Κιβωτός πόνου και υποκρισίας

Η  ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών γύρω από την υπόθεση της «Κιβωτού του κόσμου» είναι γεμάτη βαρύγδουπους τίτλους, επικίνδυνες αποκαλύψεις, σοβαρές καταγγελίες, αποκλειστικές μαρτυρίες και ακατάσχετη ηθικολογία, χωρίς καμία αναφορά στις κρατικές ευθύνες.

Εκα­το­ντά­δες παι­διά ήταν για χρό­νια εγκα­τα­λειμ­μέ­να στην τύχη τους σε μια δομή που μο­να­δι­κό της δια­πι­στευ­τή­ριο ήταν η ευ­λο­γία του θεού και η στω­ι­κό­τη­τα του πα­τέ­ρα-Αντω­νί­ου. Όλα αυτά στον «προηγ­μέ­νο δυ­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό του 2022», που βαυ­κα­λί­ζε­ται για την προ­στα­σία των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των. Μι­λά­με για ντρο­πή.

Νικόλας Κολυτάς

Άνο­δος και πτώση της Κι­βω­τού

Η Κι­βω­τός του κό­σμου -και πόσες άλλες άραγε αντί­στοι­χες δο­μές- δεν κα­τέ­βη­κε από τον ου­ρα­νό με κά­ποια θεία πα­ρέμ­βα­ση, αλλά είναι ένα αν­θρώ­πι­νο και εν πολ­λοίς συ­στη­μι­κό δη­μιούρ­γη­μα. Επί μία ει­κο­σα­ε­τία ένα ολό­κλη­ρο πο­λι­τι­κό, επι­χει­ρη­μα­τι­κό και μι­ντια­κό κα­τε­στη­μέ­νο στή­ρι­ζε το εγ­χεί­ρη­μα του πα­τέ­ρα-Αντω­νί­ου με οι­κο­νο­μι­κές δω­ρε­ές, με εκτε­νή ρε­πορ­τάζ και αφιε­ρώ­μα­τα, με ξέ­πλυ­μα των πάσης φύ­σε­ως πο­λι­τι­κών προ­σώ­πων που το έρι­χναν στην πρό­σκαι­ρη φι­λαν­θρω­πία. Όλοι αυτοί σή­με­ρα πέ­φτουν από τα σύν­νε­φα ο ένας μετά τον άλλον. Ίσως γιατί τους εν­διέ­φε­ρε πε­ρισ­σό­τε­ρο η δη­μιουρ­γία ενός αφη­γή­μα­τος που θέτει τη θρη­σκεία στο επί­κε­ντρο, το κρά­τος σε συ­νει­δη­τή εξα­φά­νι­ση και την ει­κό­να των σω­τή­ρων και ευ­ερ­γε­τών σε δια­μόρ­φω­ση υπο­δείγ­μα­τος.

Κάπως έτσι όλοι σή­με­ρα μέ­νουν άφω­νοι με τις απο­κα­λύ­ψεις που έρ­χο­νται στο προ­σκή­νιο. Και εδώ συ­να­ντού­με την πλήρη αντί­φα­ση. Με τα ίδια υλικά που χτί­στη­κε η ει­κό­να της Κι­βω­τού, πλέον γκρε­μί­ζε­ται. Ρί­χνο­νται όλοι στην τη­λε­ο­πτι­κή αρένα για τα νού­με­ρα τη­λε­θέ­α­σης. Τη­λε­ο­πτι­κοί ψυ­χο­λό­γοι, εξα­γριω­μέ­νοι παπ­πά­δες, τη­λε­σχο­λια­στές μπά­τσοι, δια­κε­κρι­μέ­νοι δι­κη­γό­ροι, εξα­πα­τη­μέ­νοι ευ­ερ­γέ­τες, celebrity εθε­λο­ντές, ερ­γα­ζό­με­νοι της δομής, ανή­ξε­ροι γεί­το­νες. Όλοι στο κα­ζά­νι του θε­ά­μα­τος. Όμως και πάλι. Δεν φτά­νουν όλοι αυτοί. Το θέμα είναι κο­ρε­σμέ­νο. Πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει πιο βαθιά. Στο όνομα της έρευ­νας, οι πα­νε­λί­στες δε δι­στά­ζουν να βγά­ζουν στο γυαλί κα­κο­ποι­η­μέ­να και ιδρυ­μα­το­ποι­η­μέ­να παι­διά προ­σπα­θώ­ντας να απο­σπά­σουν μια ακόμη «σο­κα­ρι­στι­κή» εξο­μο­λό­γη­ση. Δε δι­στά­ζουν να ερ­γα­λειο­ποιούν τον πόνο γο­νιών που έχα­σαν την επι­μέ­λεια των παι­διών τους.

