Ρεβάνς: νέα σχήµατα της ριζοσπαστικής αριστεράς στις σχολές

Οξυγόνο για την φοιτητική αριστερά

Αλεξάνδρα Παναγιωτίδου

Στις 21-22 Φλε­βά­ρη στο Πά­ντειο, βρε­θή­κα­µε στο ίδιο αµφι­θέ­α­τρο µε δε­κά­δες σχή­µα­τα από πολ­λές πό­λεις της Ελ­λά­δας, για να µοι­ρα­στού­µε προ­βλη­µα­τι­σµούς, να συ­ζη­τή­σου­µε και να ανα­ζη­τή­σου­µε λύ­σεις σε όλα όσα µας απα­σχο­λούν. Μέσα από αυτό προ­έ­κυ­ψε η ίδρυ­ση του νέου δι­κτύ­ου αρι­στε­ρών σχη­µά­των (Ρε­βάνς), µε σχή­µα­τα της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ αλλά και ανε­ξάρ­τη­τα αρι­στε­ρά σχή­µα­τα. Αυτό το νέο δί­κτυο είναι απο­τέ­λε­σµα µιας κοι­νής συ­µπό­ρευ­σης πολ­λών χρό­νων εκλο­γι­κά και κι­νη­µα­τι­κά εντός των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων και µε­τρά­ει ση­µα­ντι­κά απο­τε­λέ­σµα­τα και νίκες, µέσα από τις γρα­α­µµές του «ΕΑ­ΑΚ-ΑΡΕΝ», δυ­νά­µεις που κου­βα­λούν δια­φο­ρε­τι­κές ιστο­ρί­ες, από δί­κτυα που κα­θό­ρι­σαν την πο­ρεία της αρι­στε­ράς στα Πα­νε­πι­στή­µια. Είναι ση­µα­ντι­κό επί­σης να ανα­φερ­θεί πως όλο αυτό προ­έ­κυ­ψε και µέσα από συ­µπε­ρά­σµα­τα που βγά­λα­µε µετά από ένα περ­σι­νό µε­γα­λειώ­δες φοι­τη­τι­κό κί­νη­µα, το οποίο ανέ­δει­ξε εµφα­τι­κά την ανά­γκη επι­µο­νής στην πο­λι­τι­κή της ενό­τη­τας. Σε αντί­θε­ση µε άλλες δυ­νά­µεις της φοι­τη­τι­κής αρι­στε­ράς, οι οποί­ες µετά το κί­νη­µα κα­τέ­λη­ξαν σε λαν­θα­σµέ­να συ­µπε­ρά­σµα­τα µε απο­τέ­λε­σµα να συ­νε­χί­ζουν να επι­µέ­νουν σε λο­γι­κές πο­λι­τι­κής κα­θα­ρό­τη­τας και ηγε­µο­νι­σµού που συ­µβάλ­λουν στην πε­ραι­τέ­ρω διά­σπα­ση και κα­τα­κε­ρµα­τι­σµό. Σε µια πε­ρί­ο­δο ανα­κα­τά­τα­ξης του χάρτη της φοι­τη­τι­κής αρι­στε­ράς (µε δια­σπά­σεις, δη­µιουρ­γία και­νούρ­γιων δι­κτύ­ων κτλπ) η πρω­το­βου­λία αυτή είναι ένα θε­τι­κό βήµα προς την σωστή κα­τεύ­θυν­ση, όπου θα επι­διώ­κει την ενό­τη­τα όχι µόνο εντός της δι­κτύ­ω­σης αλλά και εκτός, προ­σπα­θώ­ντας πάντα για την µέ­γι­στη συ­µπό­ρευ­ση εντός των φοι­τη­τι­κών συλ­λό­γων και των δια­δι­κα­σιών τους, µε στόχο να ξε­φεύ­γει από µι­κρο­πο­λι­τι­κές αντι­πα­ρα­θέ­σεις και να συν­θέ­τει σε ενιαία αγω­νι­στι­κή κα­τεύ­θυν­ση, πάνω στα πρα­γµα­τι­κά επί­δι­κα και τον κοινό σχε­δια­σµό, εµπλέ­κο­ντας και το ανέ­ντα­χτο δυ­να­µι­κό των συλ­λό­γων. Μια ενό­τη­τα η οποία δεν θα κρί­νε­ται µε κρι­τή­ριο το πότε συ­µφέ­ρει ή όχι την εκά­στο­τε δύ­να­µη, αλλά µια ενό­τη­τα η οποία θα έχει ως κρι­τή­ριο την µε­γι­στο­ποί­η­ση της απο­τε­λε­σµα­τι­κό­τη­τας του κι­νή­µα­τος! Οι φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι θα πρέ­πει να απο­τε­λούν ερ­γα­λεία ορ­γά­νω­σης της αντί­στα­σης και να ενώ­νουν τους/τις/τα φοι­τη­τές/τριες/α.

Οι µε­γα­λειώ­δεις συ­γκε­ντρώ­σεις σε όλη την Ελ­λά­δα για το έγκλη­µα των Τε­µπών όπου σω­µα­τεία, φοι­τη­τι­κοί σύλ­λο­γοι, µα­θη­τι­κές κοι­νό­τη­τες και το­πι­κοί φο­ρείς βγή­καν στους δρό­µους, µας δεί­χνουν πως το πα­νε­πι­στή­µιο δεν είναι ένας κοι­νω­νι­κός χώρος απο­κο­µµέ­νος από τη γε­νι­κή πο­λι­τι­κή. Αυτές τις µέρες βρι­σκό­µα­στε πάλι µέσα σε µα­ζι­κές δια­δι­κα­σί­ες γε­νι­κών συ­νε­λεύ­σε­ων και κα­τα­λή­ψεις. Η φοι­τη­τι­κή αρι­στε­ρά θα πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει σε κοινά πλαί­σια και δρά­σεις όπου θα γί­νο­νται οι απα­ραί­τη­τες συν­δέ­σεις µε την συ­νο­λι­κή επί­θε­ση που βιώ­νου­µε από την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή κι αυτό µπο­ρεί να γίνει επι­µέ­νο­ντας σε µια πο­λι­τι­κή που ενώ­νει, µέσα από µια δι­κτύ­ω­ση που έχει µα­ζι­κά, ενω­τι­κά και ρι­ζο­σπα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Όλα αυτά επί­σης ση­µαί­νουν ότι η πα­ρέ­µβα­ση µας, θα πρέ­πει να είναι πο­λυ­θε­µα­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να να συν­δέ­ε­ται µε τα κοι­νω­νι­κά κι­νή­µα­τα όπως είναι η Πα­λαι­στί­νη και ιδιαί­τε­ρα το ερ­γα­τι­κό κί­νη­µα που αυτή τη στι­γµή δίνει µάχες (αξιο­λό­γη­ση, Ωνά­σεια, υγειο­νο­µι­κοί κ.α) απέ­να­ντι στη πο­λι­τι­κή που προ­σπα­θεί να δια­λύ­σει το δη­µό­σιο πα­νε­πι­στή­µιο αλλά και όλο το δη­µό­σιο τοµέα συ­νο­λι­κά (µε­τα­φο­ρές, νο­σο­κο­µεία, ρεύµα, κτλπ).

Για να µπο­ρεί όµως το πα­ρα­πά­νω πο­λι­τι­κό σχέ­διο να προ­κύ­ψει και να είναι ικανό να αντι­πα­ρα­τε­θεί µε τα ση­µε­ρι­νά ερω­τή­µα­τα, η φοι­τη­τι­κή αρι­στε­ρά που οι­κο­δο­µού­µε οφεί­λει να έχει µια λει­τουρ­γία όπου θα γί­νε­ται πο­λι­τι­κή ζύ­µω­ση µε συ­στη­µα­τι­κά πα­νελ­λα­δι­κά µα­ζέ­µα­τα, µε δια­δι­κα­σί­ες ανά πό­λεις και πα­ρα­γω­γή πο­λι­τι­κού υλι­κού. Η εµπει­ρία µας µέχρι τώρα δεί­χνει ότι τα ενω­τι­κά εγ­χει­ρή­µα­τα κα­τα­σκευά­ζο­νται και παίρ­νουν ουσία, πε­ριε­χό­µε­νο και υπό­στα­ση µέσα από κι­νη­µα­τι­κές διερ­γα­σί­ες. Χρειά­ζε­ται να προ­βού­µε στη δράση πάνω σε κι­νη­µα­τι­κά γε­γο­νό­τα και µε αυτό το τρόπο θα ξε­πε­ρά­σου­µε δια­φω­νί­ες που µπο­ρούν να υπάρ­χουν, προ­βλη­µα­τι­σµοί κτλπ. Όλα αυτά θα κρι­θούν στην πράξη, θα πρέ­πει να γίνει δο­κι­µή και λάθος και να έχου­µε την γεν­ναιό­τη­τα πολλά πρά­γµα­τα να τα αλ­λά­ξου­µε. Το ίδιο ιδρυ­τι­κό κεί­µε­νο ανα­φέ­ρει σωστά πως «κα­νείς δεν κα­τέ­χει την από­λυ­τη αλή­θεια» και αυτό ση­µαί­νει ότι πολ­λές φορές µπο­ρεί να χρεια­στεί να αναι­ρέ­σου­µε πρά­γµα­τα που χούµε επι­λέ­ξει. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, πι­στεύ­ου­µε ότι µε καύ­σι­µο µας τις κι­νη­µα­τι­κές διερ­γα­σί­ες µέσα και έξω από τα πα­νε­πι­στή­µια, εξε­λί­ξεις όπως η ένωση κι­νη­µα­τι­κών δυ­νά­µε­ων πάνω σε βά­σεις που χτί­ζο­νται χρό­νια µέσα από την κοινή δράση, απο­τε­λεί τον µο­να­δι­κό τρόπο να βγού­µε πιο δυ­να­τοί/ες/α την επό­µε­νη ηµέρα. Κα­λώ­ντας πα­ράλ­λη­λα όλες τις υπό­λοι­πες δυ­νά­µεις της αρι­στε­ράς για κοινή συ­µπό­ρευ­ση, µέ­νο­ντας πιστά στη λο­γι­κή ενός σχή­µα­τος ανά κοι­νω­νι­κό χώρο, ελ­πί­ζου­µε η προ­σπά­θεια αυτή να απο­τε­λεί µόνο την αρχή σε νέους µα­ζι­κούς αγώ­νες που θα µπο­ρέ­σουν να ανα­τρέ­ψουν τις αντι­δρα­στι­κές πο­λι­τι­κές των από πάνω .

https://rproject.gr/article/revans-nea-shiuata-tis-rizospastikis-aristeras-stis-sholes