Τοπίο στην ομίχλη: Οι εκλογές της αβεβαιότητας

Τοπίο στην ομίχλη: Οι εκλογές της αβεβαιότητας

  • |

Οι εκλογές κλείνουν μια τετραετία διακυβέρνησης της Ν.Δ. που ξεκίνησε με μία ρεβανσιστική λογική απέναντι στα κινήματα, τους αγώνες της προηγούμενης δεκαετίας και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και εξελίχθηκε σε μία ολομέτωπη επίθεση σε κοινωνικά κεκτημένα αλλά και στους ίδιους τους όρους της άσκησης πολιτικής – και δη ριζοσπαστικής – στη χώρα.

Δημήτρης Αδαμόπουλος*

Επι­πλέ­ον κλεί­νουν και τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις οι οποί­ες κα­θο­ρί­ζο­νταν από ξε­κά­θα­ρα δί­πο­λα και βαθιά εμπε­δω­μέ­νες διαι­ρε­τι­κές τομές. Το λε­γό­με­νο “τέλος της με­τα­πο­λί­τευ­σης” που ανέ­δει­ξε η κρίση του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τός από το 2008 και έπει­τα, οδή­γη­σε σε εκλο­γές οι οποί­ες άφη­ναν πίσω τους την πο­λω­τι­κή δι­κομ­μα­τι­κή διά­στα­ση της δε­κα­ε­τί­ας του ’90 και το δί­λημ­μα ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ. H πιο πρό­σφα­τη διαι­ρε­τι­κή τομή που υπήρ­ξε το «Μνη­μό­νιο-Αντι­μνη­μό­νιο» εξα­ντλή­θη­κε στους αγώ­νες και τις εκλο­γές της πε­ριό­δου 2012-2015.

Είναι γε­γο­νός πως η κα­τεύ­θυν­ση που επι­λέ­γουν να στρέ­ψουν τα κυ­ρί­αρ­χα αστι­κά κόμ­μα­τα τη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση στην αρχή της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, απέ­χει σε με­γά­λο βαθμό από τις πραγ­μα­τι­κές κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Ενώ η κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία μα­στί­ζε­ται από τις συ­νέ­πειες πο­λι­τι­κών που οδή­γη­σαν σε μια βαθιά πλη­θω­ρι­στι­κή και ενερ­γεια­κή κρίση, με άμε­σες επι­πτώ­σεις στο πραγ­μα­τι­κό ει­σό­δη­μα και την ενερ­γεια­κή κά­λυ­ψη, ταυ­τό­χρο­να έχει απο­σα­θρω­θεί κάθε έν­νοια κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας ακόμα και των πιο ευά­λω­των ομά­δων όπως και βα­σι­κών κε­κτη­μέ­νων των προη­γού­με­νων χρό­νων. Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΠΑΣΟΚ επι­δί­δο­νται σε μια αέναη σκαν­δα­λο­λο­γία και σε συ­γκρί­σεις για τον κα­λύ­τε­ρο “δια­χει­ρι­στή” της επό­με­νης ημέ­ρας. Ταυ­τό­χρο­να, η πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση για τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα των πο­λι­τών και τις αι­τί­ες τους πε­ριο­ρί­ζε­ται στο ελά­χι­στο, και οι λύ­σεις που προ­τεί­νο­νται εξα­ντλού­νται σε μια πα­ρω­χη­μέ­νη πα­ρο­χο­λο­γία ή σε επι­δο­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές που ου­δό­λως μπο­ρούν να συμ­βά­λουν στη λύση αυτών.

