Πού οδεύει ο πόλεµος στη Γάζα;

«Επι­τυ­χί­ες» και δυ­σκο­λί­ες

Ο Ισ­ραη­λι­νός Στρα­τός, κα­τέ­στρε­ψε µε άνευ προη­γου­µέ­νου βο­µβαρ­δι­σµούς τη βό­ρεια Γάζα, δο­λο­φό­νη­σε χι­λιά­δες αµά­χους, εκτό­πι­σε την πλειο­ψη­φία του πλη­θυ­σµού της προς τα νότια, πο­λιόρ­κη­σε την Πόλη της Γάζας και κάπως έτσι στα­θε­ρο­ποί­η­σε την πα­ρου­σία του (αλλά όχι τον έλεγ­χό του) στο βό­ρειο τµήµα της λω­ρί­δας. Πλέον έχει στρα­φεί προς τα κε­ντρι­κά και τα νότια, µε βο­µβαρ­δι­σµούς στις µέχρι πρό­τι­νος τάχα «ασφα­λείς» πε­ριο­χές στις οποί­ες εξω­θού­σε τους Πα­λαι­στί­νιους αµά­χους, µε την επέ­κτα­ση των χερ­σαί­ων του επι­χει­ρή­σε­ων και την πο­λιορ­κία της πόλης Χαν Γιου­νίς. Εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες Πα­λαι­στί­νιοι εξω­θού­νται σε ένα µι­κρο­σκο­πι­κό κο­µµά­τι γης, στις νο­τιο­δυ­τι­κές ακτές της λω­ρί­δας της Γάζας (Ράφα). Πιο «σιω­πη­λά», οι στρα­τιω­τι­κές επι­δρο­µές αλλά και ο εποι­κι­σµός της Δυ­τι­κής Όχθης έχουν χτυ­πή­σει «κόκ­κι­νο»…

Μετά από 3 µήνες (εγκλη­µά­των) πο­λέ­µου, οι µάχες µε τις πα­λαι­στι­νια­κές πο­λι­το­φυ­λα­κές συ­νε­χί­ζο­νται από το βορρά ως το νότο της λω­ρί­δας της Γάζας. Φι­λι­κοί προς το Ισ­ρα­ήλ -αλλά σο­βα­ροί- ανα­λυ­τές δεν παίρ­νουν τοις µε­τρη­τοίς τους ισχυ­ρι­σµούς του Τελ Αβίβ (8 χι­λιά­δες νε­κροί Πα­λαι­στί­νιοι µα­χη­τές) και κά­νουν λόγο για πε­ρί­που 2,5 χι­λιά­δες. Η ένο­πλη δύ­να­µη της Χαµάς υπο­λο­γί­ζε­ται σε 25-40 χι­λιά­δες, αφή­νο­ντας στην άκρη το δυ­να­µι­κό των άλλων ορ­γα­νώ­σε­ων της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης αλλά και την δυ­να­τό­τη­τα κάθε Πα­λαι­στί­νιου να συ­µµε­τέ­χει στην αντί­στα­ση στις κα­το­χι­κές δυ­νά­µεις. Οι πρα­γµα­τι­κές απώ­λειες των IDF είναι άγνω­στες, ωστό­σο ξε­χω­ρί­ζει µια εί­δη­ση: Η προ­σω­ρι­νή (;) από­συρ­ση της Τα­ξιαρ­χί­ας Γκο­λά­νι από τη Γάζα. Γρά­φε­ται ότι το «κα­µά­ρι» του Σιω­νι­στι­κού Στρα­τού από το 1948 µέχρι σή­µε­ρα, υπέ­στη απώ­λειες που ξε­περ­νούν το άθροι­σµα των απω­λειών του στους πο­λέ­µους του 1967 και του 1973 µαζί.

Την ίδια ώρα, το διε­θνές κί­νη­µα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη έχει πάρει πρω­το­φα­νή µα­ζι­κό­τη­τα, ενώ η «διε­θνής συ­ναί­νε­ση» (όπως απο­τυ­πώ­νε­ται και στις ψη­φο­φο­ρί­ες στα όρ­γα­να του ΟΗΕ) έχει µε­τα­το­πι­στεί προς την ανά­γκη κα­τά­παυ­σης του πυρός, αφή­νο­ντας την αµε­ρι­κα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση µόνη (ρητά) προ­ση­λω­µέ­νη στη γρα­µµή άνευ όρων στή­ρι­ξης στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ, ενώ πυ­κνώ­νουν οι ανα­φο­ρές για ενί­σχυ­ση και της «αµε­ρι­κα­νι­κής δυ­σφο­ρί­ας» -η οποία είναι ιδιο­τε­λής, αφορά «τα­κτι­κές», αλλά είναι πρα­γµα­τι­κή.

