Το καλοκαίρι εκπνέει και οι καλλιτεχνικές εκδηλώσεις στους ανοιχτούς χώρους κουτσά στραβά πραγματοποιήθηκαν, κάποιες στο παρά πέντε, μερικές ναυάγησαν, άλλες είχαν την έγκριση κι άλλες όχι (συναυλίες), τα μεγάλα -αναπάντητα από μεριάς της Πολιτείας- ερωτήματα αφορούν τους κλειστούς χώρους.
Έφη Μαρίνου
Θα ανοίξουν τα θέατρα, πότε, πώς; Με καινούργιο πλαίσιο υγειονομικής προστασίας; Με τι ποσοστό πληρότητας; Πώς θα αντέξουν οικονομικά όχι μόνο τα μικρά αλλά και τα μεγάλα θέατρα με δεδομένη την περιορισμένη προσέλευση κοινού, το οποίο όχι μόνο είναι διστακτικό, φοβισμένο, αλλά αποθαρρύνεται επιπροσθέτως με παρότρυνση της Πολιτείας («αποφύγετε τις συναθροίσεις»);
Κι αν το επιχείρημα περί ανυπαρξίας σχεδίου από τη μεριά του υπουργείου Πολιτισμού είναι η αβεβαιότητα σε σχέση με τον αριθμό κρουσμάτων, με την αύξηση ασθενών στις ΜΕΘ, άρα με την απειλή του επικείμενου lockdown -στην Αττική τουλάχιστον-, δεν πρέπει να ληφθούν μέτρα για το χειρότερο σενάριο, την προοπτική της απόφασης να απαγορευτεί η εργασία στους ανθρώπους των τεχνών για άγνωστο διάστημα; Δηλαδή αποζημιώσεις, επιδοτήσεις, μέτρα στήριξης.
Κατανοητό το «βλέποντας και κάνοντας», αλλά στο μεσοδιάστημα αυτό ένας ολόκληρος κλάδος ακινητοποιείται. Επαγγελματίες καλλιτέχνες που βιοπορίζονται και πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος από τη δουλειά τους μένουν χωρίς αντικείμενο εργασίας. Κι αν οι ηθοποιοί που έχουν ήδη συμβόλαια με τα κρατικά θέατρα (Εθνικό, Κρατικό Βορείου Ελλάδος) είναι τυχεροί μέσα σ’ αυτόν τον ζόφο, με τους πολλούς υπόλοιπους τι γίνεται;
Ας αφήσουμε που κάποιοι από τους τυχερούς που υπογράφουν τώρα συμβάσεις, πιέζονται να δεχτούν όχι 5μηνες αλλά τρίμηνες, ακόμα και ενός μήνα… Πώς γίνεται στη χώρα που έχει περί πολλού τον πολιτισμό της να μη θεωρείται αυτονόητο ότι οι άνθρωποι των τεχνών είναι κανονικοί εργαζόμενοι κι όχι χομπίστες, ότι στις κρίσεις πρέπει να απολαμβάνουν την αναγκαία οικονομική στήριξη;
www.efsyn.gr/
