από τον GiacomoMarchetti
Μετάφραση/επιμέλεια Ελέγκω Μανουσάκη
Στις 9 Ιουνίου θα διεξαχθούν οι ομοσπονδιακές εκλογές στο Βέλγιο. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το «βασίλειο» θα μπορούσε να χωριστεί στα τρία, με την άνοδο δύο σχηματισμών στα αντίθετα άκρα της πολιτικής σκακιέρας: του Εργατικού Κόμματος του Βελγίου (PTB/PVDA), ενός σχηματισμού της «ριζοσπαστικής αριστεράς», και του ακροδεξιού Vlaams Belang (VB).
δοσιακή «διαίρεση» της χώρας μεταξύ Φλάνδρας και Βαλλονίας στο πλαίσιο της κοινωνικής αστάθειας που είδαμε πρόσφατα να εκδηλώνεται και με τις μαζικές κινητοποιήσεις αγροτών και κτηνοτρόφων.
Στην πρωτεύουσα Βρυξέλλες, το PTB θα μπορούσε να γίνει το πλειοψηφικό κόμμα το με 18,9%, ξεπερνώντας το Mouvement Reformateur ( μεταρρυθμιστικό κίνημα) του G.L. Bouchez.
Το MR είναι το φιλελεύθερο-συντηρητικό κόμμα του γαλλόφωνου Βελγίου, προέρχεται από έναν συνασπισμό που δημιουργήθηκε πριν από περίπου είκοσι χρόνια από την «ομοσπονδία» τεσσάρων διαφορετικών οργανώσεων -από τις οποίες προέκυψε το 2011- και αποτελεί , εδώ και καιρό ένας από τους κύριους πολιτικούς πόλους στο Βέλγιο, επικεφαλής του οποίου εξελέγη το 2019 ο G.L.Bouchez.
Στις προηγούμενες εκλογές – επιβεβαιώνοντας τη συνεχή πτώση – στην περιφέρεια των Βρυξελλών συγκέντρωσε μόλις το 16,87% των ψήφων.
Στη Βαλλονία, αναδείχτηκε πρώτο κόμμα το «σοσιαλιστικό» με 24,3% των ψήφων, ακολουθούμενο από το MR. Ακολουθεί το PTB με λίγο λιγότερο από 20%. Να σημειωθεί ότι ο Paul Magnette, αρχηγός του PS ( σοσιαλιστικού)και δήμαρχος Charleroi, «πιεσμένος» από το έντονα προοδευτικό πρόγραμμα του PTB, πήρε θέση -προς αγανάκτηση των φιλελεύθερων του Open LVD-( ανοικτό φιλελεύθερο κόμμα της Φλάνδρας) για μείωση των ωρών εργασίας στις 32 με τον ίδιο μισθό, και την αύξηση του κατώτατου μισθού από 2.080 που είναι σήμερα σε 2.800 ευρώ.
Στη Βαλλονία υπάρχουν περίπου 200.000 άνεργοι, ενώ περίπου 120.000 θέσεις παραμένουν «κενές», δείγμα αναντιστοιχίας που μόνο οι φιλελεύθεροι ερμηνεύουν ως «φταίξιμο» των ίδιων των ανέργων.
Πρόσφατα, σε τηλεοπτική συζήτηση μεταξύ του αρχηγού του PTB και του Magnette (MR), ο τελευταίος έχασε την ψυχραιμία του σχετικά με τις προγραμματικές προτάσεις για έναν υποθετικό «αριστερό» συνασπισμό (για τη φορολόγηση του πλουσιότερου 1% και την αποκατάσταση της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65, δύο λιγότερα από τα σημερινά 67) λέγοντας ρητά «πρέπει να ψηφίσουμε κόμματα που αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και ρισκάρουν και όχι ηλίθιους όπως το PTB».