Νέα φάση;

Σε αυτό το φόντο ήρθε η πρω­το­χρο­νιά­τι­κη ισ­ραη­λι­νή ανα­κοί­νω­ση για από­συρ­ση τα­ξιαρ­χιών (κυ­ρί­ως εφέ­δρων) από την βό­ρεια Γάζα και η κα­το­πι­νή ανα­κοί­νω­ση ότι οι επι­χει­ρή­σεις σε αυτό το τµήµα της λω­ρί­δας ολο­κλη­ρώ­θη­καν και απο­κλι­µα­κώ­νο­νται. Τις επό­µε­νες εβδο­µά­δες, η κα­τα­στρο­φι­κή µανία των IDF θα χτυπά πλέον αλύ­πη­τα τη νότια Γάζα, αυ­ξά­νο­ντας την ήδη ανυ­πο­λό­γι­στη κα­τα­στρο­φή και τον αρι­θµό των νε­κρών. Αλλά οι ανα­κοι­νώ­σεις που αφο­ρούν τη βό­ρεια Γάζα, µας δί­νουν προ­δρο­µι­κά µια ει­κό­να των µε­σο­πρό­θε­σµων προ­θέ­σε­ων του σιω­νι­στι­κού κρά­τους: Η λε­γό­µε­νη «τρίτη φάση» του πο­λέ­µου (πρώτη οι βο­µβαρ­δι­σµοί από αέρος, δεύ­τε­ρη η χερ­σαία ει­σβο­λή), θα αφορά τη σά­ρω­ση της Γάζας για τον εντο­πι­σµό και την εξό­ντω­ση κάθε θύ­λα­κα αντί­στα­σης και θα πα­ρου­σια­στεί ως «απο­κλι­µά­κω­ση» λόγω του πε­ριο­ρι­σµού των σα­ρω­τι­κών βο­µβαρ­δι­σµών.

Αυτή η προ­σα­ρµο­γή προ­ο­ρί­ζε­ται να εξοι­κο­νο­µή­σει πό­ρους (η ση­µε­ρι­νή «ολο­κλη­ρω­τι­κή» µορφή του πο­λέ­µου κο­στί­ζει 250 εκα­το­µµύ­ρια την ηµέρα στο Ισ­ρα­ήλ) αλλά και χρόνο στη σιω­νι­στι­κή ηγε­σία, µιας και η χα­µη­λό­τε­ρη έντα­ση µπο­ρεί να πε­ριο­ρί­σει την «κακή δη­µο­σιό­τη­τα» και έτσι να εξα­σφα­λί­σει πα­ρά­τα­ση της διε­θνούς στή­ρι­ξης από τους συ­µµά­χους του και ιδιαί­τε­ρα τις ΗΠΑ. Αλλά δεν υπάρ­χει το πα­ρα­µι­κρό πε­ρι­θώ­ριο «χα­λά­ρω­σης» απέ­να­ντι σε αυτή την εξέ­λι­ξη. Αυτή η λε­γό­µε­νη «µε­τα­βα­τι­κή-στα­θε­ρο­ποι­η­τι­κή φάση» θα ση­µαί­νει µια µακρά πα­ρά­τα­ση της κα­το­χής και του πο­λέ­µου.

«Θα κρα­τή­σει του­λά­χι­στον 6 µήνες και θα πε­ρι­λα­µβά­νει εντα­τι­κές εκ­κα­θα­ρι­στι­κές απο­στο­λές ενα­ντί­ον των τρο­µο­κρα­τών. Κα­νείς δεν µιλά για πε­ρι­στέ­ρια της ει­ρή­νης να πε­τούν πάνω από την Shujayea» δη­λώ­νει ένας Ισ­ραη­λι­νός αξιω­µα­τού­χος. «Θα είναι πολύ µα­κρύς πό­λε­µος… Δεν εί­µα­στε ούτε στα µισά του δρό­µου της επί­τευ­ξης των στό­χων µας» δη­λώ­νει άλλος. Το τέλος αυτής της «φάσης» προσ­διο­ρί­ζε­ται προς τα τέλη του 2024, ενώ άλλοι δη­λώ­νουν ότι δεν θα υπάρ­ξει καν σαφής λήξη: «Δεν θα σφυ­ρί­ξει ο διαι­τη­τής και τέλος».

