Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στην εποχή μετά τον Τραμπ

Στη συζήτηση στη διεθνή αντικαπιταλιστική Αριστερά για τη διαδοχή του Τραμπ από τον Μπάιντεν, είναι κοινή η συνισταμένη ότι ελάχιστα πρόκειται να αλλάξουν σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής (νεοφιλελευθερισμός, κρατικός ρατσισμός κλπ) στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ένα σημείο στο οποίο είναι πολύ πιο ορατές οι διαφορές και αναμένονται αλλαγές, όπως φάνηκε και από το χαρακτήρα που πήρε η «από τα πάνω» προεκλογική συζήτηση, είναι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.

Κλόι Ραφέρτι, Άσλεϊ Σμιθ

Δη­μο­σιεύ­ου­με απο­σπά­σμα­τα δύο σχε­τι­κών άρ­θρων. Η Κλόι Ρα­φέρ­τι, με αφορ­μή την μα­ζι­κή δη­μό­σια προ­ε­κλο­γι­κή υπο­στή­ρι­ξη του στρα­τιω­τι­κού κα­τε­στη­μέ­νου (ακόμα και πολ­λών Ρε­που­μπλι­κά­νων) στον Μπάι­ντεν, πα­ρου­σιά­ζει το συ­νο­λι­κό­τε­ρο υπό­βα­θρο. Σε άρθρο της στην εφη­με­ρί­δα red flag, πα­ρου­σιά­ζει τα στρα­τη­γι­κά προ­βλή­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζει ο αμε­ρι­κα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός τα τε­λευ­ταία 10-15 χρό­νια, την απο­τυ­χία της στρα­τη­γι­κής Τραμπ να τα αντι­με­τω­πί­σει και τις προσ­δο­κί­ες του κα­τε­στη­μέ­νου από την δια­κυ­βέρ­νη­ση Μπάι­ντεν. Ο Άσλεϊ Σμιθ, σε άρθρο του στο πε­ριο­δι­κό tempest, «εξει­δι­κεύ­ει» αυτές τις προσ­δο­κί­ες, πα­ρου­σιά­ζο­ντας τις εκτι­μή­σεις του για το πώς πρό­κει­ται να κι­νη­θεί  συ­γκε­κρι­μέ­να η διοί­κη­ση Μπάι­ντεν σε μια σειρά από κρί­σι­μα μέ­τω­πα στον πλα­νή­τη.

——————————-

Γιατί τα «γε­ρά­κια» στή­ρι­ξαν τον Μπάι­ντεν;
Της Κλόι Ρα­φέρ­τι

 

Η αμε­ρι­κα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρία βρί­σκε­ται σε ένα ση­μείο κα­μπής. Οι ΗΠΑ είναι η με­γα­λύ­τε­ρη οι­κο­νο­μία του πλα­νή­τη από το 1871 και ο στρα­τός τους έχει πε­ρί­που 800 εγκα­τα­στά­σεις σε 80 χώρες διε­θνώς. Αλλά σή­με­ρα αντι­με­τω­πί­ζουν έναν ενι­σχυό­με­νο οι­κο­νο­μι­κό αντα­γω­νι­στή, την Κίνα, και αρ­κε­τές μι­κρό­τε­ρες δυ­νά­μεις που αμ­φι­σβη­τούν την ικα­νό­τη­τά τους να παίρ­νουν απο­φά­σεις σε κάθε γωνιά του πλα­νή­τη, με πιο ση­μα­ντι­κές το Ιράν και τη Ρωσία.

Ο Πό­λε­μος Ενά­ντια στην Τρο­μο­κρα­τία, που εξα­πέ­λυ­σε η κυ­βέρ­νη­ση Μπους, κα­τέ­λη­ξε στις ει­σβο­λές στο Αφ­γα­νι­στάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003. Σκό­τω­σε πάνω από ένα εκα­τομ­μύ­ριο αν­θρώ­πους και κό­στι­σε πάνω από 2,4 τρισ. δο­λά­ρια. Για τους λαούς της Μέσης Ανα­το­λής, ήταν ένα σφα­γείο. Για την αμε­ρι­κα­νι­κή αυ­το­κρα­το­ρία ήταν μια κα­τα­στρο­φή. Η απο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση του Ιράκ οδή­γη­σε στην επέ­κτα­ση της ιρα­νι­κής επιρ­ρο­ής σε όλη την πε­ριο­χή, αντί για την αλ­λα­γή κα­θε­στώ­τος στην Τε­χε­ρά­νη που ονει­ρευό­ταν το Πε­ντά­γω­νο. Η επέμ­βα­ση στο Ιράκ υπο­τί­θε­ται ότι θα δια­σφά­λι­ζε την αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­ριαρ­χία. Αντί­θε­τα απο­κά­λυ­ψε τις αδυ­να­μί­ες και τα όρια της αμε­ρι­κα­νι­κής ισχύ­ος, ακρι­βώς στη συ­γκυ­ρία που ξε­κι­νού­σε η δρα­μα­τι­κή οι­κο­νο­μι­κή άνο­δος της Κίνας.

Οι εντά­σεις με­τα­ξύ ΗΠΑ και Κίνας αυ­ξά­νο­νταν επί χρό­νια. Από όταν εντά­χθη­κε στον Πα­γκό­σμιο Ορ­γα­νι­σμό Εμπο­ρί­ου το 2001, η Κίνα χτί­ζει την οι­κο­νο­μι­κή της δύ­να­μη, την δι­πλω­μα­τι­κή της ισχύ και τη στρα­τιω­τι­κή της δύ­να­μη, καθώς οι ΗΠΑ είχαν βρε­θεί κα­θη­λω­μέ­νες σε ατε­λεί­ω­τους πο­λέ­μους και υπέ­στη­σαν οι­κο­νο­μι­κή κρίση και ύφεση μετά την κρίση του 2008.

Το «πίβοτ στην Ασία» του Μπα­ράκ Ομπά­μα, που σχε­δί­α­ζε να αυ­ξή­σει τις αμε­ρι­κα­νι­κές ναυ­τι­κές δυ­νά­μεις στον Ει­ρη­νι­κό, ήταν ένα ση­μά­δι ότι η αμε­ρι­κα­νι­κή άρ­χου­σα τάξη ήθελε να πε­ριο­ρί­σει και να πε­ρι­κυ­κλώ­σει την Κίνα. Η στρα­τη­γι­κή Ομπά­μα ήρθε κα­θυ­στε­ρη­μέ­να και δεν αρ­κού­σε για την ανά­σχε­ση της Κίνας. Η Κίνα είχε γίνει ήδη πιο επι­θε­τι­κή στην επι­δί­ω­ξη των διεκ­δι­κή­σε­ών της στη Θά­λασ­σα της Νό­τιας Κίνας, ενώ είχε αρ­χί­σει να κλεί­νει το τε­ρά­στιο χάσμα με τις ΗΠΑ σε στρα­τιω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες, υλο­ποιώ­ντας το τα­χύ­τε­ρο εξο­πλι­στι­κό πρό­γραμ­μα, σε καιρό ει­ρή­νης, στην Ιστο­ρία.

