Ο Μητσοτάκης, η ΕΥΠ, οι παρακολουθήσεις… του Αντώνη Νταβανέλου

Το σκάν­δα­λο των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων, μέσω της ΕΥΠ και των συ­νερ­γα­ζό­με­νων με αυτήν ιδιω­τι­κών εται­ρειών «ασφα­λεί­ας», είναι ένα με­γά­λο γε­γο­νός που θα έχει σο­βα­ρές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Θα έχει ακόμα και ιδε­ο­λο­γι­κές συ­νέ­πειες, μιας και είναι μια ιδιαί­τε­ρα απο­κα­λυ­πτι­κή ιστο­ρία μπρο­στά στα μάτια πλα­τιών λαϊ­κών μαζών, για τις πραγ­μα­τι­κό­τη­τες που συσ­σω­ρεύ­ο­νται πίσω από τον πα­ρα­πλα­νη­τι­κό προσ­διο­ρι­σμό του κα­θε­στώ­τος ως αστι­κής-κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας.

Το πρό­βλη­μα είναι διε­θνές και δεν είναι και­νούρ­γιο. Οι δυ­τι­κές «δη­μο­κρα­τί­ες» του ΝΑΤΟ αρέ­σκο­νται να κα­ταγ­γέ­λουν τους αντι­πά­λους τους στην πα­γκό­σμια σκα­κιέ­ρα των αντα­γω­νι­σμών ως «ολο­κλη­ρω­τι­κά κα­θε­στώ­τα». Η Ρωσία του Πού­τιν τους δίνει αρ­κε­τά επι­χει­ρή­μα­τα, αφού η «κυ­ριαρ­χι­κή δη­μο­κρα­τία» (όπως βά­φτι­σε το εκεί πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα ο γκου­ρού του Πού­τιν και επί χρό­νια αντι­πρό­ε­δρός του, Στά­νι­σλαβ Σούρ­κοφ) είναι φα­νε­ρό ότι έχει ως από­λυ­τη προ­τε­ραιό­τη­τα  τη δια­σφά­λι­ση της «κυ­ριαρ­χί­ας», ενώ η «δη­μο­κρα­τία» πε­ριο­ρί­ζε­ται μόνο σε ει­κο­νι­κούς ρό­λους, και όσο αυτοί είναι χρή­σι­μοι προς τη χει­ρα­γώ­γη­ση των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών. Το ζή­τη­μα είναι ότι ακρι­βώς προς την ίδια κα­τεύ­θυν­ση κι­νού­νται με τα­χύ­τη­τα και οι δυ­τι­κές «δη­μο­κρα­τί­ες». Οι ΗΠΑ επί Τραμπ, η Βρα­ζι­λία του Μπολ­σο­νά­ρο, η Ινδία του Μόντι, η Ουγ­γα­ρία του Ορ­μπάν κ.ο.κ. είναι δι­δα­κτι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Η Ευ­ρώ­πη που κα­μώ­νε­ται για στα­θε­ρό­τε­ρη προ­σή­λω­ση στις «δη­μο­κρα­τι­κές αρχές», δεν απο­τε­λεί εξαί­ρε­ση. Στη Γαλ­λία του Μα­κρόν όλο και πε­ρισ­σό­τε­ροι ρι­ζο­σπά­στες δια­νο­ού­με­νοι και δη­μο­σιο­γρά­φοι, ανα­λύ­ουν το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα ως «αντι­φι­λε­λεύ­θε­ρη δη­μο­κρα­τία». Στην Ιτα­λία, στη χώρα-«πα­τρί­δα» της ευ­ρω­παϊ­κής με­γά­λης Αρι­στε­ράς, οι ακρο­δε­ξιοί και οι νε­ο­φα­σί­στες απει­λούν να ανα­δει­χθούν σε κα­θο­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές. Σε αυτήν την κα­τρα­κύ­λα, που επι­τα­χύν­θη­κε μετά την πο­λε­μι­κή εξόρ­μη­ση των ΗΠΑ των συμ­μά­χων τους στο Ιράκ, ξε­χω­ρί­ζει η στενή σύν­δε­ση του πε­δί­ου των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των και ελευ­θε­ριών με τις σκο­πι­μό­τη­τες της «ασφά­λειας», που απο­χα­λί­νω­σε τους πιο σκο­τει­νούς κρα­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς, αλλά και επέ­τρε­ψε την τα­χύ­τα­τη εί­σο­δο του ιδιω­τι­κού τομέα στις «δρά­σεις» κα­τα­σκο­πεί­ας-αντι­κα­τα­σκο­πεί­ας και επι­τή­ρη­σης.