Στρα­τη­γι­κή

Αν αυτός είναι ο στρα­τιω­τι­κός προ­σα­να­το­λι­σµός της σιω­νι­στι­κής ηγε­σί­ας, το ζή­τη­µα του πο­λι­τι­κού-στρα­τη­γι­κού στό­χου πα­ρα­µέ­νει ανοι­χτό και πηγή δια­φω­νιών. Σε συ­νέ­ντευ­ξή του ο Νε­τα­νιά­χου πε­ριέ­γρα­ψε πώς φα­ντά­ζε­ται ο ίδιος τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον τε­ρµα­τι­σµό του πο­λέ­µου. Ανα­γνω­ρί­ζο­ντας ου­σια­στι­κά ότι µια στρα­τιω­τι­κή συ­ντρι­βή µόνο της Χαµάς δεν πρό­κει­ται να εξα­φα­νί­σει το πρό­βλη­µα «Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση», έκανε λόγο για συ­νο­λι­κό­τε­ρη «απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση» της λω­ρί­δας της Γάζας και για «απο­ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποί­η­ση» της κοι­νω­νί­ας της.

Η συ­γκε­κρι­µε­νο­ποί­η­ση αυτού του στό­χου είναι πεδίο δια­φω­νιών µέσα στην σιω­νι­στι­κή ηγε­σία.

Οι ακρο­δε­ξιοί κυ­βερ­νη­τι­κοί εταί­ροι του Νε­τα­νιά­χου, Σµό­τριτς και Μπεν Γκβιρ, πυ­κνώ­νουν τις δη­µό­σιες ρητές ανα­φο­ρές τους σε εθνο­κά­θαρ­ση και ανα­γκα­στι­κό εκτο­πι­σµό, που κρύ­βε­ται πίσω από τον ευ­φη­µι­σµό της «εν­θάρ­ρυν­σης της µε­τα­νά­στευ­σης». Ο έξαλ­λος ακρο­δε­ξιός σιω­νι­σµός προ­τεί­νει την προ­σάρ­τη­ση της λω­ρί­δας της Γάζας και τον εποι­κι­σµό της. Από τη σκο­πιά του σιω­νι­σµού, είναι όντως η πλέον (ή και η µόνη) «ρε­α­λι­στι­κή λύση» στο «πρό­βλη­µα Γάζα». Αλλά είναι µια λύση που δεν συ­µµε­ρί­ζε­ται κα­νέ­να άλλο κρά­τος, είτε µε­τα­ξύ των συ­µµά­χων του Ισ­ρα­ήλ στη Δύση, που θα «λου­στούν» το πο­λι­τι­κό κό­στος ενός βί­αιου εκτο­πι­σµού εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων αν­θρώ­πων, είτε µε­τα­ξύ των κρα­τών στην πε­ριο­χή, που θα κλη­θούν να δια­χει­ρι­στούν την «ωρο­λο­για­κή βόµβα» ενός µα­ζι­κού, ορ­γι­σµέ­νου, προ­σφυ­γι­κού πα­λαι­στι­νια­κού πλη­θυ­σµού.

Την εναλ­λα­κτι­κή του «σο­βα­ρού σιω­νι­σµού» πε­ριέ­γρα­ψε ο υπουρ­γός Άµυ­νας Γιοάβ Γκα­λάντ, προ­τεί­νο­ντας µια λύση που απο­κλεί­ει κάθε ισ­ραη­λι­νή «πο­λι­τι­κή πα­ρου­σία» στη Γάζα (δλδ. ούτε προ­σάρ­τη­ση, ούτε εποι­κι­σµός), ανα­φέ­ρε­ται σε µια κά­ποια «πα­λαι­στι­νια­κή οντό­τη­τα» που θα πρέ­πει να ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη της δια­κυ­βέρ­νη­σης και η οποία ασφα­λώς «δεν θα είναι εχθρι­κή προς το Ισ­ρα­ήλ ούτε θα δρα ενα­ντί­ον του», ενώ συ­µπλη­ρώ­νει ότι το Ισ­ρα­ήλ θα δια­τη­ρεί απε­ριό­ρι­στη στρα­τιω­τι­κή ελευ­θε­ρία κι­νή­σε­ων µέσα στη Γάζα.

