Η αμερικανική πολιτική σκηνή σήμερα

Η αστική εκλογική πολιτική σκηνή στις ΗΠΑ έχει μπει σε μια εποχή αστάθειας άνευ προηγουμένου, με τρία γεγονότα να είναι ενδεικτικά.

Πρώτα, το κα­τα­στρο­φι­κό ντι­μπέιτ του προ­έ­δρου Τζο Μπάι­ντεν και η δη­μο­σκο­πι­κή κα­τάρ­ρευ­ση που ακο­λού­θη­σε έδει­χνε να κα­τα­δι­κά­ζει τους Δη­μο­κρα­τι­κούς σε βέ­βαιη ήττα. Έπει­τα, η πα­ρα­λί­γο δο­λο­φο­νία του Ντό­ναλντ Τραμπ, η -κατά τον ίδιο- εκ θαύ­μα­τος σω­τη­ρία του και το θριαμ­βευ­τι­κό Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Εθνι­κό Συ­νέ­δριο που ακο­λού­θη­σε, έδει­χναν να «κλει­δώ­νουν» την προ­ε­δρία και ίσως και μια Ρε­που­μπλι­κα­νι­κή πλειο­ψη­φία και στα δύο σώ­μα­τα του Κο­γκρέ­σου.

Άσλεϊ Σμιθ | μετάφραση Πάνος Πέτρου

Τέλος, σε μια απελ­πι­σμέ­νη από­πει­ρα να δια­σώ­σουν την εκλο­γι­κή τους μοίρα, οι κα­πι­τα­λι­στές χο­ρη­γοί των Δη­μο­κρα­τι­κών και η κομ­μα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία απο­φά­σι­σαν να πα­ρέμ­βουν για να εκ­θρο­νί­σουν τον Μπάι­ντεν και να ορί­σουν την αντι­πρό­ε­δρο Κα­μά­λα Χάρις ως νέα υπο­ψη­φιό­τη­τα. Πλέον η εκλο­γι­κή μάχη δεί­χνει απο­λύ­τως ισορ­ρο­πη­μέ­νη και η έκ­βα­σή της είναι αυτήν τη στιγ­μή απρό­βλε­πτη. Θα την επη­ρε­ά­σουν όλων των ειδών οι εκ­πλή­ξεις, εγ­χώ­ριες και διε­θνείς, που θα προ­κύ­ψουν ως το Νο­έμ­βρη. Όποιο κόμμα κι αν νι­κή­σει, οι ΗΠΑ θα απο­κτή­σουν μια διαι­ρε­μέ­νη κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρά­λυ­τη κι ανί­κα­νη να εφαρ­μό­σει το σύ­νο­λο του προ­γράμ­μα­τος του νι­κη­τή, αντι­μέ­τω­πη με μια αδιάλ­λα­κτη πο­λι­τι­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, που θα επι­τα­χύ­νει μια ήδη υφέρ­που­σα συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση.

Πα­γκό­σμια πο­λι­τι­κή αστά­θεια

Η εκλο­γι­κή αστά­θεια στις ΗΠΑ είναι στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο κα­νό­νας που ισχύ­ει σε όλο τον πλα­νή­τη. Υπάρ­χουν ελά­χι­στα στα­θε­ρά κα­θε­στώ­τα, δη­μο­κρα­τι­κά ή αυ­ταρ­χι­κά. Γιατί; Επει­δή οι πολ­λα­πλές κρί­σεις του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού υπο­νο­μεύ­ουν την λαϊκή υπο­στή­ρι­ξη προς τα κράτη, χωρίς καμία σχε­δόν εξαί­ρε­ση.

Δείτε μόνο τις κυ­βερ­νη­τι­κές ηγε­σί­ες που συ­να­ντή­θη­καν στην τε­λευ­ταία σύ­νο­δο των G7. Από τον Μπάι­ντεν και τον Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν, μέχρι τον πρό­σφα­τα ητ­τη­μέ­νο Ρίσι Σού­νακ, όλοι είχαν ιστο­ρι­κά χα­μη­λά επί­πε­δα απο­δο­χής. Το ίδιο ισχύ­ει για τις κα­πι­τα­λι­στι­κές απο­λυ­ταρ­χί­ες. Από τη Ρωσία, όπου ο Βλα­δί­μη­ρος Πού­τιν αντι­με­τώ­πι­σε πέρσι από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος, μέχρι την Κίνα, της οποί­ας ο πλη­θυ­σμός πριν 2 χρό­νια ορ­γά­νω­σε μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις και απερ­γί­ες ενά­ντια στην δρα­κό­ντεια πο­λι­τι­κή του Ξι Τζιν­πίνγκ για Μη­δε­νι­κό Κο­βίντ με λο­κντά­ουν μέσα στα σπί­τια και στους χώ­ρους δου­λειάς.

Οι κρί­σεις του κα­πι­τα­λι­σμού υπο­νο­μεύ­ουν το αστι­κό κα­τε­στη­μέ­νο, προ­κα­λώ­ντας πο­λι­τι­κή πό­λω­ση προς τα δεξιά και τα αρι­στε­ρά και εντεί­νο­ντας εξω­τε­ρι­κές συ­γκρού­σεις με­τα­ξύ κρα­τών σε όλα τα επί­πε­δα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής ιε­ραρ­χί­ας. Αυ­ξά­νο­νται οι αντι­πα­λό­τη­τες ανά­με­σα σε κα­τε­στη­μέ­νες και τις ανερ­χό­με­νες δυ­νά­μεις, με πιο εμ­φα­νή την αντι­πα­ρά­θε­ση ΗΠΑ-Κί­νας, αλλά και οι συ­γκρού­σεις ανά­με­σα σε αυτές και πε­ρι­φε­ρεια­κές δυ­νά­μεις και συχνά αυτές οι συ­γκρού­σεις αφο­ρούν και τον έλεγ­χο κα­τα­πιε­σμέ­νων εθνών όπως στην Πα­λαι­στί­νη, την Ου­κρα­νία και την Ταϊ­βάν.

Στο εσω­τε­ρι­κό των εθνών-κρα­τών, τα κα­τε­στη­μέ­να κόμ­μα­τα και τα κα­θε­στώ­τα είναι ανί­κα­να να αντι­με­τω­πί­σουν τις δυ­σφο­ρί­ες των κα­τώ­τε­ρων τά­ξε­ων. Αυτό έχει ανοί­ξει δρόμο για τους αντι­πά­λους τους, συ­νή­θως των κομ­μά­των της ακρο­δε­ξιάς. Αλλά όταν και όπου έρ­χο­νται στην εξου­σία αυτές οι δυ­νά­μεις, έχουν φανεί ανί­κα­νες να επι­βά­λουν στα­θε­ρά κα­θε­στώ­τα, γιατί δεν μπο­ρούν να λύ­σουν ούτε τις κρί­σεις του κα­πι­τα­λι­σμού ούτε την αυ­ξα­νό­με­νη ανι­σό­τη­τα. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα οι πο­λι­τι­κές τους πα­ρο­ξύ­νουν αυτές τις κρί­σεις.

