Η «νέα αξιολόγηση Βορίδη»: του επιτελικού, συρρικνωμένου, ιδιωτικοποιημένου και αντιλαϊκού Δημοσίου

Όπως ανα­φέ­ρει η ίδια η πο­λι­τι­κή ηγε­σία του ΥΠ.ΕΣ: «Η πλειο­ψη­φία των αξιο­λο­γού­με­νων λαμ­βά­νει βαθ­μο­λο­γία, η οποία κυ­μαί­νε­ται σε πο­σο­στά με­τα­ξύ 75%-89%, προ­κει­μέ­νου να απο­φευ­χθεί η υπο­χρέ­ω­ση αι­τιο­λό­γη­σης των αξιο­λο­γή­σε­ων, αλλά και η άσκη­ση εν­στά­σε­ων κατά αυτών». Και αυτό είναι μόνο μια τρα­γε­λα­φι­κή πτυχή της δια­δι­κα­σί­ας όπως εφαρ­μό­στη­κε αυτά τα χρό­νια. Υπάρ­χουν και πε­ρι­στα­τι­κά με προϊ­στα­μέ­νους που αξιο­λο­γούν αρ­νη­τι­κά όσους δεν ται­ριά­ζουν τα χνώτα τους ή θε­τι­κά τους δι­κούς τους αν­θρώ­πους, με υφι­στα­μέ­νους που «θά­βουν» προϊ­στα­μέ­νους που τους ζη­τούν να δου­λέ­ψουν, με ορ­γα­νι­κές μο­νά­δες που κα­τα­να­λώ­νουν ερ­γα­το­ώ­ρες προ­κεί­με­νου να συ­μπλη­ρώ­σουν φύλλα αξιο­λό­γη­σης που θα πάνε στον κά­λα­θο των αχρη­στών, εκτός αν τα χρεια­στούν για κά­ποια-ον υπάλ­λη­λο για την/τον οποία-ο «απαι­τεί­ται ει­δι­κή με­τα­χεί­ρι­ση» (ευ­νοϊ­κή ή τι­μω­ρη­τι­κή). Και φυ­σι­κά, υπάρ­χει μια με­ρί­δα δη­μο­σί­ων υπαλ­λή­λων που ου­δέ­πο­τε συμ­με­τεί­χε σε αυτή την καφ­κι­κή ιστο­ρία, κρα­τώ­ντας ζω­ντα­νή την απερ­γία-απο­χή που κά­πο­τε με στόμ­φο ξε­κί­νη­σε η ΑΔΕΔΥ και πλέον διεκ­πε­ραιω­τι­κά προ­κη­ρύσ­σει κάθε χρόνο.

Μπό­νους

Φυ­σι­κά, η κυ­βέρ­νη­ση απο­σύ­ρει την αξιο­λό­γη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για να ει­σά­γει το δικό της «βελ­τιω­μέ­νο» μο­ντέ­λο. Πιστό copy-paste από αντί­στοι­χες δια­δι­κα­σί­ες του ιδιω­τι­κού τομέα, και σε εφαρ­μο­γή του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου στό­χου της με­τα­τρο­πής του Δη­μο­σί­ου σε Επι­τε­λι­κό Κρά­τος Α.Ε., ο Υπουρ­γός Εσω­τε­ρι­κών κα­τέ­θε­σε σε δια­βού­λευ­ση και ανα­μέ­νε­ται σύ­ντο­μα να κα­τα­τε­θεί στη Βουλή, το νο­μο­σχέ­διο για τη νέα αξιο­λό­γη­ση στο Δη­μό­σιο. Με αυτό, «δια­φη­μί­ζει» ως τυ­ρά­κι το μπό­νους που θα μοι­ρά­ζε­ται σε επι­λεγ­μέ­νους δη­μο­σί­ους υπαλ­λή­λους για την επί­τευ­ξη των στό­χων. Φυ­σι­κά, οι δια­δι­κα­σί­ες και οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να λά­βουν οι ιθα­γε­νείς ΔΥ τα κα­θρε­φτά­κια που θα μοι­ρά­ζει ο κάθε υπουρ­γός είναι τέ­τοιες, που βγά­ζουν μάτι ότι πρό­κει­ται για άλλη μια μέ­θο­δος «διαί­ρει και βα­σί­λευε» με­τα­ξύ συ­να­δέλ­φων, αλλά και πεδίο δόξης λα­μπρό για υπουρ­γι­κά ρου­σφέ­τια, πα­ρα­γο­ντι­σμούς στε­λε­χών και συν­δι­κα­λι­στι­κές εξυ­πη­ρε­τή­σεις κάθε εί­δους. Στην ουσία είναι μια απάτη, ούτε καν το τυ­ρά­κι στη φάκα δεν είναι. Το κό­στος για τα μπό­νους όλα σε ετή­σια βάση είναι 35 εκατ. ευρώ, ενώ η μι­σθο­δο­σία του Δη­μο­σί­ου είναι της τάξης των δισ. ευρώ. Θε­σπί­ζε­ται για να το πά­ρουν κά­ποιοι απο­λύ­τως «στο­χευ­μέ­να». Και φυ­σι­κά, είναι το από­λυ­το μέσο κα­θυ­πό­τα­ξης κάθε αντί­θε­της γνώ­μης, κάθε αντίρ­ρη­σης στο πλαί­σιο της άσκη­σης υπη­ρε­σια­κών κα­θη­κό­ντων. Γιατί ας μην υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι θε­τι­κά θα αξιο­λο­γη­θεί αυτός που θα λέει συ­νε­χώς «yes» και όχι αυτός που θα προ­βά­λει τεκ­μη­ριω­μέ­νες αντιρ­ρή­σεις προ­α­σπι­ζό­με­νος το δη­μό­σιο συμ­φέ­ρον!