Το ζή­τη­µα είναι η «πα­λαι­στι­νια­κή οντό­τη­τα» που θα ανα­λά­βει την υπερ­γο­λα­βία της κα­το­χής (γιατί περί αυτού πρό­κει­ται). Η Ουά­σινγ­κτον θα ήθελε να δει την Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή να παίρ­νει την ευ­θύ­νη της Γάζας, όµως ο Νε­τα­νιά­χου δη­λώ­νει ότι «δεν θα επι­τρέ­ψω την αντι­κα­τά­στα­ση του Χα­µασ-ταν από το Φα­ταχ-σταν». Η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή αντι­µε­τω­πί­ζει µια διπλή απα­ξί­ω­ση: Ο δε­ξιός σιω­νι­σµός έχει εγκα­τα­λεί­ψει τα προ­σχή­µα­τα και δεν απο­δέ­χε­ται ούτε καν αυτή τη ξε­δο­ντια­σµέ­νη κα­ρι­κα­τού­ρα «κρά­τους». Την ίδια ώρα, η πα­λαι­στι­νια­κή κοι­νω­νία έχει γυ­ρί­σει συ­ντρι­πτι­κά την πλάτη της στην ηγε­σία του Αµπάς. Στις δη­µο­σκο­πι­κές έρευ­νες των τε­λευ­ταί­ων 3 µηνών, είναι το µόνο ση­µείο… συ­µφω­νί­ας ανά­µε­σα στους Ισ­ραη­λι­νούς Εβραί­ους και τους Πα­λαι­στί­νιους: Κα­νείς δεν θέλει να ανα­λά­βει η Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή τη δια­κυ­βέρ­νη­ση της Γάζας. Όµως άλλη «πα­λαι­στι­νια­κή οντό­τη­τα» -που να κα­λύ­πτει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις του Γκα­λάντ- δεν υπάρ­χει.

Το στοί­χη­µα του Νε­τα­νιά­χου

Οι δη­µό­σιες πα­ρε­µβά­σεις των δύο πόλων (Σµό­τριτς/Μπεν Γκιβρ και Γκα­λάντ), πάνω σε ένα ζή­τη­µα που δεν έχει κα­τα­λή­ξει η κυ­βέρ­νη­ση είναι ένα δεί­γµα της έντα­σης. Ένα άλλο δεί­γµα ήταν το «ξύλο» που έπεσε στην κυ­βερ­νη­τι­κή σύ­σκε­ψη για την «επό­µε­νη µέρα στη Γάζα», που κο­ρυ­φώ­θη­κε µε την από­φα­ση της στρα­τιω­τι­κής ηγε­σί­ας να ανοί­ξει έρευ­να για τις ευ­θύ­νες της 7ης Οκτώ­βρη. Όπως ση­µειώ­νει ο ανα­λυ­τής Αχµέντ Χελάλ στο Αλ Τζα­ζί­ρα: «Η στρα­τιω­τι­κή ελίτ αι­σθά­νε­ται όλο και πιο άβολα τα τε­λευ­ταία 10 χρό­νια. Δεν είναι σε καµιά πε­ρί­πτω­ση πα­σι­φι­στές -δεν είναι πε­ρι­στέ­ρια. Αλλά κα­τα­λα­βαί­νουν τι είναι στρα­τη­γι­κά ση­µα­ντι­κό για το Ισ­ρα­ήλ και αντι­στέ­κο­νται στις ακραία µι­λι­τα­ρι­στι­κές φι­λο­δο­ξί­ες της πο­λι­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης». Σε αυτό το φόντο το κύριο άρθρο του Economist δε µά­ση­σε τα λόγια του: «Ο Μπέν­τζα­µιν Νε­τα­νιά­χου τα κάνει θά­λασ­σα στον πό­λε­µο. Ώρα να απο­λυ­θεί».

