Μαρίκα Λυσιάνθη
Ο Γιάννης Στουρνάρας αποτελεί τα τελευταία χρόνια μια διαρκή… ονείρωξη για τον πολιτικό χώρο της Κεντροδεξιάς. Ο χώρος που έμεινε ορφανός μετά το κλείδωμα του Κώστα Σημίτη από τον ελληνικό λαό στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αναζητεί το πρόσωπο που θα μπορούσε να συνενώσει και πάλι όσους στάθηκαν δίπλα στον… καταλληλότερο, από το 1996 μέχρι το 2004.
Ο σημερινός κεντρικός τραπεζίτης της χώρας θεωρείται από πάρα πολλούς ως, το πλέον κατάλληλο πρόσωπο για να κάνει τη δουλειά. Είναι άνθρωπος του συστήματος, έχει επιδείξει διαχρονικές αντοχές. “ακουμπάει” μέχρι και τη σαμαρική Νέα Δημοκρατία, έχει προσβάσεις στις Βρυξέλλες, χαίρει εκτίμησης του επιχειρηματικού κόσμου, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, της… διαπλοκής.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά καιρούς επανέρχονται στην επικαιρότητα σκέψεις, φήμες και… κουτσομπολιά, για το ενδεχόμενο να ηγηθεί ο Γιάννης Στουρνάρας του χώρου της Κεντροαριστεράς. Ώστε να αποκτήσει και πάλι ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος ουσιαστική υπόσταση και δυνατότητα πολιτικής παρέμβασης.
Απ΄την άλλη, υπάρχει μια ακόμη πιο προχωρημένη διαπιστωτική εκτίμηση: Ο Γιάννης Στουρνάρας… “δεν το έχει”. Δεν μπορεί να κάνει τη μετάβαση από τεχνοκράτης σε πολιτικός. Δεν μπορεί να απευθυνθεί στον μέσο Έλληνα. Δεν μπορεί να σταθεί σε μια δημόσια αντιπαράθεση. Απλά… “δεν το έχει”.
Η χθεσινή παρουσία του στη Βουλή, όσα είπε, η εκφορά του λόγου του, η αντιπαράθεση με τον Ηλία Κασιδιάρη, η συνολική εικόνα του, παρέπεμπε ακριβώς στο παραπάνω συμπέρασμα; “Δεν το έχει”… Όπως είχε πει κάποτε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τον Γιώργο Παπανδρέου… “το παιδί δεν κάνει”.
Και η Κεντροαριστερά βυθίστηκε και πάλι στη μιζέρια και την αβάσταχτη πολιτική μελαγχολία της.
