Oτίτλος ενός πρόσφατου άρθρου σε ένα γαλλικό περιοδικό ήταν σοκαριστικός: «To Oραντούρ Σιρ Γκλαν θυμάται… όμως ψηφίζει Ακροδεξιά». Το Οραντούρ Σιρ Γκλαν είναι για τη Γαλλία ό,τι είναι για εμάς το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, το Κομμένο: ο τόπος της μεγαλύτερης σφαγής αμάχων στη Δυτική Ευρώπη από τους ναζί στις 10 Ιουνίου 1944 – την ίδια ημέρα της σφαγής στο Δίστομο. Οι αναλογίες ως προς τις μεθόδους της εξόντωσης και το πλήθος των θυμάτων είναι ανατριχιαστικές.
Μαριάννα Τζιαντζή
Ογδόντα χρόνια μετά, το 36% των πολιτών του Λιμουζέν, της νέας κωμόπολης που χτίστηκε πολύ κοντά στον τόπο της τραγωδίας, ψήφισαν Ακροδεξιά. Λες κι εμείς να…; Αρκετά ανήσυχη, αναζήτησα τα εκλογικά αποτελέσματα στους πίνακες του υπουργείου Εσωτερικών για τους δήμους των τριών δικών μας μαρτυρικών τόπων και η καρδιά μου κάπως πήγε στη θέση της. Τα ποσοστά των κομμάτων είναι παρόμοια με εκείνα του συνόλου της ελληνικής επικράτειας, με εξαίρεση τον δήμο όπου υπάγεται το Κομμένο Αρτας όπου τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το ΠΑΣΟΚ έφεραν ποσοστά υψηλότερα του πανελλαδικού μέσου όρου τους.
Το Οραντούρ Σιρ Γκλαν είναι σήμερα ένας αυστηρά προστατευόμενος χώρος μνήμης. Τα πυρπολημένα κτίρια δεν μπαζώθηκαν και τα ερείπια συντηρούνται συστηματικά από το υπουργείο Πολιτισμού. Εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι επισκέπτονται κάθε χρόνο αυτό το χωριό-φάντασμα, όπως δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας, ανάμεσά τους και μαθητές, επισκέπτονται τα Καλάβρυτα, το Δίστομο, το Κομμένο. Μάλιστα, η μικρή Λιμουζέν πρόσφατα έδωσε το «παρών» στις διαδηλώσεις που οργανώθηκαν σε όλη τη Γαλλία ενάντια στην Ακροδεξιά. Αυτοί που δεν ξεχνούν είναι περισσότεροι από εκείνους που νομίζουμε ότι ξεχνούν, απλώς η καθημερινή εμπειρία βαραίνει περισσότερο από την ιστορική.
Δεν ξεχνούν αυτό που ζουν σήμερα. Η οικονομική ανασφάλεια, ο φόβος απέναντι στους μετανάστες και ο συνακόλουθος ρατσισμός, η αίσθηση της εγκατάλειψης του αγροτικού κόσμου είναι κριτήρια πιο ισχυρά από τα σύμβολα της ναζιστικής φρίκης. Εκατοντάδες συγκλονιστικά εκθέματα έχουν φιλοξενηθεί στο Μουσείο του Οραντούρ Σιρ Γκλαν. Μαυρισμένα ρολόγια τσέπης, γυαλιά μυωπίας, μισολιωμένα μουσικά όργανα καθώς η πόλη είχε τη δική της μπάντα. Ανάμεσά τους ένα παιδικό καροτσάκι γαζωμένο από σφαίρες. Αν αναλογιστούμε την εμβληματική σκηνή από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» όπου ένα βρεφικό καροτσάκι κατρακυλά ακυβέρνητο στις περίφημες σκάλες της Οδησσού, εύκολα διαπιστώνουμε ότι η κτηνωδία δεν έχει γεωγραφικά και χρονικά όρια, αφού και σήμερα επαναλαμβάνεται με άλλες μορφές στη Γάζα που έχει επίσης έχει γίνει τόπος ατέλειωτου μαρτυρίου.
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/437230_thymoyntai-omos-psifizoyn-akrodexia
Σχόλια (0)