Φυ­σι­κά δεν γί­νε­ται να πα­ρα­γνω­ρί­σου­με τις τε­λευ­ταί­ες εξε­λί­ξεις γύρω από το δυ­στύ­χη­μα στα Τέμπη και τις δο­λο­φο­νι­κές ευ­θύ­νες της κυ­βέρ­νη­σης αυτής και συ­νο­λι­κά των πο­λι­τι­κών εφαρ­μο­στών του ακραί­ου νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Είναι δε­δο­μέ­νο ότι οι εκλο­γές, ακόμη και αν με­τα­τε­θούν σε μια προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας χρο­νι­κής από­στα­σης από το εγκλη­μα­τι­κό δυ­στύ­χη­μα, έχουν ήδη βα­πτι­στεί στην οργή και το πέν­θος του λαού. Φαί­νε­ται ότι μέχρι στιγ­μής το αφή­γη­μα της κυ­βέρ­νη­σης που αφορά για πολ­λο­στή φορά την ατο­μι­κή ευ­θύ­νη και προ­σπα­θεί να με­τα­κυ­λή­σει τις αμι­γώς δικές της ευ­θύ­νες, δεν έχει κα­τα­φέ­ρει να πεί­σει. Η οργή των αν­θρώ­πων είναι αυτή που τρο­φο­δο­τεί συ­νε­χό­με­νες ημέ­ρες κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, που παρά τις δύ­σκο­λες συν­θή­κες, είναι επι­τυ­χη­μέ­νες. Επο­μέ­νως, υπάρ­χει μια λαϊκή δια­θε­σι­μό­τη­τα αρ­κε­τά σπά­νια με βάση τα δε­δο­μέ­να των τε­λευ­ταί­ων ετών, και ταυ­τό­χρο­να ένα ενερ­γό ερώ­τη­μα που αφορά τις ευ­θύ­νες και ένα κενό πει­στι­κής αφή­γη­σης από την πλευ­ρά του συ­στή­μα­τος που να μπο­ρεί να απο­σο­βή­σει την και­νούρ­για κρίση.

Βάσει του πα­ρα­πά­νω πλαι­σί­ου, θε­ω­ρή­σα­με πως ένα εκλο­γι­κό κα­τέ­βα­σμα δεν θα έπρε­πε να απο­τε­λέ­σει μια ευ­και­ρια­κή συμ­μα­χία. Αντί­θε­τα ήταν εφι­κτή και ανα­γκαία επι­λο­γή για να απο­τε­λέ­σει ένα βήμα μπρο­στά για την Αρι­στε­ρά και ως τέ­τοιο να απευ­θυν­θεί και με με­γα­λύ­τε­ρες αξιώ­σεις στην κοι­νω­νία. Μία κοινή εκλο­γι­κή κά­θο­δος της μα­χό­με­νης αρι­στε­ράς θα συ­νει­σέ­φε­ρε στην προ­ώ­θη­ση του πο­λι­τι­κού δια­λό­γου, την ενί­σχυ­ση της συ­ζή­τη­σης για τα κοι­νω­νι­κά μέ­τω­πα, την εμπλο­κή ανέ­ντα­χτου κό­σμου και την σύ­σφι­ξη των σχέ­σε­ων με­τα­ξύ των ορ­γα­νώ­σε­ων. Η προ­σπά­θεια αυτή μέσω της Ενω­τι­κής Πρω­το­βου­λί­ας της Ρι­ζο­σπα­στι­κής και Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς δεν τε­λε­σφό­ρη­σε, πα­ρό­λα αυτά η ανά­γκη  να το­πο­θε­τη­θεί η Αρι­στε­ρά σε ένα τρα­πέ­ζι και να πα­ρά­ξει δε­σμούς για την επό­με­νη μέρα είναι υπαρ­κτή και η συ­ζή­τη­ση εντός της Ενω­τι­κής Πρω­το­βου­λί­ας άφησε πα­ρα­κα­τα­θή­κες οι οποί­ες θα γί­νουν πε­ρισ­σό­τε­ρο εμ­φα­νείς το επό­με­νο διά­στη­μα.

Η επό­με­νη μέρα όμως φέρει ση­μα­ντι­κά κα­θή­κο­ντα και δυ­να­τό­τη­τες σε μια σειρά από πεδία, και απο­τε­λεί ευ­θύ­νη των δυ­νά­με­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής αρι­στε­ράς να λει­τουρ­γή­σουν ενω­τι­κά και κρου­στι­κά ώστε να ορ­γα­νώ­σουν τη λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια, να οξύ­νουν τη τα­ξι­κή πάλη και να πε­τύ­χουν νίκες. Οι επερ­χό­με­νες αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, το ζή­τη­μα της φτώ­χειας και της ακρί­βειας, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις της 8ης και της 18ης Μάρτη, σε συν­δυα­σμό με τους αγώ­νες των καλ­λι­τε­χνών και τη κλι­μά­κω­ση του αγώνα με αφορ­μή το δυ­στύ­χη­μα στα Τέμπη, απο­τε­λούν πο­λύ­μορ­φα πεδία πάλης της πε­ριό­δου στα οποία η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να πρω­το­στα­τή­σει φω­νά­ζο­ντας πως “Δεν θα ζούμε από τύχη, ούτε θα ζούμε έτσι”.

*Μέλος Πα­νελ­λα­δι­κού Συμ­βου­λί­ου «Ανα­μέ­τρη­ση – Ορ­γά­νω­ση για μια νέα Κομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά»

rproject.gr

Εκτρωφείο Λαγων Καρφής Ευαγγελος