Με ποιόν θα συγκυβερνήσει η Κεντροαριστερά; │ του Κώστα Λαμπρόπουλου

Με ποιόν θα συγκυβερνήσει η Κεντροαριστερά; │ του Κώστα Λαμπρόπουλου

  • |

Στο δρόμο προς τις κάλπες η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατατρέχεται από έναν εφιάλτη: οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ που υπερψήφισαν μαζικά το ΣΥΡΙΖΑ και τον έκαναν κυβέρνηση στις εκλογές τόσο του Ιανουαρίου όσο και του Σεπτεμβρίου 2015 θα τον εγκαταλείψουν μαζικά,ύστερα από την ματαίωση των ελπίδων τους – αθέτηση των υποσχέσεών του, και θα επιστρέψουν στον ιστορικό πολιτικό τους χώρο, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ / Δημοκρατική Συμπαράταξη / Κεντροαριστερά.

  • του Κώστα Λαμπρόπουλου |  │ RED LINE

Επιπλέον, η υπό την καθοδήγηση των κ.κ. Κοτζιά και Καμμένου πρόσφατη ολοκλήρωση της υπογείως κυοφορούμενης συμμαχίας της Ελληνικής Συγκυβέρνησης με την Αμερικανική Κυβέρνηση στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής και ο ακραίος φιλοαμερικανισμός που αποπνέει συγκρούεται κατάφορα με τον ιστορικό αντιαμερικανισμό που διέκρινε χαρακτηριστικά το Κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι’ ας μην παραλείπεται να υπενθυμίζεται ότι ο χώρος από τον οποίο προέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ «πράκτορα των Αμερικάνων» και ήταν δραστήριος συμμέτοχος στο «βρώμικο 1989» για την πολιτική εξόντωσή του με το Ειδικό Δικαστήριο που έστησε σε συνεργασία με τη μητσοτακική ΝΔ και το ΚΚΕ.

Ο εφιάλτης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι, λοιπόν, εντελώς ρεαλιστικός. Αυτό θα συμβεί και είναι αναπότρεπτο. Το μόνο ζητούμενο είναι η κατανομή των απωλειών μεταξύ αποχής και υπερψήφισης της Κεντροαριστεράς.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ανακόψει την τελούμενη αποψίλωσή του από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ με το να παρουσιάζει την Κεντροαριστερά ως το συγκυβερνητικό δεκανίκι της νεο-μητσοτακικής ΝΔ και να παρουσιάζει την ίδια τη νεο-μητσοτακική ΝΔ ως το Νεο-φιλελεύθερο Βρικόλακα  που θα ρουφήξει το αίμα του λαουτζίκου αλλά -πρωτίστως- των Δημόσιων Υπαλλήλων.

Στο «Απόλυτο Κακό» ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει το «Απόλυτο Καλό» που, φυσικά, αντιπροσωπεύει ο ίδιος και ο συγκυβερνητικός εταίρος του, οι ΑΝΕΛ.  Αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πολιτική αποτελεσματικότητα αυτής της αντιπαράθεσης -ύστερα από δύο χρόνια μνημονιακής συγκυβερνητικής πράξης και αθέτησης όλων των προεκλογικών υποσχέσεων- έχει μόνο οριακή ευεργετική επίπτωση στην αποτροπή της μαζικής εγκατάλειψής των συγκυβερνώντων κομμάτων από τους ψηφοφόρους τους.

Παίρνοντας, λοιπόν, ως αυτονόητο δεδομένοότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να πετύχει αυτοδυναμία στις εκλογές που έρχονται και ότι ο συγκυβερνητικός εταίρος του, οι ΑΝΕΛ, θα μείνουν εκτός Βουλής, τίθεται ένα μεγάλο θέμα: με ποιους θα συγκυβερνήσει η Κεντροαριστερά; Με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΝΔ;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό για το οποίο έχει γίνει μεγάλος ντόρος, ένθεν και εκείθεν, είναι θεσμικά απλούστατη: η Κεντροαριστερά οφείλει, κατ’ αρχήν και κατ’ αρχάς, να συγκυβερνήσει με το κόμμα που θα έρθει πρώτο στις εκλογές.

Αν το πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ, η Κεντροαριστερά οφείλει να συγκυβερνήσει μαζί της. Αντο πρώτο κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η Κεντροαριστερά οφείλει να συγκυβερνήσει μαζί του. Απλή η βασική δημοκρατική ευταξία.

Βεβαίως, αν η ΝΔ είναι πρόθυμη να συγκυβερνήσει με την Κεντροαριστερά, η αντίστοιχη προθυμία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε δηλωμένη, ούτε δεδομένη.

Στις εκλογές τόσο του Ιανουαρίου όσο και του Σεπτεμβρίου 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ θα μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και με το Ποτάμι επέλεξε να σχηματίσει κυβέρνηση οριακής πλειοψηφίας με τους ΑΝΕΛ και να πορευτεί ως Κεντροδεξιά.

Σκοπεύει, τώρα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να διαχωρίσει την τύχη του από τους ΑΝΕΛ και να πορευτεί μετεκλογικά με την Κεντροαριστερά;

Άδηλο προς το παρόν.

Εάν, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί οπωσδήποτε να συγκυβερνήσει με την Κεντροαριστερά προκειμένου να αποτρέψει την επέλευση του νεο-μητσοτακικού νεο-φιλελεύθερου καταστροφικού τυφώνα δεν χρειάζεται να περιμένει τις εκλογές. Μπορεί να αποπέμψει το Ακροδεξιό, φιλοαμερικανικό και πολιτικά πλέον άχρηστο κυβερνητικό εταίρο της, τους ΑΝΕΛ, και να σχηματίσει, εδώ και τώρα, κυβέρνηση με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι σε προγραμματική βάση.

Η πολιτική αυτή πρωτοβουλία θα δώσει στη νέα κεντροαριστερή συγκυβέρνηση έναν χρονικό ορίζοντα, τουλάχιστον, 6ετούς πολιτικής σταθερότητας, χρονικό διάστημα το οποίο είναι υπεραρκετό για την έξοδο από την κρίση, τη μετάβασηστην ανάπτυξη και την επιστροφή στη διαταραγμένη δημοκρατική ομαλότητα.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα …