Με αφορμή το άρθρο του Τάσου Παππά «Με την άλλη Aριστερά τι γίνεται;» («Eφ.Συν.», 17/6) θεωρήσαμε σωστό να αναπτύξουμε, επιγραμματικά, την επέμβαση της Ακρας και Επαναστατικής Αριστεράς στα πολιτικά πράγματα, στο εργατικό/συνδικαλιστικό κίνημα και στους αγώνες. Χωρίς ίχνος υπερβολής η Ιστορία/ταξική πάλη των τελευταίων 50+ χρόνων (περιοριζόμαστε μόνο σ’ αυτή την περίοδο) έχει γραφτεί αποσπασματικά ή αγνοείται -αν δεν συκοφαντείται- ο χώρος της Ακρας και Επαναστατικής Αριστεράς. Ορισμένα κεντρικά θέματα που καθόρισαν στη χώρα μας τις πολιτικές εξελίξεις αυτής της περιόδου:
Σωφρόνης Παπαδόπουλος, Βαγγέλης Κιτσώνης*
1. Ο ρόλος της Α.Α. στην κατάληψη και εξέγερση του Πολυτεχνείου (3ο μεγάλο σταθμό του εργατικού κινήματος μετά τον Μάη του 1936 και την ελληνική Επανάσταση 1943-49) ήταν καθοριστικός για την ανατροπή της δικτατορίας, τις μετέπειτα πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Εγινε παρά την αντίθεση όλων των άλλων πολιτικών δυνάμεων και κυρίως των δυο ρεφορμιστικών Κ.Κ. (ΚΚΕ, ΚΚΕ εσ.) και έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο για τη ματαίωση των σχεδίων «φιλελευθεροποίησης», που οδηγούσαν σε ένα καθεστώς «δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα», για την πτώση της χούντας και για την τομή της Μεταπολίτευσης.
2. Οι αγώνες που έδωσαν στη Μεταπολίτευση (κατακτήσεις, δημοκρατικά, πολιτικά, κοινωνικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες κ.ά.) είναι εξίσου σημαντικοί με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Είχαν όμως πάλι όλες τις πολιτικές δυνάμεις εναντίον τους και κυρίως τα δυο ρεφορμιστικά Κ.Κ., που διέδιδαν το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς», αποκαλούσαν τους αγωνιστές αυτών των οργανώσεων «αριστεροχουντικούς» και συχνά χρησιμοποιούσαν εναντίον τους και φυσική βία.
3. Ο ρόλος στην οργάνωση σημαντικών κομματιών της εργατικής τάξης διαχρονικά είναι αρκετά σημαντικός: α) Στον εργοστασιακό συνδικαλισμό και σε ό,τι καινούργιο έδωσε στο συνδικαλιστικό κίνημα, β) Πρωτοστάτησε στην ίδρυση σωματείων σε νέους κλάδους εργαζομένων (Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής, Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Vodafone, Wind, Αδιόριστοι εκπαιδευτικοί κ.λπ.), για τους οποίους ΠAΣΚΕ, ΕΣΑΚ/ ΠΑΜΕ, ΑΕΜ δεν ενδιαφέρονταν.
4. Οι σημαντικοί αγώνες που έδωσαν ξεκινάνε από πολύ νωρίς: α) Μεγάλες κινητοποιήσεις στις 25 Μάη 1976 ενάντια στον ν. 330, β) Συγκρούσεις έξω από τα εξεταστικά κέντρα (1998) ενάντια στον Νόμο Αρσένη, γ) Αντιπαγκοσμιοποιητικό και αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στον ρατσισμό και στα διάφορα ακροδεξιά και φασίζοντα ρεύματα, δ) Συγκρούσεις του Δεκέμβρη 2008, ε) Ενάντια στα μνημόνια (συμμετοχή στο κίνημα των αγανακτισμένων 2010-2012), στ) Στους αγώνες μέχρι σήμερα όπως στο τελευταίο μεγάλο φοιτητικό κίνημα.