Η πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη υπήρ­ξε μια με­γά­λη επι­τά­χυν­ση σε αυτόν τον τομέα. Κα­νείς μας δεν δι­καιού­ται να ξε­χά­σει ούτε μία από τις πτυ­χές της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας που έρ­χο­νται στα­δια­κά στο φως:

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ ανέ­θε­σε την ηγε­σία της ΕΥΠ σε έναν «αστέ­ρα» του ιδιω­τι­κού τομέα των επι­χει­ρή­σε­ων security, ενώ την επο­πτεία του κ. Κο­ντο­λέ­ο­ντα ανέ­λα­βε ο πρω­θυ­πουρ­γι­κός ανι­ψιός, κ. Δη­μη­τριά­δης, ένας «νέος λύκος» της αγο­ράς, που είχε προ­λά­βει να απο­δεί­ξει στο σκάν­δα­λο-λη­στεία της Energa-Hellas Power πόσο «ευ­έ­λι­κτος κι απο­τε­λε­σμα­τι­κός» μπο­ρού­σε να γίνει. Ο αριθ­μός των «εγκρί­σε­ων» πα­ρα­κο­λού­θη­σης αν­θρώ­πων για λό­γους εθνι­κής ασφα­λεί­ας, εκτι­νά­χθη­κε στις πε­ρισ­σό­τε­ρες από 17.000 ετη­σί­ως! Οι άν­θρω­ποι αυτοί έπε­φταν από­το­μα σε ένα σκο­τει­νό τόπο, όπου δεν ισχύ­ει κα­νέ­να δη­μο­κρα­τι­κό δι­καί­ω­μα και καμιά συ­νταγ­μα­τι­κή προ­στα­σία. Δυ­στυ­χώς, εδώ χρειά­ζε­ται να ανοί­ξου­με μια πα­ρέν­θε­ση: τα στοι­χεία, που υπο­χρε­ω­τι­κά έρ­χο­νται πλέον στη δη­μο­σιό­τη­τα, δεί­χνουν ότι η πρώτη εκτί­να­ξη προς τα πάνω του αριθ­μού πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων από την ΕΥΠ έγινε νω­ρί­τε­ρα, το 2016, όταν η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα είχε να επι­βά­λει το τρίτο μνη­μό­νιο και να δια­χει­ρι­στεί τη διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…

Επι­στρέ­φο­ντας στα πε­πραγ­μέ­να του Μη­τσο­τά­κη, πέρα από το πο­σο­τι­κό των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων, υπάρ­χει μια ποιο­τι­κή κλι­μά­κω­ση: Η πα­ρα­κο­λού­θη­ση του Αν­δρου­λά­κη, του υπο­ψή­φιου τότε αρ­χη­γού του ΠΑΣΟΚ, είναι μια προ­φα­νής πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση. Και τόσο ο νέος διοι­κη­τής της ΕΥΠ όσο και ο Μη­τσο­τά­κης έδει­ξαν ότι δεν προ­τί­θε­νται εύ­κο­λα να υπο­χω­ρή­σουν από αυτό το «κε­κτη­μέ­νο». «Δεν εξαι­ρεί­ται κα­νείς!» έκρα­ξε ο Μη­τσο­τά­κης μι­λώ­ντας μέσα στη… Βουλή! Αυτό το ντε­κλα­ρέ δεν πρέ­πει να υπο­τι­μη­θεί: Αν έχει γίνει τόσο εύ­κο­λο να γί­νο­νται κου­ρέ­λι τα δι­καιώ­μα­τα ενός αρ­χη­γού κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας, τι ισχύ­ει πλέον για μα­χη­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές, για τους ακτι­βι­στές των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των, για τα στε­λέ­χη της ορ­γα­νω­μέ­νης Αρι­στε­ράς; Τι απο­μέ­νει όρθιο από τις «αρχές» της δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής συ­γκρό­τη­σης και της συ­νταγ­μα­τι­κής τάξης, που θυ­μί­ζουν τώρα διά­φο­ροι Βε­νι­ζέ­λοι αφού ξύ­πνη­σαν νύχτα μπρο­στά στις «υπερ­βά­σεις» του Μη­τσο­τά­κη (τον οποίο νω­ρί­τε­ρα στή­ρι­ζαν συ­στη­μα­τι­κά…);

