Εκδηλώσεις «R-Project» και «Μετάβασης» – αποτίμηση Ευρωεκλογών, καθήκοντα Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Στα τέλη Ιούνη και τις αρχές Ιούλη έγιναν δυο εκδηλώσεις για την αποτίμηση των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών και για τα καθήκοντα της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η πρώτη οργανώθηκε από το R-Project στις 19 Ιούνη και η δεύτερη από τη Μετάβαση (ΑΡΑΝ και Κ-Σχέδιο) την 1η Ιούλη.

Ανδρέας Παγιάτσος

Πέρα από το πε­ριε­χό­με­νο και τη θε­μα­το­λο­γία, το ιδιαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον και των δύο εκ­δη­λώ­σε­ων ήταν η σύν­θε­σή τους, από την άποψη των βα­σι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων που είχαν είτε ορ­γα­νώ­σει, είτε προ­σκλη­θεί να το­πο­θε­τη­θούν. Αυτές ήταν η ΔΕΑ, η Με­τά­βα­ση, η Ανα­μέ­τρη­ση, η ΑΠΟ και το Ξε­κί­νη­μα. Στην εκ­δή­λω­ση του R-Project είχε προ­σκλη­θεί και το Δί­κτυο για τα Πο­λι­τι­κά και τα Κοι­νω­νι­κά Δι­καιώ­μα­τα,  ενώ στην εκ­δή­λω­ση της Με­τά­βα­σης και η ΚΕΜΑ (διά­σπα­ση της ΛΑΕ μετά τη συ­νερ­γα­σία της τε­λευ­ταί­ας με το ΜΕ­ΡΑ­25). Πα­ρού­σα και στις δύο εκ­δη­λώ­σεις ήταν επί­σης η ΛΑΕ.

Αρ­κε­τά με­γά­λη σύμ­πτω­ση πο­λι­τι­κών από­ψε­ων
Δεν είναι βέ­βαια δυ­να­τό να μπει κα­νείς σε όλες τις λε­πτο­μέ­ρειες των σχε­τι­κών συ­ζη­τή­σε­ων. Στα βα­σι­κά ση­μεία όμως υπήρ­χε σύ­μπλευ­ση. Τέ­τοια ση­μεία μπο­ρούν να χα­ρα­κτη­ρι­στούν τα ακό­λου­θα:

-Η με­γά­λη αποχή, που έφτα­σε μέχρι και το 80% στην πε­ρί­πτω­ση της Κρο­α­τί­ας, που δεί­χνει την κρίση της πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης που δια­περ­νά την ΕΕ και που αντα­να­κλά την κρίση στην οποία βρί­σκε­ται ο ευ­ρω­παϊ­κός κα­πι­τα­λι­σμός.

-Η άνο­δος της Ακρο­δε­ξιάς ιδιαί­τε­ρα στις χώρες κλει­διά όπως είναι η Γαλ­λία, η Ιτα­λία, και η Γερ­μα­νία.

-Η ση­με­ρι­νή Ακρο­δε­ξιά δεν είναι φα­σι­στι­κή, δεν είναι δο­μη­μέ­νη πάνω στα πρό­τυ­πα της Χρυ­σής Αυγής που με τα «τάγ­μα­τα εφό­δου» χτυ­πού­σε άτομα και ορ­γα­νώ­σεις και ορ­γά­νω­νε δο­λο­φο­νί­ες. Πα­ρό­λα αυτά δεν πρέ­πει να υπάρ­χει κα­νέ­νας εφη­συ­χα­σμός, η άνο­δος της Ακρο­δε­ξιάς πρέ­πει να ση­μά­νει συ­να­γερ­μό.

-Οι μόνες δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να αντι­με­τω­πί­σουν την ανερ­χό­με­νη Ακρο­δε­ξιά είναι, το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και η Αρι­στε­ρά. Η Δεξιά και η Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία (τύπου ΠΑΣΟΚ ή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) δεν μπο­ρούν να εμπο­δί­σουν την άνοδο της Ακρο­δε­ξιάς γιατί είναι οι δικές τους πο­λι­τι­κές που την ανα­πα­ρά­γουν, διαιω­νί­ζο­ντας την κρίση του συ­στή­μα­τος και χτυ­πώ­ντας το βιο­τι­κό επί­πε­δο και τις κα­τα­κτή­σεις.

