Ηβροχή έπεφτε με ένταση στη μεγάλη πόλη. Περασμένα μεσάνυχτα, παραμονές γιορτών. Οι δρόμοι φωτισμένοι, τα καταστήματα στολισμένα με έλατα, παιχνίδια και χρωματιστές μπάλες. Ο μεγάλος εμπορικός πεζόδρομος ξεκουραζόταν και ξεπλενόταν από την κίνηση της ημέρας. Λίγοι ήταν οι περαστικοί. Ετρεχαν κάτω από τις ομπρέλες τους για να προλάβουν το τελευταίο μετρό, ένα ταξί, για να γυρίσουν σπίτι. Σκούρες σκιές κάτω από φώτα που έριχναν αντικατοπτρισμούς στις λιμνούλες του νερού. Χοντρές κλωστές βροχής έρρεαν μπροστά από τις λάμπες του δρόμου. Η πόλη μύριζε χειμώνα, η υγρασία του νοτιά έφτανε ώς το κόκαλο. Εκανε κρύο, χωρίς να κάνει κρύο.
Στις στοές, ανάμεσα στα καταστήματα και τα κλειστά πια καφέ, άστεγοι τυλίγονταν σε χαρτόκουτα και παλιά παπλώματα για να περάσουν τη νύχτα. Αόρατοι άνθρωποι, που στο φως της ημέρας δεν χαλούσαν το χρώμα των ημερών. Πού πήγαιναν άραγε όταν οι υπόλοιποι ψώνιζαν, έτρωγαν και έπιναν καφέ στα μοντέρνα καταστήματα; Ούτε αδέσποτα έβλεπε κανείς. Αλήθεια, η μεγάλη πόλη δεν είχε αδέσποτα; Ποιος να μπορούσε να απαντήσει…
Στα στενά γύρω από τους μεγάλους δρόμους του κέντρου, τα άλλοτε κτίρια γραφείων ήταν γεμάτα τουρίστες: είχαν γίνει ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια ή διαμερίσματα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Στα μπαράκια, οι πολλοί στριμώχνονταν κάτω από τέντες, γύρω από σόμπες και πίσω από διαφανή πλαστικά παραπετάσματα, προστασία από τη βροχή και το κρύο, για να καπνίσουν. Κάποιοι, λιγότεροι, μέσα στα μαγαζιά απολάμβαναν μια άλλη θαλπωρή, ενώ έξω ο καιρός έδειχνε τα δόντια του.
Αρχοντία Κάτσουρα
Στις μεγάλες λεωφόρους, οδηγοί παρακολουθούσαν με μισόκλειστα σαν σχισμές μάτια και όραση με αστιγματισμό τις αχτίδες που διέχεαν τα κόκκινα φώτα των προπορευόμενων αυτοκινήτων. Το οδόστρωμα γυάλιζε, ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος του δήμου έριχνε πολύχρωμα φώτα που μπερδεύονταν με αυτά των σηματοδοτών της κυκλοφορίας. Ενα περιπολικό, με αναμμένο τον μπλε φάρο και τη σειρήνα να φωνάζει πως κάτι επείγον συνέβαινε, προσπερνούσε σαν τρελό, πότε από δεξιά και πότε από αριστερά, τα οχήματα που κινούνταν σαν σε αργή κίνηση. Το ακολουθούσαν δύο μοτοσικλέτες της αστυνομίας. Πριν προλάβεις να τις δεις, χάθηκαν κι αυτές.
Βροχή, μόνο βροχή και φώτα. Κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, μπλε. Χιονόμπαλες και χριστουγεννιάτικα δέντρα στις βιτρίνες, ζωγραφισμένοι Αγιοβασίληδες, χνουδωτές λευκές νιφάδες σχεδιασμένες με στένσιλ, έλκηθρα, τάρανδοι και ξωτικά με πράσινα ρούχα και κόκκινα σκουφιά. Τόνοι γλυκά, σοκολατένια, μελωμένα ή ζαχαρωμένα στους πάγκους των φούρνων και των ζαχαροπλαστείων. Κάποια τυποποιημένα έως εκεί που δεν παίρνει και άλλα λαχταριστά σαν αυτά που αρωμάτιζαν κάποτε κουζίνες και σπίτια τέτοιες μέρες.
Ενα κορίτσι και ένα αγόρι, ήταν δεν ήταν 20 χρονώ, αψηφώντας τον καιρό και τη βροχή, περπατούσαν χωρίς ομπρέλα, μόνο με κάτι λεπτές νάιλον κουκούλες, αγκαλιασμένοι. Οταν για λίγα λεπτά αγρίευε η καταιγίδα, έμπαιναν κάτω από κάποιο υπόστεγο και περίμεναν λίγο. Δεν φοβούνταν τίποτα – τι να φοβηθείς άλλωστε όταν είσαι τόσο νέος και υγιής και δυνατός, τι να σε τρομάξει όταν είσαι ερωτευμένος; Σε λίγο, σε είκοσι λεπτά ή μισή ώρα θα έφταναν εκεί που ήθελαν και θα γελούσαν σκουπίζοντας τα μαλλιά τους και αλλάζοντας ρούχα. Στα μάτια τους θα ζούσε η αντανάκλαση από τα χρωματιστά φώτα και στις καρδιές τους θα ζεσταινόταν το όνειρο για το μέλλον.
Στα βαγόνια του τρένου, οι επιβάτες του τελευταίου συρμού, λίγοι. Μια γυναίκα, μάλλον νοσοκόμα, κρατούσε μια βαριά τσάντα και μιλούσε στο τηλέφωνο. «Θα σχολάσω στις 7». Κατέβηκε στον σταθμό όπου βρίσκεται το μεγάλο νοσοκομείο. Ενας κύριος, κρατώντας το πρόγραμμα μιας παράστασης, κοίταζε ρεμβάζοντας έξω από το παράθυρο. Ενας άστεγος ή ρακοσυλλέκτης, φορτωμένος μεγάλες πλαστικές σακούλες, έβριζε και απειλούσε αόρατους ανθρώπους σε όλη τη διαδρομή. Ενας μουσικός του δρόμου μπήκε με την κιθάρα του, τη γρατσούνισε λίγο, έτσι από συνήθεια, και κάθισε αποκαμωμένος για τρεις στάσεις.
Και μια τακτική επιβάτιδα τους φωτογράφιζε με τα μάτια της, ρίχνοντας πάνω τους φωτάκια γιορτινά που αναβοσβήνουν.
https://www.efsyn.gr/stiles/triti-matia/416423_giortina-fota-pano-apo-tin-poli
