Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Μην μιλάς άλλο για αγάπη και για Αριστερά ή η ληξιαρχική πράξη θανάτου ενός ανεξόφλητου εγχειρήματος

Είναι μια σπά­νια, μια εξαι­ρε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση. Κά­ποιοι μι­λούν ήδη για «πα­σο­κο­ποί­η­ση» ή «δη­μα­ρο­ποί­η­ση» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – θεωρώ ότι θα δια­ψευ­στούν. Η ει­κό­να ενός συ­νε­δρί­ου, που βρί­σκε­ται, για να χρη­σι­μο­ποι­ή­σω, από το δικό του κεί­με­νο για το συ­νέ­δριο, την εύ­στο­χη έκ­φρα­ση του Σπύ­ρου Αντω­νί­ου, σε «δι­πο­λι­κή δια­τα­ρα­χή», οδη­γεί με μα­θη­μα­τι­κή ακρί­βεια στο επό­με­νο βήμα.

Φυγή προς το τέ­ταρ­το μνη­μό­νιο, με νέο κόμμα

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σύ­ντο­μα θα δια­λυ­θεί και ο Τσί­πρας θα φτιά­ξει νέο κόμμα – με νέα σύμ­βο­λα, νέα εμ­βλή­μα­τα, νέα γρα­φεία, νέα ΜΜΕ υπο­στή­ρι­ξης, «νέα» ή απο­κα­θαρ­μέ­να πρό­σω­πα, νέα ή σχε­δόν νέα ατζέ­ντα, με θε­μα­τι­κούς πυ­λώ­νες το τέ­ταρ­το μνη­μό­νιο, που είναι ante portas και την ορι­στι­κή προ­σχώ­ρη­ση του αρ­χη­γού, της πρω­θυ­πουρ­γι­κής του πα­ρέ­ας και όσων πι­στών τον ακο­λου­θή­σουν, έπει­τα από γερή κρη­σά­ρα, στη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία.

Το πο­σο­στό… Νι­κο­λάε Τσα­ου­σέ­σκου στην επα­νε­κλο­γή του στην προ­ε­δρία του κόμ­μα­τος, ένα βρο­ντώ­δες 93,54%, του λύνει απο­λύ­τως τα χέρια, ώστε να προ­χω­ρή­σει στο επό­με­νο στά­διο – στο «κόμμα της πρω­θυ­πουρ­γι­κής πα­ρέ­ας». Εξάλ­λου, τους ίδιους συ­νέ­δρους ένα ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρο πριν, τους είχε προ­σβά­λει κα­τά­μου­τρα κατά τη διάρ­κεια της ψη­φο­φο­ρί­ας για τις κα­τα­στα­τι­κές αλ­λα­γές, λέ­γο­ντας τους ου­σια­στι­κά ότι δεν ξέ­ρουν και δεν κα­τα­λα­βαί­νουν τι ψη­φί­ζουν, όταν ψη­φί­ζουν δια­φο­ρε­τι­κά από την ει­σή­γη­ση του. Και οι σύ­νε­δροι πει­θάρ­χη­σαν, «άβου­λοι, δει­λοί, μοι­ραί­οι», αλ­λά­ζο­ντας εν ριπή οφθαλ­μού, τις ψή­φους τους – ση­μεία όχι των και­ρών και όχι άγνω­στα σε όλα τα αρ­χη­γι­κά, προ­σω­πο­πα­γή κόμ­μα­τα, ση­μεία όμως προ­θα­νά­τιας φάσης για ένα εγ­χεί­ρη­μα όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – τυ­πι­κά δεύ­τε­ρο, ου­σια­στι­κά πρώτο και τε­λευ­ταίο – ολο­κλή­ρω­σε το πο­λι­τι­κό και εσω­κομ­μα­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα, που ενορ­χή­στρω­σε ο Τσί­πρας, συ­νε­πι­κου­ρού­με­νος από την εσω­κομ­μα­τι­κή φρά­ξια των «αρι­στε­ρών της ευ­θύ­νης και του ρε­α­λι­σμού» και την κα­μα­ρί­λα του Με­γά­ρου Μα­ξί­μου – το πραγ­μα­τι­κό «κόμμα μέσα στο κόμμα» – που πρώτα, τον Ιού­λιο του 2015, έφερε τού­μπα κα­τα­στα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες, κου­ρέ­λια­σε συ­νε­δρια­κές απο­φά­σεις και αθέ­τη­σε προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις, για να προσ­δε­θεί στο άρμα των δα­νει­στών, επι­βάλ­λο­ντας, ψη­φί­ζο­ντας και εφαρ­μό­ζο­ντας το τρίτο μνη­μό­νιο, και τώρα, τις τέσ­σε­ρις ημέ­ρες του συ­νε­δρί­ου, δρο­μο­λό­γη­σε τη θα­νά­τω­ση του κόμ­μα­τος, με αντάλ­λαγ­μα την σε πα­ρά­τα­ση υπο­στή­ρι­ξη των ξένων, την ανοχή αν όχι τη συ­νερ­γα­σία του ντό­πιου, επι­χει­ρη­μα­τι­κού και τρα­πε­ζι­κού, κα­τε­στη­μέ­νου και την δική του επι­βί­ω­ση στις κα­ρέ­κλες της εξου­σί­ας.