-Η άνο­δος της Ακρο­δε­ξιάς αντα­να­κλά, πέρα από την κρίση του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, την κρίση στην οποία βρί­σκε­ται η Αρι­στε­ρά σε πα­νευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο.

-Στην Ελ­λά­δα όλα τα πα­ρα­δο­σια­κά κόμ­μα­τα του κα­τε­στη­μέ­νου είχαν τε­ρά­στιες απώ­λειες, ει­δι­κά η ΝΔ και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η Αρι­στε­ρά (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, ΜΕ­ΡΑ­25) δεν είχε ου­σια­στι­κά οφέλη από αυτό.

-Η με­γά­λη πτώση της ΝΔ κα­ταρ­ρί­πτει το αφή­γη­μα της κυ­βερ­νη­τι­κής προ­πα­γάν­δας περί συ­νε­χών επι­τυ­χιών σε επί­πε­δο οι­κο­νο­μί­ας, ανά­πτυ­ξης, αυ­ξή­σε­ων στα ει­σο­δή­μα­τα κλπ. Οι απώ­λειες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεί­χνουν επί­σης την απα­ξί­ω­ση της αντι­πο­λί­τευ­σης – και τα δύο κόμ­μα­τα είναι σε κρίση.

-Σε επί­πε­δο Αρι­στε­ράς, πα­ρό­τι η άνο­δος του ΚΚΕ δη­μιουρ­γεί κά­ποιες ανη­συ­χί­ες στην άρ­χου­σα τάξη, δεν μπο­ρεί να θε­ω­ρη­θεί με­γά­λη επι­τυ­χία καθώς ήταν πολύ μικρή σε σχέση με τις τε­ρά­στιες απώ­λειες των κομ­μά­των του κα­τε­στη­μέ­νου. Το ΜΕΡΑ 25 απέ­τυ­χε για δεύ­τε­ρη φορά (πέ­ρυ­σι και φέτος) να πε­ρά­σει το όριο του 3% ενώ η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ βρί­σκε­ται στα­θε­ρά στο πε­ρι­θώ­ριο, με ένα 0,5% του 40% πε­ρί­που που συμ­με­τεί­χε στις εκλο­γές.

Το κά­λε­σμα για ανά­λη­ψη πρω­το­βου­λιών
Στις εναρ­κτή­ριες ει­ση­γή­σεις και στις δύο εκ­δη­λώ­σεις, του Αντώ­νη Ντα­βα­νέλ­λου στην εκ­δή­λω­ση του R-Project και του Χρή­στου Του­λιά­του στης Με­τά­βα­σης, οι ομι­λη­τές στά­θη­καν στη ση­μα­σία του να ανα­λη­φθούν πρω­το­βου­λί­ες από τη μεριά των πα­ρευ­ρι­σκό­με­νων ορ­γα­νώ­σε­ων με στόχο τη συ­γκρό­τη­ση ενός πόλου της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, και σε επί­πε­δο κι­νη­μα­τι­κό και σε επί­πε­δο πο­λι­τι­κό.

Στην εκ­δή­λω­ση της Με­τά­βα­σης τέ­θη­κε η πρό­τα­ση και υπήρ­ξε συμ­φω­νία από τις ΔΕΑ, Με­τά­βα­ση, ΑΠΟ και Ξε­κί­νη­μα, για μια συ­νά­ντη­ση των εν­δια­φε­ρό­με­νων μερών στις αρχές του Φθι­νο­πώ­ρου.

Το «Ξ», και στις δύο εκ­δη­λώ­σεις, στή­ρι­ξε εμ­φα­τι­κά την πρό­τα­ση για τη συ­γκρό­τη­ση ενός τέ­τοιου πόλου. Πα­ρό­λα αυτά έχου­με συ­γκρα­τη­μέ­νες προσ­δο­κί­ες γι’ αυτή την προ­ο­πτι­κή, καθώς πα­ρό­μοιες συ­ζη­τή­σεις έγι­ναν και στη διάρ­κεια του 2023 γύρω από τις βου­λευ­τι­κές, τότε, εκλο­γές, όμως το σχε­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα δεν προ­χώ­ρη­σε. Ο χρό­νος, επο­μέ­νως, θα δεί­ξει και η προ­σπά­θεια πρέ­πει σί­γου­ρα να γίνει.

