ντι σε αυτή την τάση –και σωστά από την πλευ­ρά τους. Στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2016 η συμ­με­το­χή πε­ριο­ρί­στη­κε στο 47,8%. Και στις με­γά­λες πό­λεις, όπως η Πε­τρού­πο­λη και η Μόσχα, έφτα­σε ορια­κά το 30%. Η πτώση άγ­γι­ξε πε­ρισ­σό­τε­ρο τα άλλα κόμ­μα­τα ως πο­σο­στό, και αυτό έβγα­λε πιο ισχυ­ρή από ποτέ την «Ενω­μέ­νη Ρωσία», αλλά στις Αρχές δεν διέ­φυ­γε η μα­ζι­κή αι­μορ­ρα­γία του κυ­βερ­νώ­ντος κόμ­μα­τος. Γι’ αυτό και το με­γά­λο στοί­χη­μα στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές ήταν η συμ­με­το­χή, που θα νο­μι­μο­ποιού­σε τη νίκη του Ρώσου προ­έ­δρου. Ό,τι έλει­ψε σε προ­ε­κλο­γι­κό αγώνα του ίδιου του Πού­τιν ενά­ντια στους αντί­πα­λους υπο­ψη­φί­ους υπερ­κα­λύ­φθη­κε από μια άνευ προη­γου­μέ­νου υπερ­προ­σπά­θεια του κρά­τους να προ­πα­γαν­δί­σει τη συμ­με­το­χή στην κάλπη.

Ο στό­χος που είχε κω­δι­κο­ποι­η­θεί ως «70-70» (70% συμ­με­το­χή στις εκλο­γές και 70% υπέρ του Πού­τιν) επε­τεύ­χθη. Σύμ­φω­να με τις Αρχές, η συμ­με­το­χή έφτα­σε το 67,5% και ο Πού­τιν κέρ­δι­σε το 76%. Ακόμα κι αν υπήρ­ξαν πα­ρα­τυ­πί­ες στην προ­σπά­θεια «φου­σκώ­μα­τος», η γε­νι­κή ει­κό­να απο­τυ­πώ­νει την ισχυ­ρή νο­μι­μο­ποί­η­ση που επε­δί­ω­κε ο Πού­τιν. Η ψυ­χρο­πο­λε­μι­κή έντα­ση των τε­λευ­ταί­ων ημε­ρών με το «ενιαίο μέ­τω­πο» των δυ­τι­κών κρα­τών απέ­να­ντι στη Ρωσία με αφορ­μή την υπό­θε­ση δο­λο­φο­νί­ας του δι­πλού πρά­κτο­ρα, σί­γου­ρα βο­ή­θη­σε. Η νο­ο­τρο­πία «πο­λιορ­κη­μέ­νου φρου­ρί­ου», όπου η ψήφος στον Πού­τιν θε­ω­ρεί­ται «πα­τριω­τι­κό κα­θή­κον» ακόμα και από όσους δια­φω­νούν με την εσω­τε­ρι­κή/κοι­νω­νι­κή κα­τά­στα­ση ενι­σχύ­θη­κε.

Ότι όλη η μάχη αφο­ρού­σε τη συμ­με­το­χή έχει να κάνει με την «ποιό­τη­τα» των αντι­πο­λι­τεύ­σε­ων.

Ο Ζι­ρι­νόφ­σκι, ο ακρο­δε­ξιός λαϊ­κι­στής που κα­τε­βαί­νει ανελ­λι­πώς από το 1991, δεν θα μπο­ρού­σε να λεί­πει, πλειο­δο­τώ­ντας σε εθνι­κι­σμό και ρα­τσι­σμό και κερ­δί­ζο­ντας ένα 5,6%.

Στους «αιώ­νιους υπο­ψη­φί­ους» βρί­σκει κα­νείς και τον Για­βλίν­σκι, του φι­λε­λεύ­θε­ρου κόμ­μα­τος Για­μπλό­κο, επί­σης «στα­θε­ρή αξία» σε προ­ε­δρι­κές εκλο­γές από τη δε­κα­ε­τία το ’90, να επι­μέ­νει για τις αρε­τές μιας δυ­τι­κού τύπου (νεο)φι­λε­λεύ­θε­ρης δη­μο­κρα­τί­ας και να ει­σπράτ­τει πε­νι­χρά απο­τε­λέ­σμα­τα. Φέτος πε­ριο­ρί­στη­κε στο 1%.