Πιστό στη λο­γι­κή με­τα­τρο­πής του Δη­μό­σιου σε μα­γα­ζά­κι γωνία, το νέο σύ­στη­μα αξιο­λό­γη­σης:

Προ­βλέ­πει top-bottom κα­θο­ρι­σμό στο­χο­θε­σί­ας. Οι στό­χοι έρ­χο­νται από την πο­λι­τι­κή ηγε­σία και εξει­δι­κεύ­ο­νται έως και το επί­πε­δο του με­μο­νω­μέ­νου υπαλ­λή­λου, χωρίς καμία ου­σια­στι­κή εμπλο­κή του ίδιου στη δια­μόρ­φω­σή του και φυ­σι­κά ούτε λόγος για συμ­με­το­χή του κοι­νω­νι­κού συ­νό­λου συ­νο­λι­κό­τε­ρα. Είναι προ­φα­νές ότι και αυτό το τε­χνο­κρα­τι­κό μο­ντέ­λο (που με μι­κρές δια­φο­ρο­ποι­ή­σεις «ισχύ­ει» από το 2004) θα πάει άκλα­φτο, γιατί πολύ απλά δεν λαμ­βά­νει υπόψη του τις ιδιαι­τε­ρό­τη­τες και την απο­στο­λή του Δη­μο­σί­ου. Απλά, θέλει να αλ­λά­ξει την φύση του Δη­μο­σί­ου, με­τα­τρέ­πο­ντας το σε ιδιω­τι­κή εται­ρία.

Ει­σά­γει -ως αξιο­λο­γού­με­νες- δε­ξιό­τη­τες όπως η «πο­λι­το­κε­ντρι­κό­τη­τα» (sic) και η «προ­σαρ­μο­στι­κό­τη­τα», κα­θι­στώ­ντας τους υπαλ­λή­λους υπεύ­θυ­νους να αντι­με­τω­πί­ζουν την απελ­πι­σία των πο­λι­τών που σχε­τί­ζε­ται με τις αντι­λαϊ­κές εφαρ­μο­ζό­με­νες πο­λι­τι­κές αλλά και τις διαρ­κείς και επί χάρ­του αλ­λα­γές που ορα­μα­τί­ζε­ται ο κάθε υπουρ­γός αγνο­ώ­ντας τις πραγ­μα­τι­κές συν­θή­κες και ανά­γκες.

Κα­ταρ­γεί τα δύο επί­πε­δα αξιο­λό­γη­σης και θέτει κάθε υπάλ­λη­λο στην διά­θε­ση ενός μόνο ιε­ραρ­χι­κά προϊ­στα­μέ­νου. Βάζει τους υπαλ­λή­λους κάθε ορ­γα­νι­κής μο­νά­δας να αλ­λη­λο-αξιο­λο­γού­νται (σφυγ­μός ομά­δας!!!) επώ­νυ­μα, οδη­γώ­ντας μοι­ραία σε διά­λυ­ση κάθε έν­νοιας ομα­δι­κής ερ­γα­σί­ας. Όλα αυτά συν­δέ­ο­νται κάπου στο βάθος με ένα… εν­δε­χό­με­νο bonus για όσους επι­βιώ­σουν!

