Συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Αθήνα

Τον Ερ­ντο­γάν θα συ­νο­δεύ­ει στην επί­σκε­ψή του στην Αθήνα στις 7 Δε­κέ­µβρη µια κου­στω­δία µε 8 υπουρ­γούς, δε­κά­δες στρα­τιω­τι­κούς και δι­πλω­µά­τες και κά­ποιες εκα­το­ντά­δες επι­χει­ρη­µα­τί­ες. Η σύν­θε­ση είναι εν­δει­κτι­κή: Παρά τις δη­µα­γω­γί­ες που προ­ο­ρί­ζο­νται για λαϊκή κα­τα­νά­λω­ση, οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις και των δύο χωρών γνω­ρί­ζουν ότι στις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις υπάρ­χει «ψητό» και για τις δυο πλευ­ρές.

Αντώνης Νταβανέλος

Το ΑΣΣ συ­γκρο­τή­θη­κε το 1996, µετά την κρίση στα Ίµια όπου πρω­το­βου­λί­ες «θε­ρµο­κέ­φα­λων» και από τις δύο πλευ­ρές οδή­γη­σαν τις δύο χώρες στα πρό­θυ­ρα µιας απο­λύ­τως ανε­ξέ­λεγ­κτης και εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νης ανα­µέ­τρη­σης. Έκτο­τε συ­γκλή­θη­κε αρ­κε­τές φορές. Επί κυ­βερ­νή­σε­ων Σα­µα­ρά (που σή­µε­ρα δη­µα­γω­γεί κατά, εν γένει, του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού δια­λό­γου) συ­γκλή­θη­κε δύο φορές. Επί της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα συ­γκλή­θη­κε µία φορά (υπό την επο­πτεία του ισχυ­ρού πρέ­σβη των ΗΠΑ, Τζέ­φρι Πάιατ), ενώ η δια­δι­κα­σία δια­κό­πη­κε το 2016 (επί των ηµε­ρών του υπ. Εξ. Νίκου Κο­τζιά, της «πα­τριω­τι­κής Αρι­στε­ράς», αλλά και στε­νού συ­νερ­γά­τη του Τζ. Πάιατ…).

Το υπό­βα­θρο ήταν η επι­δεί­νω­ση των σχέ­σε­ων των δύο χωρών, µέσα σε ένα πε­ρι­βάλ­λον διε­θνούς αστά­θειας και µε­γά­λων αλ­λα­γών «ισχύ­ος» και διεκ­δί­κη­σης επιρ­ρο­ής ει­δι­κό­τε­ρα στην πε­ριο­χή.

Στην αυγή της επο­χής της «στρα­τη­γι­κής των υδρο­γο­ναν­θρά­κων», που συ­µπύ­κνω­ναν τα µε­γα­λό­πνοα σχέ­δια για τον αγωγό East Med (που σύ­ντο­µα απο­δεί­χθη­καν ανε­φά­ρµο­στα), οι πα­ρα­δο­σια­κές αντι­θέ­σεις σχε­τι­κά µε το εύρος των χω­ρι­κών υδά­των και την υφα­λο­κρη­πί­δα, οδη­γή­θη­καν σε πα­ρο­ξυ­σµό µέσω των διεκ­δι­κή­σε­ων για µε­γι­στο­ποί­η­ση των ΑΟΖ και τη «στρα­τη­γι­κή» υπε­ρο­χή στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Μετά το απο­τυ­χη­µέ­νο πρα­ξι­κό­πη­µα του 2016, η κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γάν (που από την αρχή της είχε δεί­ξει δυ­να­µι­κή «πο­λυ­διά­στα­της» εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής) δεν δί­στα­σε να βα­θύ­νει τις ρω­γµές στις σχέ­σεις της Τουρ­κί­ας µε τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµό. Η µε­γά­λη αµε­ρι­κα­νι­κή βάση στο Ιν­τσιρ­λίκ τέ­θη­κε σε κα­θε­στώς αυ­στη­ρής επο­πτεί­ας και ο τουρ­κι­κός ενα­έ­ριος και θα­λάσ­σιος χώρος «ου­δε­τε­ρο­ποι­ή­θη­κε» ως προς τις να­τοϊ­κές δρα­στη­ριό­τη­τες. Παρά τις εδώ µπουρ­δο­λο­γί­ες του κα­θε­στω­τι­κού Τύπου, η ΕΕ πά­γω­σε στο χρόνο όλες τις δια­δι­κα­σί­ες ευ­ρω­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων, δεί­χνο­ντας κα­θα­ρά ότι η αρ­χι­κή στρα­τη­γι­κή επι­λο­γή του Ερ­ντο­γάν για έντα­ξη της Τουρ­κί­ας στην ΕΕ, απορ­ρί­πτε­ται στα­θε­ρά από τη Γε­ρµα­νία και τη Γαλ­λία (για λό­γους που, πέρα από στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές στις διε­θνείς σχέ­σεις, πε­ρι­λα­µβά­νουν τη ρα­τσι­στι­κή αντι­µε­τώ­πι­ση των 11 εκα­το­µµυ­ρί­ων Τούρ­κων ερ­γα­τών που ζουν στην Ευ­ρώ­πη).

