Το φλέγον θέμα των ημερών, εν μέσω εγκλημάτων σε βάρος παιδιών, αμάχων, γυναικών, εν μέσω πολεμικών συγκρούσεων, επιδημιών, κερδοσκοπικών ανηλεών επιθέσεων και αντισυνταγματικών αυθαιρεσιών, από τον ελληνικό πολιτικό μικρόκοσμο εκρίθη ότι πρέπει να είναι ο γάμος ομοφύλων και το δικαίωμά τους στην τεκνοθεσία. Δεδομένης της κουτοπονηριάς του πολιτικού μας συστήματος κάθε άλλο παρά τυχαίο μπορεί να θεωρηθεί αυτό το γεγονός. Παρά ταύτα μια προσπάθεια συμμετοχής στον προβληματισμό γύρω από αυτό το θέμα ίσως βοηθήσει να αντιληφθούμε και μια άλλη διάσταση του ζητήματος που ενδεχομένως δεν έχουμε βάλει στο τραπέζι της συζήτησης και η οποία ίσως αιτιολογεί γιατί επελέγη αυτή να γίνεται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Η λέξη γάμος ετυμολογείται από το ρήμα δ(γ)αμάω, δ(γ)αμώ, δηλαδή δαμάζω, θέτω τον άλλον υπό την κυριαρχία μου [εξ ου και δάμαρ που στα αρχαία ελληνικά σημαίνει την παντρεμένη γυναίκα, αλλά και αδάμαστος που σημαίνει την παρθένα κόρη, δμως που σημαίνει δούλος και δά(η)μος που σημαίνει δαμασμένος, πειθαρχημένος λαός]. Ο γάμος δεν ήταν και δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πατριαρχική επινόηση, ώστε να δαμαστεί το φύλο το οποίο λόγω των φυσικών του λειτουργιών υποχρέωνε, μέχρι τότε, τον άνδρα να το σέβεται, να το τιμά και να το υπερασπίζεται. Και δεν ήταν μόνο ο ενδόμυχος καϊνισμός του άνδρα, που τον ώθησε στη βίαιη ανατροπή της μητρογραμμικής κοινωνίας. Κυρίως ήταν η βούληση αλλαγής, αποδόμησης θα έλεγα ορθότερα, των αξιών που αυτή η κοινωνία αντιπροσώπευε και άκουγαν στο όνομα κοινοκτημοσύνη, ισότητα, αυτοδιάθεση του σώματος και της ατομικής βούλησης, ειρήνη, καλλιτεχνική δημιουργία. Αυτή την κοινωνία βλέπουμε να απεικονίζεται στις, φτιαγμένες πριν από κάμποσες χιλιάδες χρόνια, τοιχογραφίες της Θήρας και της Κνωσού.
Εκτοτε και μετά την πατριαρχική επιβολή ο γάμος δεν άλλαξε ποτέ τη σκοπιμότητά του και όχι μόνο δεν άλλαξε σε επίπεδο κοσμικό, αλλά έγινε και μυστήριο, ώστε να υπερβεί την ανθρωπογενή του θέσμιση και να περιαφθεί τον τύπο του μεταφυσικού, του θεϊκού, ώστε η οποιαδήποτε παρασπονδία να θεωρείται επιορκία, ένα βαρύτατο έγκλημα και να υπόκειται στον νόμο του Θεού. Υπ’ αυτή την έννοια λοιπόν ο γάμος είναι ένα αναχρονιστικό, φθαρμένο και αντιδραστικό κατασκεύασμα της πατριαρχικής πυγμής. Συνεπώς η διεκδίκηση παραχώρησης δικαιώματος γάμου συνιστά μια αναχρονιστική διεκδίκηση που πόρρω απέχει από τον ριζοσπαστικό αντικομφορμισμό που ισχυρίζονται οι ομοφυλόφιλοι ότι τους διακρίνει. Αυτό που απομένει λοιπόν ως πιθανή αιτία για τη θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων είναι η «πανηγυρικότητα», διότι τα φορολογικά και κληρονομικά θέματα που απασχολούν δύο ανθρώπους που συμβιούν, τα διασφαλίζει το αληθινά ουσιαστικό και προοδευτικό σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο είναι πράγματι αντίστοιχο της αξιοπρέπειας ελεύθερων ανθρώπων. Και λέγοντας πανηγυρικότητα, εννοούμε την τελετή και τα παραφερνάλιά της, δηλαδή κουφέτα, ρύζια, νυφικά, λουλούδια, ψαλμωδίες, οδηγίες του τύπου «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», δεξιώσεις και χορούς του Ησαΐα. Τώρα, αν αυτή η ιδιαιτερότητα έχει το νόημα και τη βαρύτητα ώστε να αποτελέσει ακόμα μία βλακώδη αιτία διχασμού της κοινωνίας, ας την αφήσουμε στα χέρια των ειδικών κοινωνιολόγων και ψυχιάτρων ώστε να την αναλύσουν περαιτέρω στο πλαίσιο των επιστημονικών τους διατριβών. Και μέχρι την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων από αυτούς, καλό είναι να έχουμε κατά νου ότι μπροστά στην επιστήμη ο δημόσιος διάλογος οφείλει να σιωπά. Και να θυμόμαστε πάντα ότι, ενώ ο άντρας είναι ο σχολιαστής και ο κατ’ επάγγελμα αυθαίρετος ρυθμιστής των εκδηλώσεων της ζωής των ανθρώπων, η γυναίκα είναι η ίδια η ζωή. Οπότε προτού επιχειρήσουμε να αλλάξουμε τη φύση, καλό θα ήταν να τη μάθουμε σε βάθος ώστε να την κατανοήσουμε. Και με αυτό ως μείζονα πρόταση ας συνεχίσουμε.
