Tην περασμένη Πέμπτη η ΑΕΚ έχασε με 3-1 στη Μασσαλία από τη γαλλική Μαρσέιγ, σε έναν αγώνα για τη φάση των ομίλων του φετινού UEFA Europa League. Σε αυτό τον αγώνα είδαν όλοι, και παραδέχτηκαν οι περισσότεροι…, πως ένας καθοριστικός παράγοντας επηρεασμού των αποτελεσμάτων στο ποδόσφαιρο είναι τα διαιτητικά λάθη. Όπως φάνηκε καθαρά από τις πολλές κάμερες που έπιασαν τις δύο φάσεις, στο πρώτο γκολ της Μαρσέιγ ο σκόρερ των γηπεδούχων γίνεται «σπρωχτοχέρης», ενώ στο δεύτερο ο Άμραμπατ προνόησε (για) τα πάντα, εκτός από τις ατέρμονες διαιτητικές βλέψεις για καταλογισμό πέναλτι…
Το κείμενο αυτό δεν γράφεται για λόγους «ποδοσφαιρικού πατριωτισμού», επειδή δηλαδή αδικήθηκε μία ελληνική ομάδα σε έναν αγώνα με μία αντίστοιχη ξένη. Γράφεται γιατί το θέμα διαιτησία ήταν, είναι, και θα παραμένει καυτό όσο υπάρχει ποδόσφαιρο. Από τη στιγμή που πάντα θα γίνονται λάθη, είτε σκόπιμα, είτε όχι, αυτά θα καταλαμβάνουν το δικό τους μερίδιο στην πίτα των εντυπώσεων. Ακόμα και το VAR μπορεί να λαθέψει, γιατί το χειρίζονται άνθρωποι. Και οι άνθρωποι ενίοτε έχουν προτιμήσεις. Για διάφορους λόγους. Έγραψα ενίοτε για να συμπεριλάβω τις περιπτώσεις που κάτι διαφεύγει, ή που κάτω από την πίεση των συνθηκών προτάσσονται κάποιες διαφορετικές προτεραιότητες ως προς την εφαρμογή ενός κανονισμού. Όλες αυτές οι υπο-περιπτώσεις συνθέτουν το όλον…
Οι διαιτητές με το VAR έχουν την ευκαιρία να απαλλαγούν σε ένα μεγάλο ποσοστό από το άγχος την ώρα που διαιτητεύουν γιατί πια υπάρχει η δυνατότητα άμεσης επανόρθωσης. Όμως, αυτό το άγχος δεν μπορεί να σβήσει όταν όλη την προηγούμενη εβδομάδα μαθαίνουμε πολλά πράγματα για τη ζωή τους (από «εξειδικευμένα» δημοσιεύματα), όταν πέφτουν τηλέφωνα, όταν στην καθημερινή ζωή τους προσεγγίζουν διάφοροι τύποι είτε αμίλητοι, είτε «στο μιλητό», όταν σε δύσκολους και άκρως ανταγωνιστικούς καιρούς λαμβάνουν υποσχέσεις κάθε είδους παροχών (κατά βάση υλικών ή προώθησης στην καριέρα). Η διαιτησία είναι ένα πολεμικό μέτωπο, που πολλοί θεωρούν εξίσου σημαντικό με τα όσα γίνονται πάνω στα γρασίδια…
Ο κάθε διαιτητής είναι μία ξεχωριστή προσωπικότητα. Με τα δικά του προσόντα, με τις δικές του επιθυμίες, με το δικό του αξιακό κώδικα, με το δικό του τρόπο σκέψης όταν διευθύνει έναν αγώνα. Η διαιτησία θα αναπνεύσει όταν σταματήσουν οι παράγοντες να θέλουν να τη μανιπουλάρουν, όταν οι οπαδοί την αντιληφθούν ως έναν απλό (έστω και καθοριστικό…) συντελεστή που βοηθά να διεξαχθεί ένας ποδοσφαιρικός αγώνας. Η διαιτησία υπάρχει για να διεξάγεται σωστά ένας αγώνας. Και όχι για να κρίνεται (από αυτήν) το αποτέλεσμά του…
Άρα, πρέπει όλοι να κάνουν τις υπερβάσεις τους και κυρίως τα βήματα πίσω όταν παρεκτρέπονται… Γίνονται αυτά τα πράγματα; Αν κάνεις σχετική δημοσκόπηση στην Ελλάδα, οι περισσότεροι θα απαντήσουν μάλλον με έμφαση πως όχι… Κάτι έχουν δει τόσα χρόνια για να έχουν καταλήξει σε ένα τέτοιο απαισιόδοξο συμπέρασμα… Δεν τους αδικώ επ΄ουδενί. Κι εγώ, δυστυχώς, γνέφω καταφατικά σε μία τέτοια εκτίμηση-πρόβλεψη…
Η ΑΕΚ στη Μασσαλία εξαιτίας διαιτητικών αποφάσεων έχασε την ευκαιρία να διεκδικήσει στα τελευταία λεπτά του αγώνα ένα θετικό αποτέλεσμα. Ποια μπορεί να είναι η ενδεδειγμένη στάση σε μία τέτοια περίσταση; Για τη Lady Hope υπάρχει μία συγκεκριμένη διαδικασία: Να το ξεπεράσει γρήγορα, να εστιάσει στα ποδοσφαιρικά της λάθη, και να πασχίσει (διοικητικά) να πείσει την UEFA πως ως σύλλογος αξίζει δίκαιες διαιτησίες. Η UEFA, πάντως, δεν ξεγελιέται εύκολα και ξέρει να στέλνει μηνύματα…
Γενικώς, οι (κακές) διαιτησίες εύκολα μπορούν να γίνουν άλλοθι, να αποπροσανατολίσουν, να εδραιώσουν την τοξικότητα στον οργανισμό ενός συλλόγου. Αντιθέτως, μόνο ένας οργανισμός που σε κάθε τομέα κάνει σωστά τη δουλειά του μπορεί αρχικά να ξεπεράσει τις όποιες κακές διαιτησίες και ύστερα να επιβάλλει με την εμβέλειά του τη δικαιότητα… Έχει αποδειχθεί πολλάκις αυτό στο παρελθόν, και το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι πλουσιότατο σε αντίστοιχες περιστάσεις… Κάποιοι καταστράφηκαν και αδίκησαν την αγωνιστική τους ισχύ και κάποιοι λειτούργησαν έξυπνα και δικαιώθηκαν σε όλα τα μέτωπα (και κυρίως στο αγωνιστικό)…
efsyn.gr
