Αυτή την φορά ξεπέρασε εντελώς τα όρια. Για τον Αλέξη Τσίπρα πρόκειται. Οι πιο στενοί του συνεργάτες στο κόμμα και στην κυβέρνηση –ο Νίκος Φίλης, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, η Έφη Αχτσιόγλου, ο Νίκος Βούτσης, ο Πάνος Σκουρλέτης και πολλοί άλλοι και άλλες- αφέθηκαν βορά στα ασύστολα ψεύδη ότι δήθεν υπονόμευσαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Τσίπρα και στις λοιδορίες του χυδαίου λαϊκισμού που αυτή την φορά εμφανίσθηκε με τη αποκρουστική μορφή της χειρότερης εκδοχής του αυριανισμού και του Πολακισμού.
Η υποκριτική στάση της δήθεν ουδετερότητας την περίοδο για την εκλογή προέδρου του κόμματος μόνο τον Θ. Καρτερό μπορεί να πείσει. Η στάση αυτή- μια στάση από πολιτική άποψη παντελώς ανεύθυνη και συντροφικά απαράδεκτη χωρίς στοιχεία ηθικής- οδήγησε στην επικράτηση του Κασσελάκη και από την άποψη αυτή αποτέλεσε μια ακόμα εσωκομματική νίκη για τον Α. Τσίπρα.
Η νίκη αυτή, όπως και τόσες άλλες, θα αποδειχθεί Πύρρειος. Γιατί και πάλι, όπως στο παρελθόν, ιδιαίτερα από το 2019 και μετά, κάθε εσωκομματική επικράτηση του Α. Τσίπρα την ακολουθεί μια όλο και μεγαλύτερη εκλογική ήττα – αποκορύφωμα η συντριβή στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Για μια μεγάλη περίοδο ο Α. Τσίπρας είχε βρεθεί στο στόχαστρο του αστικού συστήματος εξουσίας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη δεχόμενος συνεχείς και αήθεις επιθέσεις από τους ευρωπαϊκούς και συμμαχικούς θεσμούς, τα συντηρητικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, από τα μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, τους μεγάλους επιχειρηματίες, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες κλπ. Προσωποποιούσε -ο ίδιος την περίοδο αυτή αναδείχθηκε σε μια χαρισματική πολιτική προσωπικότητα- την αντίσταση στα μνημόνια, την άνοδο του κινήματος, την διάλυση του διεφθαρμένου παραδοσιακού δικομματισμού και την εισδοχή της αριστεράς και της κοινωνίας στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι «ελαττωματικές« ιδέες της αριστεράς είχαν αποκτήσει μεγάλο ακροατήριο.
Ως εκ τούτου η ελληνική «εξαίρεση» έπρεπε να τιμωρηθεί. Στόχος του συστήματος εξουσίας το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, η συστηματική αποδόμηση σε πρώτη φάση του Τσίπρα και τελικά η αποδυνάμωση ή ακόμα και η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα επιχειρήσω στο σύντομο αυτό άρθρο να περιγράψω την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με τις αντιφάσεις και τις αντινομίες της. Θα περιοριστώ στο εσωκομματικό πεδίο.
Το βράδυ των ευρωεκλογών του 2019 – βραδιά μεγάλης και απρόσμενης εκλογικής ήττας- αποδείχθηκε μοιραίο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Από εκείνο το βράδυ και μετά, που ο Τσίπρας ανήγγειλε από τηλεοράσεως το υποτιθέμενο άνοιγμα προς την κοινωνία με την εγγραφή 300.000 μελών, σηματοδοτήθηκε η ολοκλήρωση της στροφής προς τις μεσαίες τάξεις, το κέντρο, την κεντροαριστερά, την διεθνή σοσιαλδημοκρατία καθώς και με την προσχώρηση αμφιλεγόμενων στελεχών του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο –μια καταστροφική πολιτική. Τα όργανα του κόμματος τέθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο περιθώριο και στο επίκεντρο των αποφάσεων βρέθηκαν διάφοροι «φίλοι» και σύμβουλοι της συμφοράς, από τον δημοσιογράφο Λακόπουλο μέχρι τον γνωστό αντικομμουνιστή και αναθεωρητή της ιστορίας Μαραντζίδη και τον «λογογράφο» Μωραΐτη θλιβερά διάσημο για τις φασίζουσες και ρατσιστικές αναρτήσεις του στα social media κατά των αριστερών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Το ένα λάθος ακολουθούσε το άλλο και η μία εκλογική ήττα την άλλη.
Στην ουσία το σχέδιο του συστήματος για αποδόμηση του Τσίπρα, με μεγάλη ευθύνη και του ίδιου, είχε επιτευχθεί. Τώρα έχει έλθει η σειρά για αποδυνάμωση μέχρι διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλ. Τσίπρας εμμέσως πλην σαφώς στις «εσωκομματικές» εκλογές υποστήριξε αυτό το έκτρωμα που σχηματίσθηκε υπό την ηγεσία του Κασσελάκη, το οποίο περιελάμβανε εκπροσώπους της «μεταπολιτικής», υποστηρικτές της προσχώρησης στην σοσιαλδημοκρατία (με κύριο εκφραστή των αιώνιο δεύτερο Νίκο Παππά), τους κάθε είδους λαϊκιστές αυριανικού τύπου, από κοινού με την πρόσφατη εκδοχή τους, τους Πολακιστές, χωρίς βέβαια να λείπουν από το ετερόκλητο αυτό σχήμα τα υπολείμματα των εκσυγχρονιστών του Σημίτη (Α. Λιάκος) καθώς και ο γνωστός ναύαρχος, κομπάρσος στο φίλμ από τη επίσκεψη του Κασσελάκη στη Μακρόνησο, ο οποίος σήμερα απειλεί να φέρει στον ΣΥΡΙΖΑ την πειθαρχία του στρατώνα!
Το σχήμα αυτό έχοντας και την πλήρη υποστήριξη του έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου επικράτησε σε μια απαράδεκτη για κόμμα της αριστεράς εκλογική διαδικασία στην οποία μπορούσε να ψηφίζει όποιος έδινε 5 λεπτά από τη ζωή του και 2 ευρώ, και στην οποία ψήφισε κάθε καρυδιάς καρύδι -παρά λίγο μάλιστα να ψηφίσει ακόμα και ο γνωστός ακροδεξιός Λούλης ο ταμίας της οικογένειας Μητσοτάκη και υπουργός της Ν.Δ (!!!).
Επειδή λοιπόν πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ο Αλ. Τσίπρας έχει την πλήρη ευθύνη για αυτή την εξέλιξη. Δεν θα ήταν υπερβολικό να υποστηρίξουμε ότι παρέλαβε ένα μικρό αλλά πολλά υποσχόμενο ριζοσπαστικό κόμμα και τελικά παραδίδει σήμερα στον Κασσελάκη ένα μεταλλαγμένο κόμμα, ένα κόμμα όχι μόνο αντιμέτωπο -όπως αναγνωρίζει ακόμα και ο φιλικός Τύπος- με την διάσπαση αλλά και με τον κατακερματισμό. Η ιστορία της αριστεράς θα είναι πολύ σκληρή απέναντι του για τα έργα και την πολιτική του της τελευταίας περιόδου.
Τάκης Μαστρογιαννόπουλος
/redlines.gr
