Η ζωή κάθε ανθρώπου, κάθε έμβιου όντος, είναι το ίδιο σημαντική… Ετσι θα έπρεπε να θεωρείται όχι μόνο όταν υποκύπτει στον θάνατο αλλά και όταν γράφει, εν ζωή, ανεξάρτητα από καταβολές, εύνοια ή, αντίθετα, δυσχέρεια της συγκυρίας, τη δική της παροδική ιστορία. Αν ανακαλέσετε μνήμες αλλά και ιστορική γνώση, αυτό όχι απλά αποκλίνει αλλά απουσιάζει, συχνότερα εκκωφαντικά, από την ανθρώπινη πορεία. Ζητούμενο (οφείλει να) είναι η ίδια ισορροπία να χαρακτηρίζει και τη σχέση βασιλέων και υπηκόων όταν βρίσκονται εν ζωή, αντί μετά θάνατον να επιχειρείται εξαγιασμός παρουσίας όπως αυτός της «μακροβιότερης μονάρχη». Η απώλειά της και βέβαια σε υποχρεώνει σε εύγλωττη σιωπή ενώπιον του αδυσώπητου κύκλου της ζωής.
Σπύρος Τσάμης
Από την άλλη, η έκσταση στη διατύπωση «μονάρχης» (!) από, τηλεοπτικά και μη, πρόσωπα-φερέφωνα, η συγκίνηση, κυρίως Αγγλων, υπηκόων, φανερά για το πρόσωπο που εκπροσωπεί έναν θεσμό ταυτισμένο με τη χώρα τους, αναπόφευκτα γεννά ενστάσεις (κομψή η διατύπωση «ένσταση»…). Υπάρχουν φρικαλεότητες για τις οποίες η αποικιοκρατία της ελισαβετιανής Αγγλίας είναι υπόλογη; Κράτη-μέλη της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, από τα συνολικά 56 έθνη σε τρεις ηπείρους (Αφρική, Ασία, Ευρώπη), διεκδικούν έως σήμερα αποζημιώσεις με επιχείρημά τους τη δουλεία! Η λεγόμενη «Βρετανική Κοινοπολιτεία» δεν έχει, ποτέ δεν είχε, πολιτική ισχύ, ήταν και παραμένει, με κατά τόπους αποκλίσεις, σχέση εξάρτησης-εκμετάλλευσης! «Η μετανάστευση, αντί να είναι ευκαιρία για τους μετανάστες και τη χώρα υποδοχής τους, είναι απλή επανόρθωση: Γαλλία, Αγγλία, Ολλανδία, Ισπανία ξεπληρώνουν τα χρέη τους προς την Αφρική δεχόμενες τα παιδιά της», γράφει ο Πασκάλ Μπρικνέρ σε αγαπημένο βιβλίο («Η τυραννία της μεταμέλειας») για την Ευρώπη-«κοιλάδα των οστών», όπως ονομάζει ο Χέγκελ την ήπειρό μας…
.efsyn.gr/
