Ημουν σε χώρο με κόσμο την ώρα που διεξαγόταν ο αγώνας του Αρη με τον Ολυμπιακό και κάπου στα μέσα του δεύτερου ημιχρόνου άκουσα έναν πιτσιρικά, φίλο του ΠΑΟΚ όπως αντιλήφθηκα στη συνέχεια, αφού μίλησε στο τηλέφωνο με έναν φίλο του Αρειανό, να λέει στον πατέρα του «μπαμπά, θέλω να προκριθεί ο Αρης, ομάδα της πόλης μας είναι». Την κράτησα στη μνήμη μου την ατάκα και όλο το βράδυ στριφογύριζε στο μυαλό μου μαζί με άλλα που συμβαίνουν τελευταία.
Κώστας Πετρωτός
Θυμήθηκα την ατάκα της μάνας του αδικοχαμένου Αλκη Καμπανού στο δικαστήριο «Από τις 12 μάνες δεν ακούσαμε μια συγγνώμη. Ούτε καν μια συγγνώμη…», το υβριστικό/χυδαίο πανό που κρεμάστηκε προχθές στο «Κλ. Βικελίδης» σε βάρος των μανάδων των Ολυμπιακών, την επίσκεψη οπαδών του ΠΑΟΚ στις φυλακές Διαβατών για να συμπαρασταθούν στους συνοπαδούς τους που εμπλέκονται στην υπόθεση της δολοφονίας του φίλου του Αρη.
Πραγματικά από το κοντράστ μόνο μία ερώτηση μού προκύπτει: Πώς μπορεί μια παιδική ψυχή που τα βλέπει όλα με μια αγνή ματιά να καταλήξει να κουβαλά τόσο μίσος; Ποια είναι η συνθήκη που οδηγεί κάποιον σε τέτοιου είδους συμπεριφορές; Να κρεμά πανό υβρίζοντας ό,τι πιο ιερό έχει ο καθένας μας, να κουβαλά μαχαίρια και σουγιάδες, να φορά full face και να εμπλέκεται σε καβγάδες, ενίοτε φονικούς; Η επιστήμη ήδη εδώ και χρόνια επιχειρεί να δώσει τις δικές τις απαντήσεις, όμως νομίζω ότι αυτές πρέπει να αναζητηθούν από τον καθένα μέσα του, ειδικά από όσους αναλαμβάνουν τον ρόλο του γονέα. Και επειδή πήραμε αφορμή από το πανό που κρεμάστηκε στα κάγκελα του γηπέδου του Αρη για ουκ ολίγες μάνες αυτής της χώρας (θα μπορούσε να γίνει το ίδιο και με τους πατεράδες), αλήθεια, οι δικές μας μάνες τι λένε;
efsyn.gr