Στις σπά­νιες πε­ρι­πτώ­σεις όπου αρι­στε­ρά και με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κά κόμ­μα­τα, όπως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην Ελ­λά­δα, κα­τά­φε­ραν να κερ­δί­σουν την κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, βρί­σκο­νται κι αυτά πε­ριο­ρι­σμέ­να από το αστι­κό κρά­τος και την κα­πι­τα­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία, ανί­κα­να να υλο­ποι­ή­σουν τις υπο­σχέ­σεις τους και υπο­χρε­ω­μέ­να να κά­νουν συμ­βι­βα­σμούς. Η απο­γο­ή­τευ­ση από τη δια­κυ­βέρ­νη­σή τους ξα­να­νοί­γει με τη σειρά της το δρόμο για το αστι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και την ακρο­δε­ξιά να ανα­κτή­σουν την εξου­σία.

Η απο­τυ­χία των κυ­βερ­νή­σε­ων να πα­ρου­σιά­σουν οποιου­δή­πο­τε εί­δους λύση έχει πυ­ρο­δο­τή­σει εξε­γέρ­σεις από τα κάτω, και από την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα κα­τα­πιε­σμέ­να στρώ­μα­τα, όπως και από την ανα­στα­τω­μέ­νη μι­κρο­α­στι­κή τάξη. Αλλά σε αυτό το ση­μείο η επα­να­στα­τι­κή Αρι­στε­ρά είναι πολύ μικρή και χωρίς επαρ­κείς ρίζες για να μπο­ρέ­σει να ενι­σχύ­σει μα­ζι­κούς αγώ­νες για με­ταρ­ρυθ­μί­σεις και για αμ­φι­σβή­τη­ση του συ­στή­μα­τος, διευ­κο­λύ­νο­ντας έτσι το κα­τε­στη­μέ­νο και τη Δεξιά να εν­σω­μα­τώ­σουν και να κα­να­λι­ζά­ρουν τα κι­νή­μα­τα στα εκλο­γι­κά τους σχέ­δια, ή απλά να τα κα­τα­στεί­λουν με από­λυ­τη αγριό­τη­τα.

Μια σο­σια­λι­στι­κή προ­σέγ­γι­ση στην εκλο­γι­κή πο­λι­τι­κή

Σε αυτήν την εποχή πο­λι­τι­κής αστά­θειας, οι σο­σια­λι­στές οφεί­λουν να ανα­πτύ­ξουν μια στρα­τη­γι­κή προ­σέγ­γι­ση απέ­να­ντι στις εκλο­γές. Δεν εί­μα­στε αναρ­χι­κοί. Δεν απορ­ρί­πτου­με τις εκλο­γές ως άσχε­τες με την τα­ξι­κή πάλη. Η εκλο­γι­κή πο­λι­τι­κή είναι ένα από τα πεδία μάχης της τα­ξι­κής πάλης.

Πρέ­πει να ερ­χό­μα­στε σε αντι­πα­ρά­θε­ση με άρ­χου­σα τάξη σε όλα τα μέ­τω­πα του συ­στή­μα­τος, από το οι­κο­νο­μι­κό ως το κοι­νω­νι­κό, το ιδε­ο­λο­γι­κό και το πο­λι­τι­κό. Δεν μπο­ρού­με να αγνο­ού­με ή να απέ­χου­με από την εμπλο­κή στη μάχη σε οποιο­δή­πο­τε από αυτά τα μέ­τω­πα. Αν αφή­σου­με την εκλο­γι­κή πο­λι­τι­κή μόνο στα χέρια των αστι­κών και των ακρο­δε­ξιών δυ­νά­με­ων, αυτό τους δίνει δύ­να­μη να απο­κτή­σουν με­γα­λύ­τε­ρη επιρ­ροή στην πο­λι­τι­κή, την ιδε­ο­λο­γία και τις ορ­γα­νω­τι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κα­τα­πιε­σμέ­νων κοι­νω­νι­κών ομά­δων. Αν αγνο­ή­σου­με τις εκλο­γές, λει­τουρ­γεί εις βάρος μας.

Γι’ αυτό και ο Έν­γκελς ισχυ­ρι­ζό­ταν ότι η ερ­γα­τι­κή τάξη πρέ­πει πα­ντού να συ­γκρο­τή­σει ένα δικό της πο­λι­τι­κό κόμμα που θα ηγεί­ται του αγώνα σε όλα τα μέ­τω­πα του τα­ξι­κού πο­λέ­μου, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της αντι­πα­ρά­θε­σης με τα κόμ­μα­τα της άρ­χου­σας τάξης στις εκλο­γές. Οι εκλο­γές είναι ένα μέσο να κερ­δί­σου­με την πο­λι­τι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία της τάξης μας από τους κυ­ρί­αρ­χους. Αν χρη­σι­μο­ποι­η­θούν σωστά, είναι και ένας τρό­πος να υπο­κι­νή­σου­με αγώ­νες από τα κάτω, για ρι­ζο­σπα­στι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις στο δρόμο για τον επα­να­στα­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της κοι­νω­νί­ας.

Στις ΗΠΑ, έχου­με ένα ιδιαί­τε­ρο πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Σε αντί­θε­ση με τις πε­ρισ­σό­τε­ρες χώρες, δεν έχου­με κα­νέ­να σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό ή ερ­γα­τι­κό κόμμα, αλλά δύο κόμ­μα­τα της αστι­κής τάξης, τους Δη­μο­κρα­τι­κούς και τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Και τα δύο κόμ­μα­τα χρη­μα­το­δο­τού­νται και ελέγ­χο­νται από την αστι­κή τάξη η οποία τα χρη­σι­μο­ποιεί για να προ­ω­θή­σει τα δικά της συμ­φέ­ρο­ντα, όχι τα δικά μας.

Όμως τα κόμ­μα­τα αυτά δεν είναι ίδια, και από τη δε­κα­ε­τία του 1930 και μετά, λει­τουρ­γούν με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους. Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι υπήρ­ξαν το βα­σι­κό κόμμα του κε­φα­λαί­ου -η πρώτη ομάδα του. Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί υπήρ­ξαν η ομάδα των ανα­πλη­ρω­μα­τι­κών, αυτή που έρ­χε­ται από τον πάγκο όταν η πρώτη ομάδα απο­τυγ­χά­νει, προ­κει­μέ­νου να υπο­σχε­θεί προ­ο­δευ­τι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις για τη συ­ντή­ρη­ση του συ­στή­μα­τος και την απο­τρο­πή της δη­μιουρ­γί­ας ενός ανε­ξάρ­τη­του κόμ­μα­τος των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Υπάρ­χουν για να εν­σω­μα­τώ­νουν την Αρι­στε­ρά και να εξου­δε­τε­ρώ­νουν την τα­ξι­κή και κοι­νω­νι­κή πάλη.

