Η απεργία των σιδηροδρομικών στη Γαλλία: Μια κρίσιμη μάχη που πρέπει να γενικευτεί

Η απεργία των σιδηροδρομικών στη Γαλλία: Μια κρίσιμη μάχη που πρέπει να γενικευτεί

  • |

Η γαλλική κυβέρνηση έχει εξαπολύσει μία εκτεταμένη επίθεση εναντίον των ανδρών και γυναικών που εργάζονται στους σιδηροδρόμους, αλλά και γενικότερα εναντίον του τομέα των δημόσιων σιδηροδρομικών συγκοινωνιών.

Christian Mahieux*

Χι­λιά­δες χι­λιό­με­τρα σι­δη­ρο­δρο­μι­κές γραμ­μές, που χα­ρα­κτη­ρί­ζο­νται ως «μη απο­δο­τι­κές», απει­λού­νται. Η δη­μό­σια επι­χεί­ρη­ση SNCF θα με­τα­τρα­πεί σε ΑΕ, ανοί­γο­ντας στον ιδιω­τι­κό τομέα τη δη­μό­σια συ­γκοι­νω­νία των τα­ξι­διω­τών, όπως ήδη έγινε με τον τομέα των εμπο­ρευ­μά­των… Για το προ­σω­πι­κό της SNCF είναι το τέλος του κα­νο­νι­σμού που προσ­διό­ρι­ζε «τα δι­καιώ­μα­τα και τις υπο­χρε­ώ­σεις» των σι­δη­ρο­δρο­μι­κών. Ο κα­νο­νι­σμός αυτός, ευ­νοϊ­κό­τε­ρος σε ορι­σμέ­να ση­μεία του από τους κοι­νούς κα­νό­νες που εφαρ­μό­ζο­νται στη Γαλ­λία για τους ερ­γα­ζό­με­νους, πε­ρι­λαμ­βά­νει πα­ράλ­λη­λα πιο δε­σμευ­τι­κές δια­τά­ξεις, κυ­ρί­ως σε ό,τι αφορά την ευ­ε­λι­ξία των συν­θη­κών ερ­γα­σί­ας, δε­δο­μέ­νης της μό­νι­μης λει­τουρ­γί­ας της δη­μό­σιας σι­δη­ρο­δρο­μι­κής υπη­ρε­σί­ας (365 μέρες το χρόνο, σε 24ωρη βάση).  Όμως, ο κα­νο­νι­σμός  συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει επί­σης τους συλ­λο­γι­κούς κα­νό­νες σε θέ­μα­τα αμοι­βών και μι­σθο­λο­γι­κής εξέ­λι­ξης στη διάρ­κεια του έμ­μι­σθου βίου, την απα­γό­ρευ­ση των απο­λύ­σε­ων για λε­γό­με­νους οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους, καθώς και το ει­δι­κό κα­θε­στώς συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, που έχει ήδη τεθεί σε έντο­νη αμ­φι­σβή­τη­ση από το 2007.

Στη SNCF έχει ξε­κι­νή­σει απερ­γία από τις 3 Απρι­λί­ου. Αλλά οι ομο­σπον­δί­ες CGT, UNSA και CFDT (ΣτΜ: Στη Γαλ­λία υπάρ­χουν διά­φο­ρες συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις) επέ­βα­λαν ένα χρο­νο­διά­γραμ­μα 36 απερ­για­κών ημε­ρών μέχρι τις 30 Ιου­νί­ου, με τη μορφή των 18 δι­ή­με­ρων απερ­γιών. Η άρ­νη­σή τους για ένα κί­νη­μα που θα στη­ρί­ζε­ται σε επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες συ­νε­λεύ­σεις, όπως υπο­στη­ρί­χθη­κε από τη SUD-Rail (Solidaires) και τη FO, δη­μιουρ­γεί μια κα­τά­στα­ση ελά­χι­στα ευ­νοϊ­κή για τη δη­μιουρ­γία ενός δυ­να­μι­κού κι­νή­μα­τος από τη βάση, όπως θα έπρε­πε.