Πρά­γµα­τι, το µέλ­λον προ­µη­νύ­ε­ται δύ­σκο­λο για τον «Μπί­µπι». Η Ουά­σινγ­κτον χάνει την υπο­µο­νή της µαζί του, το Λι­κούντ υπο­χω­ρεί δη­µο­σκο­πι­κά, ο «κε­ντρώ­ος» Μπένι Γκαντζ, συ­µµε­τέ­χο­ντας στο Πο­λε­µι­κό Συ­µβού­λιο χτί­ζει το ηγε­τι­κό-εθνο­ε­νω­τι­κό του προ­φίλ, ενώ µόλις το 15% δη­λώ­νει ότι θα ήθελε να πα­ρα­µεί­νει ο Νε­τα­νιά­χου πρω­θυ­πουρ­γός µετά το τέλος του πο­λέ­µου. Έχου­µε ξα­να­γρά­ψει ότι αυτά απο­τε­λούν έναν επι­πλέ­ον λόγο να συ­νε­χί­σει ή και να κλι­µα­κώ­σει τον πό­λε­µο. Στις έρευ­νες των τε­λευ­ταί­ων µηνών, οι Ισ­ραη­λι­νοί Εβραί­οι δη­λώ­νουν πλειο­ψη­φι­κά ότι ο στρα­τός στη Γάζα «δεν χρη­σι­µο­ποιεί αρ­κε­τή βία» (58%), έπει­τα ότι χρη­σι­µο­ποιεί «όση βία πρέ­πει» (37%) και ένα 2% βρί­σκει την κα­τα­στρο­φι­κή µανία των IDF «υπερ­βο­λι­κή». Η ελ­πί­δα του Νε­τα­νιά­χου στο εσω­τε­ρι­κό είναι να προ­σφέ­ρει αρ­κε­τό πα­λαι­στι­νια­κό αίµα και «νίκες» σε αυτή την αφιο­νι­σµέ­νη κοινή γνώµη. Η ελ­πί­δα του διε­θνώς είναι ότι µια σχε­τι­κή µεί­ω­ση της έντα­σης του πο­λέ­µου θα εξα­σφα­λί­σει (και οι­κο­νο­µι­κά και πο­λι­τι­κά-δι­πλω­µα­τι­κά) τη χρο­νι­κή πα­ρά­τα­σή του. Αν ο Νε­τα­νιά­χου κα­τα­φέ­ρει να πα­ρα­µεί­νει στη θέση του ως το Νο­έ­µβρη (ένα µε­γά­λο «αν»), έχει να προσ­δο­κά µια νίκη του Ντό­ναλντ Τραµπ, που απέ­δει­ξε στην θη­τεία του ότι είναι ικα­νός να γρά­ψει τις «διε­θνείς συ­ναι­νέ­σεις» εκεί που δεν πιά­νει µε­λά­νι, σπά­ζο­ντας «τα­µπού της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής» και τσα­λα­πα­τώ­ντας «φύλα συκής»…

Χωρίς τον ξε­νο­δό­χο…

Αυτοί οι σχε­δια­σµοί -είτε εθνο­κά­θαρ­σης είτε φτια­σι­δω­µέ­νης κα­το­χής- όµως, που θα κρί­νουν τη µορφή και το πε­ριε­χό­µε­νο µιας δυ­νη­τι­κής «τέ­ταρ­της φάσης» της σιω­νι­στι­κής εκ­στρα­τεί­ας, προ­τρέ­χουν. Γιατί προ­ϋ­πο­θέ­τουν την επι­τυ­χία της «τρί­της φάσης» τους επό­µε­νους µήνες. Τα σιω­νι­στι­κά σχέ­δια θα κρι­θούν από τη δυ­να­τό­τη­τα των IDF να ελέγ­ξουν απο­τε­λε­σµα­τι­κά τη λω­ρί­δα της Γάζας. Δη­λα­δή να συ­ντρί­ψουν τις ορ­γα­νώ­σεις της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης και να πει­θαρ­χή­σουν τον πλη­θυ­σµό της. Το πρώτο απο­δει­κνύ­ε­ται εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λο. Ενώ το δεύ­τε­ρο δεί­χνει ανέ­φι­κτο. Είναι εν­δει­κτι­κό ότι στους 3 µήνες πο­λέ­µου, η δη­µο­φι­λία της Χαµάς εκτο­ξεύ­τη­κε σε ιστο­ρι­κά υψηλά. Στο Τελ Αβίβ γί­νο­νται σκέ­ψεις για επ’ αό­ρι­στον πα­ρα­µο­νής των εκτο­πι­σµέ­νων στις σκη­νές που έχουν απλω­θεί σε όλο το µήκος και το πλά­τος του κυ­βερ­νεί­ου της Ράφα. Γιατί αν επι­στρέ­ψουν οι εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες θυ­µω­µέ­νοι νέοι από αυτές τις σκη­νές, θα απο­τε­λέ­σουν έναν επι­πλέ­ον τε­ρά­στιο πο­νο­κέ­φα­λο στην προ­σπά­θεια των IDF να «ει­ρη­νεύ­σουν» τη Γάζα. Ο πα­λαι­στι­νια­κός λαός και οι ορ­γα­νώ­σεις της Αντί­στα­σής του θα κά­νουν το κα­θή­κον τους. Το κί­νη­µα αλ­λη­λεγ­γύ­ης δεν πρέ­πει να τους αφή­σει µό­νους, να «ξε­χα­στούν» από τα ΜΜΕ. Το διε­θνές κί­νη­µα έχει ήδη παί­ξει ση­µα­ντι­κό ρόλο, ως «αστά­θµη­τος πα­ρά­γο­ντας» που άλ­λα­ξε την εξί­σω­ση τις εβδο­µά­δες µετά την 7η Οκτώ­βρη και έχει ακόµα ση­µα­ντι­κό ρόλο να παί­ξει: Όπως ανα­φέ­ρα­µε στην αρχή αυτού του άρ­θρου, τα επι­τε­λεία του αντι­πά­λου συ­νυ­πο­λο­γί­ζουν πάντα τη «διε­θνή πίεση» ως ένα από τα κρί­σι­µα «χρο­νό­µε­τρα» για την συ­νέ­χεια ή τη δια­κο­πή της Ισ­ραη­λι­νής επι­θε­τι­κό­τη­τας…