Η με­τα­μόρ­φω­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού δι­κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος

Μέχρι τη Με­γά­λη Ύφεση, τα δύο κόμ­μα­τα συμ­με­ρί­ζο­νταν την αφο­σί­ω­σή τους στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό στο εσω­τε­ρι­κό και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή ηγε­μο­νία στο εξω­τε­ρι­κό, και οι δια­φο­ρές με­τα­ξύ τους αφο­ρού­σαν το βαθμό κι όχι το είδος πο­λι­τι­κής. Αλλά στη ση­με­ρι­νή εποχή κρί­σης, αυτή η πο­λι­τι­κή τα­κτο­ποί­η­ση έχει αλ­λά­ξει ρι­ζι­κά.

Ο Τραμπ, ένας λού­μπεν κα­πι­τα­λι­στής έξω από τα δύο κόμ­μα­τα, με­τα­μόρ­φω­σε τους Ρε­που­μπλι­κά­νους σε ένα ακρο­δε­ξιό κόμμα σαν τον Εθνι­κό Συ­να­γερ­μό της Μαρίν Λεπέν στη Γαλ­λία. Έχει απο­κτή­σει μια εκλο­γι­κή βάση στους ιδιο­κτή­τες μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων και σε ανορ­γά­νω­τα, φτω­χο­ποι­η­μέ­να, απο­ξε­νω­μέ­να τμή­μα­τα της ερ­γα­τι­κής τάξης, κυ­ρί­ως αλλά όχι απο­κλει­στι­κά, με­τα­ξύ λευ­κών ερ­γα­τών που χτυ­πή­θη­καν από την απο­βιο­μη­χά­νι­ση και το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

Το ση­με­ρι­νό, τρα­μπι­κό, Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα υπο­στη­ρί­ζει αυ­ταρ­χι­κές εθνι­κι­στι­κές λύ­σεις στις πραγ­μα­τι­κές κρί­σεις του κα­πι­τα­λι­σμού. Το πρό­γραμ­μά του εν­σαρ­κώ­νε­ται στο Σχέ­διο 2025. Αν και ο Τραμπ απο­κή­ρυ­ξε την «ιδιο­κτη­σία» αυτού του Σχε­δί­ου, αυτό το έγρα­ψε ένας κο­ρυ­φαί­ος έμπι­στος σύμ­βου­λός του. Ενώ ο υπο­ψή­φιος αντι­πρό­ε­δρος που επέ­λε­ξε, ο άθλιος «shillbily» (ΣτΜ: αυτός που ψευ­δώς ισχυ­ρί­ζε­ται ότι είναι από τα Απα­λά­χια και εκ­φρά­ζει τους φτω­χούς της πε­ριο­χής), Τζέι Ντι Βανς, έγρα­ψε τον πρό­λο­γο του νέου βι­βλί­ου του Κέβιν Ρό­μπερτς, από το Ίδρυ­μα Κλη­ρο­νο­μιάς για το οποίο γρά­φτη­κε το Σχέ­διο 2025. Οι πε­ρισ­σό­τε­ρες ιδέες που πε­ρι­λαμ­βά­νει το Σχέ­διο κα­τέ­λη­ξαν ως ση­μεία του προ­ε­κλο­γι­κού προ­γράμ­μα­τος των Ρε­που­μπλι­κά­νων, το­νι­σμέ­να με bold τί­τλους και με κε­φα­λαία γράμ­μα­τα, σε κλασ­σι­κό τρα­μπι­κό στυλ.

Το Σχέ­διο 2025 υπο­στη­ρί­ζει μια εθνι­κι­στι­κή πρώ­τα-η-Αμε­ρι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή σε αντί­θε­ση με τις πο­λυ­με­ρείς συμ­μα­χί­ες της Ουά­σιγ­κτον όπως το ΝΑΤΟ, μα­ζι­κές αυ­ξή­σεις σε προ­στα­τευ­τι­κούς δα­σμούς, ρι­ζο­σπα­στι­κή απορ­ρύθ­μι­ση της οι­κο­νο­μί­ας και μειώ­σεις φόρων για τους πλού­σιους, διά­λυ­ση του λε­γό­με­νου διοι­κη­τι­κού κρά­τους και κή­ρυ­ξη πο­λι­τι­σμι­κού πο­λέ­μου ενά­ντια στις κα­τα­πιε­σμέ­νες ομά­δες, ιδιαί­τε­ρα τους έγ­χρω­μους αν­θρώ­πους, τις γυ­ναί­κες, τα κουίρ άτομα και τους με­τα­νά­στες. Αντα­να­κλά τα συμ­φέ­ρο­ντα μιας ομά­δας «με­σαί­ων» κα­πι­τα­λι­στών επι­χει­ρη­μα­τιών στις τε­χνο­λο­γί­ες, ιδιαί­τε­ρα στο Κρυ­πτο­νό­μι­σμα και την Τε­χνη­τή Νοη­μο­σύ­νη, των προ­σα­να­το­λι­σμέ­νων στην εθνι­κή αγορά με­γά­λων εται­ρειών και την θυ­μω­μέ­νη μι­σαλ­λο­δο­ξία των ιδιο­κτη­τών μι­κρών επι­χει­ρή­σε­ων και των ελεύ­θε­ρων επαγ­γελ­μα­τιών που πιέ­ζο­νται προς τα κάτω.

Επί Μπάι­ντεν, το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα αντι­κα­τέ­στη­σε τους Ρε­που­μπλι­κά­νους ως το βα­σι­κό κόμμα του κε­φα­λαί­ου. Έχει την με­γα­λύ­τε­ρη κα­πι­τα­λι­στι­κή υπο­στή­ρι­ξη και έχει συ­γκρο­τή­σει μια εκλο­γι­κή βάση σε ανώ­τε­ρα τμή­μα­τα των επαγ­γελ­μα­τι­κών με­σο­στρω­μά­των και στην πλειο­ψη­φία της συν­δι­κα­λι­σμέ­νης ερ­γα­τι­κής τάξης.