Τρεις προ­ϋ­πο­θέ­σεις
Η κρίση στην Αρι­στε­ρά είναι ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων. Αυτό δεν είναι μόνο ελ­λη­νι­κό φαι­νό­με­νο, είναι διε­θνές. Έχει να κάνει με μια σειρά πα­ρά­γο­ντες όπως: την κα­τάρ­ρευ­ση των Στα­λι­νι­κών κα­θε­στώ­των το 1990 με την επα­κό­λου­θη σα­ρω­τι­κή επί­θε­ση του διε­θνούς κε­φα­λαί­ου· την με­τάλ­λα­ξη της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας σε κόμμα του κε­φα­λαί­ου με πλήρη εγκα­τά­λει­ψη των πα­λιών με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κών πο­λι­τι­κών της· τη διά­λυ­ση ή «σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση», με ελά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις, της συ­ντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας των Κομ­μου­νι­στι­κών Κομ­μά­των διε­θνώς· τα ξε­που­λή­μα­τα, τις προ­δο­σί­ες και τη συν­θη­κο­λό­γη­ση των κομ­μά­των της λε­γό­με­νης «νέας Αρι­στε­ράς», τύπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Πο­δέ­μος (Ισπα­νία), Αρι­στε­ρό Μπλοκ (Πορ­το­γα­λία), Die Linke (Γερ­μα­νία), P-SOL (Βρα­ζι­λία), κοκ.

Σε συν­θή­κες βα­θιάς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, οι­κο­νο­μι­κής και γε­ω­πο­λι­τι­κής, όπως είναι η εποχή που δια­νύ­ου­με, το σύ­στη­μα δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια για φι­λο­λαϊ­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, κι έτσι η ρε­φορ­μι­στι­κή Αρι­στε­ρά, που θε­ω­ρεί πως δεν χρειά­ζο­νται ανα­τρο­πές αλλά στα­δια­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις που θα κά­νουν τον κα­πι­τα­λι­σμό αν­θρώ­πι­νο, δεν έχει τί­πο­τα ου­σια­στι­κό να προ­σφέ­ρει.

Η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα πήγε το κί­νη­μα πολλά χρό­νια πίσω και το πο­λι­τι­κό κενό στον χώρο της Αρι­στε­ράς είναι τε­ρά­στιο. Μπο­ρεί να κα­λυ­φθεί αυτό το κενό και πώς; Κατά τη γνώμη μας υπάρ­χουν τρεις βα­σι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να μπο­ρέ­σει η Αρι­στε­ρά να κα­λύ­ψει αυτό το κενό.

-Κατ’ αρχήν, ένα με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα, στενά δε­μέ­νο με μα­χη­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση στο ερ­γα­τι­κό και τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, που να κα­τα­πιά­νε­ται με τα κα­θη­με­ρι­νά προ­βλή­μα­τα των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των, στη δική τους «απλή», «κα­τα­νοη­τή» και «πρα­κτι­κή» γλώσ­σα, προ­τεί­νο­ντας λύ­σεις και συ­γκε­κρι­μέ­νες μορ­φές πάλης για την επί­τευ­ξή τους.

-Δεύ­τε­ρο, ένα κα­θα­ρά αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κό πλαί­σιο πάλης. Που να ξε­κι­νά από την κα­τα­νό­η­ση ότι κα­νέ­να από τα βα­σι­κά και με­γά­λα προ­βλή­μα­τα της κοι­νω­νί­ας δεν μπο­ρούν να λυ­θούν στο πλαί­σιο του κα­πι­τα­λι­σμού γιατί η κι­νη­τή­ρια δύ­να­μή του είναι το κέρ­δος. Το με­τα­βα­τι­κό πρό­γραμ­μα πρέ­πει να ολο­κλη­ρώ­νε­ται με την κα­θα­ρή θέση ότι χρειά­ζε­ται πάλη για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και το χτί­σι­μο μιας εναλ­λα­κτι­κής κοι­νω­νί­ας που να στη­ρί­ζε­ται στην ερ­γα­τι­κή δη­μο­κρα­τία.