Έχει ση­μα­σία να υπο­γραμ­μί­σου­με τους πο­λι­τι­κούς υπαι­νιγ­μούς που έκανε ο Μη­τσο­τά­κης για να πα­ρου­σιά­σει ως ανα­γκαί­ες και τε­λι­κά νό­μι­μες τις «υπερ­βά­σεις» των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων. Κά­νο­ντας λόγο για «ει­σβο­λή με­τα­να­στών» και «υβρι­δι­κές απει­λές» στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, έθεσε τις νο­μι­μό­τη­τες της πο­λι­τι­κής ζωής στον πε­ριο­ρι­στι­κό κορσέ μιας τάχα πο­λε­μι­κής κα­τά­στα­σης. Όσοι (ακόμα και μέσα στην Αρι­στε­ρά) έχουν υιο­θε­τή­σει μια «ευ­έ­λι­κτη» γραμ­μή και στάση απέ­να­ντι στα αντι­ρα­τσι­στι­κά κα­θή­κο­ντα, απέ­να­ντι στην υπο­χρέ­ω­ση της αντι­πα­ρά­θε­σης με τον εθνι­κι­σμό και το μι­λι­τα­ρι­σμό, θα πρέ­πει να είναι έτοι­μοι να πλη­ρώ­σουν το αντί­τι­μο της υπο­χώ­ρη­σης και στα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Ίσως το πιο επι­κίν­δυ­νο στοι­χείο στην πο­λι­τι­κή του Μη­τσο­τά­κη είναι η… ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του πιο σκλη­ρού πυ­ρή­να του αστι­κού κρά­τους, της κα­τα­σκο­πεί­ας-αντι­κα­τα­σκο­πεί­ας και της «αντι­τρο­μο­κρα­τί­ας». Το Predator και τα υπό­λοι­πα ανά­λο­γα κα­τα­σκο­πευ­τι­κά λο­γι­σμι­κά απο­γειώ­νουν τις δυ­να­τό­τη­τες πα­ρα­κο­λού­θη­σης σε 24ωρη κα­τα­γρα­φή ει­κό­νας και ήχου των δρα­στη­ριο­τή­των του πα­ρα­κο­λου­θού­με­νου.

Σύμ­φω­να με τον Τύπο, πέρα από την ΕΥΠ, την ΚΕ­ΤΥΑΚ της ΕΥΠ και την ΔΙΔΑΠ της αντι­τρο­μο­κρα­τι­κής της ΕΛΑΣ, υπάρ­χουν με­ρι­κές ακόμα δε­κά­δες (!) «πε­λά­τες» του Predator στη χώρα. Που ση­μαί­νει ότι όμι­λοι κα­πι­τα­λι­στών, τρά­πε­ζες ή funds έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να πα­ρα­κο­λου­θούν (και να εκ­βιά­ζουν) αντα­γω­νι­στές, αντι­πά­λους, πο­λι­τι­κούς και κρα­τι­κούς υπαλ­λή­λους κ.ο.κ. Οι εται­ρί­ες εμπο­ρί­ας αυτών των λο­γι­σμι­κών δια­τη­ρούν τη βάση εξόρ­μη­σής τους στο Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και τις ΗΠΑ. Που ση­μαί­νει ότι οι «πα­ρα­κο­λου­θή­σεις» είναι πλέον ολο­φά­νε­ρα ερ­γα­λείο για δια­κρα­τι­κούς εκ­βια­σμούς και πιέ­σεις στα δια­βό­η­τα γε­ω­πο­λι­τι­κά πεδία. Εν ολί­γοις ο το­μέ­ας της κα­τα­σκο­πεί­ας-αντι­κα­τα­σκο­πεί­ας, ο το­μέ­ας της αντι­τρο­μο­κρα­τί­ας και της «ασφά­λειας», έχει γίνει ένα σου­ρω­τή­ρι, όπου παί­ζουν κλω­τσο­σκού­φι αντα­γω­νι­ζό­με­νοι κα­πι­τα­λι­στές, οι κυ­βερ­νή­σεις και τα κράτη τους.

Οι δυ­να­τό­τη­τες του κρά­τους για κα­τα­γρα­φή στοι­χεί­ων και δε­δο­μέ­νων όλων των δρα­στη­ριο­τή­των των αν­θρώ­πων, ενι­σχύ­ε­ται με κάθε ευ­και­ρία και κάθε αφορ­μή (ακόμα και την παν­δη­μία). Η επε­ξερ­γα­σία και η αξιο­ποί­η­ση αυτού του «θη­σαυ­ρού» πλη­ρο­φο­ριών, επα­φί­ε­ται ως απο­κλει­στι­κή δυ­να­τό­τη­τα στις πιο «κλει­στές» κρα­τι­κές υπη­ρε­σί­ες, αλλά και στους με­γά­λους κα­πι­τα­λι­στές που αντέ­χουν να ναυ­λώ­νουν λο­γι­σμι­κά σαν το Predator. Είναι «ο κα­πι­τα­λι­σμός της πα­ρα­κο­λού­θη­σης» που έδει­ξε με το δά­χτυ­λο ο Γ. Βα­ρου­φά­κης μέσα στη Βουλή, ή το «γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο» που πρέ­πει να ανα­τρέ­ψου­με, όπως (σωστά) δή­λω­σε ο Δ. Κου­τσού­μπας μι­λώ­ντας εκ μέ­ρους του ΚΚΕ στη Βουλή.

