Προφανώς ο Ολυμπιακός είναι ιδέα. Όπως και η ΑΕΚ, όπως και όλες σχεδόν οι ομάδες. Και στην ιδέα δεν έχουν σημασία οι παίχτες, η κάθε φορά διοίκηση και οι οπαδοί. Η ιδέα είναι πάνω από αυτά. Όμως την ομάδα την αγοράζουν μεγαλοεπιχειρηματίες που μέσω αυτής κάνουν μπίζνες, πολύ συχνά κόντρα στην ιδέα. Την ιδέα …απλώς την διαχειρίζονται! Πως έλεγε Μαρξ, οι ιδέες να γίνουν υλική δύναμη; Αυτό κάνουν, με μια ανατριχιαστική ακρίβεια.
Πρόκειται για γνωστά πράγματα, και όχι μόνον στους παροικούντες την ποδοσφαιρική Ιερουσαλήμ. Είναι θέμα συζήτησης χρόνια τώρα. Πάντα οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες χρησιμοποιούνταν για να προσδώσουν κοινωνικό κύρος στους διοικούντες και τα ανάλογα, τις περισσότερες φορές, οικονομικά πλεονεκτήματα. Η δημιουργία των ΠΑΕ άλλαξε τα δεδομένα. Οι ανώνυμες εταιρείες είναι επιχειρήσεις, αγοράζουν, πουλάνε, χάνουν, κερδίζουν και κάνουν ισολογισμούς που πρέπει να αποφέρουν κέρδη. Είναι η «ελεύθερη αγορά» αδέλφια!
Όλα αυτά είναι κανονικότητες πια! Ωστόσο τα γήπεδα ακόμη συχνά γεμίζουν (κι όταν ακόμη δεν γεμίζουν οι κερκίδες είναι πλήρεις οι καναπέδες που προσφέρουν θέαση στις τηλεοπτικές μεταδόσεις) και οι φίλαθλοι ακόμη παθιάζονται.
Είναι ανάγκη σε έναν κόσμο και σε μια εποχή τόσο αποξενωμένη κάτι να πιστέψουμε, κάτι να μας συνεπάρει. Να νοιώσουμε την ανάσα του διπλανού (ξένου καθ’ όλα πλέον) να εκπέμπεται μαζί με τη δική μας. Το συλλογικό σβήνει στις γειτονιές και ανθίζει στις κερκίδες – που εδώ και καιρό δεν είναι από τσιμέντο – για την υποστήριξη της ίδιας ομάδας και την κοινή εχθρότητα στην άλλη.
Ωραία όλα αυτά. Κοινωνιολογία του ποδοσφαίρου σε εκδοχή διαδικτύου. Το δύσκολο έρχεται μετά. Μαζί με τις αποκαλύψεις.
Η δικογραφία για την υπόθεση του υπαρχιφύλακα Γιώργου Λυγγερίδη που τραυματίστηκε θανάσιμα στου Ρέντη περιέχει πολλά εξαιρετικής σημασίας πράγματα. Με βάση αυτά, εκτός από τους καταλογισμούς των ποινικών ευθυνών σε όλους τους εμπλεκόμενους – και κυρίως στους ηθικά και πολιτικά αυτουργούς – χρειάζεται να προστεθεί η νέα παράμετρος στην κοινωνική και πολιτική ανάλυσή μας, δείχνοντας πως επιδιώκεται να διαμορφώνονται πολιτικοί συσχετισμοί και επιδράσεις μέσω ενός τέτοιου του δικτύου.
Προφανώς θα πρέπει να υπολογίσουμε την πολιτική χροιά της υπόθεσης, καθώς η εξέλιξη τείνει να εξηγήσει το γιατί το συγκρότημα Μαρινάκη εξέθεσε τόσο επιθετικά την κυβέρνηση αποκαλύπτοντας το μοντάζ των συνομιλιών για το έγκλημα των Τεμπών. Η εξελισσόμενη αυτή αντιπαράθεση ωστόσο, πέρα από τις πολιτικές ερμηνείες και προεκτάσεις, έχει και το αποτέλεσμα της αποκάλυψης μερικών πολύ σκοτεινών πλευρών του δημόσιου βίου ένθεν κακείθεν.
Σύμφωνα λοιπόν με όσα έχουν γραφτεί σχετικά με το περιεχόμενο της δικογραφίας, τουλάχιστον από το 2019 οπαδοί του Ολυμπιακού έχουν συγκροτήσει «εγκληματική οργάνωση, που επιδιώκει την τέλεση κακουργημάτων και πλημμελημάτων, όπως εκρήξεις και εμπρησμούς, κατασκευή και κατοχή εκρηκτικών μηχανισμών, ανθρωποκτονίες, επικίνδυνες σωματικές βλάβες, κλοπές, ληστείες και εκβιασμούς και άλλα πολλά».
Στη δικογραφία επίσης αναφέρεται: «προκύπτει ότι εκτός από την εμφανή ηγεσία η εγκληματική οργάνωση πιθανότατα διευθύνεται, από στελέχη της ΠΑΕ Ολυμπιακός και του Αθλητικού Σωματείου Ολυμπιακός Σύλλογος Φιλάθλων Πειραιώς».
Επισημαίνεται επίσης ότι χωρίς τη συμμετοχή και την «υψηλή προστασία» των συγκεκριμένων «αξιωματούχων», η εγκληματική οργάνωση των χούλιγκανς δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει.
Ορισμένα μάλιστα από τα ηγετικά στελέχη, σύμφωνα με τη δικογραφία, ή έστω με τα σχετικά δημοσιεύματα, είχαν προσληφθεί στο Δήμο του Πειραιά, συχνά σε θέση αργομισθίας. Ασφαλώς με αυτή την αποκάλυψη το θέμα παίρνει και άλλες διαστάσεις.
Και οι αποκαλύψεις συνεχίζονται. Αλλά, όπως το περιμένουμε αλλά δεν θέλουμε να το συνηθίσουμε, τα μέσα συσκότισης των ειδήσεων στην πλειοψηφία τους τηρούν αιδήμονα σιγή. Και όχι μόνο τα μέσα του ευρύτερου συγκροτήματος Μαρινάκη. Πού τα πάνελ, πού οι μάρτυρες να καταθέτουν, πού οι δημοσιογραφικοί εισαγγελείς να απαγγέλλουν ευθύνες!…
Εμείς όμως οφείλουμε να θυμηθούμε πως με αφορμή το γήπεδο της ΑΕΚ ενεργοποιήθηκε ένας παρακρατικός μηχανισμός ο οποίος έκανε επιθέσεις στο δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο της Νέας Φιλαδέλφειας, επειδή δεν ήθελαν να γίνει το γήπεδο με τους όρους που επέβαλε ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ. Τότε κανένας κρατικός μηχανισμός δεν έδειξε ευαισθησία, παρά τις παραβάσεις του ποινικού κώδικα κατά συρροή. Οι οργανωμένοι (δεν θα τους κατατάξω στους οπαδούς, πρόκειται για μηχανισμούς με πρόσχημα το οπαδός) ή κάποιοι που παρουσιάζονταν ως τέτοιοι, τρομοκρατούσαν επί πολύ διάστημα την περιοχή, διέλυσαν τους δυο χώρους λαϊκής ενεργοποίησης της γειτονιάς, το χώρο της «Λαϊκής Συνέλευσης» και τη «Στρούγκα», αναρχική συλλογικότητα. Σήμερα, για να συνεχιστεί ο τραμπουκισμός, στο αναγερμένο πια γήπεδο, υπάρχουν οι φωτογραφίες, ως επικηρυγμένων, όσων αντιτάχθηκαν στο σχέδιο εκείνου του γηπέδου. Ανάμεσά τους και ο δήμαρχος, τότε, της Νέας Φιλαδέλφειας, Άρης Βασιλόπουλος και ο Πάνος Σκουρλέτης.
Και για να κατανοήσω τις πολιτικές προεκτάσεις του εγχειρήματος ανατρέχω στο ότι τα τελευταία χρόνια, έχουν εκλείψει πανό κοινωνικής διαμαρτυρίας στο «Καραϊσκάκη» ή σχετικά συνθήματα.
Πού εκείνη η εποχή όταν ήταν πρόεδρος ο Αργύρης Σαλιαρέλης και ακούστηκε από το μεγάφωνα πως χάθηκε ένα πορτοφόλι, σύσσωμη σχεδόν η εξέδρα άρχισε να φωνάζει ρυθμικά το σύνθημα: «Αργύρη καριόλη δωσ’ το πορτοφόλι», σε μια υπέροχη επίδειξη χιούμορ, αυτοσαρκασμού και «δε μασάμε».
Μασήσαμε εν τέλει δυστυχώς!
Κι όσοι από τους «οργανωμένους» δεν μάσησαν αποσύρονται και παραμένουν στη σιωπή, είτε γιατί δεν μπορούν είτε γιατί δεν ξέρουν πως να εκφραστούν.
Φυσικά, δεν προσθέτω τίποτα αν υπενθυμίσω πως οι «μεγάλοι» εμπλεκόμενοι είναι επιφανή στελέχη της επιχειρηματικής «τάξης». «Ηγέτες» της κοινωνίας!
Κάτι σαν ο σημερινός καπιταλισμός!
Σχόλια (0)