Φέτος υπήρ­ξαν και κά­ποια νέα πρό­σω­πα, που όμως δεν φέρ­νουν τί­πο­τε ιδιαί­τε­ρα νέο στην πο­λι­τι­κή σκηνή.

Στον «φι­λε­λεύ­θε­ρο» χώρο εμ­φα­νί­ζε­ται η Ξένια Σόμ­π­τσακ. Το νέο πρό­σω­πο που θα επι­χει­ρού­σε μια με­γα­λύ­τε­ρη διείσ­δυ­ση από τον Για­βλίν­σκι είναι μια νεαρή τη­λε­περ­σό­να, με ό,τι αυτό ση­μαί­νει για τις δυ­να­τό­τη­τες και τις προ­ο­πτι­κές των φι­λο­δυ­τι­κών φι­λε­λεύ­θε­ρων στη Ρωσία… Δεν τα κα­τά­φε­ρε κα­λύ­τε­ρα, μέ­νο­ντας σε ένα 1,67%.

Υπάρ­χουν όμως και δύο πρό­σω­πα που προ­κά­λε­σαν με­γα­λύ­τε­ρη συ­ζή­τη­ση στη ρω­σι­κή Αρι­στε­ρά.

Ο… «κόκ­κι­νος» ολι­γάρ­χης

Ο πρώ­τος είναι ο Πάβελ Γκρου­ντί­νιν. Με την πρώτη ματιά, έφερ­νε έναν αέρα ανα­νέ­ω­σης στο χώρο αρι­στε­ρά του Πού­τιν. Κα­τέ­βη­κε με την υπο­στή­ρι­ξη του ΚΚ, αντι­κα­θι­στώ­ντας έναν άλλο «αιώ­νιο υπο­ψή­φιο», τον Ζιου­γκά­νοφ. Είχε την υπο­στή­ρι­ξη του «Αρι­στε­ρού Με­τώ­που», μιας δύ­να­μης της πέραν του ΚΚ Αρι­στε­ράς, με επι­κε­φα­λής τον Ου­ντάλ­τσοφ, ο οποί­ος έκανε με­ρι­κά χρό­νια φυ­λα­κή ως βα­σι­κό θύμα της «υπό­θε­σης Μπο­λότ­να­για».

Για το ΚΚ ήταν υπο­χρε­ω­τι­κή επι­λο­γή. Είδε τις ψή­φους του και τα πο­σο­στά του στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2016 να υπο­χω­ρούν δρα­μα­τι­κά, ενώ ο Ζιου­γκά­νοφ δη­μο­σκο­πι­κά βρι­σκό­ταν κάτω από το 4%. Η ολο­κλη­ρω­τι­κή με­τα­τρο­πή του σε γρα­φειο­κρα­τι­κό εκλο­γι­κό μη­χα­νι­σμό που έχει συ­ντη­ρη­τι­κές θέ­σεις και επι­τε­λεί ρου­τι­νιά­ρι­κα έναν ρόλο «νο­μι­μό­φρο­νος αντι­πο­λί­τευ­σης» στον Πού­τιν δεν κα­λύ­πτει πλέον μια κοι­νω­νι­κή βάση που το επέ­λε­γε ως «ψήφο δια­μαρ­τυ­ρί­ας».

Όμως η επι­λο­γή Γκρου­ντί­νιν, ανε­ξάρ­τη­τα από το πώς θα δια­φη­μι­στεί, απο­τε­λεί τε­λι­κά ενί­σχυ­ση αυτής της ιδε­ο­λο­γι­κής ταυ­τό­τη­τας που έχει επι­λέ­ξει το ΚΚ για τον εαυτό του, της «αρι­στε­ρής» στα λόγια πτέ­ρυ­γας της κυ­ρί­αρ­χης ιδε­ο­λο­γί­ας στη Ρωσία.