Επί Τραμπ αυτές οι εντά­σεις οξύν­θη­καν. Η συ­γκρου­σια­κή ρη­το­ρι­κή του Τραμπ και οι εμπο­ρι­κοί πό­λε­μοι υπήρ­ξαν μια ρήξη με την αμε­ρι­κα­νι­κή στρα­τη­γι­κή δε­κα­ε­τιών που επε­δί­ω­κε την εν­σω­μά­τω­ση της Κίνας στη διε­θνή φι­λε­λεύ­θε­ρη τάξη πραγ­μά­των. Από την εποχή της δια­κυ­βέρ­νη­σης Νίξον -που το 1972 έγινε ο πρώ­τος Αμε­ρι­κά­νος πρό­ε­δρος που επι­σκέ­φτη­κε το Πε­κί­νο- η αμε­ρι­κα­νι­κή άρ­χου­σα τάξη πί­στευε ότι θα δια­σφά­λι­ζε την πα­γκό­σμια ανω­τε­ρό­τη­τά της εν­σω­μα­τώ­νο­ντας την Κίνα στο διε­θνές σύ­στη­μα. Για ένα διά­στη­μα, αυτό έμοια­ζε να λει­τουρ­γεί. Η Κίνα έγινε το «ερ­γα­σια­κό κά­τερ­γο» του πλα­νή­τη και κομ­βι­κός τόπος επεν­δύ­σε­ων για αμε­ρι­κα­νι­κές εται­ρί­ες όπως η Apple και η General Motors. Αλλά αυτή η στρα­τη­γι­κή δεν μπο­ρού­σε να είναι αμοι­βαία επω­φε­λής για πάντα. Σή­με­ρα η Κίνα αξιο­ποιεί την με­τε­ω­ρι­κή ανά­πτυ­ξή της για να αμ­φι­σβη­τή­σει τον ηγε­τι­κό ρόλο των ΗΠΑ στον Ει­ρη­νι­κό.

Η εμ­βλη­μα­τι­κή στρα­τη­γι­κή ανά­σχε­σης του Ομπά­μα ήταν η Συμ­φω­νία Συ­νερ­γα­σί­ας στον Ει­ρη­νι­κό (TPP). Η TPP θα ήταν η με­γα­λύ­τε­ρη συμ­φω­νία ελευ­θέ­ρου εμπο­ρί­ου στην Ιστο­ρία, μειώ­νο­ντας τους δα­σμούς και άλλα μη-δα­σμο­λο­γι­κά εμπό­δια στο εμπό­ριο με­τα­ξύ 11 χωρών του Ει­ρη­νι­κού και των ΗΠΑ. Ο στό­χος ήταν να απο­κλει­στεί η Κίνα και να εν­σω­μα­τω­θούν οι χώρες του Ει­ρη­νι­κού στην αμε­ρι­κα­νι­κή οι­κο­νο­μία.  Ο υπουρ­γός Άμυ­νας του Ομπά­μα, Άστον Κάρ­τερ, είχε πει ότι η TPP ήταν «εξί­σου ση­μα­ντι­κή με αε­ρο­πλα­νο­φό­ρο».

Αλλά λίγα χρό­νια μετά, ο Ντό­ναλντ Τραμπ την γκρέ­μι­σε. Ήταν μια κί­νη­ση σε αντί­θε­ση με την συ­ναί­νε­ση που επι­κρα­τού­σε στην αμε­ρι­κα­νι­κή οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή ελίτ, αλλά ο νέος πρό­ε­δρος είχε τις δικές του ιδέες για το πώς πε­ριο­ρί­ζε­ται πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά η Κίνα. Μέχρι τον πε­ρα­σμέ­νο Αύ­γου­στο, ο Τραμπ είχε επι­βά­λει δα­σμούς 550 δισ. σε κι­νε­ζι­κά προ­ϊ­ό­ντα, με μια κα­μπά­νια που έβαζε στο στό­χα­στρο ιδιαί­τε­ρα τον τε­χνο­λο­γι­κό γί­γα­ντα Huawei, που έδει­χνε έτοι­μος να ξε­πε­ρά­σει την Apple σε πα­γκό­σμιες πω­λή­σεις τη­λε­φώ­νων. Αν και υπήρ­χε δια­κομ­μα­τι­κή συ­ναί­νε­ση στην σκλη­ρή γραμ­μή απέ­να­ντι στην Κίνα, η ανορ­θό­δο­ξη προ­στα­τευ­τι­κή προ­σέγ­γι­ση του Τραμπ απέ­να­ντι στο διε­θνές εμπό­ριο απο­ξέ­νω­σε με­γά­λα τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης που κατά άλλα ήταν ικα­νο­ποι­η­μέ­να με τις εγ­χώ­ριες πο­λι­τι­κές φο­ρο­α­παλ­λα­γών και απορ­ρύθ­μι­σης.