Ένα πα­ρα­τε­τα­μέ­νο αυ­το-πρα­ξι­κό­πη­μα από τον Τσί­πρα και την παρέα του

Ο Τσί­πρας είναι επι­κε­φα­λής ενός πα­ρα­τε­τα­μέ­νου autogolpe, ενός αυ­το-πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, όπου κάθε φορά επι­λέ­γει φαι­νο­με­νι­κά δη­μο­κρα­τι­κές με­θό­δους (εκλο­γές Σε­πτεμ­βρί­ου 2015) για να ανοί­ξει αυ­ταρ­χι­κές οδούς, με μο­να­δι­κό γνώ­μο­να τη δια­τή­ρη­ση του στην πρω­θυ­πουρ­γία, με αυ­ξη­μέ­νες εξου­σί­ες και χωρίς πολ­λές – πολ­λές αμ­φι­σβη­τή­σεις. Πώς το είπε και ο δη­μο­σιο­γρά­φος, Μπά­μπης Πα­πα­δη­μη­τρί­ου στο δελ­τίο του Σκάι, το οποίο εσχά­τως έχει στρί­ψει ελα­φρώς προς Μα­ξί­μου μεριά (βλέ­πο­ντας ίσως και τα μαύρα χάλια του Κυ­ριά­κου Μη­τσο­τά­κη); Α, ναι! «Ο Τσί­πρας είναι βα­σι­λιάς στο κόμμα του» – μόνο που, όπως έδει­ξε το συ­νέ­δριο της «δι­πο­λι­κής δια­τα­ρα­χής», το κόμμα «του» δεί­χνει έντο­να ση­μά­δια όχι τρέ­λας αλλά προ­σκόλ­λη­σης στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν του «αρι­στε­ρο­χω­ριού», το οποίο ο Τσί­πρας έχει ξορ­κί­σει, έχει κα­τα­δι­κά­σει και έχει απο­κη­ρύ­ξει εδώ και καιρό.

