Το πρωί της Κυριακής ο καιρός παρέμενε στο γνώριμο μοτίβο των τελευταίων εβδομάδων. Δηλαδή, η ιδανική περίσταση για βόλτα, για αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου (για όσους είχαν) με σκοπό την απόκτηση τέρψης, όψιμης ή μη. Κάποιοι άνθρωποι, όμως, διάλεξαν να συμμετάσχουν στο συλλαλητήριο αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους. Έτσι για αρκετές ώρες κεντρικοί δρόμοι της αθηναϊκής μητρόπολης «φιλοξένησαν» μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Που αν τους έβλεπε κάποιος άσχετος με τη συγκεκριμένη διαδήλωση, κάθε άλλο παρά αδιάφορος θα ήταν… Συνιστούσαν, με απλά λόγια, ένα αξιοπρόσεκτο γεγονός.
Σε τέτοιες περιπτώσεις ο καθένας τοποθετείται με τον τρόπο που έχει μάθει να αντιμετωπίζει αυτές τις εκδηλώσεις. Και εντάξει για όσους συμμετέχουν είτε μόνιμα, είτε περιστασιακά, μπορούμε να καταλάβουμε τους λόγους. Οι υπόλοιποι; Ας μιλήσουν οι μαρτυρίες. Κάποιοι ένιωθαν κοντά στους διαδηλωτές. Κάποια στιγμή, ένα μικρό αγοράκι ρώτησε τη μαμά του για το τί συμβαίνει και όταν αυτή του εξήγησε ο μικρούλης αναρωτήθηκε: «Έλληνες και φωνάζουν υπέρ;». Για να του απαντήσει αμέσως η γυναίκα πως σε τέτοια δεν έχει σημασία αν είσαι Έλληνας ή όχι… Λίγο πιο πέρα, κάποιοι (οδηγοί αυτοκινήτων, αλλά και αναβάτες σε δίκυκλα) έβριζαν τη διαδήλωση γιατί δημιουργούσε κίνηση και μποτιλιάρισμα, ενώ ορισμένοι ενδεχομένως δεν έχουν συμβιβαστεί ακόμα μέσα τους με την ιδέα της πορείας, της διαδήλωσης, κοκ… Δεν είναι και λίγοι αυτοί.
Γενικώς, πάρα πολλοί συμπολίτες-συμπατριώτες μας έχουν έντονο το αισθητήριο της δικαιοσύνης. Ακόμα και όταν πλευρές που υποστηρίζουν διαπράττουν απρέπειες, λάθη, ακόμα και εγκλήματα, είναι σε θέση να διακρίνουν και να τοποθετούν το κάθε τι στη σωστή του βάση. Όταν ξεκίνησε η σημερινή κρίση στη Μέση Ανατολή, η βαρβαρότητα της Χαμάς στην αρχική επίθεση, ευλόγως δημιούργησε προβληματισμό σε πολλούς, ακόμα και σε διαχρονικούς υποστηρικτές των παλαιστινιακών δικαίων. Όσο περνάνε όμως οι μέρες το κλίμα αλλάζει. Και οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης βρίσκουν το πάτημα για να προβάλλουν τις αιτιάσεις τους απέναντι στην πολιτική και κυρίως στις πρακτικές του ισραηλινού κράτους.
Το βασικό, όσον αφορά στον ελλαδικό χώρο, είναι πως εδώ πάρα πολλοί άνθρωποι μπορούν ακόμα να καταλάβουν ποιος είναι ο δυνατός και ποιος ο αδύναμος σε κάθε διαπάλη. Καμία αντιανθρώπινη ενέργεια δεν μπορεί να δικαιολογηθεί, αλλά και καμία πραγματικότητα για το συσχετισμό δυνάμεων, για τα ιστορικά δίκαια, δεν μπορεί να αποσιωπηθεί ή να διαστρεβλωθεί.
Πολλοί άνθρωποι θέλουν σεβασμό στο αναφαίρετο δικαίωμα των Ισραηλινών στην ύπαρξη, αλλά και στην ευδοκίμηση…, όμως παράλληλα αναγνωρίζουν την άμεση αναγκαιότητα συγκρότησης παλαιστινιακού κράτους. Αυτά που ορίζουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ, αυτά που υποδεικνύει η λογική, αυτά που διασφαλίζουν την ανθρώπινη αξιοσύνη, αυτά που θα επέτρεπαν (με όρους σταθερότητας) την επικράτηση της ειρήνης και της ατέρμονης θετικής ανθρώπινης δημιουργικότητας στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Πάνω από όλα, να σταματήσουν οι βιαιοπραγίες, οι αιματοχυσίες, τα μίση, και -να μου επιτραπεί…- οι πολύμορφες παλιανθρωπιές διάφορων εξουσιαστικών κύκλων (πολλαπλών προελεύσεων και στοχεύσεων)… Να σταματήσουμε επιτέλους σαν ανθρωπότητα να βρίσκουμε λύσεις μετά το ξεπέρασμα των κόκκινων γραμμών, όταν πλέον οι απώλειες είναι πολλές…
Και αυτό το «εγχώριο» αισθητήριο που περιέγραψα παραπάνω πρέπει να διατηρηθεί ακλόνητο και τις επόμενες δεκαετίες. Πολλοί θα ήθελαν να αλλοιωθούν οι Έλληνες, αλλά νομίζω πως αυτοί αντιστέκονται. Και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα… Οφείλουμε όσοι αναγνωρίζουμε μία τέτοια ιστορικής και πολιτισμικής υφής ανάγκη να πασχίζουμε κάθε μέρα για αυτό. Και όταν δημοσιολογούμε και στη σφαίρα των ιδιωτικών μας συναναστροφών… Σε γενικές γραμμές; H επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων όλων των εθνοτήτων είναι απαραίτητη, η δημοκρατική διευθέτηση της μεταξύ τους σχέσης ακόμα πιο πολύ…
efsyn.gr