Ιδρυ­μα­το­ποί­η­ση στην Ελ­λά­δα

Είναι απο­ρί­ας άξιο ότι κα­νείς από όλους αυ­τούς τους τη­λε­ο­πτι­κούς ει­δή­μο­νες, δεν έθεσε στο επί­κε­ντρο της κου­βέ­ντας το ζή­τη­μα του κρά­τους. Τόσο στο κομ­μά­τι του ελέγ­χου των υπαρ­χου­σών δομών με τη μορφή των μη κερ­δο­σκο­πι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων, όσο και στο ζή­τη­μα των ανύ­παρ­κτων ή ελ­λι­πών κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών και μο­νά­δων φρο­ντί­δας των ανέ­στιων και κα­κο­ποι­η­μέ­νων παι­διών. Σε πρό­σφα­τη συ­νέ­ντευ­ξή της σε πρω­ι­νή εκ­πο­μπή, η υφυ­πουρ­γός Κοι­νω­νι­κής Πρό­νοιας και Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, Δόμνα Μι­χαη­λί­δου, δή­λω­σε ανε­ρυ­θρί­α­στα: «Πριν το Μάιο του 2022 είχαν κα­νό­νες τα γη­ρο­κο­μεία, οι βρε­φο­νη­πια­κοί σταθ­μοί, οι δομές ΑΜΕΑ, τα πε­ρί­πτε­ρα, τα μα­γα­ζιά εστί­α­σης. Οι μόνες δομές που δεν είχαν κα­νό­νες ήταν τα ορ­φα­νο­τρο­φεία». Είναι ασύλ­λη­πτο ότι στη χώρα που όλοι οι φι­λή­συ­χοι πο­λί­τες ανα­πα­ρά­γουν την κλισέ ατάκα «σε τι κόσμο με­γα­λώ­νουν τα παι­διά μας;», οι δομές παι­δι­κής προ­στα­σί­ας λει­τουρ­γού­σαν τε­λεί­ως ανε­ξέ­λεγ­κτα. Και αυτό το πα­ρα­δέ­χε­ται η πο­λι­τι­κά αρ­μό­δια επί του θέ­μα­τος!

Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι στην Ελ­λά­δα σή­με­ρα δεν υπάρ­χει ένας ακρι­βής αριθ­μός σχε­τι­κά με τον πλη­θυ­σμό των παι­διών που ζουν σε ιδρυ­μα­τι­κή φρο­ντί­δα, ενώ υπο­λο­γί­ζε­ται ότι αυτή τη στιγ­μή λει­τουρ­γούν πε­ρί­που 100 ιδρύ­μα­τα ποι­κί­λων κα­τη­γο­ριών σε όλη τη χώρα. Σε αυτά, δεν υπάρ­χει θε­σπι­σμέ­νος αριθ­μός κοι­νω­νι­κών λει­τουρ­γών ανά συ­γκε­κρι­μέ­νο αριθ­μό παι­διών, δεν υπάρ­χει σε ποι­κί­λες πε­ρι­πτώ­σεις βρε­φο­κό­μος για τα φι­λο­ξε­νού­με­να βρέφη, ενώ δεν υπάρ­χει η υπο­χρέ­ω­ση ύπαρ­ξης συμ­βε­βλη­μέ­νων για­τρών για την κά­λυ­ψη των ανα­γκών των μο­νά­δων. Τα παι­διά και οι νέοι δια­μέ­νουν στα ιδρύ­μα­τα παι­δι­κής προ­στα­σί­ας κάτω από εξω­φρε­νι­κές συν­θή­κες αυ­στη­ρά μέχρι την ενη­λι­κί­ω­ση τους. Μετά από αυτή την ηλι­κία εγκα­τα­λεί­πο­νται κυ­ριο­λε­κτι­κά στην τύχη τους. Δεν υπάρ­χουν υπο­στη­ρι­κτι­κές υπη­ρε­σί­ες από το κρά­τος για τους νέους που μόλις απο­χώ­ρη­σαν από το ίδρυ­μα όπως οι­κο­νο­μι­κή βο­ή­θεια, απα­σχό­λη­ση ή πε­ραι­τέ­ρω δια­μο­νή.