Ο Γκρου­ντί­νιν είναι ο ιδιο­κτή­της ενός «σοβ­χόζ» με το όνομα «Λένιν». Αυτό το κατά τα άλλα «κο­λε­κτι­βί­στι­κο» αγρό­κτη­μα ανή­κει κατά 40% στον ίδιο, ενώ οι υπό­λοι­πες με­το­χές ανή­κουν σε μια μικρή ομάδα μά­να­τζερ. Πλου­τί­ζει νοι­κιά­ζο­ντας γη σε σου­περ­μάρ­κετ ή σε εται­ρεί­ες όπως η Νισάν και η Το­γιό­τα. Κά­ποιες προ­στα­σί­ες που προ­σφέ­ρει ο «πα­τε­ρού­λης» στους ερ­γα­ζό­με­νους είναι αυτές που επι­τρέ­πουν την προ­πα­γάν­δα για «σο­σια­λι­στι­κή όαση» (!) στο αγρό­κτη­μά του. Ο ίδιος είναι ζά­πλου­τος, ενώ υπήρ­ξε μέχρι πρό­τι­νος μέλος του κυ­βερ­νη­τι­κού κόμ­μα­τος. Προ­ε­κλο­γι­κά μι­λού­σε συχνά για την «κο­λε­κτί­βα μου» και την ανά­γκη να οι­κο­δο­μη­θούν σχέ­σεις εμπι­στο­σύ­νης ανά­με­σα «στους επι­χει­ρη­μα­τί­ες και το κρά­τος». Ο Γκρου­ντί­νιν υπο­κλί­νε­ται σε όλο τον αντι­δρα­στι­κό «μέσο όρο» που επι­βάλ­λει η πα­ντο­δυ­να­μία της Ορ­θό­δο­ξης Εκ­κλη­σί­ας (είναι φα­να­τι­κά αντι-ΛΟ­ΑΤ), φλερ­τά­ρει με δη­μο­φι­λείς ρα­τσι­στι­κές ιδέες όπως η επι­βο­λή βίζας στους με­τα­νά­στες από την Κε­ντρι­κή Ασία και τον Καύ­κα­σο (που θα συ­νε­χί­σουν να συρ­ρέ­ουν στη Ρωσία για να βρουν δου­λειά, απλώς θα ποι­νι­κο­ποι­η­θούν και θα γί­νουν πιο ευά­λω­τοι), και είναι απο­λύ­τως ενταγ­μέ­νος στον «εθνι­κό κορμό» και την «πα­τριω­τι­κή» αφή­γη­ση.
Αυτός ο με­γα­λο­κα­πι­τα­λι­στής με την «κόκ­κι­νη» προ­βιά, που εκ­φρά­ζει το πά­ντρε­μα αντι­δρα­στι­κών και εθνι­κι­στι­κών ιδεών με τις ανα­φο­ρές στην ΕΣΣΔ, είναι κλα­σι­κός εκ­φρα­στής του κλί­μα­τος που κυ­ριαρ­χεί στη σύγ­χρο­νη Ρωσία και στο οποίο υπο­κλί­νε­ται σχε­δόν όλο το φάσμα των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων. Κέρ­δι­σε ένα 12%, που απέ­τρε­ψε μια κα­θί­ζη­ση του ΚΚ, αλλά πα­ρα­μέ­νει εμ­φα­νώς κα­τώ­τε­ρο του 17% που είχε κερ­δί­σει ο Ζιου­γκά­νοφ το 2012 (4 εκα­τομ­μύ­ρια ψήφοι λι­γό­τε­ροι).