Ο Μπάι­ντεν ανέ­πτυ­ξε μια στρα­τη­γι­κή ιμπε­ρια­λι­στι­κού κεϊν­σια­νι­σμού για να πε­τύ­χει αρ­κε­τούς, αλ­λη­λο­συν­δε­ό­με­νους στό­χους. Επε­δί­ω­ξε να ανα­συ­γκρο­τή­σει τις συμ­μα­χί­ες των ΗΠΑ ενά­ντια στην Κίνα και την Ρωσία, να εφαρ­μό­σει μια βιο­μη­χα­νι­κή πο­λι­τι­κή ανοι­κο­δό­μη­σης της αμε­ρι­κα­νι­κής πα­ρα­γω­γής (ιδιαί­τε­ρα στις υψη­λές τε­χνο­λο­γί­ες για να αντα­γω­νι­στεί την Κίνα) και να προ­σφέ­ρει ένα πρό­γραμ­μα προ­ο­δευ­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων για να απο­κα­τα­στή­σει την κα­πι­τα­λι­στι­κή ηγε­μο­νία στις λαϊ­κές τά­ξεις, να αντι­με­τω­πί­σει την πρό­κλη­ση των ακρο­δε­ξιών Ρε­που­μπλι­κά­νων και να εν­σω­μα­τώ­σει κι εξου­δε­τε­ρώ­σει σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες όπως ο Μπέρ­νι Σά­ντερς και η Αλε­ξά­ντρια Οκά­σιο Κορ­τέζ μέσα στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα.

Όμως το πρό­γραμ­μα του Μπάι­ντεν απο­δεί­χθη­κε απο­λύ­τως ανε­παρ­κές για να αντι­με­τω­πί­σει τις αυ­ξα­νό­με­νες δυ­σφο­ρί­ες των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων και των κα­τα­πιε­σμέ­νων, που τους σφυ­ρο­κο­πά ο πλη­θω­ρι­σμός. Απέ­τυ­χε επί­σης να ξε­πε­ρά­σει τις κρί­σεις του συ­στή­μα­τος και τις με­τα­στά­σεις τους, ιδιαί­τε­ρα την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή, η οποία προ­κα­λεί την μία κα­τα­στρο­φή μετά την άλλη, με αβά­στα­κτους καύ­σω­νες, πλημ­μύ­ρες, πυρ­κα­γιές και κα­ται­γί­δες να σπέρ­νουν κα­τα­στρο­φές από την Κα­λι­φόρ­νια μέχρι το Βερ­μόντ.

Ακόμα χει­ρό­τε­ρα, το σχέ­διο επα­νε­πι­βε­βαί­ω­σης της αμε­ρι­κα­νι­κής ιμπε­ρια­λι­στι­κής ηγε­μο­νί­ας, ιδιαί­τε­ρα μέσω της υπο­στή­ρι­ξης του Ισ­ρα­ήλ στον γε­νο­κτο­νι­κό του πό­λε­μο στην Πα­λαι­στί­νη, εξώ­θη­σε τους Πα­λαι­στί­νιους, τους Άρα­βες, τους Μου­σουλ­μά­νους, τους Μαύ­ρους και την πο­λυ­φυ­λε­τι­κή νε­ο­λαία ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­σή του. Όλοι αυτοί δεν τον βλέ­πουν ως φι­λε­λεύ­θε­ρο, ή όπως επι­μέ­νει ο Σά­ντερς να τον απο­κα­λεί ως «τον πιο προ­ο­δευ­τι­κό πρό­ε­δρο μετά τον Φράν­κλιν Ρούζ­βελτ», αλλά ως εγκλη­μα­τία πο­λέ­μου που αξί­ζει το πα­ρα­τσού­κλι Γε­νο­κτό­νος Τζο.

Η ατα­λά­ντευ­τη υπο­στή­ρι­ξη του Μπάι­ντεν στο Ισ­ρα­ήλ, σε συν­δυα­σμό με το μα­ζι­κό κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη, υπο­νό­μευ­σε την ιδιο­τε­λή προ­πα­γάν­δα του ότι η Ουά­σινγ­κτον υπε­ρα­σπί­ζε­ται την διε­θνή βα­σι­σμέ­νη σε κα­νό­νες τάξη πραγ­μά­των. Επί­σης κα­τα­δί­κα­σε τις πι­θα­νό­τη­τες επα­νε­κλο­γής του, καθώς εκα­το­ντά­δες χι­λιά­δες άν­θρω­ποι προ­σχώ­ρη­σαν στο «Κί­νη­μα των Αδε­σμεύ­των» κατά τις προ­κρι­μα­τι­κές εκλο­γές του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, σε πολ­λές αμ­φίρ­ρο­πες εκλο­γι­κά Πο­λι­τεί­ες, όπως η απο­λύ­τως κρί­σι­μη Πο­λι­τεία του Μί­σι­γκαν.

Οι πο­λι­τι­κές του, η δια­νοη­τι­κή του αδυ­να­μία που πα­ρου­σιά­στη­κε στο κα­τα­στρο­φι­κό ντι­μπέιτ με τον Τραμπ και τα εγκλή­μα­τα πο­λέ­μου του γκρέ­μι­ζαν τη δη­μο­σκο­πι­κή του δη­μο­φι­λία και προ­κα­λού­σαν κα­τά­θλι­ψη, απο­ξέ­νω­ση και οργή στην εκλο­γι­κή βάση την οποία είχε ανά­γκη για να επα­νε­κλε­γεί. Αυτό διευ­κό­λυ­νε τον Τραμπ, τον άλλον πλα­τιά μι­ση­τό υπο­ψή­φιο, να διευ­ρύ­νει το προ­βά­δι­σμά του επί του Μπάι­ντεν και να δεί­χνει έτοι­μος να νι­κή­σει στις προ­ε­δρι­κές εκλο­γές ή και να οδη­γή­σει τους Ρε­που­μπλι­κά­νους σε πλειο­ψη­φι­κό έλεγ­χο και στα δύο σώ­μα­τα του Κο­γκρέ­σου.

Η Χάρις και η ανά­στα­ση του κα­τε­στη­μέ­νου του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος

Ο ορι­σμός της Χάρις ως υπο­ψή­φιας από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς άλ­λα­ξε σχε­δόν σε ένα βράδυ αυτές τις εκλο­γές. Αντι­κα­τέ­στη­σαν έναν υπο­ψή­φιο που πα­ρέ­παιε με μια υπο­ψή­φια που είναι ικανή και την προ­ω­θούν ως Μαύρη, Νο­τιο-Ασιά­τι­σα Γυ­ναί­κα προ­κει­μέ­νου να επα­νε­νερ­γο­ποι­ή­σουν τους κα­πι­τα­λι­στές χο­ρη­γούς, τα κομ­μα­τι­κά μέλη και μια εκλο­γι­κή βάση που είχε απο­θαρ­ρυν­θεί.

