Ο Λένιν ισχυριζόταν πως όταν τραβάς στα άκρα μια σωστή ιδέα τότε αυτή καταλήγει σε παραλογισμό. Πόσο μάλλον, αν (παρα)τραβάς στα άκρα προβληματικές θέσεις (για να το διατυπώσουμε ήπια). Όπως, για παράδειγμα, να ισχυρίζεσαι πως κάθε μεταβατικό αίτημα, στο έδαφος του καπιταλισμού, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον ρεφορμισμό και στην ενσωμάτωση στο σύστημα.
Καταφεύγοντας, ενίοτε, σε νηπιακού επιπέδου πολιτικά επιχειρήματα, θεωρητικές ακροβασίες ή και σε εξυπνακισμούς της προκατακλυσμιαίας εποχής.
Έτσι, στον 902 (Σάββατο 7 Ιουνίου), υπάρχει άρθρο με, κατά τα άλλα, ενδιαφέρουσες πτυχές για την πρόσφατη ρήξη του Τραμπ με τον Μασκ.
Το οποίο, όμως, καταλήγει ως εξής:
«Το τελευταίο διάστημα διάφοροι “αριστεροί” προβάλλουν ως το άπαν της “συγκρουσιακής πολιτικής” το αίτημα για “κρατικοποιήσεις”! Ο Ριζοσπάστης έχει αναλυτικά ξεφτιλίσει και σε πρόσφατη αρθρογραφία του τους υπέρμαχους του Μπίσμαρκ, του Καραμανλή, του Στάρμερ και άλλων.
Εμείς, επειδή ήδη έχουμε γράψει πολλά σε αυτό το κείμενο, θέτουμε απλά ένα ρητορικό ερώτημα προς όλους αυτούς: Αν ο Τραμπ κρατικοποιήσει την SpaceX θα φωνάζουν τον Στηβ Μπάνον στα μαζώματα για τον καθορισμό των “αντικαπιταλιστικών κόμβων πάλης”; Το λέμε γιατί ο συγκεκριμένος ειδικός σύμβουλος του Τραμπ, κατά την πρώτη προεδρική του θητεία, ζήτησε πρόσφατα την απέλαση του Μασκ και την κρατικοποίηση της SpaceX…“Εχθροί και φίλοι” του περιλάλητου “διδύμου” λοιπόν βρίσκονται όλοι μαζί στην παράνοια. Όποιος δεν θέλει να τρελαθεί να διαβάζει Ριζοσπάστη και να δυναμώσει την συμπόρευση με το ΚΚΕ για ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση με την αστική τάξη και τις συμμαχίες της».
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα ισχυρίζεται ο συντάκτης του άρθρου, το εργατικό κίνημα, ειδικά στις μητροπόλεις του καπιταλισμού, κινδυνεύει σήμερα θανάσιμα από τις ρεφορμιστικές αυταπάτες που θα επιφέρουν οι «κρατικοποιήσεις» που μεθοδεύουν οι Τραμπ, Μπάνον, Στάρμερ και λοιποί «σοσιαλ-μανιακοί» ηγέτες. Ή ότι είναι το ίδιο και το αυτό η προσωρινή ανάληψη, για έκτακτους λόγους και κατ’ εξαίρεση στον σημερινό καπιταλισμό, κάποιας επιχείρησης από το κράτος (για να ιδιωτικοποιηθεί μετέπειτα «καθαρή» από βάρη) με την πάλη του κινήματος και για εθνικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση των ιδιοκτητών (βλ. Hellenic Train), με καθοριστικό τον ρόλο και τον λόγο των εργαζόμενων σε αυτές καθώς και των κοινωνικών οργανώσεων.
Παρεμπιπτόντως, αν ο αρθρογράφος ξαναδιαβάσει προσεκτικά Το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, θα βρεθεί στη δύσκολη θέση, να κατατάξει και τους Μαρξ και Ένγκελς σε εκείνους τους αριστερούς (με εισαγωγικά κατά τον ίδιο) που αποκαλεί «υπέρμαχους» (δικά μου τα εισαγωγικά εδώ) των Μπίσμαρκ, Καραμανλή, Στάρμερ, πιθανά και των Τραμπ – Μπάνον στο μέλλον.
Ας μην επεκταθούμε, εδώ, σε μεταγενέστερους των Μαρξ και Ένγκελς θεωρητικούς της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ενδεικτικά, επισημαίνουμε μόνο ορισμένα από τα μέτρα που, όπως ισχυρίζονταν οι συγγραφείς του Μανιφέστου:
«οικονομικά φαίνονται ανεπαρκή και αστήρικτα, αλλά στην πορεία του κινήματος ξεπερνάν τον εαυτό τους και γίνονται απαραίτητα σαν μέσο για να ανατραπεί ολόκληρος ο τρόπος παραγωγής… για τις πιο προχωρημένες χώρες τα ακόλουθα μέτρα θα μπορούν αρκετά γενικά να μπουν σε εφαρμογή…
Ισχυρή προοδευτική φορολογία.
Κατάργηση της κληρονομιάς…
Συγκέντρωση της πίστης στα χέρια του κράτους, δια μέσου μιας εθνικής τράπεζας που τα κεφάλαιά της θα ανήκουν στο κράτος και που θάχει αποκλειστικό μονοπώλιο.
Συγκέντρωση στα χέρια του κράτους όλων των μέσων μεταφοράς…
Δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλα τα παιδιά».
Έτσι προσέγγιζαν την επαναστατική διαδικασία εκείνοι που μας υπέδειξαν πως «Ο κομμουνισμός δεν είναι για εμάς μια κατάσταση που πρέπει να θεμελιωθεί ένα ιδεώδες προς το οποίο θα πρέπει να προσανατολιστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση η οποία αίρει την παρούσα κατάσταση».
Σχόλια (0)