Ο Μητσοτάκης στην αναζήτηση συναινέσεων

Χρειάστηκαν λίγα μόνο αυστηρά μηνύματα της κυρίαρχης τάξης -που εστάλησαν με άρθρα «επώνυμων» αρθρογράφων στον φιλοκυβερνητικό Τύπο- για να σπεύσει ο Μητσοτάκης να ακυρώσει τα σενάρια για εκλογές την άνοιξη του ’22 και να δηλώσει ότι σε ένδειξη «υπευθυνότητας» θα εξαντλήσει (θέλοντας και μη) την κυβερνητική του θητεία.

Όπως προει­δο­ποιού­σαν οι «κο­μι­στές», τον Μάη-Ιού­νη του 2022, μετά το ξέ­σπα­σμα του πο­λέ­μου στην Ου­κρα­νία, το διε­θνές πο­λι­τι­κό στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό θα βρί­σκε­ται σε πυ­ρε­τώ­δεις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την αντι­με­τώ­πι­ση της νέας κα­τά­στα­σης και, κατά συ­νέ­πεια, θα ήταν ακραία ανευ­θυ­νό­τη­τα οι ντό­πιες πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες να ανα­λω­θούν εδώ σε εκλο­γι­κές μάχες και μά­λι­στα με σε­νά­ρια επα­να­λαμ­βα­νό­με­νων εκλο­γών. Οι εκλο­γές, λοι­πόν, την άνοι­ξη του 2023.

Μαρία Μπόλαρη

Όμως, το πιο ση­μα­ντι­κό ση­μείο των δη­λώ­σε­ων Μη­τσο­τά­κη στο συ­νέ­δριο του Οι­κο­νο­μι­κού Τα­χυ­δρό­μου, ήταν μια ακόμα πιο φα­νε­ρή «στρο­φή»: «Στό­χος είναι η στα­θε­ρό­τη­τα και όχι επί τού­του η αυ­το­δυ­να­μία… για να μπο­ρού­με να παίρ­νου­με απο­φά­σεις γρή­γο­ρα και να μπο­ρού­με να αντι­με­τω­πί­ζου­με απο­τε­λε­σμα­τι­κά κρί­σεις, διότι οι κρί­σεις δυ­στυ­χώς φο­βά­μαι ότι θα είναι μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που θα είναι μαζί μας…».

Η κομψή υπο­χώ­ρη­ση του Μη­τσο­τά­κη από τη μέχρι σή­με­ρα πο­λι­τι­κή του θέση ότι η μο­να­δι­κή στα­θε­ρό­τη­τα είναι η αυ­το­δυ­να­μία του κόμ­μα­τός του έχει πολ­λές ερ­μη­νεί­ες. Η πιο απλή ερ­μη­νεία είναι ότι η αυ­το­δυ­να­μία της ΝΔ είναι ήδη ανέ­φι­κτη πο­λι­τι­κά, μετά την επι­τα­χυ­νό­με­νη φθορά της κυ­βέρ­νη­σης. Μια πιο πε­ρί­πλο­κη ερ­μη­νεία είναι στη­ριγ­μέ­νη στην εκτί­μη­ση ότι η κυ­ρί­αρ­χη τάξη αρ­χί­ζει να προ­τι­μά την προ­ο­πτι­κή κυ­βέρ­νη­σης ευ­ρύ­τε­ρων συ­ναι­νέ­σε­ων, ακόμα κι αν ήταν εφι­κτή μια κά­ποια ορια­κή αυ­το­δυ­να­μία, προ­βλέ­πο­ντας ότι οι «διαρ­κείς κρί­σεις που θα είναι μαζί μας» θα έχουν μάλ­λον σο­βα­ρό­τε­ρες συ­νέ­πειες απ’ ό,τι μέχρι σή­με­ρα προ­βλέ­πε­ται και πι­θα­νο­λο­γεί­ται.

Γι’ αυτό αξί­ζει να σκε­φτού­με λίγο πα­ρα­πά­νω για το πε­ριε­χό­με­νο αυτής της κα­ται­γί­δας «διαρ­κών κρί­σε­ων» που θα μας συ­ντρο­φεύ­ει στο επό­με­νο διά­στη­μα.