Υπάρ­χει πραγ­μα­τι­κός εν­θου­σια­σμός γύρω της και μια αί­σθη­ση ότι πλέον μπο­ρεί να νι­κή­σει. Η δη­μο­φι­λία της θυ­μί­ζει κάπως την ελ­κτι­κή δύ­να­μη που αξιο­ποί­η­σε ο Ομπά­μα για να γίνει ο πρώ­τος Μαύ­ρος πρό­ε­δρος στην ιστο­ρία της χώρας. Τόσο οι κα­πι­τα­λι­στές όσο και οι μι­κρο­δω­ρη­τές άνοι­ξαν και πάλι τα πορ­το­φό­λια τους για ει­σφο­ρές, με 310 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια να ρέουν στην κα­μπά­νια της Χάρις μέσα στον Ιούλη. Η κα­μπά­νια της πε­ρι­λαμ­βά­νει μα­ζι­κές τη­λε­φω­νι­κές κλή­σεις από τα κομ­μα­τι­κά μέλη προς ψη­φο­φό­ρους και έχει ορ­γα­νώ­σει συ­γκε­ντρώ­σεις με με­γά­λα εν­θου­σιώ­δη πλήθη.

Η Χάρις έχει επί­σης ωφε­λη­θεί από την αμή­χα­νη εκ­κί­νη­ση του ψη­φο­δελ­τί­ου Τραμπ/Βανς μετά το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Συ­νέ­δριο. Είναι εμ­φα­νές ότι ο Τραμπ νο­σταλ­γεί τον Μπάι­ντεν ως ανυ­πε­ρά­σπι­στο αντί­πα­λο και δεν έχει βρει κά­ποια άλλη στρα­τη­γι­κή απέ­να­ντι στη Χάρις πέρα από ρα­τσι­στι­κές και μι­σο­γυ­νι­κές επι­θέ­σεις ενα­ντί­ον της. Αυτές μπο­ρεί να μπε­το­νά­ρουν την δεξιά του βάση αλλά μάλ­λον θα του κο­στί­σουν τα­λα­ντευό­με­νους ψη­φο­φό­ρους των προ­α­στί­ων.

Από με­ριάς του, ο Βανς δεν έχει απο­δει­χθεί πολύ κα­λύ­τε­ρος στις ομι­λί­ες του από αυτή την απο­κρου­στι­κή απου­σία χα­ρί­σμα­τος που λέ­γε­ται Ρον Ντε­Σά­ντις. Αυτός έχει εγκλω­βι­στεί στην προ­σπά­θεια να δι­καιο­λο­γή­σει τις μι­σο­γυ­νι­κές επι­θέ­σεις του ενά­ντια στις γυ­ναί­κες του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος ως «άτε­κνες κυ­ρί­ες με γάτες» και να δώσει εξη­γή­σεις για τον μακρύ κα­τά­λο­γο των πα­λιών του επι­θέ­σε­ων ενά­ντια στο νέο αφε­ντι­κό του, τον Ντό­ναλντ Τραμπ. Αναμ­φί­βο­λα ο Τραμπ έχει με­τα­νιώ­σει που διά­λε­ξε αυτόν για μα­θη­τευό­με­νο και μπο­ρού­με να φα­ντα­στού­με να τον απο­λύ­ει σε μια στιγ­μή ξε­σπά­σμα­τος θυμού.

Πρέ­πει ωστό­σο να εί­μα­στε ξε­κά­θα­ροι σε ένα πράγ­μα. Η Χάρις άλ­λα­ξε μόνο την πε­ριρ­ρέ­ου­σα ατμό­σφαι­ρα της εκλο­γι­κής κα­μπά­νι­γας, όχι τον τα­ξι­κό χα­ρα­κτή­ρα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος ή το πρό­γραμ­μα ιμπε­ρια­λι­στι­κού κεϊν­σια­νι­σμού του. Όπως ση­μειώ­νουν οι New York Times, απέρ­ρι­ψε την Αρι­στε­ρά, αγκά­λια­σε το κομ­μα­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο και πα­ρου­σιά­ζε­ται ως επαρ­κής υπε­ρα­σπί­στρια των πε­πραγ­μέ­νων του Μπάι­ντεν.

Ως δείγ­μα του πόσο πολύ δεξιά έχει με­τα­κι­νη­θεί, η Χάρις σή­με­ρα δια­φη­μί­ζει την κα­ριέ­ρα της ως μια «σκλη­ρή απέ­να­ντι στο έγκλη­μα» ει­σαγ­γε­λέ­ας και, προ­σπα­θώ­ντας να απο­κρού­σει τις Ρε­που­μπλι­κα­νι­κές επι­θέ­σεις, υπό­σχε­ται να ενερ­γο­ποι­ή­σει ακραί­ους πε­ριο­ρι­σμούς στα σύ­νο­ρα εφό­σον εκλε­γεί. Όσα ψί­χου­λα προ­σφέ­ρει στους ερ­γα­ζό­με­νους και τα θύ­μα­τα κα­τα­πί­ε­σης απο­τε­λούν μια ανα­κύ­κλω­ση του οι­κο­νο­μι­κού σχε­δί­ου του Μπάι­ντεν, Build Back Better, το οποίο τορ­πι­λί­στη­κε από το Κο­γκρέ­σο που μάλ­λον θα ξα­να­κά­νει το ίδιο στο μέλ­λον.

Αλλά ακόμα κι αν εγκρι­θούν και υλο­ποι­η­θούν, αυτές οι ήπιες με­ταρ­ρυθ­μί­σεις δεν θα αντι­με­τω­πί­σουν τις βα­θιές δυ­σφο­ρί­ες της ερ­γα­τι­κής τάξης και των κα­τα­πιε­σμέ­νων. Αυτό ισχύ­ει και για την υπό­σχε­σή της να πα­λέ­ψει για το δι­καί­ω­μα στην άμ­βλω­ση. Στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, οι Δη­μο­κρα­τι­κοί θα απο­κα­τα­στή­σουν το προη­γού­με­νο στά­τους κβο, όταν η από­φα­ση Ρόου ίσχυε ως γε­νι­κός κα­νό­νας στη χώρα.

Στην χει­ρό­τε­ρη, όπως έχουν ξα­να­κά­νει στο πα­ρελ­θόν, θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν τη στάση τους υπέρ της επι­λο­γής για να ενερ­γο­ποι­ή­σουν εκλο­γι­κή υπο­στή­ρι­ξη, αλλά όταν αντι­με­τω­πί­σουν την αδιάλ­λα­κτη αντι­πο­λί­τευ­ση των Ρε­που­μπλι­κά­νων, θα εγκα­τα­λεί­ψουν την υπό­σχε­σή τους για πα­νε­θνι­κή επα­να­νο­μι­μο­ποί­η­ση της άμ­βλω­σης. Και φυ­σι­κά, δεν πρό­κει­ται για να πα­λέ­ψουν για την απο­κα­τά­στα­ση της δη­μό­σιας χρη­μα­το­δό­τη­σης για αμ­βλώ­σεις.