Δεν υπάρ­χει επί­σης καμία πρό­νοια αποϊ­δρυ­μα­το­ποί­σης. Ποι­κί­λες επι­στη­μο­νι­κές έρευ­νες έχουν ανα­δεί­ξει ότι ο εγκλει­σμός παι­διών σε δομές χωρίς την επαρ­κή μέ­ρι­μνα και φρο­ντί­δα, λει­τουρ­γεί τραυ­μα­τι­κά τόσο για την ψυ­χο­σύν­θε­σή τους, όσο και για τη συ­νο­λι­κό­τε­ρη υγεία τους. Στην Ελ­λά­δα αντί οι δομές παι­δι­κής προ­στα­σί­ας να απο­τε­λούν έναν εν­διά­με­σο σταθ­μό στη ζωή του παι­διού, απο­τε­λούν μια φυ­λα­κή που εκτεί­νε­ται σε όλο το χρο­νι­κό εύρος μέχρι την ενη­λι­κί­ω­ση. Αυτό εξυ­πη­ρε­τεί τα ιδρύ­μα­τα και τους εκά­στο­τε δια­χει­ρι­στές τους, να εξα­σφα­λί­ζουν επι­χο­ρη­γή­σεις και δω­ρε­ές χωρίς να υπάρ­χει κα­νέ­νας απο­λύ­τως έλεγ­χος στα πε­πραγ­μέ­να τους. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι σύμ­φω­να με στοι­χεία του Κέ­ντρου Ερευ­νών Ρίζες, ο αριθ­μός των υιο­θε­σιών δεν ξε­περ­νά τις 70 τον χρόνο όσον αφορά δη­μό­σια ιδρύ­μα­τα, οι δε ανα­δο­χές ανά έτος είναι λι­γό­τε­ρες.

Διεκ­δί­κη­ση κρα­τι­κής μέ­ρι­μνας

Θα είναι ολέ­θριο λάθος η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά να μπει στην κου­βέ­ντα της σκαν­δα­λο­λο­γί­ας και του ντε­τε­κτι­βι­σμού. Είναι σί­γου­ρο ότι στην υπό­θε­ση της Κι­βω­τού έχουν γίνει ολέ­θρια λάθη από πε­ντα­κό­σιες δια­φο­ρε­τι­κές πλευ­ρές. Την κύρια ευ­θύ­νη όμως φέ­ρουν εκεί­νοι που δη­μιούρ­γη­σαν το υπό­βα­θρο ώστε να λει­τουρ­γούν τέ­τοιες δομές χωρίς έλεγ­χο. Και δεν είναι άλλοι από τις κυ­βερ­νή­σεις που δια­χρο­νι­κά αδια­φό­ρη­σαν για την προ­στα­σία των δι­καιω­μά­των των παι­διών και τώρα βγαί­νουν να αντλή­σουν πο­λι­τι­κή υπε­ρα­ξία από μια υπό­θε­ση φρί­κης. Αυτή η φρίκη έχει ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο και λέ­γε­ται κρα­τι­κή ανυ­παρ­ξία.

Χι­λιά­δες παι­διά αφή­νο­νται για δε­κα­ε­τί­ες στο έλεος ευαί­σθη­των παπ­πά­δων, φι­λάν­θρω­πων εφο­πλι­στών, εκ­κο­λα­πτό­με­νων ΜΚΟ και ελ­λι­πών κρα­τι­κών δομών. Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ότι τα κρι­τή­ρια με τα οποία στε­λε­χώ­νο­νται αυτές οι δομές δεν έχουν καμία απο­λύ­τως σχέση με τα παι­διά που φι­λο­ξε­νούν και τη μέ­ρι­μνα που χρειά­ζο­νται. Αρκεί να ρίξει κα­νείς μια ματιά στο νέο Διοι­κη­τι­κό Συμ­βού­λιο της Κι­βω­τού, της οποί­ας πλέον προ­ΐ­στα­ται μια… εφο­πλί­στρια. Κάπως έτσι από το δια­πι­στευ­τή­ριο της θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας και της χρι­στια­νι­κό­τη­τας πε­ρά­σα­με στο δια­πι­στευ­τή­ριο του χρή­μα­τος και του κε­φα­λαιο­κρα­τί­ας. Με δια­φο­ρε­τι­κά γα­λό­νια του ίδιου συ­στή­μα­τος θα πο­ρευ­θεί η Κι­βω­τός και η κάθε Κι­βω­τός, μέχρι την επό­με­νη κα­ταγ­γε­λία που θα έρθει στο φως της δη­μο­σιό­τη­τας και θα μας ρίξει πάλι από τα σύν­νε­φα.

Απέ­να­ντι σε αυτή τη βιο­μη­χα­νία εκ­με­τάλ­λευ­σης και υπο­κρι­σί­ας πρέ­πει να απα­ντή­σου­με με σαφή αι­τή­μα­τα ξε­κι­νώ­ντας από τη θέ­σπι­ση ενός νέου θε­σμι­κού πλαι­σί­ου που θα αφορά στην προ­στα­σία παι­διών. Είναι κομ­βι­κής ση­μα­σί­ας να ζη­τή­σου­με την κρα­τι­κο­ποί­η­ση όλων των εκ­κλη­σια­στι­κών και μη κρα­τι­κών ιδρυ­μά­των που παί­ζουν με τα παι­διά ανά­λο­γα με τα συμ­φέ­ρο­ντα του επι­κε­φα­λής-εμπνευ­στή τους. Να απαι­τή­σου­με τη χρη­μα­το­δό­τη­ση νέων με­γά­λων και στι­βα­ρών δη­μό­σιων δομών παι­δι­κής φι­λο­ξε­νί­ας και προ­στα­σί­ας με προ­σλή­ψεις εξει­δι­κευ­μέ­νων παι­δα­γω­γών, παι­δι­κών ψυ­χο­λό­γων και κοι­νω­νι­κών λει­τουρ­γών. Να επι­μεί­νου­με στους διαρ­κείς και διε­ξο­δι­κούς ελέγ­χους αυτών των δομών με γνώ­μο­να την προ­στα­σία των παι­διών και τη στα­δια­κή αποϊ­δρυ­μα­το­ποί­η­σή τους. Να μην αφή­σου­με η Κι­βω­τός της ντρο­πής να γίνει ο απο­διο­πο­μπαί­ος τρά­γος ενός συ­στη­μα­τι­κού εγκλή­μα­τος.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

**Φωτό: Ο υπουρ­γός Ερ­γα­σί­ας και Κοι­νω­νι­κών Υπο­θέ­σε­ων, Κω­στής Χα­τζη­δά­κης, δή­λω­σε [για την πα­ρα­χώ­ρη­ση κτι­ρί­ου του ΕΦΚΑ στην Κι­βω­τό του Κό­σμου]: «Δεν μπο­ρού­σα να πα­ρα­μεί­νω απα­θής απέ­να­ντι σε αυτήν την γρα­φειο­κρα­τι­κή εκ­κρε­μό­τη­τα. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο λαμ­βά­νο­ντας υπόψη το σπου­δαίο έργο που κάνει η Κι­βω­τός του Κό­σμου και ο πατήρ Αντώ­νιος».

Από δη­μο­σί­ευ­μα του Ο.Τ., στις 21/9/2022,

rproject.gr/