Στην επι­στη­μο­νι­κή κοι­νό­τη­τα είναι κοινό μυ­στι­κό η θέση ότι η παν­δη­μία δεν έχει τε­λειώ­σει και ότι ένα πέμ­πτο κύμα Covid μπο­ρεί να γίνει απει­λη­τι­κό ξανά, από το ερ­χό­με­νο κα­λο­καί­ρι. Και σε αυτό το εν­δε­χό­με­νο η εγκλη­μα­τι­κή ευ­θύ­νη της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη στην απο­δυ­νά­μω­ση του ΕΣΥ μπο­ρεί να συμ­βά­λει στο να έχει φο­νι­κές συ­νέ­πειες για τον πλη­θυ­σμό ακόμα και μια πιο ήπια μορφή νό­ση­σης απ’ όσες γνω­ρί­σα­με μέχρι τώρα.

Το κύμα της ακρί­βειας γί­νε­ται ακόμα πιο απει­λη­τι­κό για την πο­λι­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα. Πριν προ­λά­βουν να φτά­σουν στις «αγο­ρές» οι ανα­τι­μή­σεις λόγω του πο­λέ­μου, η αύ­ξη­ση πχ της τιμής στο ψωμί έχει ξε­πε­ρά­σει το 50%. Στο πι­θα­νό­τα­το σε­νά­ριο του δι­ψή­φιου πλη­θω­ρι­σμού, το Γρα­φείο Προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού της Βου­λής προει­δο­ποιεί ότι οι αυ­ξή­σεις των τιμών στα βα­σι­κά τρό­φι­μα θα ξε­πε­ρά­σουν το 50% σε σχέση με τις ση­με­ρι­νές τιμές. Υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι στην Ελ­λά­δα ο πραγ­μα­τι­κός μέσος μι­σθός πα­ρα­μέ­νει «πα­γω­μέ­νος» στα προ του 2010 επί­πε­δα, ενώ οι συ­ντά­ξεις έχουν χάσει πε­ρί­που το 40% σε σύ­γκρι­ση με τις ανά­λο­γες προ κρί­σης. Έτσι η πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νη κυ­βερ­νη­τι­κή εξαγ­γε­λία για αύ­ξη­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού στα 705 ευρώ (και μόνο σε όσους είναι σε συμ­βά­σεις πλή­ρους απα­σχό­λη­σης) ανα­μέ­νε­ται να γίνει δεκτή με την ίδια πα­γω­μά­ρα που υπο­δέ­χτη­κε η κοι­νω­νία το πε­νη­ντά­ρι­κο «βο­ή­θη­μα» προς τους φτω­χό­τε­ρους για την αντι­με­τώ­πι­ση των θη­ριω­δών ανα­τι­μή­σε­ων στα καύ­σι­μα. Και στις 6 Απρί­λη, η γε­νι­κή απερ­γία μπο­ρεί πραγ­μα­τι­κά να γίνει μια αφε­τη­ρία για έναν διεκ­δι­κη­τι­κό γύρο ερ­γα­τι­κών αγώ­νων, που θα φέ­ρουν στο προ­σκή­νιο έναν επι­κίν­δυ­νο αντι­πο­λι­τευ­τι­κό αντί­πα­λο για τον Μη­τσο­τά­κη.

Δίπλα σε αυτά τα ήδη γνω­στά «μέ­τω­πα», επω­ά­ζο­νται και­νούρ­για. Η προ­ο­πτι­κή της ενερ­γεια­κής κρί­σης είναι τόσο σο­βα­ρή, που κάνει την ΕΕ να συ­ζη­τά για «δελ­τίο» στην ηλε­κτρι­κή ενέρ­γεια. Και οι κυ­βερ­νη­τι­κές «ιδέες» πε­ριο­ρί­ζο­νται σε προ­τρο­πές για να επα­να­λει­τουρ­γή­σουν οι λι­γνι­τι­κές μο­νά­δες, να αρ­χί­σει η οι­κο­δό­μη­ση εγκα­τα­στά­σε­ων LNG και να επι­τα­χυν­θεί η εγκα­τά­στα­ση φω­το­βολ­ταϊ­κών στις… τα­ρά­τσες! Πρό­κει­ται για κα­τευ­θύν­σεις που θέ­λουν χρόνο, δη­μό­σιες επεν­δή­σεις και κε­ντρι­κό σχε­δια­σμό, δη­λα­δή για την άμεση συ­γκυ­ρία είναι απλώς πα­ρη­γο­ρη­τι­κές δη­μα­γω­γί­ες.

Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά

Μια απρό­σμε­νη συ­νέ­πεια της ου­κρα­νι­κής κρί­σης είναι η επι­τά­χυν­ση του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού «δια­λό­γου». Είναι ολο­φά­νε­ρο ότι οι Αμε­ρι­κα­νοί και η ΕΕ πιέ­ζουν για γρή­γο­ρη ανα­σύ­στα­ση της νο­τιο­α­να­το­λι­κής πτέ­ρυ­γας του ΝΑΤΟ και ότι θα πιέ­σουν ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο, τόσο τον Ερ­ντο­γάν, όσο και τον Μη­τσο­τά­κη.

Και αυτό ση­μαί­νει ότι τα καυτά θέ­μα­τα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σμού θα έρ­θουν στο τρα­πέ­ζι προς επί­λυ­ση ή, έστω, προς ένα «δη­μιουρ­γι­κό συμ­βι­βα­σμό» που θα είναι βιώ­σι­μος για μια σχε­τι­κά μακρά πε­ρί­ο­δο, όπως άλ­λω­στε συ­νέ­βη στο πα­ρελ­θόν.

Είναι η ώρα της αλή­θειας για την ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τία, που τα τε­λευ­ταία χρό­νια στή­ρι­ξε υπερ­φί­α­λους μα­ξι­μα­λι­σμούς σχε­τι­κά με τις ΑΟΖ, το Αι­γαίο και την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Μα­ξι­μα­λι­σμούς που έγι­ναν δη­μο­φι­λείς στην εσω­τε­ρι­κή κοινή γνώμη, αν και τα επι­τε­λεία γνώ­ρι­ζαν ότι πα­ρα­βιά­ζουν τα όρια της γε­ω­γρα­φί­ας και του συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης στην πε­ριο­χή.

Ο Ευάγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος, λει­τουρ­γώ­ντας ως «λαγός», πέρα από κομ­μα­τι­κές κι εκλο­γι­κές σκο­πι­μό­τη­τες, θύ­μι­σε τη θε­μα­το­λο­γία αυτής της διερ­γα­σί­ας που ξε­περ­νά κατά πολύ τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου: Υπο­γράμ­μι­σε ότι «για λό­γους γε­ω­πο­λι­τι­κούς και ενερ­γεια­κούς, είναι τώρα η στιγ­μή να λύ­σου­με τα θέ­μα­τα της οριο­θέ­τη­σης», υπεν­θύ­μι­σε ότι «το Αι­γαίο δεν είναι ελ­λη­νι­κή λίμνη» (πα­ρα­πέ­μπο­ντας και στη σχε­τι­κή δέ­σμευ­ση του Κα­ρα­μαν­λή το 1978), προ­τεί­νο­ντας αυ­το­πε­ριο­ρι­σμό στα 6 ν.μ. στο Αι­γαίο, ση­μεί­ω­σε ότι «η Τουρ­κία έχει θέση στη Με­σό­γειο, είναι πα­ρά­κτια χώρα… άρα δεν απο­κλεί­ου­με κα­νέ­να», και ζή­τη­σε «να πούμε απλά πράγ­μα­τα, δη­λα­δή ότι σε­βό­μα­στε το Διε­θνές Δί­καιο…». Αυτή η ατζέ­ντα είναι πο­λι­τι­κά εκρη­κτι­κή. Σε αυτή την εφη­με­ρί­δα έχου­με το­νί­σει τον κίν­δυ­νο της όξυν­σης και των «θερ­μών» προ­κλή­σε­ων που κάθε φορά στην ιστο­ρία προη­γή­θη­καν των κύ­κλων ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής συ­νεν­νό­η­σης. Ο κίν­δυ­νος αυτός πα­ρα­μέ­νει. Όμως ο Μη­τσο­τά­κης έχει πλέον να αντι­με­τω­πί­σει άλλον πο­νο­κέ­φα­λο. Το θέμα αυτό μπο­ρεί να απο­δει­χθεί η δική του «Συμ­φω­νία των Πρε­σπών», ενώ πυ­κνώ­νουν οι διερ­γα­σί­ες στα δεξιά της ΝΔ, που θα απει­λούν να κό­ψουν μια ακόμα «φέτα» από τη μειού­με­νη επιρ­ροή του.