Το δεύτερο, εκτός από τον γάμο, ζήτημα που απασχολεί τον δημόσιο διάλογο είναι η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Τεκνοθεσία… Πόσο άσχημα ηχεί αυτή η λέξη όταν ακούγεται από το στόμα ύποπτων -όσον αφορά τις προθέσεις τους- ανθρώπων. Θυμίζει κακοδιαθεσία, πολυθεσία, όπως το ίδιο άσχημα ηχεί και για τον ίδιο λόγο η λέξη υιοθεσία. Αυτή όμως είχε ένα νόημα και εξυπηρετούσε κάποιο σκοπό. Ηδη από τις πρώτες περιόδους επικράτησης της πατριαρχίας, η υιοθεσία έλυνε τα χέρια στον αρχηγό της φαμίλιας, από τον κτηματία μέχρι τον βασιλιά, ώστε να επιλύει το πρόβλημα της διαδοχής σε περίπτωση που αυτός δεν είχε αρσενικούς απογόνους. Συνεπώς και αυτός ο θεσμός ήταν όπως και ο γάμος πατριαρχικής έμπνευσης και γι’ αυτό ονομάστηκε «υιοθεσία». Τρανά παραδείγματα υιοθεσιών αυτού του τύπου υπήρξαν ο Μωυσής που τον υιοθέτησε ο φαραώ της Αιγύπτου και ο Οκταβιανός, ο μετέπειτα Αύγουστος, που είχε υιοθετηθεί από τον Ιούλιο Καίσαρα. Στο κύλισμα της Ιστορίας και για πολλούς άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος, η υιοθεσία ήρθε να επιλύσει διάφορα ζητήματα κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά στο πλαίσιο κάλυψης των επιδιώξεων ενός ατόμου ή ζευγαριού να αναπαραγάγει την πυρηνική του οικογένεια. Αρα και η τεκνοθεσία, παρά τη διεύρυνση του όρου ώστε να περιλαμβάνει και κορίτσια, στον πυρήνα της είναι ένας αναχρονιστικός και πατριαρχικός θεσμός. Το πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα των ορφανών, των άπορων ή εγκαταλειμμένων παιδιών, αν αυτό προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι ότι εξυπηρετεί ο «θεσμός», αφορά άλλους φορείς και κυρίως την πολιτεία, ιδιαίτερα αυτήν που ισχυρίζεται ότι βασίζεται στο λεγόμενο κράτος πρόνοιας και όχι μόνο στον αλτρουισμό, το μεράκι ή τον καημό κάποιων φυσικών προσώπων. Συνεπώς και στην περίπτωση αυτή ισχύει το προρρηθέν, περί αντιφατικότητας στην ανάπτυξη από τη μία πλευρά των επιχειρημάτων των κοινοτήτων της διαφορετικότητας να πείσουν ότι ο ριζοσπαστισμός, η προοδευτικότητα, η απόρριψη των ταμπού είναι θεμελιώδεις αρχές τους, με τα επιχειρήματά τους για δυνατότητα τεκνοθεσίας από τα ίδια πρόσωπα. Η ίδια αντιφατικότητα ενδημεί και στα επιχειρήματα των προοδευτικών αλληλέγγυων οι οποίοι κατόρθωσαν να περιορίσουν την επαναστατικότητά τους στην ελάσσονα πρόταση των συλλογισμών και «προταγμάτων» τους επί των κοινωνικών προβλημάτων κρίνοντας ότι δεν είναι πλέον η φτώχεια, ο ιμπεριαλισμός και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά κάποιες από τις εκδηλώσεις αυτών των προβλημάτων, όπως η ομοφοβία, οι περιορισμοί στη χρήση κάνναβης και στους πάσης φύσεως αυτοπροσδιορισμούς