Τη μνημονιακή εποχή που διανύουμε η «εθνική ανεξαρτησία», η «λαϊκή κυριαρχία» και η «δημοκρατία» έχουν αποτελέσει και συνεχίζουν να αποτελούν τους πόλους συγκρότησης της πάλης ενάντια στα Μνημόνια (#1, 2 και 3), τους εμπνευστές τους και τους εφαρμοστές τους.
- του Κώστα Λαμπρόπουλου
red line
Η αλληλουχία μεταξύ αυτών των εννοιών είναι απλή και γι’ αυτό αποκαλυπτική του συμπληρωματικού περιεχομένου της καθεμιάς τους: Η «εθνική ανεξαρτησία» προϋποθέτει τη «λαϊκή κυριαρχία» και η «λαϊκή κυριαρχία» προϋποθέτει με τη σειρά της τη «δημοκρατία». Άρα, χωρίς «δημοκρατία» δεν υπάρχει «λαϊκή κυριαρχία» και δίχως «λαϊκή κυριαρχία» δεν μπορεί, την εποχή του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, να υπάρχει «εθνική ανεξαρτησία».
Συνεπώς, η πάλη για την κατάργηση των μνημονίων (#1, 2 και 3) και την –κατά συνεπαγωγή- αντικατάστασή τους από μια «άλλη ταξική πολιτική» είναι στην τελική, κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς, πάλη για τη «δημοκρατία».
Τι είναι, όμως, η «δημοκρατία»; Επιγραμματικά είναι το πολιτικό σύστημα μέσω του οποίου η κοινωνία ως πολιτική κοινότητα διοικεί το κράτος το οποίο με τον τρόπο του γενικευμένου εκλέγειν και εκλέγεσθαι γίνεται «δικό της», «κοινωνικό».
Πως, όμως, είναι δυνατό το «κοινωνικό» κράτος να στρέφει ενάντια στην ίδια την κοινωνία τις «πολιτικοποιημένες» προτιμήσεις της οποίας και απεικονίζει ποσοτικά;
Πως είναι δυνατό ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ από τα προεκλογικά «λεφτά υπάρχουν», μετεκλογικά να προσκαλεί το ΔΝΤ και να υπογράφει το Μνημόνιο #1;
Πως είναι δυνατό ο κ. Σαμαράς και η ΝΔ από τα προεκλογικά Ζάππεια #1 και 2, μετεκλογικά να συνυπογράφει μαζί με το ΠΑΣΟΚ το Μνημόνιο #2;
Πως είναι δυνατό ο κ. Τσίπρας και η (πλειοψηφία) της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ από την προεκλογική εξολόθρευση του Μνημονίου #2 εν μία νυκτί, μετεκλογικά να συμψηφίζει μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το Μνημόνιο #3;
Μάλλον επειδή ο Γιωργάκης ήταν «ψεύτης», κ.α., και εξαπάτησε το λαό που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του, ο Αντωνάκης ήταν «διαπλεκόμενος», κ.α., και εξαπάτησε το λαό που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του και ο Αλεξάκης ήταν «αφελής», κ.α., και εξαπάτησε το λαό που του εμπιστεύτηκε την ψήφο του … Τελικά, σχεδόν ολόκληρος ο ελληνικός λαός, πλην ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΧΑ, δηλαδή το 90% του συνόλου του, εξαπατήθηκε τμηματικά και διαδοχικά την τελευταία πενταετία από τους πολιτικούς ηγέτες του και τα κόμματά τους …
Ας αφήσουμε, όμως, το παρελθόν πίσω μας μαζί με τις όποιες ερμηνείες του και ας περάσουμε στο μέλλον, το εγγύς: τι εγγύηση έχουμε, εμείς ως ψηφοφόροι, ως εκλογικό σώμα, ως πολιτική κοινότητα, εκ των προτέρων, προεκλογικά, ότι οι εναπομείναντες επίδοξοι «εξολοθρευτές του 3ου Μνημονίου» δεν θα μετασχηματιστούν μετεκλογικά, αργά ή γρήγορα, σε ταπεινούς υπηρέτες ενός νέου Μνημονίου, ευρωσικού ή δραχμικού;
Δυστυχώς δεν έχουμε καμία απολύτως εγγύηση ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν διαφορετικά την επόμενη φορά απ’ ότι τις προηγούμενες εκτός από την παρεχόμενη διαβεβαίωση του πολιτικού ηγέτη, του κόμματος, της συμπαράταξης, στους οποίους κατά περίπτωση αναφερόμαστε ότι θα τιμήσουν στο ακέραιο «το συμβόλαιό τους με το λαό»! Αυτή η διαβεβαίωση, όσο υποκειμενικά ειλικρινής κι’ αν είναι, ευτυχώς, δεν αρκεί για την κοινωνική αλλαγή.
Αυτή είναι και η αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς στην όποια υπάρχουσα οργανωσική διαμόρφωσή της: μάχεται υπέρ της «δημοκρατίας» χωρίς να έχει καμία απολύτως εναλλακτική πρόταση στην υφιστάμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία η οποία διασφαλίζει δομικά τη συνεχή εξαπάτηση του εκλογικού σώματος από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του!
Η θέση υπέρ της απλής και άδολης αναλογικής είναι το φύλλο συκής του πολιτικού αδιεξόδου εντός του οποίου η δήθεν Αριστερά έχει εγκλωβίσει την Αριστερά.
Η θέση υπέρ της συστηματικής αποχής από την εκλογική διαδικασία είναι πράξη πολιτικής αναχώρησης. Αναγνωρίζει από τα έξω τον κοινοβουλευτικό κλωβό, θέλει να τον σπάσει, αλλά δεν προτείνει τον τρόπο, δηλαδή το εναλλακτικό πολιτικό σύστημα μέσω του οποίου μπορεί η επιθυμία να γίνει πραγματικότητα. Εάν είχε τον τρόπο θα τον δήλωνε κατά την συμμετοχή στην όποια εκλογική διαδικασία ακόμα και ως αντι-συστημική μονο-θεματική εκλογική κοινοπραξία. Τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως, μάλλον δεν φαίνεται άχρηστο να αναζητάς και να συγκεντρώνεις, έστω και τυπική, πολιτική υποστήριξη για ένα «άλλο» πολιτικό σύστημα.
Χωρίς πρόταση εναλλακτικού πολιτικού συστήματος, η Αριστερά, η όποια αυτοαποκαλούμενη Αριστερά, συμμετέχουσα στην κοινοβουλευτική διαδικασία ή απέχουσα απ’ αυτή, είναι συστημικά ακίνδυνη, δεν απειλεί την τρέχουσα ταξική διαχείριση του κοινωνικού κράτους. Άρα –πρακτικά- αυτή η Αριστερά είναι συστημικά χρήσιμη βαλβίδα εκτόνωσης της μνημονιακής κοινωνικής δυσαρέσκειας είτε ως κοινοβουλευτικά αυτοπεριοριζόμενη πράξη πολιτικής συμμετοχής ή –εναλλακτικά- πολιτική απραξία, δηλαδή αναχωρητική αποχή, μέχρι ότου έρθουν καλύτερες μέρες για τον εγχώριο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό (και τους ανέργους του). Μετά θα είναι άχρηστη.
