Της ΑΝΔΡΟΥΛΑΣ ΓΚΙΟΥΡΩΦ*
Ωστε έτσι λοιπόν ανηφόρισε το λόφο του Προεδρικού ο «ηγέτης» της Αριστεράς και βρέθηκε να συνομιλεί με τον ΠρόεδροΑναστασιάδη για το τι θα πράξουν για την Προεδρεία της Βουλής. Πρώτα αρνήθηκε. Είπαν πως ήταν «παραμύθια» και ανυπόστατα όσα έγραψε η εφ. ΠΟΛΙΤΗΣ. τώρα το παραδέχονται. Αλλά… βάζουν και αυτό το αποενοχοποιημένο αλλά για να αποδείξουν τάχατες πως δεν θα κάνουν παζάρια ούτε και συνδιαλλαγές γι’ αυτό το αξίωμα. Μα τότε γιατί έσυραν τα πόδια τους ως τοΠροεδρικό; Γιατί δεν έκατσαν στα βραστά τους και να δουν τα χάλια τους που οδήγησαν αυτό το κόμμα το οποίο είναι μια ισχυρή λαϊκή κατάκτηση και επιμένουν να τορεζιλεύουν; Γιατί δεν πήγαν και άλλοι αρχηγοί κομμάτων στο Προεδρικό για να συζητήσουν αυτή τηναντισυνταγματική εκτροπή; Από πού και ως πού, ο επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας να αναμιγνύεται στα της νομοθετικής για το ποιος θα είναι ο δεύτερος τη τάξει του κυπριακού πολιτεύματος;
Μα τέτοια ξετσιπωσιά και υποκρισία; Να διαψεύδουν την εφημερίδα που οι ίδιοι της διέρρευσαν τα καθέκαστα καθότι την θεωρούν πλέον πως τους εκφράζει περισσότερο από οποιανδήποτε άλλη; Ντροπής πράγματα για «ηγέτες» που κληρονόμησαν μια ισχυρή και περήφανη Αριστερά και την μετατρέπουν σε ποδόγυρο του κάθε ορκισμένου αντιΑκελικού. Του κάθε νεοφιλελεύθερου και υποταγμένου σε ντιρεκτίβες ξένων προς τα συμφέροντα του κυπριακού λαού.
Ώστε έτσι λοιπόν ο κ. Άντρος Κυπριανού. Επιζητά η ψυχούλα του και άλλα αξιώματα. Αντί ναπαραιτηθεί από το βράδυ της 22ης του Μάη και να συγκαλέσει έκτακτο συνέδριο, θέλει τώρα και τηνΠροεδρεία της Βουλής αλλά όπως διαμηνύει δεν θέλει παζάρια με το ΔΗΣΥ. Και αφού δεν θέλει ειδικά και συγκεκριμένα με το Συναγερμό παζάρια, τότε προς τι οι κουβέντες και τα σούρτα φέρτα με τον πρώην ηγέτη του ΔΗΣΥ και νυν Πρόεδρο;
Καημένη εργατική τάξη. Οι εφιάλτες των μνημονίων των κουρεμάτων και τώρα των εκποιήσεων, σε έχουν γονατίσει. Σε ακολουθούν στις φάμπρικες (όσες έμειναν να υπολειτουργούν) με ένα μεροκάματο για να βγάζεις όσο όσο την βδομάδα. Στα τρία Ε.Ε.Ε. που σου κατατρώνε τα όνειρα… Και μετά σταδανεικά και στου παππού τη σύνταξη. Αν υπάρχει δηλαδή παππούς. Οι μισθοί με το κομμάτι, τα προσωπικά συμβόλαια και «σε όποιον αρέσει», είναι οι σύγχρονες πρακτικές που αφέθηκαν ανώδυνα και αναίμακτα να κλωτσήσουν τις συλλογικές συμβάσεις, και την οργανωμένη πάλη. Και οι «ηγέτες»που χάθηκαν; Οι ηγέτες της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού πώς συμπεριφέρονται έναντι αυτών που εκπροσωπούν; Ή που λένε πως εκπροσωπούν; Ξανά προς την προσωπική δόξα τραβούν με χορούς και πανηγύρια για θέσεις και αξιώματα;
Αυτοί είναι οι ηγέτες της συλλογικής καθοδήγησης, που έβαζαν τρικλοποδιές σε συνυποψηφίους τους μπας και δεν κατορθώσουν οι ίδιοι να φτάσουν στο έδρανο της Βουλής; Και τώρα διερωτώνται για τις χαμένες ψυχές που τους γύρισαν την πλάτη αηδιασμένοι από προκλήσεις συμπεριφορές και αλαζονικές δολιότητες; Μα πού ψάχνουν με focus group, και στο «τρέχα γύρευε» του Face-Book, τους υπεύθυνους της αλλοτρίωσης των λαϊκών στρωμάτων; Πού αναζητούν τους υπαίτιους για την καταστολή και την διάβρωση κάθε προσπάθειας και αγώνα εφόσον δεν κοιτάζουν πρώτα και κύρια μέσα τους;
Ρε μπας και δικαιώνεται σήμερα εκείνος ο πάτρωνας του καπιταλισμού που είχε πει πως: «Ο Καπιταλισμός χρειάζεται την Αριστερά γιατί μόνο αυτή μπορεί να επιβάλλει τούς κανόνες του ανέξοδα»;
Δεν μπορεί να είναι έτσι. Όσο και αν έχει πέσει η απόδοση της ταξικής συνείδησης, όσο και αν έχουν αλλοτριωθεί οι συνειδήσεις, οι εργάτες θα εξακολουθούν να ονειρεύονται. Και θα περιμένουν εκείνα τα στιβαρά χέρια, όμοια με τα δικά τους, που θα αρπάξουν τον ταύρο από τα κέρατα και θα τον οδηγήσουν στην αρένα της ταξικής πάλης και του σκληρού αγώνα. Θα έλθει η στιγμή που όλοι θα πρέπει να διαλέξουν: Να υποκύψουν στην υπόγεια διαταγή; Ή υποτάσσεσαι και γίνεσαι αναλώσιμο ή αποβάλλεσαι από παντού με πολλούς τρόπους. Ο δεύτερος δρόμος, όσο δύσκολος και αν είναι, είναι ωραίος γιατί σου εξασφαλίζει τουλάχιστον το δικαίωμα στη διαδρομή να αγωνίζεσαι για την αξιοπρέπεια σου, για την πατρίδα σου, για το ψωμί του πλησίον σου και το δικό σου. Και τότε έχεις κάθε δικαίωμα να ελπίζεις και να ονειρεύεσαι πως: «Η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο».
*Πρώην μέλος του ΠΓ του ΑΚΕΛ