Το µέ­τω­πο του Λι­βά­νου

Η δο­λο­φο­νία του κο­ρυ­φαί­ου στε­λέ­χους της Χαµάς, Σάλεχ Αλ Αρού­ρι, και δύο διοι­κη­τών του στρα­τιω­τι­κού σκέ­λους της ορ­γά­νω­σης στη Βη­ρυ­τό είχε πολ­λές αι­τί­ες. Η πιο κοι­νό­το­πη αλλά πρα­γµα­τι­κή, είναι ότι το κρά­τος-τρο­µο­κρά­της συ­νη­θί­ζει να συ­µπε­ρι­φέ­ρε­ται έτσι. Οι δο­λο­φο­νί­ες αντι­πά­λων του σε διά­φο­ρα µέρη του πλα­νή­τη είναι µια πρα­κτι­κή στην οποία «δια­πρέ­πει» η Μο­σάντ ιστο­ρι­κά -και µετά την 7η Οκτώ­βρη, είναι ρητά δια­τυ­πω­µέ­νος ο στό­χος του Ισ­ρα­ήλ να εξο­λο­θρεύ­σει κο­ρυ­φαία ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της Χαµάς.

Ένας δεύ­τε­ρος λόγος αφορά την απελ­πι­σµέ­νη ανά­γκη του Νε­τα­νιά­χου να πα­ρου­σιά­σει µια «φω­το­γρα­φία νίκης» στην ισ­ραη­λι­νή κοινή γνώµη. Η δο­λο­φο­νία του Αρού­ρι ήταν µια τέ­τοια, αλλά δεν αρκεί για να αντι­στρέ­ψει τον κα­τή­φο­ρο στη δη­µο­τι­κό­τη­τα του «Μπί­µπι». Άλ­λω­στε η κρίση εµπι­στο­σύ­νης στον Νε­τα­νιά­χου συ­νο­δεύ­ε­ται από την άνοδο του Μπένι Γκαντζ (που συ­µµε­τέ­χει στο Πο­λε­µι­κό Συ­µβού­λιο) και την ενί­σχυ­ση της πο­λι­τι­κής εµπι­στο­σύ­νης στο στρα­τό και τις κρα­τι­κές υπη­ρε­σί­ες, δυ­νά­µεις που µπο­ρούν να «πι­στω­θούν» εξί­σου ή και πε­ρισ­σό­τε­ρο το έγκλη­µα στη Βη­ρυ­τό.

Όµως τα πρα­γµα­τι­κά ερω­τή­µα­τα αφο­ρούν τη σχέση του συ­γκε­κρι­µέ­νου δο­λο­φο­νι­κού χτυ­πή­µα­τος µε τις προ­ο­πτι­κές του πο­λέ­µου. Όσον αφορά την ίδια τη Γάζα, η δο­λο­φο­νία αυτή τορ­πι­λί­ζει τις όποιες έµµε­σες συ­νο­µι­λί­ες κι απο­τε­λεί ένα µή­νυ­µα της σιω­νι­στι­κής ηγε­σί­ας ότι δεν δια­πρα­γµα­τεύ­ε­ται, δεν προ­τί­θε­ται να ανα­κό­ψει την επι­θε­τι­κό­τη­τά της στη Γάζα. Ταυ­τό­χρο­να, το χτύ­πη­µα σε προ­ά­στιο της Βη­ρυ­τού, ενά­ντια σε στε­λέ­χη «κα­λε­σµέ­να» από και υπό την προ­στα­σία της Χε­ζµπο­λά, απο­τε­λεί µια πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στην λι­βα­νέ­ζι­κη ορ­γά­νω­ση.