Είναι φα­νε­ρό λοι­πόν ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι ακόμη πολύ μι­κρός και «αρι­στε­ρι­στής» για να στε­γά­σει την οίηση και τις φι­λο­δο­ξί­ες του Τσί­πρα, αλλά και τις δε­σμεύ­σεις που πι­θα­νώς έχει ανα­λά­βει το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα ένα­ντι των δα­νει­στών [ένα τέ­ταρ­το μνη­μό­νιο με ταυ­τό­χρο­νη απο­κή­ρυ­ξη (forget it, Alexis!) κάθε συ­ζή­τη­σης για το χρέος]. Επί­σης, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κου­βα­λά­ει ακόμη πολλά «αρι­στε­ρά βα­ρί­δια», που θέ­λουν να βλέ­πουν αντι­κα­το­πτρι­σμούς «πα­ράλ­λη­λων προ­γραμ­μά­των», πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών σύ­γκρου­σης με τα κάθε λογής κα­τε­στη­μέ­να, απε­μπλο­κής από τα μνη­μό­νια και απο­σύν­δε­σης της κυ­βέρ­νη­σης και του κόμ­μα­τος από την κυ­ριό­τη­τα (ownership) του τρί­του μνη­μο­νί­ου – πολ­λοί ανή­κουν και στη λε­γό­με­νη Πα­λαιά Φρου­ρά, τους γη­ραιούς πο­λε­μι­στές της ανα­νε­ω­τι­κής Αρι­στε­ράς ( Βού­τσης, Σκουρ­λέ­της, Φίλης, από άλλη σκο­πιά εν­δε­χο­μέ­νως Δρί­τσας, άγνω­στη η τύχη του Δρα­γα­σά­κη σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση). Αυτοί θα μεί­νουν πίσω να μα­ζεύ­ουν, με σκού­πες και φα­ρά­σια, τα συ­ντρίμ­μια στην πλα­τεία Ελευ­θε­ρί­ας (Κου­μουν­δού­ρου).

Ο Τσί­πρας έχει ήδη ανα­χω­ρή­σει (μόνο μπρο­στά, όπως έλεγε και η προ­ε­κλο­γι­κή αφίσα)- φαι­νό­ταν «πίσω από τις λέ­ξεις» τόσο στην πρω­το­λο­γία όσο και στη δευ­τε­ρο­λο­γία του. Δίπλα του, έδει­ξαν ποιοι ανα­τέλ­λουν όχι σαν «ήλιοι πάνω από την Ελ­λά­δα», αλλά σαν δο­ρυ­φό­ροι και Ηρα­κλείς της πρω­θυ­πουρ­γί­ας του. Ο Διό­σκου­ρος, Νίκος Παπ­πάς, η κλει­δο­κρα­τό­ρισ­σα της με­γα­λύ­τε­ρης πε­ρι­φέ­ρειας της χώρας, Ρένα Δού­ρου και ο εύ­γλωτ­τος «ούτε οι δε­ξιοί εφαρ­μό­ζουν (σ.σ. το μνη­μό­νιο) ούτε οι αρι­στε­ροί αντι­στέ­κο­νται», Ευ­κλεί­δης Τσα­κα­λώ­τος. Αν οι συ­γκρί­σεις δεν προ­κα­λούν ανα­τρι­χί­λα, η τε­τρά­δα έχει μια δυ­σά­ρε­στη «αύρα» από την τε­τρά­δα που έφερε τον Κώστα Ση­μί­τη πρώτα στην πρω­θυ­πουρ­γία και έπει­τα στην αρ­χη­γία του ΠΑΣΟΚ (Ση­μί­της, Πά­γκα­λος, Βάσω Πα­παν­δρέ­ου, Αυ­γε­ρι­νός) – χωρίς όμως να προ­χω­ρή­σει και στη διά­λυ­ση – επα­να­σύ­στα­ση του κόμ­μα­τος που είχε βα­θιές ρίζες στην κοι­νω­νία, τα συν­δι­κά­τα και την ιστο­ρία, όλα δη­λα­δή εκεί­να τα στοι­χεία που εκλεί­πουν πια από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κά­νουν πιο εύ­κο­λη τη δου­λειά της ορι­στι­κής απε­μπλο­κής του Τσί­πρα από το κόμμα του.

