Δεν είναι μυστικό ότι το ελληνικό επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ απέχει πολύ από τις χρυσές εποχές του ’90, τότε που θεωρούνταν το κορυφαίο της Ευρώπης. Τότε που τα συμβόλαια, ειδικά με την τηλεόραση, ήταν αστρονομικά και τα καλύτερα ονόματα παικτών και προπονητών το έβλεπαν όχι ως στάση, αλλά ως προορισμό. Από τότε πέρασαν τρεις δεκαετίες και η «καλομαθημένη αλλά ανέτοιμη λίγκα», που μαζί με τις ομάδες της είχαν «βρει τον μήνα που θρέφει τους έντεκα», υποχρεώθηκε να περάσει από μια δύσβατη διαδρομή, που είχε πολλές συνιστώσες. Υπήρχε μία που όντως ήταν υπεράνω των δυνάμεών της και είχε να κάνει με τη βαθιά οικονομική κρίση όλης της χώρας.
Γιάννης Ντεντόπουλος
Επιχειρηματίες αποδυναμώθηκαν και με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν είχαν τη δυνατότητα να κάνουν «χόμπι» ξοδεύοντας για τις αγαπημένες τους ομάδες. Υπήρχαν όμως και πολλές που θα μπορούσαν να ελεγχθούν αλλά… δεν. Η μία ήταν η (μη) τήρηση των κανονισμών. Ομάδες έκαναν τα στραβά μάτια σε κάθε λογής παραβιάσεις, γιατί ήξεραν ότι θα έρθει κάποια στιγμή που θα έρθει και η σειρά τους να ευεργετηθούν από τη σιωπηρή αυτή συμφωνία.
Ο χώρος άρχισε να ψάχνει για λεφτά σε ανθρώπους αμφίβολης αξιοπιστίας, που είδαν φως και μπήκαν όχι από αγάπη για το άθλημα, αλλά για να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες, ειδικά από τότε που το στοίχημα μπήκε επιθετικά στο τοπίο. Υπήρχαν ΚΑΕ οι οποίες στο όνομα του ένδοξου παρελθόντος και υπό την πίεση των οπαδών τους άρχισαν να απλώνουν τα πόδια τους πιο μακριά από εκεί που έφτανε το πάπλωμα. Και στο τέλος είχαν την απαίτηση να γράψουν τα χρέη τους στο χιόνι. Τότε οι πολιτικοί ανέλαβαν… δράση.
Δυστυχώς όμως μέσα από αυτή τη διαδρομή ελάχιστοι ήταν αυτοί που εξοπλίστηκαν με επίγνωση, αναγνωρίζοντας τη νομοτέλεια της ακμής και της παρακμής. Και το πρόβλημα παραμένει, αφού δεν καταλαβαίνουν ότι η πραγματική παρακμή δεν είναι οικονομικό μέγεθος αλλά (κυρίως) ηθικό.
efsyn.gr