-Τέ­λος, η Αρι­στε­ρά πρέ­πει να είναι ενω­τι­κή σε επί­πε­δο δρά­σης προς όλη την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά και όλα τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα, για να μπο­ρέ­σουν οι αγώ­νες να αγκα­λιά­σουν μα­ζι­κά τα λαϊκά στρώ­μα­τα και να έχουν επι­τυ­χία. Αυτό πρέ­πει να συ­νο­δεύ­ε­ται από σε­βα­σμό στις δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις και τη δη­μο­κρα­τία στο εσω­τε­ρι­κό του κι­νή­μα­τος – δη­λα­δή να μην κα­πε­λώ­νο­νται δια­δι­κα­σί­ες, να υπάρ­χει σε­βα­σμός στις κι­νη­μα­τι­κές απο­φά­σεις και να απο­φεύ­γο­νται οι γνω­στές κο­κο­ρο­μα­χί­ες που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν πολ­λές αρι­στε­ρές ορ­γα­νώ­σεις. Αυτό στη μαρ­ξι­στι­κή ορο­λο­γία ονο­μά­ζε­ται «τα­κτι­κή του Ενιαί­ου Με­τώ­που».

Δυ­στυ­χώς οι όροι αυτοί, απα­ραί­τη­τοι για να μπο­ρέ­σει η Αρι­στε­ρά να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά, δεν χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τη ση­με­ρι­νή ελ­λη­νι­κή Αρι­στε­ρά, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και το ΜΕ­ΡΑ­25, για δια­φο­ρε­τι­κούς λό­γους στην κάθε πε­ρί­πτω­ση.

ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, ΜΕ­ΡΑ­25
Οι δύο τε­λευ­ταί­ες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις απο­τέ­λε­σαν με­γά­λη ήττα για το ΜΕ­ΡΑ­25, που δεν κα­τά­φε­ρε να ξε­πε­ρά­σει το όριο του 3% και έμει­νε εκτός βου­λής και ευ­ρω-κοι­νο­βου­λί­ου παρά τη συ­νερ­γα­σία του με την ΛΑΕ. Το ηθικό στο κόμμα είναι πε­σμέ­νο και οι προ­ο­πτι­κές αρ­νη­τι­κές.

Το ΚΚΕ πα­νη­γυ­ρί­ζει το 9,25% των ευ­ρω­ε­κλο­γών και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ μιλά για θε­τι­κό απο­τέ­λε­σμα καθώς το 0,3% των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών έγινε 0,5% στις ευ­ρω­ε­κλο­γές.

Και τα δύο αυτά κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς θα έπρε­πε να είναι πιο συ­γκρα­τη­μέ­να. Η χωρίς ιστο­ρι­κό προη­γού­με­νο άνο­δος της απο­χής ανέ­βα­σε τα πο­σο­στά των δύο κομ­μά­των, όμως δεν εί­χα­με ου­σια­στι­κή άνοδο των πραγ­μα­τι­κών τους δυ­νά­με­ων.

Ας δούμε πώς δια­μορ­φώ­νο­νται οι δυ­νά­μεις του ΚΚΕ, με βάση τους αριθ­μούς ψήφων, σε κά­ποιες ση­μα­ντι­κές ημε­ρο­μη­νί­ες των προη­γού­με­νων χρό­νων και δε­κα­ε­τιών:

Ευ­ρω­ε­κλο­γές Ιούνη 2024: 368.000 ψήφοι (9,25%)
Ευ­ρω­ε­κλο­γές Μάιος 2019: 303.000 ψήφοι (5,35%)
Ευ­ρω­ε­κλο­γές Μάιος 2014: 350.000 χι­λιά­δες ψήφοι (6,11%)
Ευ­ρω­ε­κλο­γές 2004: 581.000 ψήφοι (9,48 %)
Έτσι, το φε­τι­νό πο­σο­στό του ΚΚΕ (9,25%) κυ­μάν­θη­κε σ’ αυτό που είχε πάρει στις ευ­ρω­ε­κλο­γές το 2004 (9,48%), μόνο που τότε είχε πάρει 210.000 ψή­φους πα­ρα­πά­νω.

Ο αριθ­μός των 368.000 ψήφων του ΚΚΕ στις τε­λευ­ταί­ες Ευ­ρω­ε­κλο­γές είναι πολύ κοντά, μά­λι­στα λίγο πιο κάτω, από τις 380.000 ψή­φους των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών του 1996 – όταν το ΚΚΕ αγω­νι­ζό­ταν να βγει από το χάος που είχε προ­κα­λέ­σει η κα­τάρ­ρευ­ση της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και η διπλή διά­σπα­ση που είχε προη­γη­θεί, με τον Συ­να­σπι­σμό από τη μια και το ΝΑΡ από την άλλη. Στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του Μάη του 2012, το ΚΚΕ μπο­ρού­σε ακόμα να υπε­ρη­φα­νεύ­ε­ται για 536.000 ψή­φους (8,48%) – για να μπει όμως στη συ­νέ­χεια σε μια κα­θο­δι­κή πο­ρεία.

Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των αριθ­μών υπο­δη­λώ­νει ότι το ΚΚΕ απέ­τυ­χε πα­τα­γω­δώς να αξιο­ποι­ή­σει την τρο­μα­κτι­κή κρίση που πέ­ρα­σε η ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία και την κα­τάρ­ρευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, μετά την κα­τάρ­ρευ­ση και του ΠΑΣΟΚ. Οι πραγ­μα­τι­κές του δυ­νά­μεις δεν έχουν αυ­ξη­θεί, αντί­θε­τα έχουν μειω­θεί και κυ­μαί­νο­νται στα επί­πε­δα των χει­ρό­τε­ρων χρό­νων της πρό­σφα­της ιστο­ρί­ας του (δε­κα­ε­τία ‘90).

Η ει­κό­να για την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ, επί­σης δεν είναι κα­θό­λου ευ­χά­ρι­στη.

Το πιο ψηλό ση­μείο που έφτα­σε η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ ήταν οι 76.000 ψήφοι και 1,19% στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές του 2012. Στις Ευ­ρω­ε­κλο­γές του Μάη του 2014 είχε πάρει 42.000 ψή­φους (0,72%). Στις ευ­ρω­ε­κλο­γές του 2019 πήρε 37.000 ψή­φους (0,64%). Και στις τε­λευ­ταί­ες Ευ­ρω­ε­κλο­γές 21.000 (0,52%). Σε το­πι­κές (πε­ρι­φε­ρεια­κές και δη­μο­τι­κές) εκλο­γές, πχ του 2010 και 2014, η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ έφτα­σε και σε πιο ψηλά πο­σο­στά αλλά δεν τα ανα­φέ­ρου­με γιατί στις το­πι­κές εκλο­γές λει­τουρ­γούν άλλα κρι­τή­ρια κι έτσι οι συ­γκρί­σεις δεν είναι βοη­θη­τι­κές.

Το βα­σι­κό συ­μπέ­ρα­σμα είναι πως πο­ρεία είναι πτω­τι­κή.

Το θέμα των συ­νερ­γα­σιών
Ένα από τα πιο ου­σια­στι­κά προ­βλή­μα­τα που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τους χώ­ρους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ είναι η άρ­νη­ση τους να συ­νερ­γα­στούν με άλλες δυ­νά­μεις – και βέ­βαια, με­τα­ξύ τους. Το ΚΚΕ αρ­νεί­ται τη συ­νερ­γα­σία με την υπό­λοι­πη Αρι­στε­ρά σε όλα τα επί­πε­δα και προ­σπα­θεί να απο­κρού­σει την κρι­τι­κή βά­ζο­ντας άτομα εκτός κόμ­μα­τος σαν συ­νερ­γα­ζό­με­νους στα ψη­φο­δέλ­τιά του. Η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ αντα­πο­κρί­νε­ται συχνά (όχι πάντα) θε­τι­κά σε συ­νερ­γα­σί­ες στο επί­πε­δο του συν­δι­κα­λι­σμού, της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης, καθώς και σε μια σειρά κι­νή­μα­τα – κυ­ρί­ως όταν μπο­ρεί να έχει την «πο­λι­τι­κή ηγε­μο­νία» της συ­νερ­γα­σί­ας. Αρ­νεί­ται όμως τη συ­νερ­γα­σία σε κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό επί­πε­δο.

Οι συ­νερ­γα­σί­ες (συν­δι­κα­λι­στι­κές, κι­νη­μα­τι­κές, αλλά και εκλο­γι­κές) όμως, ανά­με­σα σε δια­φο­ρε­τι­κά τμή­μα­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, παρά τις ιδε­ο­λο­γι­κές και πο­λι­τι­κές δια­φο­ρές με­τα­ξύ τους, είναι βα­σι­κό αξί­ω­μα του Μαρ­ξι­σμού από τη γέ­νε­σή του. Η θέση ότι «οι μόνοι επα­να­στά­τες εί­μα­στε εμείς» και σαν τέ­τοιοι «αρ­νού­μα­στε να συ­νερ­γα­στού­με με μη επα­να­στά­τες, ρε­φορ­μι­στές» είναι και ανι­στό­ρη­τη και τρα­γι­κή γιατί κα­τα­δι­κά­ζει την Αρι­στε­ρά στον σε­χτα­ρι­σμό και την αδυ­να­μία να δώσει προ­ο­πτι­κή στην κοι­νω­νία και να δη­μιουρ­γή­σει τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για συ­στη­μι­κή ανα­τρο­πή.