και φυσικά η κλιματική αλλαγή η οποία έχει, γενικά και αόριστα, ανθρωπογενή αίτια, δηλαδή άλλη μία περίπτωση ατομικής ευθύνης. Ο λόγος είναι ότι η διαφορετικότητα, όπως αυτή εκφράζεται μέσω των σχετικών κοινοτήτων, εμφανίζεται να έχει μη ταξικό χαρακτήρα, καθώς και μη πολιτικό προσανατολισμό, από τη στιγμή δε που η ένταξη σε αυτές έχει κριτήριο, προτιμήσεις, ιδιοτροπίες, ιδιορρυθμίες και συνήθειες, αυτό αποκλείει κάθε δυνατότητα θεμελίωσής της πάνω σε ένα αμιγώς ανθρωπιστικό υπόβαθρο, όπως οφείλει να έχει κάθε λαϊκό κίνημα. Και οτιδήποτε έχει μη ταξικό χαρακτήρα σε μια απόλυτα ταξική κοινωνία, καταλήγει, εκτός από κοινωνικά, να είναι και πολιτικά αδιάφορο, ακόμα ένα υλικό στις μυλόπετρες του «επιστημονικού» αποπροσανατολισμού που οδηγεί στην πολιτική απάθεια.
Κλείνοντας αυτή τη διαδικασία σκέψεων, θα τολμούσα να πω ότι δεδομένης της φινετσάτης και οξυδερκούς συλλογιστικής των «διαφορετικών» που τους προφυλάσσει από την εύκολη κατάποση ακραιοκεντρώων ψευδαισθήσεων, αλλά και επειδή όλοι έχουν μέσα τους, όντας πιεσμένοι από μια κοινωνία βουτηγμένη βαθιά στις διακρίσεις, έναν μικρό ή μεγάλο Ζαν Ζενέ, φρονώ ότι κατά βάθος μάς εμπαίζουν, μας τρολάρουν όπως θα έλεγαν οι νέοι, διότι ξέρουν καλά ότι ενώ εμφανίζονται να θέλουν έναν ρόλο στην παρωδία των κοινωνικών συμβάσεων τις οποίες απεχθάνονται, αφού αυτές ήταν και είναι η αιτία των βασάνων τους, τον διεκδικούν ώστε όχι μόνο να τις απομυθοποιήσουν, αλλά και να διεγείρουν τα μικροαστικά αντανακλαστικά μας, να προκαλέσουν τη μικροπρέπειά μας, ώστε να φανερωθούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και να μας πουν: Να ποιοι είστε υποκριτές, που επί τόσους αιώνες μάς λοιδορούσατε, μας αποκλείατε κοινωνικά, μας φυλακίζατε, μας «θεραπεύατε», μας σκοτώνατε και τώρα εκμεταλλεύεστε τις συγκυρίες ώστε παριστάνοντας για μια φορά ακόμα τους αυτόκλητους αντιπροσώπους των θυμάτων των κοινωνικών αποκλεισμών, κόπτεστε δήθεν για τα δικαιώματά μας, ενώ στόχος σας είναι να αποπροσανατολίσετε ξανά τη νεολαία, τους καταπιεσμένους, τους ατίθασους, πετώντας μας ένα ξεροκόμματο από τις αστικές σας συνήθειες, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή μας στο προσωπικό που χρειάζεστε είτε να σας υπηρετεί είτε να σας διασκεδάζει στο κακόγουστο πάρτι σας. Ισως λοιπόν οι «διαφορετικοί» να έχουν καταλάβει αυτό που δεν έχουν καταλάβει οι περισσότερες γυναίκες (λαμπρή εξαίρεση οι γυναίκες της Χιλής), διαφορετικές και μη διαφορετικές, σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του βάρβαρου είτε πολιτισμένου είτε απολίτιστου κόσμου.
*Νομικός, συγγραφέας
https://www.efsyn.gr/nisides/421972_gamos-omofylon-kai-teknothesia