Εφό­σον όλος ο κό­σμος έχει το πρό­γραμ­μα των απερ­γιών μέχρι τις 30 Ιου­νί­ου, γιατί να συμ­με­τά­σχει στις γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις; Και επι­πλέ­ον, έτσι πα­ρέ­χε­ται η ευ­χέ­ρεια να επι­λέ­ξει τις μέρες απερ­γί­ας του εντός του προ­τει­νό­με­νου χρο­νο­δια­γράμ­μα­τος… Ανα­πό­φευ­κτα, είναι το είδος της αντί­δρα­σης που συ­να­ντά­με σε αρ­κε­τά μα­ζι­κή κλί­μα­κα. Ακο­λου­θώ­ντας αυτή την τα­κτι­κή, οι ομο­σπον­δί­ες CGT και CFDT μπο­ρούν να προ­βά­λουν μία ει­κό­να μα­χη­τι­κών συν­δι­κά­των, αλλά κάτι τέ­τοιο απέ­χει από την αλή­θεια. Με­ρι­κές μέρες απερ­γί­ας, πριν από μία δια­κο­πή, με την πα­ρα­μι­κρή ευ­και­ρία; Έτσι η CGT μπο­ρεί να ξε­μπερ­δεύ­ει με την πρα­κτι­κή των γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων, όπου είναι οι απερ­γοί αυτοί που απο­φα­σί­ζουν πραγ­μα­τι­κά για την απερ­γία τους. Αυτή ήταν άλ­λω­στε μία κα­τά­κτη­ση πάνω από 30 χρό­νων στην ιστο­ρία της SNCF (η πιο με­γά­λης διάρ­κειας απερ­γία της ήταν το 1986-1987), την οποία οι γρα­φειο­κρά­τες συν­δι­κα­λι­στές δεν έπα­ψαν ποτέ να κα­τα­πο­λε­μούν. Βέ­βαια, τυ­πι­κά, οι γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις πα­ρα­μέ­νουν, αλλά δεν υπάρ­χει πια τί­πο­τα να συ­ζη­τη­θεί, είναι συ­να­ντή­σεις συν­δι­κα­λι­στών.

Η συμ­με­το­χή στην απερ­γία είναι καλή. Αλλά είναι άνιση κατά πε­ρί­στα­ση. Αυτό οφεί­λε­ται σε με­γά­λο βαθμό στις απο­φά­σεις που έχουν λη­φθεί: Πολ­λοί απερ­γούν επι­λε­κτι­κά στο πλαί­σιο των 36 ημε­ρών που έχουν προ­τα­θεί μέχρι τον Ιού­νιο. Χρειά­ζε­ται ρήξη με αυτή τη μέ­θο­δο και η ανα­συ­γκρό­τη­ση μιας συλ­λο­γι­κής δυ­να­μι­κής αυ­το­δια­χεί­ρι­σης.

Ένα μέρος των ομά­δων της SUD-Rail (Solidaires) προ­σπα­θεί να συ­γκρο­τή­σει την απερ­γία στη βάση απο­φά­σε­ων επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων. Όπως ανα­φέρ­θη­κε και προη­γου­μέ­νως, η προ­σπά­θεια είναι δύ­σκο­λη. Οι ορ­γα­νώ­σεις της «αρι­στε­ράς» (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου ενός τμή­μα­τος αυτών που συ­νερ­γά­στη­καν με τις κυ­βερ­νή­σεις που προ­κά­λε­σαν άλλες κοι­νω­νι­κές υπα­να­χω­ρή­σεις τα τε­λευ­ταία χρό­νια) δια­βε­βαιώ­νουν για την υπο­στή­ρι­ξή τους στους σι­δη­ρο­δρο­μι­κούς. Αλλά πέρα από επι­κοι­νω­νια­κού τύπου δη­λώ­σεις, αυτό που χρειά­ζε­ται πάνω απ’ όλα είναι αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες που να ορ­γα­νώ­νουν επί τόπου τις απερ­γί­ες!