Αυτό που ανη­σύ­χη­σε ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο το αμε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­μέ­νο ήταν ότι ο Τραμπ υιο­θέ­τη­σε μια απορ­ρι­πτι­κή στάση απέ­να­ντι σε συμ­μά­χους των ΗΠΑ, ει­δι­κά την ΕΕ. Ο Τραμπ δή­λω­νε πε­ρή­φα­νος για την ικα­νό­τη­τά του να κλεί­νει συμ­φω­νί­ες με άλλα κράτη που ευ­νο­ού­σαν τις ΗΠΑ. Έδωσε το σήμα ότι η πο­λυ­με­ρής προ­σέγ­γι­ση στο εμπό­ριο είχε λήξει όταν έσκι­σε την TPP και στη συ­νέ­χεια επέ­βαλ­λε δα­σμούς στα γερ­μα­νι­κά αυ­το­κί­νη­τα, τον κα­να­δι­κό χά­λυ­βα και τα γαλ­λι­κά είδη πο­λυ­τε­λεί­ας. Για ένα σο­βα­ρό τμήμα της αμε­ρι­κα­νι­κής ελίτ, αυτές οι ενέρ­γειες το μόνο που κα­τά­φε­ραν ήταν να δη­μιουρ­γή­σουν ένα κενό το οποίο κα­λύ­πτει το Πε­κί­νο, με τις δικές του συμ­φω­νί­ες ελεύ­θε­ρου εμπο­ρί­ου και την πρω­το­βου­λία Μία Ζώ­νη-Ένας Δρό­μος, αξίας 1 τρισ. δο­λα­ρί­ων, που επι­διώ­κει να εν­σω­μα­τώ­σει πάνω από 138 χώρες σε εμπο­ρι­κούς δρό­μους και αλυ­σί­δες πα­ρα­γω­γής που έχουν ως κέ­ντρο την Κίνα.

Το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ, ο ΟΗΕ και άλλοι διε­θνείς θε­σμοί προ­βά­λουν την αμε­ρι­κα­νι­κή κυ­ριαρ­χία ρυ­μουλ­κώ­ντας τα σύμ­μα­χα κράτη πίσω από την αμε­ρι­κα­νι­κή ηγε­σία. Η προ­ε­δρία Τραμπ απο­νο­μι­μο­ποί­η­σε ή πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σε αυ­τούς τους θε­σμούς, καθώς εστί­α­ζε στο «Πρώτα η Αμε­ρι­κή». Το στρα­τιω­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο εκτι­μά ότι αυτό απεί­λη­σε και δεν ενί­σχυ­σε την αμε­ρι­κα­νι­κή ισχύ.

Οι εγκλη­μα­τί­ες πο­λέ­μου ελ­πί­ζουν ότι ο Μπάι­ντεν θα απο­κα­τα­στή­σει την πο­λι­τι­κή νο­μι­μο­ποί­η­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. Πάνω απ’ όλα, το αμε­ρι­κα­νι­κό κα­τε­στη­μέ­νο ελ­πί­ζει ότι ο Μπάι­ντεν θα απο­κα­τα­στή­σει τις σχέ­σεις με τους συμ­μά­χους των ΗΠΑ και θα οι­κο­δο­μή­σει ένα συ­να­σπι­σμό κρα­τών για την αντι­πα­ρά­θε­ση με την Κίνα, μετά από 4 κα­τα­στρο­φι­κά χρό­νια που έθε­σαν σε αμ­φι­σβή­τη­ση τον διε­θνή ηγε­τι­κό ρόλο των ΗΠΑ. Όπως πα­ρα­πο­νιό­ταν η επι­στο­λή των Στε­λε­χών Εθνι­κής Ασφά­λειας που δή­λω­ναν προ­ε­κλο­γι­κή υπο­στή­ρι­ξη στον Μπάι­ντεν: «Οι σύμ­μα­χοί μας ούτε μας εμπι­στεύ­ο­νται ούτε μας σέ­βο­νται πλέον, και οι εχθροί μας δεν μας φο­βού­νται πια».

