Μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου

Οι εκλο­γές της 21ης Μαΐου υπήρ­ξαν, πράγ­μα­τι, ένας «πο­λι­τι­κός σει­σμός» που πα­ρά­γει απο­τε­λέ­σμα­τα τα οποία θα χρεια­στεί να ανα­τρέ­ψου­με με συ­στη­μα­τι­κό και απο­φα­σι­στι­κό πο­λι­τι­κό αγώνα.

1. Ο Μη­τσο­τά­κης πέ­τυ­χε μια πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή νίκη, που πήρε απρό­σμε­νες δια­στά­σεις λόγω της κα­τάρ­ρευ­σης της πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το κοι­νω­νι­κό στή­ριγ­μα αυτής της πο­λι­τι­κής επι­τυ­χί­ας της Δε­ξιάς, υπήρ­ξε η κι­νη­το­ποί­η­ση της κυ­ρί­αρ­χης τάξης και των εύ­πο­ρων ανώ­τε­ρων με­σο­στρω­μά­των που έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να συ­μπα­ρα­σύ­ρουν κά­ποια μα­ζι­κά «ακρο­α­τή­ρια». Η οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη έχει δώσει την ευ­και­ρία της αι­μα­τη­ρής αύ­ξη­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας των με­γά­λων κα­πι­τα­λι­στι­κών ομί­λων και η δια­νο­μή των 50 δισ. των ευ­ρω­παϊ­κών πόρων και των 10 δισ. των «απευ­θεί­ας ανα­θέ­σε­ων» έδω­σαν την ευ­και­ρία για ένα ευ­ρύ­τε­ρο πάρτι στον κόσμο των επι­χει­ρή­σε­ων.

Η υπο­στή­ρι­ξη της κυ­ρί­αρ­χης τάξης στον Μη­τσο­τά­κη δεν υπήρ­ξε μια ανέ­φε­λη υπό­θε­ση. Στις στιγ­μές όπου κα­τα­γρά­φο­νταν οι με­γά­λες πραγ­μα­τι­κές απο­τυ­χί­ες της κυ­βέρ­νη­σης μετά το 2019 (στον τρα­γι­κό απο­λο­γι­σμό της παν­δη­μί­ας, στις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις/υπο­κλο­πές, στα Τέμπη κλπ) εκ­φρά­στη­καν τα ερω­τη­μα­τι­κά και οι αμ­φι­βο­λί­ες για τις πραγ­μα­τι­κές πο­λι­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες της ηγε­σί­ας Μη­τσο­τά­κη στη ΝΔ, που πήραν τη μορφή των προ­ε­τοι­μα­σιών για την πι­θα­νό­τη­τα κυ­βερ­νή­σε­ων «ευ­ρύ­τε­ρης συ­ναί­νε­σης».

Αυτοί οι προ­βλη­μα­τι­σμοί και αυτές οι προ­ε­τοι­μα­σί­ες έμε­ναν σε δεύ­τε­ρο πλάνο, πε­ρι­μέ­νο­ντας τη δο­κι­μα­σία της κάλ­πης. Η αί­σθη­ση της επι­κιν­δυ­νό­τη­τας των συν­θη­κών για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό στο άμεσο προ­σε­χές μέλ­λον, προ­έ­τρε­ψε τους κα­πι­τα­λι­στές και τις ευ­ρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες τους να στοι­χη­θούν ενό­ψει της κάλ­πης πιο απο­φα­σι­στι­κά υπέρ του Μη­τσο­τά­κη, υπέρ της ΝΔ, του κόμ­μα­τος που στή­ρι­ζε τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις με τις λι­γό­τε­ρες ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές αντι­φά­σεις και ανα­στο­λές.

Σε αυτό το έδα­φος ο Μη­τσο­τά­κης έχτι­σε τη σκλη­ρή προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια της ΝΔ. Που δεν έκρυ­ψε την πρό­θε­ση να επι­τα­χύ­νει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, δεν έκρυ­ψε αλλά αντί­θε­τα πρό­βα­λε το «φρά­χτη» στον Έβρο, τα pushback στο Αι­γαίο, τους μα­ζι­κούς εξο­πλι­σμούς κ.ο.κ. Αυτή η κα­μπά­νια υπήρ­ξε απο­τε­λε­σμα­τι­κή, κα­τόρ­θω­νε να προ­σθέ­σει στο­χευ­μέ­να τμή­μα­τα στην εκλο­γι­κή επιρ­ροή του Μη­τσο­τά­κη, κυ­ρί­ως γιατί δεν συ­να­ντού­σε μα­ζι­κό και πει­στι­κό αντί­πα­λο δέος από τη μεριά της αντι­πο­λί­τευ­σης και κυ­ρί­ως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Με αυτόν τον τρόπο προ­έ­κυ­ψε το απο­τέ­λε­σμα της προ­ο­πτι­κής μιας νέας αυ­το­δυ­να­μί­ας του Μη­τσο­τά­κη, παρά τις δια­δο­χι­κές επι­θέ­σεις και την κυ­νι­κή αδια­φο­ρία του σε όλα τα ζη­τή­μα­τα που αφο­ρούν τη ζωή της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας των ερ­γα­ζο­μέ­νων και λαϊ­κών μαζών.