Αντα­πό­κρι­ση;

Η σω­ρευ­τι­κή λει­τουρ­γία όλων αυτών των πα­ρα­γό­ντων, αλλά και άλλων απρό­σμε­νων «εκ­πλή­ξε­ων» (όπως πχ μια επι­σι­τι­στι­κή κρίση ή ένα «θερμό» κα­λο­καί­ρι όπως το περ­σι­νό) είναι πι­θα­νό­τα­το στον χρόνο που έρ­χε­ται να δη­μιουρ­γή­σουν ένα δια­φο­ρε­τι­κό πο­λι­τι­κό τοπίο.

Πά­ντως η πίεση για συ­ναι­νέ­σεις στο όνομα της στα­θε­ρό­τη­τας θα αφορά όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο και την αντι­πο­λί­τευ­ση.

Το ΚΙΝΑΛ γί­νε­ται ολο­φά­νε­ρα μήλο της έρι­δας. Ο Αν­δρου­λά­κης φά­νη­κε να απορ­ρί­πτει κα­ταρ­χήν τις εκ­κλή­σεις Μη­τσο­τά­κη, αλλά όχι ολο­κλη­ρω­τι­κά. Αν ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης, είπε, επι­θυ­μεί ει­λι­κρι­νά συ­ναι­νέ­σεις και συ­νερ­γα­σία, οφεί­λει να πα­ρου­σιά­σει τους προ­γραμ­μα­τι­κούς όρους του κατά την πρώτη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση και όχι να πε­ρι­μέ­νει τη δεύ­τε­ρη. Δεν πρό­κει­ται απλώς για ανοι­χτό πα­ρά­θυ­ρο, αλλά για πόρτα που πα­ρα­μέ­νει ανοι­χτή.

Ο Αλ. Τσί­πρας φαί­νε­ται ότι του­λά­χι­στον τώρα απορ­ρί­πτει την πρό­κλη­ση. Όμως κα­νείς δεν πρέ­πει να στοι­χη­μα­τί­σει για το μέλ­λον. Η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η πο­λι­τι­κή «ελα­χί­στων δε­σμεύ­σε­ων» απέ­να­ντι στα πραγ­μα­τι­κά αι­τή­μα­τα του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας, δεν απο­κλεί­ουν ακόμα και τις πιο θε­α­μα­τι­κές «κω­λο­τού­μπες». Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι, υπό προ­σχή­μα­τα, η επι­λο­γή του «με­γά­λου συ­να­σπι­σμού» δεν είναι εκτός της λο­γι­κής των σύγ­χρο­νων ευ­ρω­παϊ­κών σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των, που ο Τσί­πρας έχει ορί­σει ως «μο­ντέ­λα» για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Επί­σης όμως, ο «με­γά­λος συ­να­σπι­σμός» δεν είναι η μο­να­δι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή μορφή ανα­ζή­τη­σης στα­θε­ρό­τη­τας δια των συ­ναι­νέ­σε­ων. Υπάρ­χει και ο δρό­μος της κυ­βέρ­νη­σης «έκτα­κτης ανά­γκης», της κυ­βέρ­νη­σης τε­χνο­κρα­τών κ.ο.κ. Και εδώ το «συ­νοι­κέ­σιο» Στουρ­νά­ρα-Χου­λια­ρά­κη, υπό την ανοχή του Τσί­πρα, λει­τουρ­γεί ως προει­δο­ποί­η­ση.

rproject.gr/