Στις 13 – 16 Οκτωβρίου 2016 θα διεξαχθεί το κατά σειρά 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Το συνέδριο θα επιβεβαιώσει, φυσικά, την απόλυτη πολιτική και οργανωτική κυριαρχία του πρωθυπουργού κου. Τσίπρα και των πέριξ αυτού και θα αναβαπτίσει το νυν ΣΥΡΙΖΑ #2 σε ΣΥΡΙΖΑ #3.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου |
| red line
Οι όποιοι αυτοχαρακτηριζόμενοι “Αριστεροί” έχουν ακόμα απομείνει -για κάποιο δυσνόητο λόγο- στο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθούν στην ιδιαίτερα δυσχερή θέση να τεκμηριώσουν προγραμματικά την αντιφρονούσα «αριστεροσύνη» τους ως προς το μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ #3 που θα προκύψει από το συνέδριο. Χωρίς προγραμματική τεκμηρίωση της «διαφορετικότητάς» τους θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το κόμμα με την ανεξίτηλη ρετσινιά ότι προσέφεραν “αριστερή” μεταμφίεση στην εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα.
Εκτός από: (α) τη μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους και (β1) την έξοδο από το ευρώ και (β2) την έξοδο από την ΕΕ που, όμως, όλα τους από τη μια μπορούν να επιτευχθούν κάλλιστα και επί του υφιστάμενου καπιταλιστικού εδάφους και από την άλλη ενέχουν το ενδεχόμενο διεθνούς αποκλεισμού της χώρας από την ιμπεριαλιστική Δύση (που -με τη σειρά της- εγκυμονεί τον κίνδυνο στρατιωτικής εισβολής) υπάρχει τρόπος συνδυασμένης υπέρβασης του μνημονίου αλλά ταυτόχρονα και του καπιταλισμού χωρίς τα δυσμενή ενδεχόμενα και δίχως τους μοιραίους κίνδυνους που συνεπάγεται η μετωπική σύγκρουση με τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό στο ζήτημα της μονομερούς διαγραφής του χρέους;
Το βασικό περίγραμμα ενός τέτοιου προγράμματος (τριών διαδοχικών σταδίων) είναι και το ακόλουθο:
Α. Ιδιωτικοποίηση
- Πώληση κάθε κρατικού περιουσιακού στοιχείου.
- Χρησιμοποίηση των εσόδων των πωλήσεων για την ισόποση απομείωση του δημόσιου χρέους που βρίσκεται στα χέρια των Θεσμών.
- Έξοδος στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές προς δανεισμό και χρήση των δανείων προς ισόποση απομείωση του δημόσιου χρέους που βρίσκεται στα χέρια των Θεσμών.
- Διακοπή του Μνημονίου καθότι το δημόσιο χρέος έχει κατέλθει σε διαχειρίσιμα επίπεδα.
- Κατάργηση των υπερεθνικών οργάνων που έχουν σχηματιστεί για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους και τον έλεγχο της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής (ΤΧΣ, κα).
- Άσκηση της συνήθους κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής υπό των όποιων λειτουργικών περιορισμών της ΕΕ.
Β. Κρατικοποίηση
- Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση κάθε περιουσιακού στοιχείου εγχώριας ιδιοκτησίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό έχει αξία μεγαλύτερη ενός ποσού (300.000€) κατά το μέγεθος της υπέρβασης του εν λόγω ποσού.
- Διαχωρισμός των κρατικών περιουσιακών στοιχείων σε δύο ομάδες.
Στην πρώτη ομάδα (Α) υπάγονται όλα εκείνα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία τα οποία ιδιωτικοποιούνται μέσω δημοπρασιών.
Στη δεύτερη ομάδα (Β) υπάγονται όλα εκείνα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία τα οποία κοινωνικοποιούνται μέσω δωρεάν διανομής του μετοχικού κεφαλαίου τους.
Γ1. Ιδιωτικοποίηση
- Η επιλογή των προς ιδιωτικοποίηση περιουσιακών στοιχείων αποτυπώνει την όποια κυβερνητική επιθυμία διατήρησης ενός ιδιωτικού τομέα στην οικονομία, τους οικονομικούς κλάδους προτίμησης και του μεγέθους που αυτός θα έχει.
- Τα έσοδα από την ιδιωτικοποίηση χρησιμοποιούνται για την επαναγορά του δημόσιου χρέους προς τις αγορές η τρέχουσα αξία του οποίου έχει μειωθεί δραματικά ως συνέπεια της κρατικοποίησης (20-30% της ονομαστικής τιμής). Με το τρόπο αυτό το δημόσιο χρέος αποσβένεται πρακτικά πλήρως.
Γ2. Κοινωνικοποίηση
- Τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία που δεν ιδιωτικοποιούνται μετοχοποιούνται και οι μετοχές διανέμονται ισοπόσως στους Έλληνες πολίτες οι οποίοι και αναλαμβάνουν τη διαχείρισή τους μέσω των συνήθων εταιρικών διαδικασιών (ΓΣ, εκλογή ΔΣ, έγκριση οικονομικών καταστάσεων, επενδύσεων και αποτελεσμάτων).
- Θεσπίζεται φόρος κληρονομιάς ο οποίος απαλλοτριώνει κάθε περιουσιακό στοιχείο του οποίου η αξία υπερβαίνει ένα όριο (300.000€) κατά το υπερβάλλον ποσό. Το προκύπτον ετήσιο μετοχικό ή / και χρηματικό έσοδο από το φόρο κληρονομιάς ισοδιανέμεται ετησίως στους νέους που ενηλικιώνονται, δηλαδή αποκτούν πολιτικό δικαίωμα.
Στο πλαίσιο αυτού του περιγράμματος γίνεται σαφές ότι τα ζητήματα του εθνικού νομίσματος και της παραμονής ή μη της χώρας στην ΕΕ είναι -προς το παρόν- ζητήματα δευτερεύουσας προτεραιότητας που μπορούν να περιμένουν ήσυχα στη γωνιά τους την επίλυσή τους όταν έρθει η ώρα τους.
Εύχομαι στους σύνεδρους, τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρουν να αναδείξουν στο συνέδριό τους μια συνεκτική πολιτική γραμμή, έστω και μειοψηφική, που να είναι εμπράκτως και όχι μόνο στα λόγια εναλλακτική σ’ αυτήν που σήμερα εφαρμόζει η συγκυβέρνηση -αριθμητικά- ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αλλά -ταξικά- ΑΝΕΛ – ΣΥΡΙΖΑ.