Ένας φι­λε­λεύ­θε­ρος λαϊ­κι­στής

Το δεύ­τε­ρο πρό­σω­πο που απα­σχό­λη­σε ήταν ο Να­βάλ­νι, που θε­ω­ρεί­ται ο πιο ανα­γνω­ρί­σι­μος αντί­πα­λος του Πού­τιν. Η επιρ­ροή του υπερ­προ­βάλ­λε­ται από τις ΗΠΑ, εκ­φρά­ζο­ντας μάλ­λον ευ­σε­βείς πό­θους παρά την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Όμως πράγ­μα­τι έχει κα­τορ­θώ­σει να συ­γκρο­τή­σει το μα­ζι­κό­τε­ρο δί­κτυο εθε­λο­ντών (δε­κά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι) από κάθε άλλη αντι­πο­λι­τευ­τι­κή δύ­να­μη στη Ρωσία. Ένα τμήμα της αντι­κα­θε­στω­τι­κής νε­ο­λαί­ας αντα­πο­κρί­νε­ται στις εκ­κλή­σεις του για δια­δη­λώ­σεις. Κοι­νω­νι­κά, ο Να­βάλ­νι επι­χει­ρεί να εκ­φρά­σει τις ριγ­μέ­νες από τον αντα­γω­νι­σμό επι­χει­ρή­σεις, γι’ αυτό και το μόνο στα­θε­ρό ση­μείο του πο­λι­τι­κού του προ­γράμ­μα­τος είναι ο συν­δυα­σμός της κρι­τι­κής στη δια­φθο­ρά κρά­τους-ολι­γαρ­χών, με την προ­βο­λή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού ως λύσης. Πέρα από αυτό, είναι ένας οπορ­του­νι­στής χα­μαι­λέ­ο­ντας, που φλερ­τά­ρει με εθνι­κι­στι­κές δυ­νά­μεις, έχει ρα­τσι­στι­κές θέ­σεις (έλεγ­χος της με­τα­νά­στευ­σης από Κε­ντρι­κή Ασία και Καύ­κα­σο), ενί­ο­τε διαν­θί­ζει τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη αντί­λη­ψή του με κεϊν­σια­νές προ­τά­σεις (για υγεία, παι­δεία, κα­τώ­τε­ρο ει­σό­δη­μα κ.λπ.) και γε­νι­κά επι­χει­ρεί να συ­γκε­ντρώ­σει πίσω του κάθε δυ­σα­ρε­στη­μέ­νο.

Ο Να­βάλ­νι κα­λού­σε σε μποϊ­κο­τάζ, είτε από επι­λο­γή είτε απλώς λόγω του ότι δεν είχε το δι­καί­ω­μα να συμ­με­τέ­χει στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές (λόγω ποι­νι­κών υπο­θέ­σε­ων).

Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά

Για τις μι­κρές δυ­νά­μεις της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, το ζη­τού­με­νο ήταν «να μη βρε­θού­με δο­ρυ­φό­ροι ούτε του αρι­στε­ρο­πα­τριω­τι­σμού ούτε του Να­βάλ­νι» (με την εξαί­ρε­ση του Αρι­στε­ρού Με­τώ­που, που στή­ρι­ξε τον Γκρου­ντί­νιν). Κά­ποιες δυ­νά­μεις (το Ρω­σι­κό Ενιαίο Ερ­γα­τι­κό Μέ­τω­πο, ή οι Κομ­μου­νι­στές της Ρω­σί­ας) επι­χεί­ρη­σαν με δική τους υπο­ψη­φιό­τη­τα. Άλλες δυ­νά­μεις, όπως το Ρω­σι­κό Σο­σια­λι­στι­κό Κί­νη­μα, το Αρι­στε­ρό Μπλοκ, το Επα­να­στα­τι­κό Ερ­γα­τι­κό Κόμμα, επι­χεί­ρη­σαν να ορ­γα­νώ­σουν μια κα­μπά­νια «αρι­στε­ρού μποϊ­κο­τάζ», εκτι­μώ­ντας ότι με αυτό τον τρόπο θα έρ­θουν πιο κοντά στα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κά στοι­χεία της ρω­σι­κής κοι­νω­νί­ας.