Για τα λαϊκά στρώ­μα­τα το θέμα των συ­νερ­γα­σιών είναι κομ­βι­κό. Ορ­γα­νώ­σεις που αρ­νού­νται να συ­νερ­γα­στούν, με θε­τι­κή διά­θε­ση και ει­λι­κρί­νεια, για το συ­νο­λι­κό καλό του κι­νή­μα­τος δεν πρό­κει­ται να κα­τα­φέ­ρουν να κερ­δί­σουν την υπο­στή­ρι­ξη των με­γά­λων μαζών του λαϊ­κού κι­νή­μα­τος.

Τα θε­τι­κά δι­δάγ­μα­τα των περ­σι­νών το­πι­κών εκλο­γών
Στον αντί­πο­δα των πιο πάνω εί­χα­με την εμπει­ρία από τις περ­σι­νές το­πι­κές (δη­μο­τι­κές και πε­ρι­φε­ρεια­κές) εκλο­γές. Το πιο ση­μα­ντι­κό απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών αυτών ήταν τα θε­α­μα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς σε όλες τις πε­ρι­πτώ­σεις που συ­νερ­γά­στη­κε.

Η συ­νερ­γα­σία αφο­ρού­σε ανε­ξάρ­τη­τες ορ­γα­νώ­σεις της Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς (όπως το «Ξ», τη ΔΕΑ, τη Με­τά­βα­ση κλπ, που δεν ανή­κουν σε ευ­ρύ­τε­ρους σχη­μα­τι­σμούς), την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και το ΜΕ­ΡΑ­25. Η συ­νερ­γα­σία αυτή επι­βλή­θη­κε στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά, λόγω του νόμου της ΝΔ που είχε βάλει το όριο του 3% για να εκλέ­ξει κά­ποια πα­ρά­τα­ξη συμ­βού­λους. Δεν ήταν δη­λα­δή απο­τέ­λε­σμα ελεύ­θε­ρης συ­νει­δη­τής επι­λο­γής – γι’ αυτό και δεν επε­κτά­θη­κε πέρα από τις το­πι­κές εκλο­γές, γι’ αυτό και δεν γε­νι­κεύ­τη­κε.

Όμως τα απο­τε­λέ­σμα­τα των περ­σι­νών το­πι­κών εκλο­γών μι­λούν από μόνα τους:

η Ανα­τρε­πτι­κή Συμ­μα­χία για την Αθήνα πήρε 6%,
η Πόλη Ανά­πο­δα στη Θεσ­σα­λο­νί­κη 5,5%,
η Πόλη Αλ­λιώς στον δήμο Νε­ά­πο­λης Συ­κε­ών πήρε 9%,
η Γη κι Ελευ­θε­ρία στη Ρα­φή­να πήρε 4,9%,
το Φυ­σά­ει Κό­ντρα στην Αγία Πα­ρα­σκευή 4,9%, κοκ.
Το ερώ­τη­μα είναι εξαι­ρε­τι­κά απλό: αν η συ­νερ­γα­σία αυτή ανά­με­σα στις ανε­ξάρ­τη­τες (με την έν­νοια ότι δεν ανή­κουν σε κά­ποια ευ­ρύ­τε­ρη συ­σπεί­ρω­ση) αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και το ΜΕΡΑ 25 έφερε αυτά τα θε­α­μα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα, γιατί δεν επα­να­λαμ­βά­νε­ται και σε άλλα επί­πε­δα και άλλες εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις;

Ευ­θύ­νη για μια νέα πρω­το­βου­λία
Το συ­μπέ­ρα­σμα πρέ­πει να είναι κα­θα­ρό: αντι­κει­με­νι­κά οι δυ­να­τό­τη­τες είναι πολύ ση­μα­ντι­κές, η κακή ει­κό­να που εμ­φα­νί­ζει η Αρι­στε­ρά μπο­ρεί να διορ­θω­θεί.