Η πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή σε αυτό και σε κάθε άλλο αί­τη­μα πρέ­πει να είναι υπό­θε­ση αγώ­νων από τα κάτω. Αυτό είναι πιο ξε­κά­θα­ρο από οπου­δή­πο­τε αλλού στο ζή­τη­μα της Πα­λαι­στί­νης. Ενώ δή­λω­σε τη συ­μπά­θειά της για τους Πα­λαι­στί­νιους που σφά­ζο­νται στη Γάζα και κά­λε­σε σε κα­τά­παυ­ση του πυρός, η Χάρις δεν ενα­ντιώ­θη­κε ποτέ στην άνευ όρων στή­ρι­ξη, χρη­μα­το­δό­τη­ση κι εξο­πλι­σμό του Ισ­ρα­ήλ από τον Μπάι­ντεν, για να διε­ξά­γει αυτό τη γε­νο­κτο­νία.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, έχει υπο­στη­ρί­ξει αυτή την πο­λι­τι­κή από την κο­ρυ­φή ως τα νύχια. Ως αντι­πρό­ε­δρος, υπήρ­ξε συ­νερ­γός στη γε­νο­κτο­νία. Και ως υπο­ψή­φια εν ανα­μο­νή πρό­ε­δρος, έχει επα­να­λά­βει την υπο­στή­ρι­ξή της στο λε­γό­με­νο δι­καί­ω­μα του Ισ­ρα­ήλ στην αυ­το­ά­μυ­να (ένα δι­καί­ω­μα που δεν έχει μια δύ­να­μη κα­το­χής με βάση το διε­θνές δί­καιο) και έχει κα­ταγ­γεί­λει τις δια­δη­λώ­σεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη.

Το αδιέ­ξο­δο του μι­κρό­τε­ρου κακού

Έχο­ντας πει αυτά, πρέ­πει να εί­μα­στε απο­λύ­τως ξε­κά­θα­ροι: Οι δύο υπο­ψη­φιό­τη­τες και τα δύο κόμ­μα­τα δεν είναι ίδια και είναι αρι­στε­ρί­στι­κο λάθος να τα χα­ρα­κτη­ρί­ζου­με έτσι. Το με­γα­λύ­τε­ρο κακό είναι προ­φα­νώς ο Τραμπ και το ακρο­δε­ξιό Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα. Αυτός απει­λεί με απέ­λα­ση 13 εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους και με ποι­νι­κο­ποί­η­ση τα κουίρ άτομα, όχι η Χάρις.

Συ­γκρι­τι­κά, η Χάρις και το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα είναι το μι­κρό­τε­ρο κακό. Αλλά αυτό δεν ακυ­ρώ­νει το ότι απο­τε­λούν κακό. Η υπο­στή­ρι­ξή τους στο Ισ­ρα­ήλ, οι αυ­ξή­σεις ρεκόρ στην πα­ρα­γω­γή ορυ­κτών καυ­σί­μων και η μα­ζι­κή κα­τα­στο­λή στα σύ­νο­ρα το απο­δει­κνύ­ουν αυτό πέρα από την πα­ρα­μι­κρή αμ­φι­βο­λία.

Και οι δύο υπο­ψη­φιό­τη­τες και τα δύο κόμ­μα­τα εκ­φρά­ζουν το κακό, αλλά με δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους. Ο Τραμπ και οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι είναι ανοι­χτά εχθροί των συν­δι­κά­των και των κα­τα­πιε­σμέ­νων, πα­ρό­τι φι­λο­ξέ­νη­σαν τον προ­δό­τη Σιν Ο’ Μπράιν, πρό­ε­δρο του συν­δι­κά­του Teamsters, ή κα­να­δύο έγ­χρω­μους ομι­λη­τές ή ιν­φλου­έν­σερς στο Συ­νέ­δριό τους.

Η Χάρις και οι Δη­μο­κρα­τι­κοί είναι ένα αστι­κό κόμμα που προ­ω­θεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της αστι­κής τάξης εν­σω­μα­τώ­νο­ντας κι εξου­δε­τε­ρώ­νο­ντας την Αρι­στε­ρά και τους κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες. Κα­τευ­θύ­νουν αυ­τούς τους αγώ­νες πίσω στα όρια του κα­πι­τα­λι­στι­κού προ­ο­δευ­τι­σμού και επι­δί­ω­ξης μι­κρο­διορ­θώ­σε­ων στο σύ­στη­μα, διορ­θώ­σεις που είναι ανε­παρ­κείς για να κα­λύ­ψουν τις ανά­γκες της με­γά­λης πλειο­ψη­φί­ας.

Η λε­γό­με­νη πραγ­μα­τι­στι­κή Αρι­στε­ρά ισχυ­ρί­ζε­ται ότι η υπο­στή­ρι­ξη στο μι­κρό­τε­ρο κακό είναι ο μο­να­δι­κός ρε­α­λι­στι­κός τρό­πος να στα­μα­τή­σου­με το με­γα­λύ­τε­ρο κακό, να κερ­δί­σει η μεριά μας ζω­τι­κό χώρο για να χτί­σει τις δυ­νά­μεις της και με τον καιρό να χτί­σει μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα τε­λευ­ταία 4 χρό­νια διέ­ψευ­σαν όλους αυ­τούς τους ισχυ­ρι­σμούς.

Το πιο προ­φα­νές είναι ότι η υπο­στή­ρι­ξη στο μι­κρό­τε­ρο κακό δεν στα­μά­τη­σε την άνοδο της ακρο­δε­ξιάς τις ΗΠΑ. Ακόμα και μετά από όλες τις κα­τα­δί­κες για την 6η Γε­νά­ρη, ο Τραμπ και οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι όχι μόνο επι­βί­ω­σαν, αλλά επέ­κτει­ναν τις δυ­νά­μεις τους και διεύ­ρυ­ναν την βάση τους.

Επει­δή η Αρι­στε­ρά, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα εγκα­τέ­λει­ψαν την αντι­πο­λί­τευ­ση στον Μπάι­ντεν και τους Δη­μο­κρα­τι­κούς και στα­μά­τη­σαν συ­νο­λι­κά να αγω­νί­ζο­νται για τα πιο ρι­ζο­σπα­στι­κά μας αι­τή­μα­τα, ο Τραμπ και το Ρε­που­μπλι­κα­νι­κό Κόμμα εμ­φα­νί­ζο­νται σή­με­ρα ως η μόνη αντι­πο­λί­τευ­ση. Κατά συ­νέ­πεια, ο Τραμπ αυτήν τη στιγ­μή προη­γεί­ται στις δη­μο­σκο­πή­σεις πα­νε­θνι­κά και στις Πο­λι­τεί­ες που είναι κρί­σι­μες για το Κο­λέ­γιο των Εκλε­κτό­ρων.