Υπάρ­χει συ­ναί­νε­ση μέσα στην αμε­ρι­κα­νι­κή άρ­χου­σα τάξη γύρω από την ανά­γκη να «σκλη­ρύ­νου­με με την Κίνα». Προ­ε­κλο­γι­κά ο Μπάι­ντεν κα­τη­γό­ρη­σε τον Τραμπ ότι «τον δου­λεύ­ει» ο Κι­νέ­ζος Πρό­ε­δρος Ξι Τζιν­πίνγκ, τον οποίο χα­ρα­κτή­ρι­σε «αλήτη». Ήταν συ­νε­πές με την πρα­κτι­κή του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος στο Κο­γκρέ­σο, που συ­νί­στα­ται σε επι­κρί­σεις στον Τραμπ ότι δεν είναι αρ­κε­τά σκλη­ρός…

Ο πα­γκό­σμιος κα­πι­τα­λι­σμός αντι­με­τω­πί­ζει μια βαθιά κρίση που ανα­δια­μορ­φώ­νει τις διε­θνείς σχέ­σεις και πιέ­ζει τις υπάρ­χου­σες συ­γκρού­σεις. Η ανοι­χτή ιμπε­ρια­λι­στι­κή αντι­πα­λό­τη­τα θα είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της ερ­χό­με­νης πε­ριό­δου, μαζί με πο­λέ­μους και πε­ρι­φε­ρεια­κές δια­μά­χες. Οι ΗΠΑ δε θα δι­στά­σουν σε τί­πο­τα προ­κει­μέ­νου να δια­φυ­λά­ξουν τη θέση τους ως πα­γκό­σμια υπερ­δύ­να­μη. Και ο ο Τζο Μπάι­ντεν είναι ο επι­κε­φα­λής των ενό­πλων δυ­νά­με­ών τους. Είναι πλέον ο πιο επι­κίν­δυ­νος άν­θρω­πος στον πλα­νή­τη.

Η αυ­το­κρα­το­ρία αντε­πι­τί­θε­ται
Του Άσλεϊ Σμιθ​

Πα­ρου­σιά­ζο­ντας την εξω­τε­ρι­κή του πο­λι­τι­κή, ο Μπάι­ντεν δή­λω­σε: «Η Αμε­ρι­κή επι­στρέ­φει, έτοι­μη να κα­θο­δη­γή­σει τον κόσμο κι όχι να ανα­δι­πλω­θεί μα­κριά από αυτόν. Να κα­θί­σει για άλλη μια φορά στην κε­φα­λή του τρα­πε­ζιού. Έτοι­μη να αντι­με­τω­πί­σει τους εχθρούς μας και να μην απορ­ρί­πτει τους συμ­μά­χους μας».

Προ­τεί­νει έτσι μια νέα ιμπε­ρια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή που συν­δυά­ζει όψεις της «μυώ­δους πο­λυ­μέ­ρειας» του Ομπά­μα με την προ­σή­λω­ση του Τραμπ στον αντα­γω­νι­σμό με την Κίνα και τη Ρωσία.