2. Η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επέ­λε­ξε να προ­σπα­θή­σει να αντι­με­τω­πί­σει τον Μη­τσο­τά­κη στο δικό του γή­πε­δο, σε αυτό των απο­λί­τι­κων και γε­νι­κό­λο­γων κρι­τη­ρί­ων κα­ταλ­λη­λό­τη­τας για τη «δια­κυ­βέρ­νη­ση». Απέ­συ­ρε από την προ­ε­κλο­γι­κή σύ­γκρου­ση όλα τα γνω­ρί­σμα­τα, χρώ­μα­τα και σύμ­βο­λα της Αρι­στε­ράς, απέ­φυ­γε κάθε αιχμή τα­ξι­κής ανα­φο­ράς, τά­ζο­ντας win-win «λύ­σεις» που θα ικα­νο­ποιού­σαν (δήθεν) τους πά­ντες, υπο­βάθ­μι­σε τις συ­γκε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις που θα μπο­ρού­σαν να κι­νη­το­ποι­ή­σουν τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας. Η αμ­φι­λε­γό­με­νη, αλλά κρί­σι­μη για την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, επι­λο­γή της διεκ­δί­κη­σης μιας «προ­ο­δευ­τι­κής-δη­μο­κρα­τι­κής» κυ­βέρ­νη­σης, πα­ρέ­μει­νε ως το τέλος ένα ομι­χλώ­δες νε­φέ­λω­μα αφού ο Τσί­πρας απέ­φυ­γε να ορί­σει (ή και να προ­σπα­θή­σει να επι­βά­λει…) κάθε προ­γραμ­μα­τι­κή συ­γκε­κρι­με­νο­ποί­η­σή της, ακόμα και ως προς τον πιο προ­φα­νή απο­δέ­κτη αυτής της πρό­τα­σης, το ΠΑΣΟΚ του Ν. Αν­δρου­λά­κη.

Όλα αυτά υπο­γράμ­μι­ζαν το βα­σι­κό μειο­νέ­κτη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Αλ. Τσί­πρα: το πρό­βλη­μα της αξιο­πι­στί­ας. Το «γραμ­μά­τιο» της προ­δο­σί­ας του 2015 και οι πι­κρές εμπει­ρί­ες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των συ­ντα­ξιού­χων από τη μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση του 2015-19 (πχ ο νόμος Κα­τρού­γκα­λου για το Ασφα­λι­στι­κό) δεν έχουν ακόμα απο­πλη­ρω­θεί από την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το απο­τέ­λε­σμα ήταν μια πρω­το­φα­νής κρίση απο­συ­σπεί­ρω­σης της επιρ­ρο­ής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ένα φαι­νό­με­νο «τους ζυ­γούς λύ­σα­τε», που οδή­γη­σε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κάτω από τα minimum των δη­μο­σκο­πι­κών προ­βλέ­ψε­ων, την ώρα που η ΝΔ ξε­περ­νού­σε τα maximum των δη­μο­σκο­πι­κών προ­βλέ­ψε­ων, και ανα­δεί­κνυε την πο­λι­τι­κή του Τσί­πρα ως τον βα­σι­κό πα­ρά­γο­ντα μιας ση­μα­ντι­κής πο­λι­τι­κής νίκης του Μη­τσο­τά­κη.

Η από­συρ­ση της πο­λι­τι­κής εμπι­στο­σύ­νης εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που εκ­φρά­στη­κε στην κάλπη της 21/5, οδη­γεί τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε μια δια­φο­ρε­τι­κή πο­λι­τι­κή θέση: από τις εκλο­γές του Ιούνη και μετά, θα είναι υπό αμ­φι­σβή­τη­ση ο ρόλος του ακόμα και ως η κα­θο­ρι­στι­κή δύ­να­μη στις γραμ­μές της αντι­πο­λί­τευ­σης.