Τα κενά που δη­µιουρ­γού­σε η κρίση των σχέ­σε­ων µε­τα­ξύ της Τουρ­κί­ας του Ερ­ντο­γάν και του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµού επι­χει­ρή­θη­κε να κα­λυ­φθούν µε τη στρα­τιω­τι­κή και δι­πλω­µα­τι­κή ανα­βά­θµι­ση των σχέ­σε­ων µε το ελ­λη­νι­κό κρά­τος, που µε­τα­τρά­πη­κε στο βα­σι­κό στή­ρι­γµα του Να­τοϊ­κού «τόξου» στην πε­ριο­χή. Οι ΗΠΑ µε­τέ­φε­ραν τη δύ­να­µη του Ιν­τσιρ­λίκ στη Σούδα και έχτι­σαν την Αλε­ξαν­δρού­πο­λη ως πύλη ει­σό­δου των να­τοϊ­κών δυ­νά­µε­ων στο διά­δρο­µο προς την Ου­κρα­νία, πα­ρα­κά­µπτο­ντας τη στρα­τη­γι­κή ση­µα­σία των Στε­νών. Η ΕΕ, µέσω του ελ­λη­νο­γαλ­λι­κού πο­λε­µι­κού συ­µφώ­νου, δή­λω­σε ότι δεν θα δι­στά­σει να εγ­γυ­η­θεί στρα­τιω­τι­κά τα «ευ­ρω­παϊ­κά σύ­νο­ρα» στην ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή γρα­µµή.

Οι «άξο­νες» µε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο του Ισ­ρα­ήλ και υπο­στή­ρι­ξη από τη δι­κτα­το­ρία του Σίσι στην Αί­γυ­πτο, έδει­ξαν τις νέες δι­πλω­µα­τι­κο-στρα­τιω­τι­κές πρα­γµα­τι­κό­τη­τες.