Για να εστιά­σει σε αυ­τούς τους αντι­πά­λους, ο Μπάι­ντεν θα χρεια­στεί να συ­νε­χί­σει την απο­χώ­ρη­ση αμε­ρι­κα­νι­κών στρα­τευ­μά­των από Αφ­γα­νι­στάν και Ιράκ. Στη θέση των στρα­τιω­τι­κών κα­το­χών, στο­χεύ­ει να εφαρ­μό­σει μια αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή στρα­τη­γι­κή, κλι­μα­κώ­νο­ντας τον Πό­λε­μο των Drones για δο­λο­φο­νί­ες στε­λε­χών της Αλ Κάι­ντα και το ISIS και βομ­βαρ­δι­σμούς εγκα­τα­στά­σε­ών τους.

Αν και υπό­σχε­ται να υιο­θε­τή­σει μια πιο κρι­τι­κή στάση απέ­να­ντι στο Τελ Αβίβ και το Ριάντ και να πε­ριο­ρί­σει κά­ποιες από τις πιο ακραί­ες πο­λι­τι­κές τους, βλέ­πει και τους δύο ως ανα­ντι­κα­τά­στα­τους στρα­τη­γι­κούς συμ­μά­χους.

Ανε­ξάρ­τη­τα από δια­φω­νί­ες σε συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές του Ισ­ρα­ήλ, ο Μπάι­ντεν στο­χεύ­ει να συ­ντη­ρή­σει μια «σι­δε­ρέ­νια δέ­σμευ­ση» στην ασφά­λειά του. Η νέα κυ­βέρ­νη­ση θα συ­νε­χί­σει να στη­ρί­ζει το κα­θε­στώς και να κα­ταγ­γέ­λει το κί­νη­μα BDS, θα δια­τη­ρή­σει την πρε­σβεία στην Ιε­ρου­σα­λήμ και την ανα­γνώ­ρι­σή της ως πρω­τεύ­ου­σα του Ισ­ρα­ήλ και θα επι­κυ­ρώ­σει τις ει­ρη­νευ­τι­κές συμ­φω­νί­ες που έκλει­σε το Ισ­ρα­ήλ με τα κράτη του Κόλ­που.

Ο Μπάι­ντεν έχει υιο­θε­τή­σει μια πιο αυ­στη­ρή στάση προς τη Σα­ου­δι­κή Αρα­βία. Δια­φω­νεί με τον τρο­μα­κτι­κό πό­λε­μο που έχει εξα­πο­λύ­σει στην Υε­μέ­νη κι έχει σκε­φτεί να τερ­μα­τί­σει τις πω­λή­σεις επι­θε­τι­κών όπλων, αλλά συ­νε­χί­ζει να στη­ρί­ζει το Βα­σί­λειο με βάση τις κοι­νές στρα­τη­γι­κές προ­τε­ραιό­τη­τες -συ­γκε­κρι­μέ­να τη συμ­μα­χία ενά­ντια στο Ιράν.

Με τα πιο λυσ­σα­σμέ­να σκυ­λιά της Ουά­σινγ­κτον να βρί­σκο­νται και πάλι δε­μέ­να με λουρί, ο Μπάι­ντεν σκο­πεύ­ει να αρ­χί­σει νέες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με το Ιράν για να επα­να­λει­τουρ­γή­σει η Πυ­ρη­νι­κή Συμ­φω­νία την οποία εγκα­τέ­λει­ψε ο Τραμπ. Υπό­σχε­ται να τερ­μα­τί­σει τις κυ­ρώ­σεις αν η Τε­χε­ρά­νη κάνει πίσω στο πυ­ρη­νι­κό της πρό­γραμ­μα.

Αν ο Μπάι­ντεν κα­τα­φέ­ρει να τερ­μα­τί­σει τους «αιώ­νιους πο­λέ­μους» και να πε­ριο­ρί­σει τη σύ­γκρου­ση με το Ιράν -και πρό­κει­ται για ένα πολύ με­γά­λο «αν»- ελ­πί­ζει να εστιά­σει στον αντα­γω­νι­σμό με τις με­γά­λες δυ­νά­μεις. Με τα λόγια ενός συμ­βού­λου του, οι προ­τε­ραιό­τη­τες της κυ­βέρ­νη­σης θα είναι: «Η Κίνα. Η Κίνα. Η Κίνα. Και η Ρωσία».