Δυ­στυ­χώς εδώ πρέ­πει να ανοί­ξου­με ξανά μια πα­ρέν­θε­ση. Οι δια­δι­κα­σί­ες δια­πραγ­μά­τευ­σης για την από­κτη­ση κα­τα­σκο­πευ­τι­κών λο­γι­σμι­κών όπως το Predator, με­τα­ξύ του ελ­λη­νι­κού κρά­τους και των ισ­ραη­λι­νών εται­ρειών, άρ­χι­σε το 2016 από την κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα-Κα­μέ­νου, για να έρθει στη συ­νέ­χεια ο κ. Δη­μη­τριά­δης και να ολο­κλη­ρώ­σει τη δου­λειά, με τον «ευ­έ­λι­κτο και απο­τε­λε­σμα­τι­κό» τρόπο που δεί­χνουν οι σχέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη με την Intellexa κ.ά. «πα­ρό­χους» υπη­ρε­σιών κα­τα­σκο­πεί­ας.

Γιατί όμως βγήκε στην επι­φά­νεια τώρα το σκάν­δα­λο των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων; Γιατί η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη είναι λι­γό­τε­ρο ισχυ­ρή και βιώ­σι­μη απ’ ό,τι ισχυ­ρί­ζο­νται οι δη­μο­σκο­πή­σεις. Η γε­νι­κό­τε­ρη αντερ­γα­τι­κή-αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή έχει υπο­νο­μεύ­σει την επιρ­ροή της. Ισχυ­ροί όμι­λοι κα­πι­τα­λι­στών αμ­φι­βά­λουν, όλο και πιο ανοι­χτά, ότι ο Μη­τσο­τά­κης θα κα­τορ­θώ­σει να ολο­κλη­ρώ­σει τη «μοι­ρα­σιά» των ευ­ρω­παϊ­κών κον­δυ­λί­ων απο­κλει­στι­κά προς τους ίδιους, ενώ τα όρ­γα­να της Κο­μι­σιόν αρ­χί­ζουν να δυ­σφο­ρούν με το μο­νο­με­ρές πάρτι προς τους πρω­θυ­πουρ­γι­κούς φί­λους, που πα­ρα­βιά­ζει κάθε κρι­τή­ριο συ­νο­λι­κής-συ­στη­μι­κής αξιο­ποί­η­σης των ενι­σχύ­σε­ων. Άλ­λω­στε, οι φωνές που προει­δο­ποιού­σαν για την ανά­γκη επε­ξερ­γα­σί­ας συ­ναι­νέ­σε­ων και ευ­ρύ­τε­ρων συ­νερ­γα­σιών έχουν ακου­στεί από νω­ρί­τε­ρα μέσα στον συ­στη­μι­κό και φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κό Τύπο.

Συ­νέ­πειες

Όπως αρ­χι­κά ισχυ­ρι­στή­κα­με, η απο­κά­λυ­ψη των πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων είναι ένα με­γά­λο πο­λι­τι­κό σκάν­δα­λο, που θα έχει ανα­πό­φευ­κτα βα­ριές πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες. Αντι­κει­με­νι­κά, θα μπο­ρού­σε πράγ­μα­τι να είναι η αρχή του τέ­λους του Μη­τσο­τά­κη.

Το σκάν­δα­λο δεν έχει ακόμα ολο­κλη­ρω­θεί. Το ερώ­τη­μα ποιοι είναι οι 7-8 ακόμα γνω­στοί πο­λι­τι­κοί που πα­ρα­κο­λου­θού­νται από την ΕΥΠ πα­ρα­μέ­νει ανα­πά­ντη­το. Το γε­γο­νός ότι η σχε­τι­κή απο­κά­λυ­ψη έγινε από την «Κα­θη­με­ρι­νή» και η αγω­νιώ­δης κυ­βερ­νη­τι­κή προ­σπά­θεια να στε­γα­νο­ποι­ή­σει την ΕΥΠ, δεί­χνουν ότι γύρω από το ερώ­τη­μα αυτό μπο­ρεί να προ­κύ­ψουν ακόμα πιο δια­λυ­τι­κές ει­δή­σεις για το κυ­βερ­νη­τι­κό στρα­τό­πε­δο.

