Στην ιστορία πολλοί πρώην πρωθυπουργοί και ηγέτες εμφανίστηκαν ξανά και τα κατάφεραν. Όμως, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι «ίσως σύντομα να ταξιδέψουμε πάλι μαζί σε πιο όμορφες θάλασσες», θυμίζω τους στίχους του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη:
«Θάλασσα μαύρη, θάλασσα με τα πικρά νερά σου, θολούρα μαύρη και θολή», γιατί θεωρώ ότι μέχρι τώρα σε θολά νερά πορεύεται. Του εύχομαι να σταματήσει να πορεύεται έτσι.
Πιστεύω ότι τα κόμματα και ιδίως τα κόμματα της Αριστεράς, θα πρέπει να έχουν πρόγραμμα, να έχουν πολιτική, να έχουν ιδεολογία και να έχουν και όραμα.
Ο Τσίπρας είχε ένα χάρισμα, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, το έχασε μετά τις εκλογές του ’19. Δεν ήταν ο Τσίπρας που ξέραμε πριν και μετά από το ’15…
Οι δηλώσεις του, όπως ο «δημοκρατικός καπιταλισμός» δημιουργούν ερωτήματα. Επιπλέον δε μίλησε, όταν έπρεπε και όπως έπρεπε, για κεντρικά θέματα που απασχολούν τις κοινωνίες και όχι μόνο την ελληνική, ισχνές τοποθετήσεις όπως για τη Γάζα, μόνο πρόσφατα ή για τα Τέμπη.
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται πια στη λογική ότι στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας επιζούν δύο πόλοι. Το ένα που είναι η Δεξιά με διάφορες μορφές της. Και από την άλλη μεριά κάποιο κόμμα που θα είναι κεντροαριστερό ή κεντρώο ή κεντροδεξιό.
Επομένως, σ΄ αυτή τη λογική θέλει να γίνει αποδεκτός από το σύστημα. Θυμίζω, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής βγαίνοντας από τη Μητρόπολη πήρε από το χέρι τον Αντρέα Παπανδρέου κάνοντας ένα σήμα προς το σύστημα να τον κάνει αποδεκτό.
Επιπλέον, από την μακρά εμπειρία μου στην Αριστερά ο επικεφαλής γραμματέας ή πρόεδρος, ανάλογα ποιος ήταν, δεν παραιτείτο δημοσίως, δεν έβγαζε ένα ανακοινωθέν στα μέσα ενημέρωσης. Υπέβαλλε την παραίτησή του στα κεντρικά όργανα του κόμματος, αναφέροντας τους λόγους και προκαλώντας συζήτηση.
Επίσης έκανε ένα τραγικό λάθος, να ψηφίζει με δύο ευρώ για τον επικεφαλής του Σύριζα. Ήταν μια μίμηση του Γιώργου Παπανδρέου και αργότερα των αρχηγών της Νέας Δημοκρατίας. Σε τέτοιες διαδικασίες μπορεί να ψηφίσει ο καθένας και από άλλο κόμμα. Έτσι έγινε με Κασσελάκη, όχι με τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά όμως ήταν αυτός που το θέσπισε.
Όταν ο Κασσελάκης ήταν υποψήφιος πρόεδρος, αλλά και αργότερα όταν έγινε εξαιτίας του δίευρου, η ομάδα του έβγαζε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ό,τι εμετικά ήθελαν εναντίον της Αχτσιόγλου, αλλά και για άλλα στελέχη, για να στηρίξουν τον Κασσελάκη, κάνοντας προσωρινά σύμμαχο τον Τσίπρα. Ο Αλέξης όμως σιώπησε, δεν βγήκε ποτέ να πει είναι ή δεν είναι έτσι.
Ο ευτελισμός που συνέβη αυτά τα τελευταία χρόνια δεν είναι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αγκαλιάζει όλη την Αριστερά. Πολλές φορές έχω αναφερθεί δημοσίως, ότι η κατάπτωση αυτή της Αριστεράς μου θυμίζει, κατ’ αναλογία, την πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Τότε πληγωθήκαν βαθιά, ακόμα και κόμματα που δεν είχαν καμμιά σχέση με τον «υπαρκτό» όπως το ΚΚ της Ιταλίας, το Ισπανικό ΚΚ και το ΚΚE Εσωτερικού. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγάλες ευθύνες. Δεν ευθύνεται όμως μόνο αυτό, όμως δε μίλησε ουσιαστικά ποτέ για τις δικές του.
ΥΓ. Τα βασικά σημεία της σύνεντευξης μου στην από την εκπομπή «ΕΔΩ». Επειδή ο παρουσιαστής της εκπομπής κ. Ζαχαρός ανέφερε ότι ήμουν ιδρυτικό μέλος του Συνασπισμού, διευκρίνισα ότι ήμουν στη Γραμματεία της δημιουργίας του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με κορυφαία στελέχη, όπως οι Αλέκος Αλαβάνος, Μανώλης Γλέζος και Γιάννης Μπανιάς, καθώς και πολλοί άλλοι σύντροφοι από πολλές συνιστώσες. Και τα καταφέραμε!
https://tvxs.gr/apopseis/arthra-gnomis/makis-mpalaoyras-oi-eythynes-tsipra-kai-oi-tholes-thalasses/
Σχόλια (0)