Αν και ο Νασ­ρά­λα -όπως φά­νη­κε και στην οµι­λία του µετά την δο­λο­φο­νία- συ­νε­χί­ζει να δια­τη­ρεί την εύ­θρα­στη ισορ­ρο­πία ανά­µε­σα στην «υπο­χρέ­ω­ση» απα­ντή­σε­ων στον ισ­ραη­λι­νό στρα­τό και την απο­φυ­γή ενός γε­νι­κευ­µέ­νου πο­λέ­µου, ο κίν­δυ­νος ανά­φλε­ξης έχει προ­κα­λέ­σει κο­σµο­συρ­ροή δυ­τι­κών δι­πλω­µα­τών στη Βη­ρυ­τό.

Οι πλέον «θε­ρµό­αι­µοι» στην ηγε­σία του Ισ­ρα­ήλ είναι πρό­θυ­µοι να ρι­σκά­ρουν µια επέ­κτα­ση του πο­λέ­µου, αν δεν την επι­διώ­κουν κιό­λας. Το «κέ­ντρο» δεν δια­φο­ρο­ποιεί­ται ιδιαί­τε­ρα στο συ­γκε­κρι­µέ­νο ζή­τη­µα, µε τον Μπένι Γκαντζ να δη­λώ­νει ότι «τε­λειώ­νει ο χρό­νος για δι­πλω­µα­τι­κή λύση. Εάν ο κό­σµος και η κυ­βέρ­νη­ση του Λι­βά­νου δεν δρά­σουν για να στα­µα­τή­σουν τα πυρά προς τις βό­ρειες κοι­νό­τη­τες και να απω­θή­σουν τη Χε­ζµπο­λά µα­κριά από τα σύ­νο­ρα, τότε θα το κάνει ο ισ­ραη­λι­νός στρα­τός». Οι IDF δη­λώ­νουν ότι βρί­σκο­νται σε πολύ υψηλό επί­πε­δο ετοι­µό­τη­τας στα σύ­νο­ρα µε τον Λί­βα­νο.

Η από­φα­ση δεν είναι εύ­κο­λη. Η ισ­ραη­λι­νή κοινή γνώµη, «µπε­τόν αρµέ» στην υπο­στή­ρι­ξη του πο­λέ­µου στη Γάζα, πα­ρου­σιά­ζε­ται κο­µµέ­νη στα δύο όσον αφορά την προ­ο­πτι­κή ενός δεύ­τε­ρου µε­τώ­που. Στην Ουά­σινγ­κτον αντί­στοι­χα, ο στό­χος «κα­τα­στρο­φής της Χαµάς» απο­λα­µβά­νει ευ­ρεία συ­ναί­νε­ση, αλλά µια επί­θε­ση στο Λί­βα­νο αντι­µε­τω­πί­ζε­ται µε µε­γα­λύ­τε­ρο σκε­πτι­κι­σµό. Προς το παρόν, ακόµα και ο Νε­τα­νιά­χου, κάνει λόγο για προ­τε­ραιό­τη­τα στη «δι­πλω­µα­τι­κή λύση».

Η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση προ­σπα­θεί να «στρι­µώ­ξει» τη Χε­ζµπο­λά, απαι­τώ­ντας να απο­σύ­ρει τις στρα­τιω­τι­κές της δυ­νά­µεις βό­ρεια του πο­τα­µού Λι­τά­νι, στα 10 χι­λιό­µε­τρα από τα σύ­νο­ρα. Μια πι­θα­νή συ­µµόρ­φω­ση της λι­βα­νέ­ζι­κης ορ­γά­νω­σης θα κο­στί­σει στο µα­χη­τι­κό προ­φίλ της, ενώ εφό­σον επι­µεί­νει στην άρ­νη­σή της, το Ισ­ρα­ήλ θα της φορ­τώ­σει την ευ­θύ­νη για µια κα­τα­στρο­φι­κή επί­θε­ση κατά του Λι­βά­νου και ιδιαί­τε­ρα των πε­ριο­χών που ελέγ­χει η ορ­γά­νω­ση.