Όμως οι πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις δεν κα­θο­ρί­ζο­νται συ­νή­θως μόνο στο αντι­κει­με­νι­κό επί­πε­δο. Για να πέσει η κυ­βέρ­νη­ση, κά­ποιοι θα πρέ­πει να επι­χει­ρή­σουν στα σο­βα­ρά να τη ρί­ξουν. Και εδώ, στον υπο­κει­με­νι­κό πα­ρά­γο­ντα, στη γραμ­μή και στην τα­κτι­κή της αντι­πο­λί­τευ­σης όπου κυ­ριαρ­χεί η θε­σμι­κή-εκλο­γο­κε­ντρι­κή στρα­τη­γι­κή, βρί­σκο­νται οι ελ­πί­δες επι­βί­ω­σης και ανα­σύ­ντα­ξης του Μη­τσο­τά­κη. Κάθε σύ­γκρι­ση ανά­με­σα στις ση­με­ρι­νές πο­λι­τι­κές συν­θή­κες και εκεί­νες που προ­κά­λε­σαν την πτώση του πα­τρός Μη­τσο­τά­κη το 1993, ή ακόμα και την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης Γ. Πα­παν­δρέ­ου και την «με­τά­βα­ση» στην κυ­βέρ­νη­ση Πα­πα­δή­μου, είναι απο­λύ­τως εν­δει­κτι­κή. Είτε από τα αρι­στε­ρά, είτε από τα δεξιά, οι κυ­βερ­νή­σεις πέ­φτουν όταν κά­ποιοι επι­χει­ρούν σο­βα­ρά.

Προς το παρόν ο Κυρ. Μη­τσο­τά­κης επι­μέ­νει ότι θα πάει σε εκλο­γές στο τέλος της άνοι­ξης του 2023, ανα­ζη­τώ­ντας στους μήνες που έρ­χο­νται τα πε­ρι­θώ­ρια για να ρε­φά­ρει. Ο ελιγ­μός είναι, ανα­γκα­στι­κά, εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λος. Το χει­μώ­να που έρ­χε­ται θα ζή­σου­με τις συν­θή­κες «τέ­λους της αφθο­νί­ας και της ανε­με­λιάς», όπως χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά προει­δο­ποί­η­σε ο Μα­κρόν. Οι ερ­γα­τι­κές και λαϊ­κές μάζες στην Ελ­λά­δα θα μπουν σε αυτήν τη δο­κι­μα­σία, ξε­κι­νώ­ντας από εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λη θέση. Με τον πλη­θω­ρι­σμό σε δι­ψή­φια πο­σο­στά, με το 35% των νοι­κο­κυ­ριών να δια­θέ­τουν πάνω από το 40% του μη­νιαίο ει­σο­δή­μα­τος μόνο για τις δα­πά­νες κα­τοι­κί­ας, με την κα­τα­νά­λω­ση ηλε­κτρι­κού ρεύ­μα­τος και φυ­σι­κού αε­ρί­ου να μειώ­νο­νται ήδη κατά 12% σε σύ­γκρι­ση με το περ­σι­νό κα­λο­καί­ρι, με τους μι­σθούς και τις συ­ντά­ξεις πα­γω­μέ­νους σε απα­ρά­δε­κτα χα­μη­λά επί­πε­δα, είναι φα­νε­ρό ότι το «σφί­ξι­μο του ζω­να­ριού» δεν αρκεί πλέον για να πε­ρι­γρά­ψει την πραγ­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση με­γά­λου τμή­μα­τος του ερ­γα­ζό­με­νου πλη­θυ­σμού.

Όμως στην άλλη όψη του νο­μί­σμα­τος, στην κυ­ρί­αρ­χη τάξη και το κα­θε­στω­τι­κό στρα­τό­πε­δο, η κα­τά­στα­ση είναι δια­φο­ρε­τι­κή: οι ει­σπρά­ξεις στον κομ­βι­κό τομέα του του­ρι­σμού πήγαν για ένα ακόμα κα­λο­καί­ρι καλά, οι ει­σηγ­μέ­νες ΑΕ στο χρη­μα­τι­στή­ριο ανα­κοι­νώ­νουν κέρδη υψη­λό­τε­ρα της προ-Covid πε­ριό­δου χάρη στην «απε­λευ­θέ­ρω­ση» των τιμών, τα φο­ρο­λο­γι­κά έσοδα ξε­πέ­ρα­σαν τις προ­βλέ­ψεις του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού κατά 4,2 δισ. ευρώ χάρη στο ΦΠΑ και τους ει­δι­κούς φό­ρους πάνω στις ανα­βαθ­μι­σμέ­νες τιμές. Για αυτό το τμήμα της κοι­νω­νί­ας, η ακρί­βεια, η διά­βρω­ση των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων και η ύφεση του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος δη­μιουρ­γούν ευ­και­ρί­ες πλου­τι­σμού και συσ­σώ­ρευ­σης. Σε αυτό το «καύ­σι­μο» ελ­πί­ζει ο Μη­τσο­τά­κης για να πε­ρά­σει τον κάβο.

Πα­ρό­λα αυτά μια μορφή σο­βα­ρής πο­λι­τι­κής κρί­σης προ­βά­λει απει­λη­τι­κή για το κα­θε­στώς. Τα δε­δο­μέ­να, σε όλες τις με­τρή­σεις, δεί­χνουν μια σύν­θε­τη και αδιέ­ξο­δη πο­λι­τι­κή ει­κό­να, με τις εξής πα­ρα­μέ­τρους:

α) Δεν υπάρ­χει πλέον προ­ο­πτι­κή αυ­το­δυ­να­μί­ας της ΝΔ υπό την ηγε­σία του Κυρ. Μη­τσο­τά­κη.