Στη Φλάνδρα η ακροδεξιά του VB ( vlams belang Φλαμανδικό συμφέρον)θα γίνει το κορυφαίο κόμμα με 24,5%, ξεπερνώντας την παραδοσιακή «εθνικιστική» δύναμη του N-VA ( νέα Φλαμανδική συμμαχία)που θα φτάσει στο 20,6%, αλλά με τη φλαμανδική έκδοχή του PTB – το PVDA – στο 10,9 %.
Μια τέτοια επιβεβαίωση της ριζοσπαστικής δεξιάς θα μπορούσε να οδηγήσει τον ηγέτη της N-VA και δήμαρχο της Αμβέρσας, Bart de Wever, να σπάσει τον «υγειονομικό κλοιό» προς τη VB και να αποφασίσει να κυβερνήσει σε συμμαχία. Γενικά, οι δημοσκοπήσεις δίνουν στην ακροδεξιά ένα αποτέλεσμα εντός της τάξης του 25/30%.
Το VB είναι ένας σχηματισμός με τον άνεμο στα πανιά του, που μοιράζεται τον ίδιο «πολιτιστικό ζωμό» της ανερχόμενης ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, από την Chega στην Πορτογαλία, στο Vox στην Ισπανία, στο AFD στη Γερμανία, για να αναφέρουμε μόνο τα πιο γνωστά .
Ο σχηματισμός κυβέρνησης θα μπορούσε να γίνει πραγματικός γρίφος, λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν ήδη 7 κόμματα που υποστηρίζουν το απερχόμενο στέλεχος του Alexander de Croo -των φιλελεύθερων του Open VLD-, ο οποίος έγινε πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 2020 και διαδέχθηκε τη Sophie Wilmès Κυβέρνηση «μειοψηφίας», η οποία διήρκεσε λίγο περισσότερο από 6 μήνες.
Ο πρώην επιχειρηματίας, ο οποίος κατείχε διάφορες θέσεις και χαρακτήρισε την εκτελεστική εξουσία από μια πιο επιθετική πολιτική για την αγορά εργασίας, μια πιο έντονη ατλαντική τάση, αλλά με λιγότερο φιλο-ισραηλινή τάση από άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Γενικά, όποια κυβέρνηση κι αν σχηματιστεί, θα πρέπει να αντιμετωπίσει το εμπόδιο των πολιτικών λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση που απαιτεί – νούμερα ανά χείρας – μια επανέκδοση της θεραπείας αλόγων που χορηγήθηκε στο Βέλγιο τη δεκαετία του ’90, ως προϋπόθεση για την ένταξη στο ενιαίο νομίσμα. Παραδόξως, αυτές οι ενδείξεις δόθηκαν ακριβώς κατά τη διάρκεια της βελγικής προεδρίας της Ε.Ε.
Ως εκ τούτου, οι Βρυξέλλες θα υποχρεωθούν να «εξοικονομήσουν» έως και 27 δισεκατομμύρια ευρώ από τώρα έως το 2031. Έχουν ήδη προειδοποιηθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία κάλεσε την κυβέρνηση να προσαρμόσει τον προϋπολογισμό της για το 2024, με το ΔΝΤ να τη συμβουλεύει να μειώσει τις δαπάνες και με την ίδια Εθνική Τράπεζα στην ίδια γραμμή, το Βέλγιο – το οποίο θα έχει δημόσιο χρέος 107% το 2025 και αναλογία ελλείμματος προς ΑΕΠ λίγο κάτω από 5%, αλλά θα πρέπει επίσης να αυξήσει τα κονδύλια που διατίθενται στο ΝΑΤΟ ( επί του παρόντος στο 1,1%) των 6 δις.