Το έργο των συ­ντρό­φων είναι δύ­σκο­λο. Η πιο «αι­σιό­δο­ξη» εκτί­μη­ση αφορά μια πε­ρί­ο­δο «απά­θειας εν μέσω φθο­ράς της δη­μο­φι­λί­ας της κυ­βέρ­νη­σης», κατά την οποία ο στό­χος θα είναι να συ­γκρο­τή­σουν τις δικές τους, ανε­ξάρ­τη­τες δυ­νά­μεις…

 

Κα­τα­στο­λή ενά­ντια στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα
Μια δίωξη κατά του συν­δι­κά­του MPRA είναι απο­κα­λυ­πτι­κή της κα­τά­στα­σης στη Ρωσία.

To MPRA γεν­νή­θη­κε μέσα από μια μα­χη­τι­κή απερ­γία σε μο­νά­δα της Φορντ έξω από την Πε­τρού­πο­λη το 2007 που κα­τέ­λη­ξε σε νίκη. Η συλ­λο­γι­κή σύμ­βα­ση που κέρ­δι­σε θε­ω­ρή­θη­κε «μο­ντέ­λο» στους συν­δι­κα­λι­στι­κούς κύ­κλους, και τα επό­με­να χρό­νια ερ­γά­τες από πολλά ερ­γο­στά­σια μπή­καν στο συν­δι­κά­το, με τους ερ­γα­ζό­με­νους στη μο­νά­δα της Φολκ­σβά­γκεν στην Κα­λού­γκα να ορ­γα­νώ­νουν κι εκεί μια νι­κη­φό­ρα απερ­γία.

Στις αρχές του έτους, το δι­κα­στή­ριο της Πε­τρού­πο­λης διέ­τα­ξε τη διά­λυ­ση του συν­δι­κά­του, επι­κα­λού­με­νο το νόμο περί «ξένων πρα­κτό­ρων», που ψη­φί­στη­κε το 2012 και αφορά τις μη κυ­βερ­νη­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις. Ότι αυτός ο νόμος χρη­σι­μο­ποιεί­ται για πρώτη φορά ενά­ντια σε ένα τα­ξι­κό συν­δι­κά­το δεί­χνει τις νέες «προ­τε­ραιό­τη­τες» (και ανη­συ­χί­ες) του κα­θε­στώ­τος. Ενώ το κα­τη­γο­ρη­τή­ριο απο­κα­λύ­πτει την αντί­λη­ψη του κρά­τους για το ποιος «συν­δι­κα­λι­σμός» επι­τρέ­πε­ται:

Το ότι το MPRA δέ­χτη­κε δω­ρε­ές για την ορ­γά­νω­ση σε­μι­να­ρί­ων από την IndustriALL (διε­θνής ένωση με­ταλ­λερ­γα­τών σε πάνω από 100 χώρες του πλα­νή­τη), στην οποία κα­τα­θέ­τει ετή­σια συν­δρο­μές, θε­ω­ρή­θη­κε «χρη­μα­τι­σμός από το εξω­τε­ρι­κό». Το ότι το MPRA εξέ­φρα­σε την αλ­λη­λεγ­γύη του σε μια απερ­γία οδη­γών φορ­τη­γών και συμ­με­τεί­χε σε μια κι­νη­το­ποί­η­ση ερ­γα­ζο­μέ­νων σε φαστ-φουντ και μια απερ­γία για­τρών ενά­ντια στις πε­ρι­κο­πές στα νο­σο­κο­μεία θε­ω­ρή­θη­κε ότι ξε­περ­νά το πλαί­σιο δρά­σης του, που αφορά μόνο την προ­στα­σία των μελών του. Το ότι ορ­γά­νω­σε ιντερ­νε­τι­κή κα­μπά­νια για αλ­λα­γές στον ερ­γα­τι­κό κώ­δι­κα της Ρω­σί­ας θε­ω­ρή­θη­κε «εμπλο­κή στην πο­λι­τι­κή».

Εν τω με­τα­ξύ, στην «πα­τριω­τι­κή» κα­μπά­νια ενά­ντια στα συν­δι­κά­τα πρω­τα­γω­νι­στεί ο κυ­βερ­νή­της της Κα­λού­γκα, γνω­στός για τις άρι­στες σχέ­σεις του με αυ­το­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ες όπως η Το­γιό­τα, η Φορντ, η Φολκ­σβά­γκεν…

rproject.gr/