Η ισ­ραη­λι­νή κυ­βέρ­νη­ση είναι εξί­σου πιε­σµέ­νη. Ο χα­µη­λής έντα­σης πό­λε­µος στα σύ­νο­ρα έχει υπο­χρε­ώ­σει την εκ­κέ­νω­ση του βό­ρειου Ισ­ρα­ήλ -κάτι που φέρει ως «βάρος» η σιω­νι­στι­κή ηγε­σία και που επι­κα­λεί­ται ως «πα­ρά­ση­µο» ο Νασ­ρά­λα («πάντα οι σιω­νι­στές µας υπο­χρέ­ω­ναν σε εκ­κε­νώ­σεις, τώρα υπο­χρε­ώ­νο­νται αυτοί»).

Μέχρι πρό­τι­νος, είχε δια­µορ­φω­θεί µια συν­θή­κη όπου «φο­βά­ται ο Γιάν­νης το θεριό…». Το Ισ­ρα­ήλ «ανέ­χε­ται» την υπάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση, ενώ εξα­πο­λύ­ει δια­δο­χι­κές προει­δο­ποι­ή­σεις γε­νι­κευ­µέ­νου πο­λέ­µου αν δεν στα­µα­τή­σουν οι επι­θέ­σεις και µε ενέρ­γειες όπως η δο­λο­φο­νία Αρού­ρι δο­κι­µά­ζει τα όρια ανο­χής της Χε­ζµπο­λά. Η ηγε­σία Νασ­ρά­λα απο­φεύ­γει την κλι­µά­κω­ση και προει­δο­ποιεί ότι είναι έτοι­µη για γε­νι­κευ­µέ­νο πό­λε­µο, µόνο εφό­σον το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ κάνει την πρώτη κί­νη­ση επί­θε­σης στο Λί­βα­νο.

Οι όλο και πιο πυ­κνές ανα­φο­ρές των ισ­ραη­λι­νών ότι «ο χρό­νος τε­λειώ­νει» ίσως συν­δυά­ζο­νται µε την προ­ο­πτι­κή στα­δια­κής απο­κλι­µά­κω­σης των επι­χει­ρή­σε­ων στη Γάζα. Αν η ηγε­σία του σιω­νι­στι­κού στρα­τού αι­σθαν­θεί ότι «απε­λευ­θε­ρώ­νο­νται» δυ­νά­µεις από αυτό το µέ­τω­πο γιατί ολο­κλη­ρώ­θη­κε η κα­τα­στρο­φή της Γάζας ή απο­δυ­να­µώ­θη­κε ση­µα­ντι­κά η επι­χει­ρη­σια­κή δυ­να­τό­τη­τα της Χαµάς, µπο­ρεί πιο εύ­κο­λα να εξα­πο­λύ­σει την κα­τα­στρο­φι­κή του δύ­να­µη ενά­ντια στο Λί­βα­νο. Σε ένα τέ­τοιο σε­νά­ριο, ο «πρα­γµα­τι­σµός» του Νασ­ρά­λα, που επέ­βα­λε µια πε­ριο­ρι­σµέ­νη συ­µµε­το­χή της Χε­ζµπο­λά στον πό­λε­µο µετά την 7η Οκτώ­βρη, στο όνοµα της απο­φυ­γής µιας κα­τα­στρο­φι­κής ισ­ραη­λι­νής επί­θε­σης στο Λί­βα­νο, ίσως απο­δει­χθεί µά­ταιος.

Όπως και στη Γάζα, µια σιω­νι­στι­κή επί­θε­ση θα έχει να αντι­µε­τω­πί­σει αντί­στα­ση στο έδα­φος: Η Χε­ζµπο­λά δια­θέ­τει οπλο­στά­σιο ισχυ­ρό­τε­ρο της Χαµάς. Αλλά καθώς οι IDF έχουν δεί­ξει ότι εξι­σορ­ρο­πούν τις χερ­σαί­ες αδυ­να­µί­ες τους µε τον από αέρος ισο­πε­δω­τι­κό βο­µβαρ­δι­σµό κατά πά­ντων, µια σιω­νι­στι­κή επί­θε­ση θα πρέ­πει να αντι­µε­τω­πί­σει και µια κλι­µά­κω­ση των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων του διε­θνούς κι­νή­µα­τος. Η «διε­θνής πίεση», που βρί­σκε­ται στα χείλη όλων των εµπλε­κό­µε­νων ως πα­ρά­γο­ντας, µπο­ρεί και πρέ­πει να γίνει αφό­ρη­τη για να µην αφε­θεί αυτό το κρά­τος-τρο­µο­κρά­της να επα­να­λά­βει τα εγκλή­µα­τα πο­λέ­µου που δια­πράτ­τει στη Γάζα και στον Λί­βα­νο…

https://rproject.gr/article/poy-odeyei-o-poleuos-sti-gaza