Σε αυτή τη βάση αντα­πο­κρί­νο­νταν τα κο­λοσ­σιαία εξο­πλι­στι­κά προ­γρά­µµα­τα των ελ­λη­νι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων. Είναι κοινό µυ­στι­κό στο διε­θνή Τύπο, ότι τα προ­γρά­µµα­τα των F-16 Viper, των  Ραφάλ, των Μπελ­χά­ρα κλπ ανέ­τρε­ψαν το στρα­τιω­τι­κό πλε­ο­νέ­κτη­µα του ογκο­δέ­στε­ρου τουρ­κι­κού στρα­τού στην πε­ριο­χή. Μέσα στο 2024 θα αρ­χί­σει να «τρέ­χει» πρα­κτι­κά (µε την οι­κο­δό­µη­ση των υπο­δο­µών, την εκ­παί­δευ­ση των πι­λό­των, τις προ­µή­θειες των συ­νο­δευ­τι­κών ηλε­κτρο­νι­κών συ­στη­µά­των κ.ο.κ.) το πρό­γρα­µµα προ­µή­θειας των 20 + 4 F35 που έχει εγκρι­θεί από τις ΗΠΑ. Το κό­στος των F35 θα ξε­πε­ρά­σει τα 4 δισ. ευρώ, που προ­στί­θε­νται στα προη­γού­µε­να 11 δισ. ευρώ των εξο­πλι­σµών επί Μη­τσο­τά­κη. Και σχε­δόν κα­θη­µε­ρι­νά προ­στί­θε­νται νέα εξο­πλι­στι­κά προ­γρά­µµα­τα και εγκρί­νο­νται νέες πο­λε­µι­κές δα­πά­νες: αντι-υπο­βρυ­χια­κά υπερ­σύγ­χρο­να επι­θε­τι­κά ελι­κό­πτε­ρα Romeo, πυ­ραυ­λι­κά συ­στή­µα­τα Spike στα νησιά κ.ο.κ.

Όµως η πρα­γµα­τι­κό­τη­τα απο­δεί­χθη­κε πιο σύν­θε­τη από τους υπο­λο­γι­σµούς των πο­λε­µο­κά­πη­λων που ήλ­πι­ζαν ότι θα επι­βά­λουν «λύ­σεις» στα ζη­τή­µα­τα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σµού µε τη µέ­θο­δο των τε­τε­λε­σµέ­νων, στη­ρι­γµέ­νοι στην από­λυ­τη εν­σω­µά­τω­ση στον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµό και στους εξο­πλι­σµούς.

Win-win συ­νεν­νο­ή­σεις

Η αστά­θεια στην πε­ριο­χή έχει ξε­φύ­γει από κάθε όριο προ­βλε­ψι­µό­τη­τας. Ο συ­νε­χι­ζό­µε­νος πό­λε­µος στην Ου­κρα­νία και κυ­ρί­ως ο πό­λε­µος του Ισ­ρα­ήλ κατά των Πα­λαι­στι­νί­ων, υπεν­θυ­µί­ζουν στο ΝΑΤΟ και στη Δύση τη γε­ω­γρα­φι­κή και πλη­θυ­σµια­κή ση­µα­σία της Τουρ­κί­ας. Η πίεση για επι­στρο­φή στην προ­τε­ραιό­τη­τα της δι­πλω­µα­τί­ας είναι ου­σια­στι­κή και εκ­δη­λώ­νε­ται και στις δύο όχθες του Αι­γαί­ου: δεν είναι τυ­χαίο ότι στο τε­λευ­ταίο δε­κά­µη­νο, τόσο στον αέρα όσο και στη θά­λασ­σα, έχει επι­βλη­θεί µο­ρα­τό­ριουµ και έχουν στα­µα­τή­σει οι «συ­νή­θεις» εκα­τέ­ρω­θεν προ­κλή­σεις.

Το κί­νη­τρο δεν είναι µόνο το γε­ω­πο­λι­τι­κό ζή­τη­µα. Οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις και στις δυο χώρες µυ­ρί­ζο­νται και ανι­χνεύ­ουν πι­θα­νό­τη­τες κερ­δών µέσω της συ­νερ­γα­σί­ας, σε αντί­θε­ση µε τη χυ­δαία πα­τρι­δο­κά­πη­λη δη­µα­γω­γία που έχουν συ­στη­µα­τι­κά καλ­λιερ­γή­σει.