5. Στο φοιτητικό κίνημα η συμβολή είναι τεράστια σε αντίθεση με τον αντιδραστικό ρόλο όλων των υπόλοιπων δυνάμεων αστικών και ρεφορμιστικών και κυρίως της ΚΝΕ/ΠΚΣ. Οι πιο σημαντικοί και νικηφόροι: α) Το 1975 και 1979-80 ενάντια στους νόμους του Καραμανλή (ήθελε να μετατρέψει τους φοιτητικούς συλλόγους σε ΝΠΔΔ και στον ν. 815), β) Το 1991 με το μαθητικό κίνημα (δευτερευόντως φοιτητικό) που έμεινε στην ιστορία και με τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα, μέλος οργάνωσης της Ακρας Αριστεράς, γ) Το 2006-7 ενάντια στην προσπάθεια κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος, για την εισαγωγή των ιδιωτικών πανεπιστημίων, όπως και τώρα από τον Μητσοτάκη.
Αυτά όλα δεν έγιναν γιατί οι αγωνιστές της ήταν απλά «δραστήριοι, μαχητικοί, ανυπάκουοι… στήριζαν τους απεργούς κ.λπ.», αλλά μαζί μ’ αυτά είχαν πολιτικές αρχές και πρακτικές που στο κέντρο τους είχαν τα συμφέροντα των εργαζομένων και στόχευαν σε μια νέα κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση… Σοσιαλιστική. Αυτά έλειπαν από τα προγράμματα των ρεφορμιστικών, του ΚΚΕ εσ. ή του ΚΚΕ (στα δοκίμια της ιστορίας του αναθεωρεί όλη την προηγούμενη ιστορία του, χαρακτηρίζοντας τις θέσεις και αναλύσεις του λανθασμένες).
Υπάρχει ένα ερώτημα με αφορμή τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών στο άρθρο που είναι πραγματικό: γιατί τα αποτελέσματα είναι πολύ μικρά έως ασήμαντα, «…απασχολεί μικρό αριθμό πολιτών. Ασήμαντο μέγεθος…». Αυτό είναι μια πραγματική κατάσταση, δεν έχουμε κάποια οριστική απάντηση, ωστόσο είναι άδικο και λάθος να το αποδώσουμε στον σεχταρισμό, στις διαιρέσεις κ.ά. Οχι γιατί δεν υπάρχουν και πολλές φορές και εκφυλιστικά φαινόμενα, υπάρχει όμως παρ’ όλα αυτά μια χαώδης δυσαναλογία ανάμεσα στον ρόλο αυτών των δυνάμεων (στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων, οργάνωσης και συγκρότησης της εργατικής τάξης κ.λπ.) και την αναγνώριση/αποτύπωσή του στο εκλογικό επίπεδο.
Τέλος, η ενασχόληση/μελέτη με το παρελθόν/Ιστορία, «Για το αν είχε δίκιο ο Στάλιν ή ο Τρότσκι;», είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ, ειδικά μετά τα όσα έχουν συμβεί τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του σταλινισμού. Οποιος θεώρησε ότι δεν χρειάζεται αυτή η ενασχόληση, έπεσε στον βούρκο των μνημονίων όπως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στη σημερινή δύσκολη περίοδο, μια πολιτική που θα οργανώσει τους εργαζόμενους σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση είναι η μόνη που μπορεί να σώσει την κοινωνία από τη θανάσιμη αγωνία της διαρκούς φτωχοποίησης, της ανεργίας, του πολέμου, γενικά της βαρβαρότητας του καπιταλισμού στην περίοδο της ιστορικής παρακμής του. Η ΟΚΔΕ σ’ αυτή την περίοδο είναι μια δύναμη της Ακρας και Επαναστατικής Αριστεράς, συμμετείχε σ’ όλους τους μεγάλους αγώνες, προσπάθησε με αναλύσεις και με μια ενωτική πολιτική να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών μαζών, της νεολαίας.
*Μέλη της ΟΚΔΕ
https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/438647_i-anagkaiotita-mias-allis-aristeras-tis-epanastatikis
Σχόλια (0)