β) Δεν υπάρ­χει πλέον το σε­νά­ριο συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΝΔ-ΠΑ­ΣΟΚ, ακόμα και μετά από δια­δο­χι­κές εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, για λό­γους πο­λι­τι­κούς και όχι για λό­γους εκλο­γι­κής αριθ­μη­τι­κής. Αντί­θε­τα, ακυ­ρώ­νε­ται η πο­ρεία προ­σα­να­το­λι­σμού προς τη ΝΔ ακόμα και του «ακραί­ου κέ­ντρου» σο­σιαλ­δη­μο­κα­τι­κής προ­έ­λευ­σης (Βε­νι­ζέ­λος, Δια­μα­ντο­πού­λου κ.ά.).

γ) Η εναλ­λα­κτι­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύση που είναι εφι­κτή μέσα στην εκλο­γι­κή αριθ­μη­τι­κή της απλής ανα­λο­γι­κής, μια συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ, έχει ακόμα αξε­πέ­ρα­στα πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα. Η φράση του Ν. Αν­δρου­λά­κη για μια κυ­βέρ­νη­ση χωρίς «ούτε Μη­τσο­τά­κη – ούτε Τσί­πρα» είναι εν­δει­κτι­κή και αντα­να­κλά εκτι­μή­σεις κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων που βλέ­πουν την προ­ο­πτι­κή μιας τέ­τοιας κυ­βέρ­νη­σης ως ιδιαί­τε­ρα αστα­θή και αντι­φα­τι­κή.

δ) Οι απο­μέ­νου­σες εναλ­λα­κτι­κές, για «λύ­σεις» ιτα­λι­κού τύπου, είτε με τη μορφή κυ­βέρ­νη­σης με­γά­λων συ­να­σπι­σμών με νέα «άφθαρ­τη» ηγε­σία, είτε κυ­βερ­νή­σε­ων τε­χνο­κρα­τών κ.ο.κ., πα­ρα­μέ­νουν στο επί­πε­δο των νε­φε­λω­δών ιδεών, χωρίς να έχουν γίνει πραγ­μα­τι­κά βή­μα­τα προ­ε­τοι­μα­σί­ας του εδά­φους για αυτές.

Αυτό το αδιέ­ξο­δο εμ­φα­νί­ζε­ται πλέον στις ανα­λύ­σεις του συ­στη­μι­κού Τύπου, που «συ­ζη­τά» σχε­δόν έντρο­μος τις προ­ο­πτι­κές. Φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές εφη­με­ρί­δες που κα­λού­σαν τον Μη­τσο­τά­κη να εξα­ντλή­σει την 4ετία, εκτι­μούν σή­με­ρα ότι πι­θα­νό­τη­τα θα χρεια­στεί «επί­σπευ­ση των εκλο­γών», ότι θα χρεια­στεί μια με­γά­λη πο­λι­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση για να σπά­σει το αδιέ­ξο­δο που δια­μορ­φώ­νε­ται, ενώ την ίδια στιγ­μή ομο­λο­γούν ότι δεν είναι δια­θέ­σι­μα τα «με­γά­λα ερ­γα­λεία» που είναι απα­ραί­τη­τα για μια ανά­λο­γη πα­ρέμ­βα­ση.

Η κρίση των υπαρ­κτών πο­λι­τι­κών ηγε­σιών έγινε ολο­φά­νε­ρη κατά τη συ­ζή­τη­ση στη Βουλή για τις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις. Ο Μη­τσο­τά­κης προ­σπα­θώ­ντας να μα­ζέ­ψει τα ασυμ­μά­ζευ­τα, επι­δό­θη­κε σε τσαρ­λα­τα­νι­σμούς που με­σο­πρό­θε­σμα δεν θα αρ­κούν για να συ­γκρα­τή­σει ούτε το ίδιο του το κόμμα. Ο Τσί­πρας απέ­να­ντί του είχε μια σπά­νια ευ­και­ρία. Όμως είχε και δύο με­γά­λους αυ­το­πε­ριο­ρι­σμούς. Αφε­νός, τα πε­πραγ­μέ­να της δικής του κυ­βέρ­νη­σης, που μέσα σε 4 χρό­νια δεν έχει να πα­ρου­σιά­σει ούτε ένα συ­γκε­κρι­μέ­νο πα­ρά­δειγ­μα (ούτε μια ΕΔΕ!) σο­βα­ρού πε­ριο­ρι­σμού του ρόλου του μη­χα­νι­σμών της ΕΥΠ, των γύρω της σκο­τει­νών πα­ρά­κε­ντρων, των σχέ­σε­ών της με την πρε­σβεία του Πα­γιάτ, με το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ και άλλες άθλιες ιστο­ρί­ες που συ­νε­χί­στη­καν «όπως πάντα» κατά την πε­ρί­ο­δο της πρώ­της φοράς Αρι­στε­ρά. Αφε­τέ­ρου, τον πε­ριο­ρι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΣ μέσα στα νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κά πλαί­σια του σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού: το πιο «ρι­ζο­σπα­στι­κό» αί­τη­μά του ήταν να επα­νέλ­θει το δι­καί­ω­μα ενός θύ­μα­τος πα­ρα­κο­λού­θη­σης να ενη­με­ρώ­νε­ται (από τις βε­βαί­ως Ανε­ξάρ­τη­τες Αρχές) ότι… υπήρ­ξε θύμα. Έτσι ο «Ανέν­δο­τος Αγών» που κή­ρυ­ξε κατά του Μη­τσο­τά­κη δεν έχει ούτε ίχνος δυ­να­μι­σμού, ακόμα και σε σύ­γκρι­ση με εκεί­νον του κε­ντρώ­ου Γέρου Πα­παν­δρέ­ου το ’60 (που, τότε, για να γίνει απο­τε­λε­σμα­τι­κός υιο­θε­τού­σε κά­ποια ου­σια­στι­κά αι­τή­μα­τα των μαζών).