Μπροστά σε αυτή τη «διπλή θηλιά» που θα σφίξει τους πολίτες του Βελγίου τα επόμενα χρόνια και που θα μπορούσε, ας πούμε, να «ανατεθεί» τόσο από την ΕΕ όσο και από την Ουάσιγκτον, η επιλογή θα είναι μεταξύ ρήξης ή υποταγής, με την απώλεια των υπολειπόμενων εγγυήσεων του κοινωνικού συμφώνου, ήδη σε μεγάλο βαθμό αποδεκατισμένου.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική και εκλογική παραβολή του PTB είναι πολύ ενδιαφέρουσα: ένας σχηματισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς που επικρίνει τις ευρωπαϊκές συνθήκες -ακόμα και αν δεν υποστηρίζει την έξοδο από την Ένωση, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει ότι μπορεί να “την αλλάξει από μέσα” – και της πολεμικής πολιτικής ενάντια ΝΑΤΟ, με ένα αναμφισβήτητα προοδευτικό εσωτερικό πολιτικό πρόγραμμα και, κυρίως, με μια σημαντική συναίνεση ακόμη και εκεί όπου θα έπρεπε να κυριαρχεί η πιο ακραία δεξιά, όπως στη Φλάνδρα.
Το PTB, που ιδρύθηκε το 1979, «μαοϊκής» καταγωγής, με την εικοσαετή προεδρία του Λούντο Μάρτενς, έχει μετριάσει σημαντικά ορισμένες από τις απαιτήσεις του τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει δείξει μια αξιοσημείωτη αύξηση στα μέλη του, τα οποία πλέον ξεπερνούν τις 20 χιλιάδες.
Εξέλεξε τους δύο πρώτους εκπροσώπους της στην Ομοσπονδιακή Βουλή το 2014 με τον Raul Hedebouw -νυν πρόεδρο- και τον Marco Van Hees, ωστόσο σε επόμενες εκλογές αυξήθηκε εως 12 βουλευτές.
Η προεκλογική του εκστρατεία ξεκίνησε το Σάββατο 10 Μαρτίου στις Βρυξέλλες. Εκεί δημοσιοποιήθηκε το πρόγραμμα για τις εκλογές της 9ης Ιουνίου. Είναι η πρώτη από τις 150 συναντήσεις που θα πραγματοποιηθούν μεταξύ 10 Μαρτίου και 29 Μαΐου. Οι κατευθυντήριες γραμμές του προγράμματος είναι η δημοσιονομική δικαιοσύνη, η ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης, η χάραξη μιας οικολογικής μεταβατικής πολιτικής και η καταπολέμηση των προνομίων των πολιτικών.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει περίπου 1.300 προτάσεις που συγκεντρώθηκαν σε μια γιγαντιαία έρευνα (για το μέγεθος της χώρας) στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 100 χιλιάδες πολίτες.
Το σύνθημα του εκλογικού προγράμματος χαρακτηρίζει την επιλογή υπέρ της «ρήξης ».
Όπως είπε ο Hedebouw -μπροστά σε περίπου 10 χιλιάδες άτομα ζωντανά, κατά τη διάρκεια των περιοδικών του συναντήσεων δια ζώσης στο Facebook, στην πρώτη του συνάντηση στην πρωτεύουσα, τον καλωσόρισε σαν ροκ σταρ- «εκπροσωπούμε την κοινωνική εναλλακτική που μεγαλώνει και δίνει ελπίδα στη χώρα».
Μια πρόσφατη έρευνα της βελγικής εφημερίδας Le Soir, με τον σημαντικό τίτλο «Délaissés, déçus ou en colère: qui sono yes citoyens qui votent pour le PTB?»,( Εγκαταλελειμμένοι, απογοητευμένοι ή θυμωμένοι: ποιοι είναι ναι πολίτες που ψηφίζουν υπέρ του PTB?), η οποία ερεύνησε τους ψηφοφόρους του PTB για να ανακαλύψουν τα κίνητρά τους, φαίνεται να επιβεβαιώνει ότι σχηματισμός εκλαμβάνεται ως πιθανό μέσο λύτρωσης για τις κατώτερες τάξεις.
«Χωρίς ρήξη , κανένα κολατσιό» στα αριστερά είναι η πιο επαναλαμβανόμενη έννοια!