Οι «αγο­ρές» έχουν κη­ρύ­ξει το σχέ­διο East Med άγονο και ανώ­φε­λο. Προ­κρί­νουν τη θα­λάσ­σια οδό µε­τα­φο­ράς φυ­σι­κού αε­ρί­ου από την Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο προς τις ευ­ρω­παϊ­κές χώρες. Αυτό ση­µαί­νει κο­λοσ­σιαί­ες επεν­δύ­σεις για στα­θµούς υγρο­ποί­η­σης-µε­τα­φόρ­τω­σης φυ­σι­κού αε­ρί­ου στις δυ­τι­κές ακτές της Αι­γύ­πτου, στην Κύπρο, στην Κρήτη και -τε­λι­κά- στην Αλε­ξαν­δρού­πο­λη και στην Ηγου­µε­νί­τσα. Ση­µαί­νει τη δέ­σµευ­ση πολ­λών υπερ­σύγ­χρο­νων δε­ξα­µε­νό­πλοιων που θα ανα­λά­βουν αυτή τη µε­τα­φο­ρά. Και αυτά τα σχέ­δια δεν µπο­ρούν να προ­χω­ρή­σουν αν στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο δεν απο­κα­τα­στα­θεί κα­θε­στώς ελά­χι­στης στα­θε­ρό­τη­τας και ασφά­λειας.

Η Κίνα και η Ινδία πιέ­ζουν για ασφα­λή οδό µε­τα­φο­ράς εµπο­ρευ­µά­των τους προς την Ευ­ρώ­πη. Η χερ­σαία οδός προ­ϋ­πο­θέ­τει τουρ­κο-ελ­λη­νι­κή συ­νεν­νό­η­ση. Δεν είναι τυ­χαίο ότι στην ατζέ­ντα του ΑΣΣ της 7ης Δε­κε­µβρί­ου πα­ρει­σφρέ­ουν κάτι «λε­πτο­µέ­ρειες» όπως η πι­θα­νό­τη­τα συ­µφω­νί­ας για άνοι­γµα ασφα­λούς πύλης στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά σύ­νο­ρα απο­κλει­στι­κά για ντα­λί­κες µε­τα­φο­ράς κο­ντέι­νερ.

Όµως «εν­δια­φέ­ρον» υπάρ­χει και σε δι­µε­ρές επί­πε­δο, µε­τα­ξύ των δύο κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων. Παρά τις ρα­τσι­στι­κές δη­µα­γω­γί­ες, στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­µία «λεί­πουν» του­λά­χι­στον 300.000 µε­τα­νά­στες ερ­γά­τες. Και επει­δή είναι σαφές ότι αυτό το κενό θα κα­λυ­φθεί κυ­ρί­ως µε «εισ­ρο­ές» από την Ανα­το­λή, αυτός ο πα­ρά­γο­ντας πιέ­ζει για µια συ­νεν­νό­η­ση σχε­τι­κά µε το µε­τα­να­στευ­τι­κό µε την Τουρ­κία, για λό­γους απο­λύ­τως αντί­θε­τους από αυ­τούς που υπο­θέ­τουν οι ρα­τσι­στές και καλ­λιερ­γεί ο συ­στη­µι­κός Τύπος. Ο του­ρι­σµός στο Αι­γαίο θα µπο­ρού­σε να ενι­σχυ­θεί ιδιαί­τε­ρα µέσα από µια εξο­µά­λυν­ση των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών σχέ­σε­ων, που θα επέ­τρε­πε συ­νέρ­γειες. Η µε­γά­λη τουρ­κι­κή εσω­τε­ρι­κή αγορά είναι ένα «έπα­θλο» που το βλέ­πουν οι Έλ­λη­νες εµπο­ρο­βιο­µή­χα­νοι και τους τρέ­χου­νε τα σάλια.