3. Στις εκλο­γές της 21/5 κα­τα­γρά­φη­κε η επι­στρο­φή του ΠΑΣΟΚ σε ενερ­γό πο­λι­τι­κό ρόλο. Η δυ­να­μι­κή αυτής της επι­στρο­φής θα κρι­θεί στις εκλο­γές του Ιούνη, αλλά και στις με­τε­κλο­γι­κές ανα­πό­φευ­κτες διερ­γα­σί­ες στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πρό­κει­ται για μια ακόμα «χο­ρη­γία» του Αλ. Τσί­πρα: η μετά το 2015 στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την ευ­ρω­παϊ­κή σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία ενί­σχυε στην πράξη τις πι­θα­νό­τη­τες επι­βί­ω­σης του εγ­χώ­ριου «τμή­μα­τος» του σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού ρεύ­μα­τος.

Η ενί­σχυ­ση της θέσης της ηγε­σί­ας Ν. Αν­δρου­λά­κη πε­ρι­πλέ­κει τις σχέ­σεις των 2 κομ­μά­των, αλλά προ­σω­ρι­νά: οι φωνές από το εσω­τε­ρι­κό τόσο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όσο και του ΠΑΣΟΚ, που προ­τεί­νουν μια προ­ο­πτι­κή «σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής ανα­σύν­θε­σης» δεν θα πρέ­πει να υπο­τι­μη­θούν.

4. Απέ­να­ντι στην άγρια πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη και παρά την υπο­το­νι­κή και ακραία εκλο­γο­κε­ντρι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, σε όλη την κυ­βερ­νη­τι­κή πε­ρί­ο­δο της ΝΔ υπήρ­ξαν ση­μα­ντι­κές μα­ζι­κές αντι­στά­σεις από τα κάτω: οι αγώ­νες στην εκ­παί­δευ­ση και στο χώρο της υγεί­ας, οι δια­δη­λώ­σεις ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή στις γει­το­νιές, στις σχο­λές και στα σχο­λεία, οι νι­κη­φό­ροι απερ­για­κοί αγώ­νες (στην E-Food, στην Cosco κλπ), το με­γά­λο κί­νη­μα μετά το έγκλη­μα στα Τέμπη κ.ο.κ. Αυτές ήταν οι συ­ντε­ταγ­μέ­νες της πραγ­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης, του πιο επι­κίν­δυ­νου αντί­πα­λου που είχε να αντι­με­τω­πί­σει ο Μη­τσο­τά­κης.

Σε αυτή τη δύ­να­μη ανα­φέ­ρο­νταν οι εκλο­γι­κές πα­ρεμ­βά­σεις της μά­χι­μης Αρι­στε­ράς.

Το ΚΚΕ πέ­τυ­χε μια αξιο­ση­μεί­ω­τη αύ­ξη­ση των δυ­νά­με­ών του, σε σύ­γκρι­ση με τις εκλο­γές του 2019. Από τις 299.550 ψή­φους και το 5,3% σε 425.000 ψή­φους και το 7,23%. Είναι ένα αντι­κει­με­νι­κά εν­θαρ­ρυ­ντι­κό στοι­χείο, που ελ­πί­ζου­με να ανα­πα­ρα­χθεί και να ενι­σχυ­θεί στην επό­με­νη κάλπη. Όμως σε σύ­γκρι­ση με πα­λιό­τε­ρες επι­δό­σεις του ΚΚΕ (όπως οι 536.000 ψήφοι και το 8,48% στις εκλο­γές του 2012, που ήταν το «κα­τώ­φλι» της σύγ­χρο­νης πο­λι­τι­κής πε­ριό­δου), αλλά και τη μα­ζι­κή από­συρ­ση της εκλο­γι­κής εμπι­στο­σύ­νης προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτή η επί­δο­ση δεν πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί αρ­κε­τή. Η ορ­γα­νω­τι­κή δύ­να­μη του ΚΚΕ αντι­κει­με­νι­κά θα έπρε­πε να ωθεί σε υψη­λό­τε­ρες φι­λο­δο­ξί­ες και την ανά­λη­ψη με­γα­λύ­τε­ρων ευ­θυ­νών στη μα­ζι­κή πο­λι­τι­κή.

Το «ΜΕ­ΡΑ­25-Συμ­μα­χία για τη Ρήξη», παρά τις αντί­θε­τες προ­βλέ­ψεις, έχασε ορια­κά τη δυ­να­τό­τη­τα εκ­προ­σώ­πη­σης στη Βουλή. Ελ­πί­ζου­με αυτό το απο­τέ­λε­σμα να «διορ­θω­θεί» στην επό­με­νη κάλπη, στις 25 Ιούνη.