Στό­χος το ξε­πού­λη­μα

Ει­σά­γει έναν ακόμη πε­ριτ­τό και ανού­σιο θεσμό, τον Σύμ­βου­λο Ανά­πτυ­ξης Αν­θρώ­πι­νου Δυ­να­μι­κού (1 σε κάθε Υπουρ­γείο) συμ­βάλ­λο­ντας πε­ραι­τέ­ρω στην απο­διορ­γά­νω­ση και στον α-συ­ντο­νι­σμό με­τα­ξύ των ορ­γα­νι­κών επι­πέ­δων και μο­νά­δων.

Δίνει ιδιαί­τε­ρη βα­ρύ­τη­τα στην αξιο­λό­γη­ση των Προϊ­στα­μέ­νων. Φυ­σι­κά, αυτό είναι άλλο ένα άλ­λο­θι για να κα­λυ­φτεί το διαρ­κές και δια­κομ­μα­τι­κό έγκλη­μα που συ­ντε­λεί­ται εδώ και δε­κα­ε­τί­ες στην Δη­μό­σια Διοί­κη­ση, δη­λα­δή την κα­τάρ­γη­ση de facto οποιασ­δή­πο­τε αντι­κει­με­νι­κής δια­δι­κα­σί­ας το­πο­θέ­τη­σης Προϊ­στα­μέ­νων. Αυτή τη στιγ­μή, το 95% των Προϊ­στα­μέ­νων σε όλο το Δη­μό­σιο είναι το­πο­θε­τη­μέ­νο… με εντο­λή υπουρ­γού! Αλλά κι όταν γί­νο­νται οι πε­ρί­φη­μες κρί­σεις, η συ­νέ­ντευ­ξη εξου­δε­τε­ρώ­νει οποια­δή­πο­τε αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα, ενώ συ­νε­χί­ζει να ισχύ­ει η έξτρα μο­ριο­δό­τη­ση όσων έχουν το­πο­θε­τη­θεί από τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες, τόσα χρό­νια, σε θέ­σεις ευ­θύ­νης, κα­τα­δι­κά­ζο­ντας τους υπό­λοι­πους στο να μη δουν θέση ευ­θύ­νης ούτε μέχρι τη… μα­κρι­νή σύ­ντα­ξη!

Συ­νε­χί­ζο­ντας και επι­τα­χύ­νο­ντας στον δρόμο που χά­ρα­ξαν οι μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις, η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη, μι­λώ­ντας για επι­τε­λι­κό κρά­τος εν­νο­εί και προ­ω­θεί ένα «μικρό»κρά­τος που θα δια­με­σο­λα­βεί και θα δια­νέ­μει την με­γά­λη πίτα του δη­μό­σιου χρή­μα­τος σε με­γά­λα ιδιω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα.

Ξε­που­λώ­ντας με­γά­λα τμή­μα­τα αρ­μο­διο­τή­των και δομών που άλ­λο­τε ασκού­νταν από το Δη­μό­σιο (μέσω του outsourcing), προ­χω­ρώ­ντας σε άμε­σες (βλ. υγειο­νο­μι­κούς) ή έμ­με­σες (ελα­στι­κο­ποί­η­ση σχέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας στο Δη­μό­σιο) μειώ­σεις προ­σω­πι­κού και εν τέλει με­τα­τρέ­πο­ντας τις Δη­μό­σιες Υπη­ρε­σί­ες σε αρένα τύπου survivor μέσω της αξιο­λό­γη­σης, το σχέ­διο αυτό προ­ω­θεί­ται ολο­τα­χώς. Γι’ αυτό κι έχει ανά­γκη από ένα ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο «αξιο­λό­γη­σης» των υπαλ­λή­λων, προ­κει­μέ­νου να ελέγ­χο­νται οι ερ­γα­ζό­με­νες κι οι ερ­γα­ζό­με­νοι κατά πόσο προ­ω­θούν το ξε­πού­λη­μα των αρ­μο­διο­τή­των τους στους ιδιώ­τες και κατά πόσο συμ­βάλ­λουν στους αντι­λαϊ­κούς στό­χους του συ­στή­μα­τος. Όσο πε­ρισ­σό­τε­ρο ευ­νο­ούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των λίγων, τόσο κα­λύ­τε­ρο βαθμό θα παίρ­νουν!

Από τους μι­κρούς και με­γά­λους αγώ­νες που θα πρέ­πει να ορ­γα­νω­θούν σε κάθε επί­πε­δο  (από το γρα­φείο μας έως τους δρό­μους), θα κρι­θεί κατά πόσο το Δη­μό­σιο θα υπη­ρε­τή­σει πραγ­μα­τι­κά τα λαϊκά συμ­φέ­ρο­ντα ή θα κα­τα­ντή­σει εντο­λο­δό­χος των κάθε εί­δους ελίτ.

rproject.gr