Αντα­γω­νι­σµοί

Φρα­γµός στην τάση για εξο­µά­λυν­ση των σχέ­σε­ων είναι τα πα­ρα­δο­σια­κά ζη­τή­µα­τα του αντα­γω­νι­σµού για κυ­ριαρ­χία στο Αι­γαίο και στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο. Κυ­ρί­ως τα ζη­τή­µα­τα της στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­σης των νη­σιών, του εύ­ρους των χω­ρι­κών υδά­των, του εύ­ρους του «εθνι­κού» ενα­έ­ριου χώρου, της υφα­λο­κρη­πί­δας και των ΑΟΖ, αλλά και της εκ­κα­θά­ρι­σης των ζη­τη­µά­των κυ­ριαρ­χί­ας που έχει αφή­σει ανε­πί­λυ­τα η Συν­θή­κη της Λο­ζά­νης (ακα­τοί­κη­τες νη­σί­δες και βρα­χο­νη­σί­δες από τον πε­ρί­γυ­ρο της Σα­µο­θρά­κης ως νότια του Κα­στε­λό­ρι­ζου). Η καλ­λιέρ­γεια, στα προη­γού­µε­να χρό­νια, ενός κλί­µα­τος µα­ξι­µα­λι­στι­κής επι­βο­λής «δικών µας» λύ­σε­ων, γί­νε­ται σή­µε­ρα πο­λι­τι­κό εµπό­διο. Τα επί­δι­κα είναι ση­µα­ντι­κά και γι’ αυτό είναι πι­θα­νό­τα­το ο «διά­λο­γος» να κα­τα­λή­ξει σε ναυά­γιο και σε µια νέα πε­ρί­ο­δο αντα­γω­νι­στι­κής στα­σι­µό­τη­τας. Όµως δεν πρέ­πει να υπο­τι­µη­θεί το γε­γο­νός ότι πλη­θαί­νουν οι φωνές εµπει­ρο­γνω­µό­νων-δια­πρα­γµα­τευ­τών του ελ­λη­νι­κού κρά­τους, αλλά και πο­λι­τι­κών στε­λε­χών (Ντόρα Μπα­κο­γιά­νη, Ευάγ­γε­λος Βε­νι­ζέ­λος κ.ά.) που προει­δο­ποιούν ότι δεν υπάρ­χει πε­ρί­πτω­ση το λε­γό­µε­νο Διε­θνές Δί­καιο, µέσα από όρ­γα­να όπως το Δι­κα­στή­ριο της Χάγης, να κα­λύ­ψει στο 100% τις διεκ­δι­κή­σεις του ελ­λη­νι­κού κρά­τους που ονό­µα­σε τα ζη­τή­µα­τα κυ­ριαρ­χί­ας ως «εθνι­κά θέ­µα­τα». Στον αντί­πο­δα ση­κώ­νο­νται οι φωνές των πα­ρα­δο­σια­κών εθνι­κο­φρό­νων (από την ακρο­δε­ξιά µέχρι τον Σα­µα­ρά και τον Κα­ρα­µαν­λή) που επι­µέ­νουν στη «στα­σι­µό­τη­τα» στον αντα­γω­νι­σµό, ελ­πί­ζο­ντας ότι οι εξο­πλι­σµοί και η ασύ­στο­λη πρόσ­δε­ση στην ουρά του ΝΑΤΟ θα απο­φέ­ρει µε­γα­λύ­τε­ρη λεία. Αυτή η αντι­πα­ρά­θε­ση µπο­ρεί να απο­δει­χθεί ένας επι­κίν­δυ­νος πο­νο­κέ­φα­λος για τον Μη­τσο­τά­κη. Όµως, αν και όταν το κα­θε­στώς κάνει τε­λι­κά τις επι­λο­γές του, έχει τη δύ­να­µη να τις επι­βά­λει στα πο­λι­τι­κά επι­τε­λεία των αστι­κών δυ­νά­µε­ων.