Ο απο­λο­γι­σμός των τε­λευ­ταί­ων τεσ­σά­ρων χρό­νων για την Αρι­στε­ρά, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα υπήρ­ξε σκλη­ρός. Όταν το 2020 η δική μας πλευ­ρά έριξε όλη την υπο­στή­ρι­ξή της στον Μπάι­ντεν και τους Δη­μο­κρα­τι­κούς, αυτοί στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση εφάρ­μο­σαν το δικό τους πρό­γραμ­μα κι όχι το δικό μας, και στη χει­ρό­τε­ρη προ­σαρ­μό­στη­καν στο πρό­γραμ­μα της Δε­ξιάς.

Κατά συ­νέ­πεια, τέσ­σε­ρα χρό­νια μετά, η Αρι­στε­ρά, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα είναι σε γε­νι­κές γραμ­μές, πιο αδύ­να­μα, πιο απο­διορ­γα­νω­μέ­να και με λι­γό­τε­ρη αυ­το­πε­ποί­θη­ση. Οι μόνες εξαι­ρέ­σεις σε αυτόν τον κα­νό­να είναι συν­δι­κά­τα όπως το UAW που ορ­γά­νω­σαν απερ­γί­ες ενά­ντια στα αφε­ντι­κά και το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη που ενί­σχυ­σε την κοινή γνώμη ενά­ντια στο γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο του Ισ­ρα­ήλ, συ­νέ­βα­λε στην από­συρ­ση του Μπάι­ντεν από την κούρ­σα και πέ­τυ­χε ση­μα­ντι­κές νίκες στα πα­νε­πι­στή­μια σε όλη τη χώρα.

Η Αρι­στε­ρά, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα οφεί­λουν να βγά­λουν συ­μπε­ρά­σμα­τα από τα τε­λευ­ταία τέσ­σε­ρα χρό­νια. Αυτό που απο­δί­δει είναι η αμεί­λι­κτη υπο­κί­νη­ση κι ο αγώ­νας για τα αι­τή­μα­τά μας, όχι το να βγά­ζου­με τα πα­πού­τσια που έχου­με για δια­δη­λώ­σεις, να αφή­νου­με στην άκρη τις πι­κέ­τες μας, να εγκα­τα­λεί­που­με το πεδίο της μάχης και να υπο­στη­ρί­ζου­με το μι­κρό­τε­ρο κακό με τη μά­ταιη ελ­πί­δα να στα­μα­τή­σου­με το με­γα­λύ­τε­ρο. Αυτός είναι ο δρό­μος που οδη­γεί σε βέ­βαιη ήττα, βρα­χυ­πρό­θε­σμα και μα­κρο­πρό­θε­σμα.

Οι σο­σια­λι­στές και οι εκλο­γές του 2024

Ανε­ξάρ­τη­τα από την έκ­βα­ση αυτής της εκλο­γής, οδεύ­ου­με προς μια πο­λι­τι­κή πα­ρά­λυ­ση στην Ουά­σινγ­κτον ενώ πλα­νά­ται μια συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση. Ακόμα και με το «ντο­πά­ρι­σμα» που προ­κά­λε­σε ο ορι­σμός της Χάρις ως υπο­ψή­φιας των Δη­μο­κρα­τι­κών, οι εκλο­γές είναι στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση αμ­φίρ­ρο­πες. Το απο­τέ­λε­σμα δεν θα κρι­θεί από τη λαϊκή ψήφο, αλλά από τις 7 αμ­φίρ­ρο­πες Πο­λι­τεί­ες που θα γεί­ρουν την πλά­στιγ­γα του Κο­λε­γί­ου των Εκλε­κτό­ρων υπέρ της μίας ή της άλλης υπο­ψη­φιό­τη­τας.

Η μάχη για την προ­ε­δρία μπο­ρεί να έχει οποια­δή­πο­τε από τις δύο εκ­βά­σεις, ανά­λο­γα τις στρο­φές και τις εκ­πλή­ξεις στη διάρ­κεια της προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου και τα απρό­βλε­πτα γε­γο­νό­τα μέσα στη χώρα και στον πλα­νή­τη. Στις εκλο­γές για το Κο­γκρέ­σο, τα δύο κόμ­μα­τα θα μοι­ρα­στούν ορια­κά τις ψή­φους, οδη­γώ­ντας είτε σε μια αδύ­να­μη μο­νο­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση είτε σε μια διαι­ρε­μέ­νη. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, οι ορια­κές πλειο­ψη­φί­ες και μια αδύ­να­μη εκλο­γι­κή εντο­λή θα οδη­γή­σουν πι­θα­νό­τα­τα σε πο­λι­τι­κή πα­ρά­λυ­ση.

Αν κερ­δί­σει ο Τραμπ, θα επι­χει­ρή­σει να εφαρ­μό­σει το πρό­γραμ­μα αυ­ταρ­χι­κού εθνι­κι­σμού με την έγκρι­ση της ακρο­δε­ξιάς πλειο­ψη­φί­ας του Ανώ­τα­του Δι­κα­στη­ρί­ου. Οι Δη­μο­κρα­τι­κοί στο Κο­γκρέ­σο και στις Πο­λι­τεί­ες που ελέγ­χουν θα ενα­ντιω­θούν στα πιο ακραία μέτρα του Τραμπ, όπως οι μα­ζι­κές απε­λά­σεις ή η ποι­νι­κο­ποί­η­ση των κουίρ, φτά­νο­ντας και στην ανυ­πα­κοή στις εντο­λές του. Αυτό θα προ­κα­λέ­σει μια συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση.

Αν κερ­δί­σει η Χάρις, ο Τραμπ δεν θα απο­δε­χτεί το απο­τέ­λε­σμα. Όχι μόνο επει­δή δεν πι­στεύ­ει στη δη­μο­κρα­τία, αλλά και γιατί αντι­με­τω­πί­ζει βέ­βαιες διώ­ξεις και πι­θα­νές κα­τα­δί­κες για πολ­λές εγκλη­μα­τι­κές κα­τη­γο­ρί­ες. Υπό την απει­λή μιας φυ­λά­κι­σης, θα εν­θαρ­ρύ­νει την εξα­γριω­μέ­νη, πιστή του βάση ακρο­δε­ξιών αγω­νι­στών να ορ­γα­νώ­σει δια­δη­λώ­σεις σαν αυτήν που ζή­σα­με στις 6 Γε­νά­ρη. Ήδη οι Νε­ο­να­ζί κά­νουν πο­ρεί­ες σε πολ­λές πό­λεις, όπως στο Νά­σβιλ.