Σε αντί­θε­ση με τον Τραμπ που κα­τέ­φυ­γε σε μο­νο­με­ρείς τρα­μπου­κι­σμούς, ο Μπάι­ντεν θέλει να υπο­χρε­ώ­σει την Κίνα να πει­θαρ­χή­σει στις επι­τα­γές της Ουά­σινγ­κτον. Έχει ήδη κα­λέ­σει μια σύ­νο­δο συμ­μά­χων που πε­ρι­λαμ­βά­νει ΗΠΑ, Βρε­τα­νία, Κα­να­δά, Αυ­στρα­λία, Νέα Ζη­λαν­δία, κά­ποιες ευ­ρω­παϊ­κές δυ­νά­μεις, την Ια­πω­νία και την Ινδία.

Είναι πι­θα­νό να δια­τη­ρή­σει τους δα­σμούς του Τραμπ απέ­να­ντι στην Κίνα, του­λά­χι­στον βρα­χυ­πρό­θε­σμα. Θέλει να επα­νεκ­κι­νή­σει τις συ­ζη­τή­σεις για την TPP, προ­κει­μέ­νου να αντι­με­τω­πί­σει την πρό­σφα­τη Πε­ρι­φε­ρεια­κή Εκτε­τα­μέ­νη Οι­κο­νο­μι­κή Συ­νερ­γα­σία που υπέ­γρα­ψε η Κίνα [με όλα τα κράτη του Ει­ρη­νι­κού και της ΝΑ Ασίας, πλην Ιν­δί­ας, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων συμ­μά­χων των ΗΠΑ όπως η Αυ­στρα­λία, η Ια­πω­νία και η Νότια Κορέα].

Ο Μπάι­ντεν έχει ήδη απευ­θυν­θεί σε Αυ­στρα­λία, Ια­πω­νία, Ν. Κορέα, Ινδία και Ταϊ­βάν για να τους δια­βε­βαιώ­σει ότι οι ΗΠΑ θα τους στη­ρί­ξουν στις δια­μά­χες τους με την Κίνα.

Στο­χεύ­ει να στη­ρί­ξει τις δι­πλω­μα­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές πρω­το­βου­λί­ες με στρα­τιω­τι­κή δύ­να­μη. Ήδη υπο­σχέ­θη­κε τέ­τοια στή­ρι­ξη στην Ια­πω­νία σε πε­ρί­πτω­ση που υπάρ­ξει σύρ­ρα­ξη με την Κίνα για τα νησιά Σεν­κά­κου/Ντια­ο­γιού. Δια­τη­ρεί μια εξί­σου σκλη­ρή γραμ­μή υπο­στή­ρι­ξης της Ταϊ­βάν απέ­να­ντι στην Κίνα.

Η Κίνα έχει κα­τα­λά­βει νησιά που διεκ­δι­κού­νται από διά­φο­ρα άλλα ασια­τι­κά κράτη, προ­κει­μέ­νου να εγκα­τα­στή­σει στρα­τιω­τι­κές βά­σεις, να ασκή­σει έλεγ­χο σε κομ­βι­κά δρο­μο­λό­για της διε­θνούς ναυ­σι­πλο­ΐ­ας και να απο­κτή­σει τον έλεγ­χο στην αλιεία και σε υπο­θα­λάσ­σια απο­θέ­μα­τα φυ­σι­κής ενέρ­γειας. Στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο, ο Μπάι­ντεν πε­ρη­φα­νεύ­τη­κε ότι είπε στον Ξι ότι οι ΗΠΑ θα αγνο­ή­σουν τις κι­νε­ζι­κές διεκ­δι­κή­σεις και θα συ­νε­χί­σουν να επι­χει­ρούν στην Θά­λασ­σα της Νό­τιας Κίνας.