Αρι­στε­ρά

Από τη σκο­πιά της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών δυ­νά­µε­ων, ο αντα­γω­νι­σµός στο Αι­γαίο συσ­σω­ρεύ­ει κό­στος και κιν­δύ­νους. Η συ­νέ­χεια των εξο­πλι­στι­κών δα­πα­νών κάνει αδύ­να­τη την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας (οι εξο­πλι­σµοί Μη­τσο­τά­κη κό­στι­σαν πε­ρισ­σό­τε­ρο από το «ακρι­βό­τε­ρο» των τριών µνη­µο­νί­ων). Ο εγκλω­βι­σµός στην εξο­ρυ­κτι­κή στρα­τη­γι­κή µε­τα­τρέ­πει σε ανέκ­δο­το κάθε υπό­σχε­ση για «πρά­σι­νη» στρο­φή. Τα σφι­χτα­γκα­λιά­σµα­τα µε τον ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµό, η µε­τα­τρο­πή του ελ­λα­δι­κού χώρου σε µια απέ­ρα­ντη να­τοϊ­κή βάση, έχει µε­γά­λους κιν­δύ­νους και ενέ­χει δρα­µα­τι­κούς πε­ριο­ρι­σµούς για την πο­λι­τι­κή εξέ­λι­ξη. Ο κίν­δυ­νος µια πο­λε­µι­κής ανα­µέ­τρη­σης µε την Τουρ­κία ισο­δυ­να­µεί µε µια κα­τα­στρο­φή ιστο­ρι­κών δια­στά­σε­ων και για τους δυο λαούς.

Από αυτήν τη σκο­πιά ήταν απο­λύ­τως προ­κλη­τι­κή η στάση του «Κρη­τί­κα­ρου» Κασ­σε­λά­κη που, από τη θέση του επι­κε­φα­λής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δή­λω­σε ότι «δεν θα ανε­χθεί καµιά υπο­χώ­ρη­ση στα εθνι­κά θέ­µα­τα». Όπως και είναι λα­θε­µέ­νη και πο­λι­τι­κά επι­ζή­µια η θέση του ΚΚΕ που βα­φτί­ζει ως «εθνι­κά θέ­µα­τα» τα ζη­τή­µα­τα κυ­ριαρ­χί­ας στις θά­λασ­σες, στις βρα­χο­νη­σί­δες, στα κοι­τά­σµα­τα και στους πι­θα­νούς αγω­γούς στην Ανα­το­λι­κή Με­σό­γειο.

Από τη σκο­πιά των λαϊ­κών συ­µφε­ρό­ντων, µια «συ­νεν­νό­η­ση» µε­τα­ξύ Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας, που θα απο­µά­κρυ­νε τον κίν­δυ­νο πο­λε­µι­κής ανα­µέ­τρη­σης, θα χα­λά­ρω­νε την πίεση για πα­ρά­λο­γες εξο­πλι­στι­κές δα­πά­νες και θα αύ­ξα­νε τα πο­λι­τι­κά πε­ρι­θώ­ρια αυ­το­νό­µη­σης απέ­να­ντι στο ΝΑΤΟ, θα ήταν µια θε­τι­κή εξέ­λι­ξη. Όµως δεν µπο­ρεί και δεν πρέ­πει να υπάρ­ξει καµιά αυ­τα­πά­τη ότι αυτό το κα­θή­κον µπο­ρεί να εκ­πλη­ρω­θεί από τις αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, και ει­δι­κό­τε­ρα από τις αντι­δρα­στι­κές κι επι­κίν­δυ­νες κυ­βερ­νή­σεις όπως του Μη­τσο­τά­κη και του Ερ­ντο­γάν. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο που αυτός ο «διά­λο­γος» θα γίνει κάτω από την άγρυ­πνη επο­πτεία του ευ­ρω­α­τλα­ντι­σµού, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Δη­λα­δή της λυ­κο­συ­µµα­χί­ας που µπο­ρεί τη µια στι­γµή να φορά το κο­στού­µι του υπο­κρι­τι­κά φι­λο-ει­ρη­νι­στή, κο­σµο­πο­λί­τη εµπό­ρου, και την αµέ­σως επό­µε­νη στι­γµή τις µπό­τες του πο­λε­µο­κά­πη­λου µι­λι­τα­ρι­στή.

Η πα­ρέ­µβα­ση, σε όλη τη γκάµα της θε­µα­το­λο­γί­ας του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σµού, ενός αντι­ι­µπε­ρια­λι­στι­κού-αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κού-διε­θνι­στι­κού-φι­λει­ρη­νι­κού ρεύ­µα­τος της Αρι­στε­ράς, είναι πιο επεί­γου­σα από ποτέ.

https://rproject.gr/article/synantisi-mitsotaki-erntogan-stin-athina