Οι δυ­νά­μεις της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και άλλων ψη­φο­δελ­τί­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής/αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, παρά το δρα­στή­ριο ρόλο τους μέσα στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, πε­ριο­ρί­στη­καν για άλλη μια φορά σε πο­σο­στά κα­τα­γρα­φής αι­σθη­τά κάτω από το όριο «ορα­τό­τη­τας» του 1%. Αυτή η τα­κτι­κή εκλο­γι­κής πα­ρέμ­βα­σης, που έχει επα­να­λη­φθεί πολ­λές φορές με τα ίδια απο­τε­λέ­σμα­τα, θα πρέ­πει να επα­νε­ξε­τα­στεί.

Σε ό,τι μας αφορά, θα αντι­με­τω­πί­σου­με την επό­με­νη εκλο­γι­κή μάχη με την ίδια γραμ­μή: κα­λού­με σε ψήφο ενί­σχυ­σης της μά­χι­μης Αρι­στε­ράς, με στόχο να ενι­σχυ­θούν οι αντι­πο­λι­τευ­τι­κές φωνές που υπο­στη­ρί­ζουν και μέσα στη Βουλή τους ερ­γα­τι­κούς και λαϊ­κούς αγώ­νες με κρι­τή­ριο τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

5. Η πο­λι­τι­κή προ­ο­πτι­κή που άνοι­ξε στις εκλο­γές της 21/5 είναι μια κυ­βέρ­νη­ση αυ­το­δυ­να­μί­ας της Δε­ξιάς υπό τον Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη. Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι αυτή θα είναι μια επι­κίν­δυ­νη κυ­βέρ­νη­ση ακραί­ας επι­θε­τι­κό­τη­τας. Ενώ το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα της ακρο­δε­ξιάς (ενί­σχυ­ση Βε­λό­που­λου, εμ­φά­νι­ση «Νίκης» κ.ά.) υπεν­θυ­μί­ζει ότι πα­ρα­μο­νεύ­ουν πάντα και αυτές οι αντι­δρα­στι­κές εφε­δρεί­ες του συ­στή­μα­τος.

Όμως δεν θα πρέ­πει να υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ θα είναι επί­σης μια αστα­θής και ευά­λω­τη κυ­βέρ­νη­ση. Το 2024 θα είναι μια πε­ρί­ο­δος σκλη­ρής δο­κι­μα­σί­ας για τον ελ­λη­νι­κό κα­πι­τα­λι­σμό. Ο πραγ­μα­τι­κός κοι­νω­νι­κός συ­σχε­τι­σμός δύ­να­μης στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία είναι εκεί­νος που ανα­δεί­χθη­κε μετά το έγκλη­μα στα Τέμπη, με τις συ­γκλο­νι­στι­κές μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις και τις απερ­για­κές δρά­σεις. Αυτή η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα θα έρθει ξανά στο προ­σκή­νιο στη δράση κατά της κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής, πέρα από τον πα­ρα­μορ­φω­τι­κό φακό της εκλο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Οι ανα­λύ­σεις περί γε­νι­κής συ­ντη­ρη­τι­κο­ποί­η­σης, ή περί «ορ­μπα­νο­ποί­η­σης» της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, είναι απο­λύ­τως λαν­θα­σμέ­νες ή πο­λι­τι­κά απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κές.

Αυτή τη σκο­πιά θα πρέ­πει να ενι­σχύ­σου­με στις εκλο­γές της 25ης Ιούνη:

-Μαύ­ρο στη ΝΔ και στον Μη­τσο­τά­κη

-Κα­μιά εμπι­στο­σύ­νη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ

-Ψήφο στην Αρι­στε­ρά.

Όμως, πάνω απ’ όλα, θα πρέ­πει από σή­με­ρα να ετοι­μα­ζό­μα­στε για την αγω­νι­στι­κή/κι­νη­μα­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της επό­με­νης απαι­τη­τι­κής πε­ριό­δου. Όπου η ενό­τη­τα στη δράση της Αρι­στε­ράς μέσα στο μα­ζι­κό κί­νη­μα αλλά και στον πο­λι­τι­κό αγώνα θα είναι το βα­σι­κό γνώ­ρι­σμα κάθε σο­βα­ρής και έντι­μης τα­κτι­κής.

ΔΕΑ

23 Μαΐου 2023