Ο Δ. Κου­τσού­μπας και ο Γ. Βα­ρου­φά­κης κι­νή­θη­καν με σα­φή­νεια στα αρι­στε­ρά του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υπο­δει­κνύ­ο­ντας το «γε­νι­κό­τε­ρο πλαί­σιο» μέσα στο οποίο διο­γκώ­νε­ται η δράση των χα­φιέ­δι­κων/κα­τα­σκο­πευ­τι­κών μη­χα­νι­σμών. Έχουν δίκιο και η ανά­λυ­σή τους είναι κατά πολύ πιο ρι­ζο­σπα­στι­κή από του Τσί­πρα. Όμως απέ­τυ­χαν να ανα­δεί­ξουν (απέ­να­ντι σε μια τέ­τοια απρο­κά­λυ­πτη πρό­κλη­ση!) ένα μέ­τω­πο πάλης, ένα σύ­νο­λο βα­σι­κών διεκ­δι­κή­σε­ων, πέρα από το αί­τη­μα να εντα­χθεί στη διε­ρεύ­νη­ση και η κα­ταγ­γε­λία για τις πα­ρα­κο­λου­θή­σεις του ΚΚΕ.

Σε αυτό το ση­μείο θα πρέ­πει να συ­γκε­ντρω­θεί η προ­σο­χή των αγω­νι­στών-στριών της Αρι­στε­ράς.

Η αντι­με­τώ­πι­ση του θη­ρί­ου που λέ­γε­ται χα­διέ­δι­κος/κα­τα­σκο­πευ­τι­κός μη­χα­νι­σμός του κρά­τους, χρειά­ζε­ται ασφα­λώς μια ορι­σμέ­νη «με­τα­βα­τι­κή» αντι­με­τώ­πι­ση. Πχ να ενι­σχυ­θεί άμεσα ο δη­μό­σιος-δη­μο­κρα­τι­κός έλεγ­χος πάνω στην ΕΥΠ και να δια­λυ­θούν οι ποι­κι­λώ­νυ­μες πα­ρα­ορ­γα­νώ­σεις/στε­γα­νά γύρω της. Να τσα­κι­στούν οι δυ­να­τό­τη­τες επέ­κτα­σης του ιδιω­τι­κού τομέα στον τομέα της ασφά­λειας και να απα­γο­ρευ­τούν οι σχε­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τές του. Να ελεγ­χθούν άμεσα οι σχέ­σεις αυτού του μη­χα­νι­σμού με το Ισ­ρα­ήλ και τις ΗΠΑ, είτε ανα­πτύσ­σο­νται αυ­τό­νο­μα είτε στα πλαί­σια του ΝΑΤΟ. Να κα­ταρ­γη­θεί το ση­με­ρι­νό νο­μο­θε­τι­κό πλαί­σιο που επι­τρέ­πει πα­ρα­κο­λου­θή­σεις-σκού­πα και να ορι­στούν με σα­φή­νεια τα «εγκλή­μα­τα» και οι κα­τη­γο­ρί­ες που θα επι­φέ­ρουν δυ­να­τό­τη­τα συ­στη­μα­τι­κής πα­ρα­κο­λού­θη­σης. Να κα­ταρ­γη­θούν τα δια­βό­η­τα μυ­στι­κά κον­δύ­λια του υπουρ­γεί­ου Εξω­τε­ρι­κών, του υπουρ­γεί­ου Εθνι­κής Άμυ­νας και του υπουρ­γεί­ου Δη­μό­σιας Τάξης. Να χυθεί άπλε­το φως στις υπο­θέ­σεις των χι­λιά­δων πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων, με προ­τε­ραιό­τη­τα στους αν­θρώ­πους των κι­νη­μά­των και της Αρι­στε­ράς κ.ο.κ.