Στο πα­ρελ­θόν τα πραγ­μα­τι­κά, πο­λι­τι­κά εί­δω­λα του Τσί­πρα, Κων­στα­ντί­νος Κα­ρα­μαν­λής και Αν­δρέ­ας Πα­παν­δρέ­ου είχαν προ­βεί, τη­ρου­μέ­νων των ανα­λο­γιών, στο ίδιο διά­βη­μα, που απο­δεί­χθη­κε διό­λου απο­νε­νοη­μέ­νο – του­λά­χι­στον για τους ίδιους. Ο πρώ­τος γκρέ­μι­σε τον Ελ­λη­νι­κό Συ­να­γερ­μό του προ­πά­το­ρα Πα­πά­γου και πα­νω­σή­κω­σε αντι­πα­ρο­χή την ΕΡΕ, ο δεύ­τε­ρος αρ­νή­θη­κε την αρ­χη­γία στο συ­νον­θύ­λευ­μα προ­ε­στών, που ήταν η Ένωση Κέ­ντρου του πα­τέ­ρα του και ίδρυ­σε το ΠΑΣΟΚ.

Πρώτα «μπαί­νει στην εντα­τι­κή» το κόμμα, μετά έρ­χε­ται ο ανα­σχη­μα­τι­σμός

Πώς θα τε­λειώ­σει ο Τσί­πρας τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Πρώτα από όλα με μια τι­μη­τι­κή απο­στρα­τεία ορι­σμέ­νων υπουρ­γών που θα γυ­ρί­σουν στο κόμμα προ­κει­μέ­νου να βά­λουν στην εντα­τι­κή το κόμμα και μετά να θα­φτούν μαζί με τον άταφο νεκρό – η δευ­τε­ρο­λο­γία του, στην οποία έθιξε τα… επι­τεύγ­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης και της ΚΟ, έδει­ξε ποιοι προ­σμέ­νουν είτε εί­σο­δο στην κυ­βέρ­νη­ση (Φά­μελ­λος, Σα­ντο­ρι­νιός, άλλα μέλη της Εξε­τα­στι­κής Επι­τρο­πής για τα δά­νεια στα ΜΜΕ και τα κόμ­μα­τα) είτε ανα­βάθ­μι­ση (Κο­ντο­νής). Κομ­βι­κό ρόλο θα έχει η θέση του γραμ­μα­τέα και ποιος θα την κα­τα­λά­βει, φα­νε­ρά απρό­θυ­μα και με αντί­λη­ψη της πα­γί­δας, και ας εξήρε ο Τσί­πρας την… πρω­το­κα­θε­δρία (!) του κόμ­μα­τος σε σχέση με το υπουρ­γι­κό συμ­βού­λιο.

Κόμμα και κυ­βέρ­νη­ση θα κό­ψουν στα­δια­κά και γοργά τους ομ­φά­λιους λώ­ρους με τον δο­μι­κό και πο­λυ­συλ­λε­κτι­κό ανα­σχη­μα­τι­σμό, να απο­τε­λεί το ένα πρό­πλα­σμα του μελ­λο­ντι­κού, «κα­θα­ρού», «κόμ­μα­τος Τσί­πρα». Το άλλο πρό­πλα­σμα του «κόμ­μα­τος Τσί­πρα» θα είναι, πι­θα­νό­τα­τα, η παρά τω πρω­θυ­πουρ­γώ Επι­τρο­πή Δια­λό­γου για τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση, η οποία μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει το κα­τάλ­λη­λο όχημα να κα­τα­γρα­φούν δια­θε­σι­μό­τη­τες και στρα­το­λο­γή­σεις στε­λε­χών σε πα­νελ­λα­δι­κή κλί­μα­κα, με σχε­τι­κά ανώ­δυ­νο τρόπο. Αν πάλι η σύ­γκρι­ση δεν προ­κα­λεί ανα­τρι­χί­λα σε ορι­σμέ­νους, η κα­τά­στα­ση θα θυ­μί­ζει κα­ρι­κα­τού­ρα του Χώρου Δια­λό­γου για την Ενό­τη­τα και την Κοινή Δράση της Αρι­στε­ράς, τη μήτρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, φυ­σι­κά έχο­ντας διαρ­ρή­ξει κάθε σχέση τόσο με τον διά­λο­γο όσο και με την ενό­τη­τα ή την Αρι­στε­ρά – ση­μείο ανα­φο­ράς θα είναι ο Τσί­πρας και πρό­γραμ­μα σύ­γκλι­σης η λι­τό­τη­τα, οι διε­θνείς ανα­φο­ρές και δια­συν­δέ­σεις με τη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και η πα­ρα­μο­νή στην εξου­σία.

