Πάμε κατευθείαν στο ψητό. Γιατί δεν χωράνε καν πρόλογοι, ούτε άλλες περικοκλάδες. Το ποσοστό της αποχής είναι συνταρακτικό. Η κοινωνία όχι απλά έστειλε μήνυμα, μία τέτοια διατύπωση παρά είναι light, αλλά το προχώρησε και ακόμα παραπέρα. Δηλαδή, αν υποθέσουμε πως υπάρχει και επόμενο βήμα/στάδιο εκδήλωσης της κοινωνικής απαξίας, ποιο μπορεί να είναι αυτό;
Κατά την προσωπική μου άποψη, η μόνη συζήτηση που πρέπει να γίνεται από εδώ και πέρα είναι η αναζήτηση των πραγματικών αιτιών. Και κυρίως το αν μπορούν να αντιμετωπιστούν. Γιατί ακόμα και αν εντοπιστούν έγκαιρα, δεν ξέρω τι μπορεί πραγματικά να γίνει ως προς την επίλυση των προβλημάτων…
Κώστας Μαρούντας
Θεωρώ πως κάθε πολιτικό κόμμα που μπορεί -με ρεαλιστικές πιθανότητες- κάποια στιγμή να συμμετάσχει στη διαχείριση των εξουσιαστικών καθηκόντων είναι σε θέση -αν το θελήσει πραγματικά…- να έχει μία στοιχειώδη σοβαρότητα στη διεκπεραίωση ζητημάτων που αφορούν στην κοινωνική καθημερινότητα. Δηλαδή, με οργανωτικά, διοικητικά, τεχνικά/ψηφιακής υφής ζητήματα.
Φοβάμαι, όμως, πως εκεί που δεν μπορούν τα κόμματα επί της ουσίας να κάνουν απολύτως τίποτα είναι στο εισοδηματικό κομμάτι: εκεί αποφασίζει η αγορά και οι ανάγκες, και -όπως μου αρέσει να προσθέτω εσχάτως…- και οι ατέλειές της… Άρα, εξαρχής στο νευραλγικό αυτό τομέα τα κόμματα ακολουθούν τις εξελίξεις, δεν τις καθορίζουν. Ακόμα κι αν αναλάβουν καλοπροαίρετες και συντονισμένες πρωτοβουλίες, η αγορά θα εφαρμόσει ή μη αυτά που η ίδια θέλει…
Εδώ που έχουμε φτάσει, το μεγάλο ζητούμενο είναι αν θα εμπεδωθεί κλίμα επενδυτικών ευκαιριών στον ελλαδικό χώρο. Στην πράξη και όχι στα λόγια ή στις κομματικές υποσχέσεις. Για να πέσουν στην αγορά αδιάθετα κεφάλαια, για να δημιουργηθούν πολλές θέσεις εργασίας, για να υπάρχουν επαρκή εισοδήματα, για να αποφευχθούν τα χειρότερα, για να μην καταλήξουμε μία κοινωνία επιδομάτων. Αν όχι, κλάφτα Χαράλαμπε στην κυριολεξία. Και οι πρώτοι και ίσως και οι μοναδικοί που θα την πληρώσουν, θα είναι τα κόμματα. Γιατί για τους πολίτες αποτελούν τον εύκολο στόχο. Φάνηκε ξεκάθαρα αυτό με το μήνυμα-«σφαλιάρα» της 9ης Ιουνίου 2024.
Αν μία κοινωνία είναι υλικά ικανοποιημένη, «κάνει τα στραβά μάτια» σε πολλά: στην ηθική έκπτωση, στον καταναλωτισμό, στην καταστροφή της φύσης, στην έλλειψη ισονομίας και δικαιοσύνης, στην επίδειξη πλούτου και κάθε διαλογής προνομίων. Αν, όμως, μία κοινωνία «σφίγγει το ζωνάρι» και δεν μπορεί να ανατροφοδοτήσει τις τσέπες της είτε μέσω της παραγωγικής διαδικασίας, είτε μέσω παρασιτικών και πλάγιων μεθόδων (όπως είχαν εθιστεί πολλοί Έλληνες εδώ και δεκαετίες…), όλα τα άλλα διογκώνονται. Και αν τώρα έχουμε 60% αποχή, το επόμενο βήμα έκφρασης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, ποιο μπορεί να είναι; Έλα μου, ντε…
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/436116_minyma-sfaliara-tis-9is-ioynioy-2024
