Διαφορά στα όρια του στατιστικού λάθους ανάμεσα στους εκπροσώπους ενός δικομματισμού που καλά κρατεί συγκεντρώνοντας σχεδόν το 70% του εκλογικού σώματος.
H Αριστερά παραμένει καθηλωμένη αδυνατώντας να κεφαλαιοποιήσει τη δυσαρέσκεια των πολιτών για τα δύο κόμματα που ευθύνονται για την προσφυγή το 2011 στον μηχανισμό στήριξης με ένα πακέτο διάσωσης 78 δισ. ευρώ και τη συνακόλουθη ακραία λιτότητα.
Ο Ενωτικός Δημοκρατικός Συνασπισμός (CDU) του Κομμουνιστικού Κόμματος με τους Οικολόγους κατακτά την τρίτη θέση με 10,3%, ενώ το Μπλόκο της Αριστεράς περιορίζεται σε ένα 5,2%.
Ανεξάρτητα από το ποιος εν τέλει θα έρθει πρώτος, όλα δείχνουν πως κανείς δεν θα έχει την απαραίτητη αυτοδυναμία αναγκάζοντας τα δύο κόμματα να αναζητήσουν συμμαχίες, κάτι που προς το παρόν φαντάζει αδιέξοδο.
Ο κυβερνητικός κεντροδεξιός συνασπισμός του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (PSD) του πρωθυπουργού Κοέλιο με τους Χριστιανοδημοκράτες του CDS-PP του Πάουλο Πόρτας δεν έχουν πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους στα δεξιά τους.
Εως τώρα, Κοέλιο και Κόστα απορρίπτουν την πιθανότητα επανάληψης της αποτυχημένες εμπειρίας συμμαχίας Σοσιαλιστών – Δεξιάς που κυβέρνησε την Πορτογαλία υπό τον Μάριο Σοάρες το 1983-1985.
Τα ενδεχόμενα
Το Κομμουνιστικό Κόμμα έχει αποκλείσει κάθε συνεργασία με οποιονδήποτε νικητή. Οσο για τη μεγάλη έκπληξη αυτής της προεκλογικής καμπάνιας, τις δηλώσεις δηλαδή της ηγέτιδας του Μπλόκου της Αριστεράς, Καταρίνα Μάρτινς, που άφησε για πρώτη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με τους Σοσιαλιστές αν ο Κόστα απαλείψει από το πρόγραμμά του τις περικοπές συντάξεων ύψους 1,6 δισ. ευρώ αλλά και τις αποκαλούμενες «συναινετικές απολύσεις», προς στιγμή έπεσαν στο κενό.
Οι Σοσιαλιστές έπειτα από ένα ρητορικό άνοιγμα προς τα αριστερά τους με επιθέσεις κατά της λιτότητας και βολική σιωπή για τον πρώην πρωθυπουργό και ηγέτη τους, Ζοζέ Σόκρατες, που τελεί σε κατ’ οίκον περιορισμό υπόδικος για διαφθορά και ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, τώρα έχουν στο στόχαστρό τους τους δεξιούς ψηφοφόρους που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν μια ασφαλή διαφορά από τον κυβερνώντα συνασπισμό.
Στο κυνήγι της αυτοδυναμίας οι αλληλοκατηγορίες δίνουν και παίρνουν, παρότι και τα δύο κόμματα έχουν δεσμευτεί να τηρήσουν κατά γράμμα όλες τις υποχρεώσεις που τους επέβαλαν οι Βρυξέλλες, ιδίως την υποχρέωση διατήρησης του ελλείμματος κάτω από το 3%.
Ο Κοέλιο υψώνοντας σαν λάβαρο την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και τα εύσημα του Forbes που την χαρακτήρισε ως «τον καλύτερο προορισμό για επενδύσεις», τονίζει πως χάρη στη δική του διαχείριση η Πορτογαλία ανακάμπτει, η ανάπτυξη επιστρέφει, η ανεργία μειώνεται.
«Αν παραμείνουμε στο μονοπάτι που έχουμε ακολουθήσει, δεν θα χρειαστούμε άλλη διάσωση», υποστηρίζει απειλώντας πως ψήφος στους Σοσιαλιστές σημαίνει στοίχημα στο άγνωστο ή ακόμη και επιστροφή στις πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στη μέγκενη της τρόικας το 2011.
Από την πλευρά του, ο Αντόνιο Κόστα κατηγορεί τον Κοέλιο ότι έκανε μεγαλύτερες περικοπές ακόμη και από αυτές που απαιτούσε η τρόικα και υπόσχεται να ωθήσει την οικονομία μειώνοντας τους φόρους φυσικών προσώπων και αποκαθιστώντας μισθούς και συντάξεις.
Απαντά στη ρητορική περί ανάκαμψης, παραθέτοντας τις στατιστικές της φτώχειας που πλήττει το 28% του πληθυσμού και καταγγέλλει πως η μείωση της ανεργίας είναι παραπλανητική γιατί στηρίζεται σε βραχύβια προγράμματα κατάρτισης και δεν υπολογίζει τις εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.
«Κρυφός και ανείπωτος στόχος του δεξιού συνασπισμού είναι να ιδιωτικοποιήσει τα έσοδα του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και η μεταφορά πόρων στην ιδιωτική εκπαίδευση και υγεία», προειδοποίησε ο ηγέτης των Σοσιαλιστών ενθυμούμενος ένα κοινωνικό κράτος που και το κόμμα του περιόρισε.
Οι δύο μονομάχοι επιχειρούν να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη αυτοδυναμία εκμεταλλευόμενοι επιλεκτικά άλλοτε τη μνήμη κι άλλοτε τη λήθη των ψηφοφόρων.
Και χαίροντας της στήριξης του προέδρου Καβάκο Σίλβα, που δεν χάνει ευκαιρία να επαναλαμβάνει τις ανησυχίες του ότι αν δεν υπάρξει μια «ισχυρή εντολή» οι εκλογές μπορεί να οδηγήσουν σε ακυβερνησία.
Μια παρέμβαση που καυτηριάστηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα με την ηγέτη του Ζερόνιμο ντε Σόουζα να κατηγορεί τον πρόεδρο για μεροληπτικότητα και υπέρβαση του θεσμικού του ρόλου.