Ο δεύ­τε­ρος στό­χος του Μπάι­ντεν στον αντα­γω­νι­σμό με­γά­λων δυ­νά­με­ων είναι η Ρωσία. Είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να πει­θαρ­χή­σει την Ρωσία και ταυ­τό­χρο­να να την προ­σελ­κύ­σει μα­κριά από τη συμ­μα­χία με την Κίνα, καθώς αν αυτή επι­τευ­χθεί, θα συν­δυά­ζει την θη­ριώ­δη οι­κο­νο­μι­κή δύ­να­μη της Κίνας με το πε­τρε­λαϊ­κό και πυ­ρη­νι­κά εξο­πλι­σμέ­νο κρά­τος του Πού­τιν.

Ο Πού­τιν εκ­με­ταλ­λεύ­θη­κε την αμ­φι­τα­λά­ντευ­ση του Τραμπ για να προ­βά­λει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο τη δύ­να­μη της Ρω­σί­ας στην Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη και τη Μέση Ανα­το­λή. Ο Μπάι­ντεν σκο­πεύ­ει να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει το ΝΑΤΟ για να πιέ­σει τη Ρωσία στην ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη και να αμ­φι­σβη­τή­σει τις συμ­μα­χί­ες της στη Μέση Ανα­το­λή. Έχει υπο­σχε­θεί να αυ­ξή­σει τις κυ­ρώ­σεις στο Κρεμ­λί­νο. Την ίδια ώρα, ο Μπάι­ντεν υπό­σχε­ται δι­πλω­μα­τι­κή συ­νερ­γα­σία με τον Πού­τιν για να τον τρα­βή­ξει μα­κριά από το Πε­κί­νο.

Η νέα στρα­τη­γι­κή του Μπάι­ντεν εγκαι­νιά­ζει μια επι­θε­τι­κή και πα­ρεμ­βα­τι­κή εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή. Όπως κα­τέ­λη­ξε σε άρθρο του ο Λόρεν Τό­μπ­σον στο Forbes: «Η προ­ε­δρία Μπάι­ντεν είναι πιο πι­θα­νό να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει αμε­ρι­κα­νι­κές στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις στο εξω­τε­ρι­κό σε σχέση με τον πρό­ε­δρο Τραμπ».

Αν και ο αντα­γω­νι­σμός ΗΠΑ και Κίνας οξύ­νε­ται, υπάρ­χουν αντίρ­ρο­πες τά­σεις που βά­ζουν φρένο στην εξέ­λι­ξή του σε ανοι­χτό πό­λε­μο. Η βαθιά αλ­λη­λε­ξάρ­τη­ση των δύο οι­κο­νο­μιών πα­ρα­μέ­νει, κά­νο­ντας επι­κίν­δυ­νη κάθε ανοι­χτή σύ­γκρου­ση και για τα δύο κράτη. Συ­νε­πώς, η αντι­πα­λό­τη­τα θα εκ­φρα­στεί κυ­ρί­ως σε οι­κο­νο­μι­κό και δι­πλω­μα­τι­κό αντα­γω­νι­σμό όπως και σε συ­γκρού­σεις δι’ αντι­προ­σώ­πων. Αλλά υπάρ­χει μια σειρά διε­νέ­ξε­ων, ει­δι­κά αυτές σε Ταϊ­βάν και Θά­λασ­σα Νό­τιας Κίνας, που θα μπο­ρού­σαν να πυ­ρο­δο­τή­σουν στρα­τιω­τι­κές συρ­ρά­ξεις ακόμα και αν τα δύο κράτη θα προ­τι­μού­σαν να τις απο­φύ­γουν.

/rproject.gr