Οι Ρε­που­μπλι­κά­νοι θα τον ακο­λου­θή­σουν στην ενα­ντί­ω­ση απέ­να­ντι σε οτι­δή­πο­τε προ­τεί­νει η Χάρις και σε ομο­σπον­δια­κό και σε πο­λι­τεια­κό επί­πε­δο, ενώ το Ανώ­τα­το Δι­κα­στή­ριο θα τους υπο­στη­ρί­ζει. Έτσι, ακόμα και στην πε­ρί­πτω­ση μιας νίκης της Χάρις, θα βρε­θού­με σε πο­λι­τι­κή πα­ρά­λυ­ση και συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση.

Απέ­να­ντι σε αυτό το σκο­τει­νό σε­νά­ριο, τι πρέ­πει να κάνει η Αρι­στε­ρά; Κα­ταρ­χήν, δεν πρέ­πει να δια­φω­νή­σου­με για το τι θα κάνει ο κάθε άν­θρω­πος ατο­μι­κά πάνω από την κάλπη. Δεν είναι αυτό το κρί­σι­μο ερώ­τη­μα ούτε η ση­μα­ντι­κή συ­ζή­τη­ση που έχου­με να κά­νου­με. Αντί αυτού, πρέ­πει να επι­μεί­νου­με ότι οι ακτι­βι­στές-στριες, τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τα συν­δι­κά­τα δεν πρέ­πει να σπα­τα­λή­σου­με το χρόνο μας, τα χρή­μα­τά μας και την ενέρ­γειάς μας κά­νο­ντας κα­μπά­νια υπέρ της Χάρις ως το μι­κρό­τε­ρο κακό.

Αυτοί οι πόροι θα όφει­λαν να αξιο­ποι­η­θούν για την οι­κο­δό­μη­ση ανε­ξάρ­τη­των κοι­νω­νι­κών και τα­ξι­κών αγώ­νων για τα αι­τή­μα­τά μας. Φα­ντα­στεί­τε τι θα μπο­ρού­σα­με να κά­νου­με με τα 310 εκατ. δο­λά­ρια που μά­ζε­ψε η Χάρις τον Ιούλη. Φα­ντα­στεί­τε τι θα μπο­ρού­σα­με να κά­νου­με με τις χι­λιά­δες ώρες εθε­λο­ντι­κής ερ­γα­σί­ας που ξο­δεύ­ο­νται για την προ­σπά­θεια εκλο­γής της. Φα­ντα­στεί­τε τις ορ­γα­νώ­σεις και τα σω­μα­τεία που θα μπο­ρού­σαν να χτι­στούν, τα απερ­για­κά τα­μεία που θα μπο­ρού­σαν να ενι­σχυ­θούν, τις απερ­γί­ες και τις μα­ζι­κές δια­δη­λώ­σεις που θα μπο­ρού­σαν να ορ­γα­νω­θούν.

Κα­τα­θέ­το­ντας αυτό το στρα­τη­γι­κό επι­χεί­ρη­μα, δεν πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σου­με τα αδέλ­φια μας στην Αρι­στε­ρά και στα συν­δι­κά­τα και στα κι­νή­μα­τα που δια­φω­νούν μαζί μας ως αντι­πά­λους που πρέ­πει να κα­ταγ­γελ­θούν και να απορ­ρι­φθούν. Αντί­θε­τα πρέ­πει να συ­ζη­τή­σου­με μαζί τους σαν να είναι σύ­ντρο­φοι σε έναν κοινό αγώνα. Αυτό είναι κρί­σι­μο, γιατί θα χρεια­στεί να ενω­θού­με και να πα­λέ­ψου­με μαζί μετά τις εκλο­γές, ενά­ντια στη Δεξιά και στο κα­πι­τα­λι­στι­κό κα­τε­στη­μέ­νο.

Και πρέ­πει να βρού­με τους επό­με­νους μήνες ση­μεία συμ­φω­νί­ας, κυ­ρί­ως τα αι­τή­μα­τα που υπο­στη­ρί­ζου­με από κοι­νού. Πρέ­πει να τους εν­θαρ­ρύ­νου­με να ενω­θούν μαζί μας στην απαί­τη­ση για με­ταρ­ρυθ­μί­σεις  όπως η υγειο­νο­μι­κή πε­ρί­θαλ­ψη για όλους, ένα Πρά­σι­νο Νιου Ντιλ, τη νο­μι­μο­ποί­η­ση όλων, τη μό­νι­μη κα­τά­παυ­ση του πυρός στο γε­νο­κτο­νι­κό πό­λε­μο του Ισ­ρα­ήλ και τον άμεσο τερ­μα­τι­σμό κάθε αμε­ρι­κα­νι­κής βο­ή­θειας στο Ισ­ρα­ήλ, με­τα­ξύ πολ­λών άλλων.

Στα συν­δι­κά­τα και στα κι­νή­μα­τα, πρέ­πει να το­νί­σου­με ότι δεν πρέ­πει να στη­ρί­ξου­με την Χάρις και τους Δη­μο­κρα­τι­κούς εφό­σον δεν στη­ρί­ζουν τα αι­τή­μα­τά μας. Αυτό ισχύ­ει ιδιαί­τε­ρα για το κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην Πα­λαι­στί­νη και το αί­τη­μά μας για τερ­μα­τι­σμό του πο­λέ­μου και κάθε αμε­ρι­κα­νι­κής βο­ή­θειας στο Ισ­ρα­ήλ. Όπως έγρα­ψε πρό­σφα­τα η Νούρα Ερα­κάτ για την Χάρις, «Το να υιο­θε­τού­με την υπο­ψη­φιό­τη­τά της χωρίς να έχου­με απο­σπά­σει ούτε αυτήν την πολύ βα­σι­κή πα­ρα­χώ­ρη­ση είναι στρα­τη­γι­κά κο­ντό­φθαλ­μο και αυ­το­γκόλ».

Θε­με­λιω­δώς, πρέ­πει να υπο­στη­ρί­ξου­με την πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία των κι­νη­μά­των και των συν­δι­κά­των μας από το Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα. Οι ανε­ξάρ­τη­τοι τα­ξι­κοί και κοι­νω­νι­κοί αγώ­νες μας είναι το κλει­δί για να κερ­δί­ζου­με οποια­δή­πο­τε άμεση νίκη κό­ντρα στη θέ­λη­ση και των δύο κομ­μά­των, να χα­ρά­ξου­με ένα δρόμο μέσα στην επερ­χό­με­νη συ­νταγ­μα­τι­κή κρίση και να χτί­σου­με ένα νέο σο­σια­λι­στι­κό κόμμα για να ηγη­θεί στον επα­να­στα­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό του απο­τυ­χη­μέ­νου κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος.

https://rproject.gr/article/i-amerikaniki-politiki-skini-simera