Γιατί πρέ­πει να «τε­λειώ­σει» ένα κόμμα, ένα πάλαι ποτέ ενω­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα ρι­ζο­σπα­στι­σμού, σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Γιατί ακόμη και σε αυτή την κα­τά­στα­ση που έχει πε­ριέλ­θει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κου­βα­λά μια ενο­χλη­τι­κή προϊ­στο­ρία, ενο­χλη­τι­κή για το ντό­πιο, επι­χει­ρη­μα­τι­κό και τρα­πε­ζι­κό, κα­τε­στη­μέ­νο και ενο­χλη­τι­κή για τους ξέ­νους. Το κόμμα που εξέ­θρε­ψε ελ­πί­δες και ανέ­βη­κε «από τα αρι­στε­ρά και ρι­ζο­σπα­στι­κά» στο κύμα της λαϊ­κής οργής και δια­μαρ­τυ­ρί­ας, για να γίνει κυ­βέρ­νη­ση, δεν πρέ­πει απλώς να πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί, να γίνει ένας όμι­λος χει­ρο­κρο­τη­τών ή να πε­ριέλ­θει σε κα­τά­στα­ση μό­νι­μης, πο­λι­τι­κής χει­μέ­ριας νάρ­κης – πρέ­πει να εκλεί­ψει. Ποιος κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος για αυτή την απο­στο­λή από τον μετρ του πα­ρα­τε­τα­μέ­νου αυ­το-πρα­ξι­κο­πή­μα­τος; Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρα­μέ­νει το φά­ντα­σμα μιας ανε­ξό­φλη­της πο­λι­τι­κής επι­τα­γής, η οποία έχει ξε­χα­στεί στο γκισέ της ιστο­ρί­ας – μέχρι να εξαρ­γυ­ρω­θεί είτε από άλλο πο­λι­τι­κό φορέα είτε από δια­φο­ρε­τι­κή, κι­νη­μα­τι­κή, πο­λι­τι­κή και δυ­να­μι­κή οδό.

Της αγά­πης μα­χαι­ριά στο σώμα της Αρι­στε­ράς

Ο Τσί­πρας, στη δευ­τε­ρο­λο­γία του ζή­τη­σε από τους συ­νέ­δρους, με­τα­ξύ άλλων, και την «αγάπη» τους – και αυτός, μετά και το «βα­σι­λι­κό», που θα έλεγε και ο Μπά­μπης Πα­πα­δη­μη­τρί­ου, 93,54%, θα τους επι­στρέ­ψει την αγάπη σαν μα­χαι­ριά – ει­δι­κό­τη­τα του. Ο ίδιος έχει ξε­πε­ρά­σει και «δι­πο­λι­κές δια­τα­ρα­χές» και αμ­φι­βο­λί­ες και δεύ­τε­ρες σκέ­ψεις – είναι ο πρω­θυ­πουρ­γός της λι­τό­τη­τας, ο εκλε­κτός του τρί­του μνη­μο­νί­ου, ο… βα­σι­λιάς των εγ­χώ­ριων φε­ρέ­φω­νων του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Δεν μπο­ρεί να μιλά άλλο ούτε για… αγάπη, ούτε για την Αρι­στε­ρά. Και φυ­σι­κά δεν έχει κα­νέ­να λόγο να το κάνει πλέον.

/rproject.gr