Για να γίνει όμως αυτό χρειά­ζε­ται κά­ποιες ορ­γα­νώ­σεις να πά­ρουν την πρω­το­βου­λία, ακόμα και αν είναι λίγες, ακόμα και αν θα πρέ­πει να ακο­λου­θή­σουν ένα υπο­μο­νε­τι­κό δρόμο μέχρι να δουν τα επι­θυ­μη­τά απο­τε­λέ­σμα­τα.

Με την επι­στρο­φή από Σε­πτέμ­βρη θα πρέ­πει να υπάρ­ξουν συ­να­ντή­σεις που να προ­σπα­θή­σουν να κά­νουν τα πράγ­μα­τα συ­γκε­κρι­μέ­να. Οι εκ­δη­λώ­σεις όπως αυτή του R-Project και της Με­τά­βα­σης είναι ση­μα­ντι­κές για να ξε­κα­θα­ρί­σουν τις προ­θέ­σεις της κάθε ορ­γά­νω­σης. Για να προ­χω­ρή­σουν τα πράγ­μα­τα όμως, πρα­κτι­κά και συ­γκε­κρι­μέ­να, χρειά­ζε­ται να υπάρ­ξουν συ­να­ντή­σεις αντι­προ­σω­πειών που να επε­ξερ­γα­στούν τις λε­πτο­μέ­ρειες. Αυτές μπο­ρούν να με­τα­φερ­θούν στη συ­νέ­χεια, πέρα από το εσω­τε­ρι­κό των ορ­γα­νώ­σε­ων, και σε κοι­νές συ­νε­λεύ­σεις όλων των ορ­γα­νώ­σε­ων όπου να υπάρ­ξει ελεύ­θε­ρη ανταλ­λα­γή από­ψε­ων και ζύ­μω­ση.

Οι όροι για την επι­τυ­χία μιας τέ­τοιας προ­σπά­θειας έχουν ήδη τεθεί από το «Ξ» σε προη­γού­με­νη αρ­θρο­γρα­φία, και με­ρι­κοί ανα­φέρ­θη­καν ήδη στην αρχή αυτού του άρ­θρου. Συ­νο­πτι­κά μια τέ­τοια πρω­το­βου­λία πρέ­πει:

-Να είναι κι­νη­μα­τι­κή

-Να στη­ρί­ζε­ται σε ένα καλά επε­ξερ­γα­σμέ­νο Με­τα­βα­τι­κό Πρό­γραμ­μα που να πα­τά­ει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα των ανα­γκών και της συ­νεί­δη­σης

-Να είναι ξε­κά­θα­ρα αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή

-Να είναι ενω­τι­κή, σε επί­πε­δο δρά­σης, προς όλη την Αρι­στε­ρά και τα κι­νή­μα­τα

-Να είναι διε­θνι­στι­κή – ενω­τι­κή προς τα κι­νή­μα­τα και την Αρι­στε­ρά διε­θνώς

-Και τέλος να έχει μια δη­μο­κρα­τι­κή και ανοι­χτή φυ­σιο­γνω­μία. Που ση­μαί­νει ανα­γνώ­ρι­ση ότι υπάρ­χουν και δια­φο­ρε­τι­κές από­ψεις και γι’ αυτό η λει­τουρ­γία πρέ­πει να είναι ομο­σπον­δια­κή, με ισο­τι­μία των ορ­γα­νώ­σε­ων και συ­ναί­νε­ση στις απο­φά­σεις.

Από αντι­κει­με­νι­κή σκο­πιά, το μέλ­λον ανή­κει στις ιδέες της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής/επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς. Όμως αυτές οι ιδέες πρέ­πει να με­του­σιω­θούν σε ορ­γά­νω­ση με μα­ζι­κή απεύ­θυν­ση, γιατί μόνο έτσι μπο­ρούν να απο­κτή­σουν κοι­νω­νι­κή δυ­να­μι­κή. Το «Ξ» έχει δη­λώ­σει εδώ και καιρό την ετοι­μό­τη­τά του να στη­ρί­ξει με ενερ­γή εμπλο­κή κάθε τέ­τοια προ­σπά­θεια.

https://rproject.gr/article/ekdiloseis-r-project-kai-metavasis-apotimisi-eyroeklogon-kathikonta-antikapitalistikis