Ο Δημήτρης Λιβιεράτος δεν είναι πια κοντά μας. Έφυγε σήμερα Παρασκευή 16/6/2023 από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 χρόνων. Ο σ. Μίμης Λιβιεράτος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Ιουλίου του 1927 και συμμετείχε ενεργά σε όλα τα μεγάλα γεγονότα του ελληνικού και παγκόσμιου εργατικού και επαναστατικού κινήματος.
Ο σ. Λιβιεράτος σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα και κατά την διάρκεια της κατοχής συμμετείχε στον αγώνα μέσα από τις τάξεις του Επαναστατικού Σοσιαλιστικού (Κομμουνιστικού) Κόμματος Ελλάδας (ΕΣΚΚΕ). Το 1944 φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια πολέμησε στα Δεκεμβριανά με το 1ο Τάγμα του 4ου Συντάγματος της 2ης Ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ.
Συμμετείχε στο «ενοποιητικό Συνέδριο» όλων των τροτσκιστικών οργανώσεων της Ελλάδας, το οποίο «πραγματοποιήθηκε σε μια χαράδρα της Πεντέλης», τον Ιούλιο του 1946, όπως επίσης και στη δημιουργία του ενιαίου κόμματος που προέκυψε από αυτό το Συνέδριο, με την ονομασία Κομμουνιστικό Διεθνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΔΚΕ), τμήμα της 4ης Διεθνούς. Ο σ. Μίμης για την δράση του εξορίστηκε στη Μακρόνησο, μαζί με το άλλο ηγετικό στέλεχος του τροτσκισμού Γιώργο Δαλαβάγκα. Μετά την απελευθέρωσή του ασχολήθηκε με τον συνδικαλισμό, μετείχε στο Κίνημα Ελεύθερου Συνδικαλισμού (1951) και στο Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα (1955). Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ίδρυση του «Σοσιαλιστικού Συνδέσμου Νέων», το 1953, ο οποίος αποτέλεσε μια νόμιμη «μετωπική» οργάνωση.
Ο σ. Λιβιεράτος μαζί με Θεοδόση Θωμαδάκη (1930-2013) θα συμμετάσχουν στην Αλγερινή επανάσταση, ως μέλη της επαναστατικής διεθνούς ομάδας που έστειλε η 4η Διεθνούς προς βοήθεια των αλγερινών επαναστατών ενάντια στον γαλλικό ιμπεριαλισμό.
Στην περίοδο της δικτατορίας (1967) θα αγωνιστεί μέσα από τις γραμμές των Δημοκρατικών Επιτροπών Αντίστασης (ΔΕΑ), των οποίων υπήρξε ένας από του τρεις (οι άλλοι δυο ήταν ο Γ. Δαλαβάγκας και Γ. Βερούχης) κύριους ιδρυτές και ηγέτες τους.
Ο σ. Λιβιεράτος ήταν θιασώτης των απόψεων του Μιχάλη Ράπτη (Πάμπλο) κι έτσι μετά την Μεταπολίτευση με μια μικρή ομάδα παλαιών τροτσκιστών και φιλοτροτσκιστών– ανάμεσά τους και ο Γ Δαλαβάγκας-προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ, όπου (όπως λέει και ο ίδιος) εκλέχθηκε στη Κεντρική Επιτροπή και στο Εκτελεστικό Γραφείο του. Υπήρξε υπεύθυνος της Επιτροπής Διαφώτισης (ΚΕ.ΜΕ.ΔΙΑ, Κέντρο Μελετών και Διαφωτισμού), μέσω της οποίας διαχεόταν η πρόταση της αυτο-οργάνωσης και των Επιτροπών Πρωτοβουλίας. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ τον Ιούλιο του 1976, μαζί με πολλές άλλες ομάδες που αποχώρησαν ή διαγράφηκαν.
Στα επόμενα χρόνια ο Λιβιεράτος ασχολήθηκε με τη συγγραφή της ιστορίας του ελληνικού εργατικού κινήματος, ενώ διατέλεσε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Αρχείου Ιστορίας των Συνδικάτων της ΓΣΕΕ (ΑΡΙΣΤΟΣ/ΓΣΕΕ). Πίστευε ότι οι νέοι εργάτες, ιδιαίτερα οι πολιτικοποιημένοι, πρέπει να γνωρίζουν την ιστορία του ελληνικού και του διεθνούς εργατικού κινήματος. Ο ίδιος ήταν ένας σημαντικός «διανοούμενος της εργατικής τάξης», πράγμα που επιβεβαιώνει με το μεγάλο και σημαντικό έργο του. Μερικά από τα σημαντικά έργα του είναι: Μαύρη Αφρική, Αλγερινή Επανάσταση και τα 2 έχουν επανακυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κουκίδα. Το τετράτομο για τη ιστορία του εργατικού κινήματος ης περιόδου 1923-1936, ίσως το σημαντικότερο έργο του. Άλλα έργα του: Τα Ιουλιανά, Παντελής Πουλιόπουλος. Ένας διανοούμενος επαναστάτης, Ο ελληνικός τροτσκισμός. Ένα χρονικό 1923-1946 και τα τρία από τις εκδόσεις Εργατική Πάλη, Τα Συνέδρια της ΓΣΕΕ, Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999), Το Αόρατο Εργοστάσιο της Επανάστασης (1959-1962) κ.λπ. Τέλος αξίζει να αναφερθεί η αρθρογραφία του στο Μαρξιστικό Δελτίο (εκδόσεις Εργατική Πάλη), κυρίως τα οικονομικά άρθρα του.
Ο ΟΚΔΕ εκφράζει τα βαθιά συλλυπητήρια της στη σύζυγο και συντρόφισσα της ζωής του, στους συγγενείς και φίλους του και στην μεγάλη οικογένειά του την εργατική τάξη και όλους τους καταπιεσμένους και καταφρονημένους. Η απώλεια του είναι δυσαναπλήρωτη για το εργατικό και επαναστατικό κίνημα. Καλό σου ταξίδι σύντροφε.
ΟΚΔΕ 16/6/2023