Όμως χρειά­ζε­ται μια προ­σο­χή, μια ιδιαί­τε­ρα προ­σή­λω­ση ει­δι­κά του κό­σμου της Αρι­στε­ράς. Η «με­τα­βα­τι­κή» αντι­με­τώ­πι­ση μη­χα­νι­σμών όπως η ΕΥΠ, μπο­ρεί να είναι τα­κτι­κά χρή­σι­μη, όμως έχει σαφή αξε­πέ­ρα­στα όρια. Από όλους τους μη­χα­νι­σμούς του κρά­τους, οι χα­φιέ­δι­κοι-κα­τα­σκο­πευ­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί είναι κα­τε­ξο­χήν αυτοί που δεν με­ταρ­ρυθ­μί­ζο­νται, δεν αλ­λά­ζουν από τα μέσα, δεν κα­τα­κτιό­νται από το κί­νη­μα. Η μόνη πραγ­μα­τι­κά αρι­στε­ρή στρα­τη­γι­κή απέ­να­ντί τους πα­ρα­μέ­νει η κα­τάρ­γη­σή τους, το «τσά­κι­σμά τους, με τρό­που που να μην μεί­νει πέτρα πάνω στην πέτρα» όπως θα έλεγε και ο γε­ρο-Βλα­δί­μη­ρος. Το πόσο ρε­α­λι­στι­κή εμ­φα­νί­ζε­ται σή­με­ρα αυτή η στρα­τη­γι­κή δεν έχει να κάνει με την ορ­θό­τη­τά της, αλλά κυ­ρί­ως με τα όρια της επο­χής (που όμως δεν μέ­νουν απα­ράλ­λα­κτα…) και τα ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά όρια μιας Αρι­στε­ράς που επι­χει­ρεί ενά­ντια στη Λερ­ναία Ύδρα των EYΠ και σία. Όποιος το ξεχνά αυτό, στο τέλος της ημέ­ρας θα έχει στην πλάτη τα πε­πραγ­μέ­να των Ρου­μπά­τη­δων. Το κα­λύ­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα ανα­φέρ­θη­κε κατά τη συ­ζή­τη­ση μέσα στη Βουλή. Το 1981, ο Α. Πα­παν­δρέ­ου πήρε υπό τον έλεγ­χο του γρα­φεί­ου του την τότε ΚΥΠ. Το δή­λω­σε υπε­ρή­φα­να, λέ­γο­ντας ότι σκο­πεύ­ει να εκ­κα­θα­ρί­σει την ΚΥΠ από τα στε­λέ­χη της χου­ντι­κής εθνι­κο­φρο­σύ­νης και τους πρά­κτο­ρες των ξένων υπη­ρε­σιών. Το απο­τέ­λε­σμα ήταν τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κό: η «δη­μο­κρα­τι­κή» ΚΥΠ έδρα­σε ακόμα και κατά των ρι­ζο­σπα­στι­κών στοι­χεί­ων του ΠΑΣΟΚ, ενι­σχύ­ο­ντας τις εκ­κα­θα­ρί­σεις των «αι­θε­ρο­βα­μό­νων», ενώ στα­δια­κά μέσω της θε­μα­τι­κής των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών αντα­γω­νι­σμών, «εκ­συγ­χρό­νι­σε» τις σχέ­σεις της με την CIA, την MI6, τη Μο­σάντ και άλλα ευαγή πρα­κτό­ρι­κα ιδρύ­μα­τα, πα­ρα­μέ­νο­ντας πάντα μια απει­λη­τι­κή σφη­κο­φω­λιά.

Δεν πρέ­πει να υπάρ­χει καμιά αμ­φι­βο­λία ότι η ενί­σχυ­ση αυτών των μη­χα­νι­σμών που προ­ω­θεί­ται σή­με­ρα, είναι άμεσα συν­δε­δε­μέ­νη με τις επι­θέ­σεις στο ει­σό­δη­μα, στις κοι­νω­νι­κές δα­πά­νες, στα γε­νι­κό­τε­ρα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας.

Γι’ αυτό στους κα­θη­με­ρι­νούς αγώ­νες μας θα πρέ­πει να βρού­με τα συν­θή­μα­τα και τις τα­κτι­κές που θα συν­δέ­ουν με την πάλη ενα­ντί­ον τους. Με άμεσο στόχο τον κα­λύ­τε­ρο δυ­να­τό δη­μο­κρα­τι­κό έλεγ­χό τους σή­με­ρα και το τσά­κι­σμα και την κα­τάρ­γη­σή τους αύριο.

rproject.gr