Βε­βαί­ως, οι επι­θέ­σεις αυτές εντάσ­σο­νται σε ένα πλαί­σιο πολύ πιο ευρύ. Οι συ­ντα­ξιού­χοι είδαν την αγο­ρα­στι­κή τους δύ­να­μη να ακρω­τη­ριά­ζε­ται δρα­στι­κά εδώ και πολ­λούς μήνες, μια αυ­ξη­μέ­νη επι­λο­γή τέ­θη­κε σε εφαρ­μο­γή για την πρό­σβα­ση στο πα­νε­πι­στή­μιο, ένας αριθ­μός επι­χει­ρή­σε­ων συ­νε­χί­ζει να απο­λύ­ει για να αυ­ξή­σει τα κέρδη του, ενώ στον δη­μό­σιο τομέα και στις δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται οι δυ­σμε­νείς συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας, η κα­τα­πί­ε­ση και οι αυ­το­κτο­νί­ες. Απερ­γί­ες γί­νο­νται σε διά­φο­ρους το­μείς: στην Air France, σε εμπο­ρι­κές φίρ­μες κλπ, δίχως να προ­σμε­τρά­με στους απερ­γούς αυ­τούς τους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες Χωρίς Χαρ­τιά, που διεκ­δι­κούν τη νο­μι­μο­ποί­η­σή τους.

Απο­δυ­να­μω­μέ­νο από ση­μα­ντι­κές ήττες τα τε­λευ­ταία χρό­νια, το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα δυ­σκο­λεύ­ε­ται να ορ­γα­νώ­σει μια απά­ντη­ση στο ύψος των πε­ρι­στά­σε­ων. Η CGT απο­φά­σι­σε μία ημέρα δρά­σε­ων για τις 19 Απρι­λί­ου. Οι Solidaires απεύ­θυ­ναν επί­σης κά­λε­σμα συμ­με­το­χής, αλλά στο σύ­νο­λό της η κι­νη­το­ποί­η­ση ανα­μέ­νε­ται να έχει πε­ριο­ρι­σμέ­νη πραγ­μα­τι­κή απή­χη­ση, πέρα από τους το­μείς που βρί­σκο­νται ήδη σε κι­νη­το­ποί­η­ση. Μία απερ­γία προ­βλέ­πε­ται να γίνει στον τομέα της εκ­παί­δευ­σης σε εθνι­κή κλί­μα­κα, στις 3 Μαΐου. Για το σύ­νο­λο των δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων αυτό θα γίνει στις 22 Μαΐου. Το επεί­γον είναι να ανα­κοι­νώ­νο­νται δια­δο­χι­κές ημε­ρο­μη­νί­ες, ή να ανα­συ­γκρο­τή­σου­με στέ­ρεα συν­δι­κα­λι­στι­κά ερ­γα­λεία, φο­ρείς προ­ο­πτι­κών αξιό­πι­στων ρή­ξε­ων, ικανά να δώ­σουν αυ­το­πε­ποί­θη­ση στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες;

Ανα­φο­ρι­κά με τις συν­θή­κες που επι­κρα­τούν σή­με­ρα στη Γαλ­λία, το Διε­θνές Συν­δι­κα­λι­στι­κό Δί­κτυο Πάλης και Αλ­λη­λεγ­γύ­ης (ΣτΜ: laboursolidarity.org, δί­κτυο που συ­σπει­ρώ­νει συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, ρεύ­μα­τα και τά­σεις διε­θνώς) συ­νο­ψί­ζει την κα­τά­στα­ση:

«Αντι­μέ­τω­πη με διά­φο­ρα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, η γαλ­λι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεί­χνει για μία φορά ακόμη ότι το κρά­τος δεν δι­στά­ζει να κα­τα­φύ­γει στην αστυ­νο­μι­κή βία και σε ελευ­θε­ρο­κτό­νους νό­μους για να κα­τα­στεί­λει τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα… πολ­λοί και πολ­λές κά­τοι­κοι των λαϊ­κών συ­νοι­κιών υφί­στα­νται κα­θη­με­ρι­νά δια­κρί­σεις και αστυ­νο­μι­κή κα­τα­στο­λή. Στη Notre-Dame-des-Landes, το κρά­τος επε­νέ­βη βίαια για να εκ­κε­νώ­σει εκεί­νους και εκεί­νες που είχαν δια­τη­ρή­σει τη ζωή σε αυτό το μικρό κομ­μά­τι γης, το οποίο είχε με­τα­τρα­πεί σε Ζώνη προς υπε­ρά­σπι­ση: της αντί­στα­σης, της δη­μιουρ­γί­ας εναλ­λα­κτι­κών, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης… τόσων εν­νοιών που δεν συμ­βα­δί­ζουν με το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Και όταν οι δια­χει­ρι­στές του συ­στή­μα­τος το απο­φα­σί­ζουν, χρη­σι­μο­ποιούν βία. Το ίδιο συ­νέ­βη και στα γαλ­λι­κά πα­νε­πι­στή­μια: Η αστυ­νο­μία, αλλά με­ρι­κές φορές και φα­σι­στι­κές συμ­μο­ρί­ες, επεμ­βαί­νουν βίαια, με «θε­σμι­κή» κά­λυ­ψη.

Απέ­να­ντι σε όλα αυτά, τα όπλα μας είναι ο αριθ­μός μας, η αλ­λη­λεγ­γύη μας, οι δια­φο­ρές μας μέσα από το πρί­σμα ενός συλ­λο­γι­κού πλού­του, οι αγώ­νες μας στα διά­φο­ρα μέ­τω­πα, που αφο­ρούν άμεσα και τον συν­δι­κα­λι­σμό: Στη Notre-Dame-des-Landes υπάρ­χει μία δια­συν­δι­κα­λι­στι­κή κο­λε­κτί­βα. Στα πα­νε­πι­στή­μια, ο φοι­τη­τι­κός συν­δι­κα­λι­σμός είναι παρών. Αλλά πέρα από αυτά, το σύ­νο­λο του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος πρέ­πει να είναι αλ­λη­λέγ­γυο και ενερ­γό απέ­να­ντι στην αστυ­νο­μι­κή βία. Δεν είναι τυ­χαίο ότι πρώ­τος στό­χος της είναι οι νέοι και οι νέες!

Η πα­ρου­σία στις ζώνες προς υπε­ρά­σπι­ση και στις δια­δη­λώ­σεις στή­ρι­ξης είναι ανα­γκαία. Όμως για να κερ­δί­σου­με συ­νο­λι­κά, πρέ­πει να πολ­λα­πλα­σιά­σου­με τα μέ­τω­πα του αγώνα: Στη Notre-Dame-des-Landes, αλλά και στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες των σι­δη­ρο­δρό­μων! Στα πα­νε­πι­στή­μια, αλλά και στους μι­σθω­τούς του Carrefour, της Ford ή των Τα­χυ­δρο­μεί­ων! Στους συ­ντα­ξιού­χους, αλλά και στο προ­σω­πι­κό υγεί­ας! Στη Γαλ­λία, αλλά και αλλού!

Για να ενο­ποι­η­θεί ο αγώ­νας μας, ας τον οι­κο­δο­μή­σου­με μαζί!».

*Ο Christian Mahieux είναι συν­δι­κα­λι­στής της SUD-Rail, ομο­σπον­δί­ας ερ­γα­ζο­μέ­νων στους σι­δη­ρο­δρό­μους

rproject.gr