«Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα»
(Νίκος Καζαντζάκης-από συνέντευξή του)
Μέχρι την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο η εγχώρια ποδοσφαιρική κοινότητα, και ίσως όχι μόνο αυτή…, παραμένει από αμήχανη έως παγωμένη από τα όσα έλαβαν χώρα την περασμένη Δευτέρα στη σύσκεψη για τη διαιτησία.
Κώστας Μαρούντας
Τα γεγονότα έγιναν γνωστά μέσω των media και σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται και τόσο πολύ (ή και καθόλου) με το ποδόσφαιρο και ανέδειξαν σημαντικές πτυχές της ταυτότητας του εγχώριου ποδοσφαιρικού μικρόκοσμου. Θλιβερές είναι η αλήθεια, πέρα από κάθε υποκειμενισμό…
Ανεξάρτητα από το αν υποστηρίζει κάποια ομάδα κάποιος, και ποια, οι εικόνες με τη φούστα που εκσφενδονίστηκε ή τον Βαγγέλη Μαρινάκη να απευθύνεται στους δημοσιογράφους χρησιμοποιώντας συγκεκριμένη φράση, σοκάρουν. Γιατί σηματοδοτούν το πέρασμα σε ένα άλλο επίπεδο, που οι αστικές τυπικότητες θυσιάζονται στο βωμό ποιος ξέρει ποιων τάσεων…
Για να μιλήσουμε σταράτα. Αφού ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Κώστας Καραπαπάς δεν κρίνουν πως η συμπεριφορά τους στο δημόσιο πεδίο έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία, αφού η ηγεσία της ΕΠΟ δεν μπορεί να εμπνεύσει το σεβασμό σε όλους (παρά μονάχα σε όσους τη στηρίζουν, και αυτό ίσως για λόγους εργαλειακούς και μόνο…), αφού το πρόβλημα της διαιτησίας παραμένει διαχρονικό στα μέρη μας (παρά την έλευση ξένων διαιτητών, παρά τη χρήση του VAR), αφού το σύγχρονο αστικό κράτος διαλέγει είτε το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου, είτε του πλάγιου κλεισίματος του ματιού σε πρόσωπα και καταστάσεις, αφού οι διεθνείς Συνομοσπονδίες μας βαρέθηκαν (και ενδεχομένως και μας σιχάθηκαν), αφού οι Κλάτενμπεργκ και οι Μπένετ γεμίζουν τις τσέπες τους με ασύλληπτα ποσα είς βάρος των κορόιδων…, αφού τα ΜΜΕ μπερδεύονται σε επιμέρους τακτικισμούς και σε απλοϊκές καταγραφές, αφού οι οπαδοί των ομάδων στοιχίζονται πίσω από τη γραμμή της κάθε ΠΑΕ και δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για ευρύτερα ζητήματα θεσμικής ευρυθμίας και έμπρακτου ήθους, ένα πράγμα μπορούμε να κάνουμε. Να αποδεχτούμε πως το είναι μας είναι συγκεκριμένο και πως το μόνο που χωράει είναι ο εκλεπτυσμός του φαίνεσθαι…
Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε έναν Υφυπουργό Αθλητισμού σεβάσμιο που θα καλούσε τους μεγαλοπαράγοντες στο γραφείο του και αυτοί θα έσπευδαν εκεί αν όχι μετανιωμένοι για τα όποια ατοπήματά τους, σίγουρα πρόθυμοι να συζητήσουν για να βρουν λύση και αποφασισμένοι να σεβαστούν τις θεσμικές διεργασίες (πιο πάνω και από την προσωπική τους τιμή). Αυτό το κανονικά, όμως, στην Ελλάδα είναι άνοστο ανέκδοτο… Αν πιστεύει κάποιος πως μπορεί ο Λευτέρης Αυγενάκης να επιτελέσει ένα τέτοιο ρόλο, μάλλον -για να μη το προσωποποιήσω…- κάνει κάποιο λάθος για τον πραγματικό ρόλο του ελληνικού κράτους και τις σχέσεις του με μερίδα του σκληρού πυρήνα της εγχώριας πολύ μεγάλης επιχειρηματικότητας…
Και θα ρωτήσει κάποιος σοβαρός άνθρωπος (έχει πάρα πολλούς η χώρα, αλλά μάλλον δεν βρίσκουμε τα σωστά κανάλια ενεργοποίησής τους): «Ποια είναι ρε παιδιά η μόνη ελπίδα για να μη τραβηχτεί κι άλλο το σκοινί»; Ο άρχοντας του κυνισμού θα ξεπροβάλλει και πάλι, φορώντας το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελό του. «Μα, η μεγαλοθυμία και τα όρια που βάζουν από μόνοι τους μέσα τους κυρίως οι Βαγγέλης Μαρινάκης και Δημήτρης Μελισσανίδης». Ως πανέξυπνοι άνθρωποι, που διαχειρίζονται (επιτυχώς…) σημαντικές υποθέσεις εδώ και δεκαετίες σε διάφορους δύσκολους και απαιτητικούς τομείς…, ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν και έχουν χαράξει συγκεκριμένες τακτικές για το πώς θα το πάρουν. Σε αυτές τις τακτικές χωράνε τα πάντα. Και η ένταση και η ύφεση, και η ευγένεια και τα άκρα, και ο θεσμικός σεβασμός και η παρασκηνιακή λειτουργικότητα, και η αλήθεια και η παραποιημένη προπαγάνδα. Και το άγριο βλέμμα και το χαμόγελο. Και το αντι-ποδοσφαιρικό και το ποδοσφαιρικό…
Κι εδώ, εύλογα, προκύπτουν διάφορα ερωτήματα. Τους νοιάζει η αποτελεσματικότητα των σχεδίων τους για τον έλεγχο των πρωτοβουλιών στο ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο ή σκέφτονται καθόλου και τις ευρύτερες συνέπειες του δηλητηριασμένου κλίματος; Θεωρούν πως η τοξικότητα των καιρών μπορεί να μειώσει σε μάκρος χρόνου τη δημοφιλία των ομάδων τους (επομένως και το εμπορικό στίγμα του ποδοσφαίρου) ή κρίνουν πως «βρέξει-χιονίσει» μία απαραίτητη βάση ευδιάκριτης μαζικότητας είναι έτσι και αλλιώς σταθερή και αδιατάρακτη; Υπολογίζουν καθόλου πιθανά θύματα ή άλλες συνέπειες για όσους δεν έχουν τη δύναμη τη δική τους; Θα μπορούσαν να κινηθούν αλλιώς, και να είχαν και κέρδη και αγωνιστικές επιτυχίες και ισχυρά σύνορα αξιοσύνης… Σε κάθε περίπτωση, η Lady Hope παρατηρεί πως στην Ελλάδα όλα τα έχουμε σε μεγάλες ποσότητες. Και τα προσόντα και τα μειονεκτήματα. Σε υπερβολικά μεγάλες ποσότητες, θα πρόσθετε -αν είχε φωνή- η ίδια η καθημερινή πρακτική ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους τομείς κοινωνικών δραστηριοτήτων…
ΥΓ. Το μεγαλύτερο κακό με αυτά που γίνονται, κατά την προσωπική μου άποψη, δεν είναι πως γίνονται. Είναι πως, πια, όσα κάνουν και λένε αρκετοί δεν τα επιλέγουν ως τακτικισμούς, αλλά έχουν γίνει βαθιά τους πίστη και τους βγαίνουν αβίαστα…
.efsyn.gr
