Τα δύσκολα είναι μπροστά για την «τραμπική ειρήνη»

Θα υπάρξει η «δεύτερη φάση» της συμφωνίας;

Η κα­τά­παυ­ση του πυρός στη Γάζα, όπως και κάθε προη­γού­με­νη σχε­τι­κή συμ­φω­νία του Ισ­ρα­ήλ, απο­δει­κνύ­ε­ται μο­νο­με­ρής. Η μία πλευ­ρά απέ­χει από κάθε ένο­πλη ενέρ­γεια, ενώ το Ισ­ρα­ήλ δια­τη­ρεί την ελευ­θε­ρία να εξα­πο­λύ­ει πε­ριο­δι­κά (φο­νι­κά) χτυ­πή­μα­τα, επι­κα­λού­με­νο αό­ρι­στες, δυ­νη­τι­κές «απει­λές». Ο ρυθ­μός και οι πο­σό­τη­τες της αν­θρω­πι­στι­κής βο­ή­θειας απέ­χουν πολύ από τα συμ­φω­νη­μέ­να. Την ίδια ώρα, το Ισ­ρα­ήλ και τα φε­ρέ­φω­νά του, κα­τη­γο­ρούν την Χαμάς ότι κω­λυ­σιερ­γεί στην πα­ρά­δο­ση των σω­μά­των των νε­κρών αιχ­μα­λώ­των, για να δια­τη­ρούν μό­νι­μα στο τρα­πέ­ζι την πι­θα­νό­τη­τα πλή­ρους τερ­μα­τι­σμού της συμ­φω­νί­ας από τη μεριά του σιω­νι­στι­κού κρά­τους. 

Πάνος Πέτρου

Αυτά υπεν­θυ­μί­ζουν ότι το αμε­ρι­κα­νι­κό «χα­λι­νά­ρι» στο Νε­τα­νιά­χου δεν είναι τόσο σφι­χτό. Αλλά -προς το πα­ρόν- πα­ρα­μέ­νει στη θέση του για να εξα­σφα­λί­σει ότι δεν θα υπάρ­ξει μια -πρό­ω­ρη και χωρίς αμε­ρι­κα­νι­κή έγκρι­ση- επα­νέ­ναρ­ξη του ανοι­χτού πο­λέ­μου. Η Ουά­σινγ­κτον έχει πάρει άμεσα και αδια­με­σο­λά­βη­τα στα χέρια της το ζή­τη­μα της Γάζας. Στο Ισ­ρα­ήλ έχει εγκα­τα­στα­θεί ένα Κέ­ντρο Διοί­κη­σης με Αμε­ρι­κα­νούς στρα­τιω­τι­κούς, ενώ ανα­κοι­νώ­θη­κε ότι αμε­ρι­κα­νι­κά drones θα επι­τη­ρούν τη Λω­ρί­δα της Γάζας. Ει­δι­κά το δεύ­τε­ρο ανέ­δει­ξε μια κρίση εμπι­στο­σύ­νης: η Ουά­σινγ­κτον θέλει να έχει άμεση ει­κό­να της κα­τά­στα­σης στο έδα­φος, χωρίς να επα­φί­ε­ται πλέον στην ενη­μέ­ρω­ση από τους Ισ­ραη­λι­νούς συμ­μά­χους. Οι δια­δο­χι­κές επι­σκέ­ψεις στο Ισ­ρα­ήλ του -Ει­δι­κού Απε­σταλ­μέ­νου- Γουίτ­κοφ, του -υπουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών- Ρού­μπιο, του -γα­μπρού του Τραμπ- Κούσ­νερ και του -αντι­προ­έ­δρου- Βανς, ενι­σχύ­ουν αυτήν την ει­κό­να άμε­σου αμε­ρι­κα­νι­κού ελέγ­χου στις εξε­λί­ξεις.

Όλα αυτά ανα­δει­κνύ­ουν ότι το αμε­ρι­κα­νι­κό κρά­τος θα μπο­ρού­σε να πα­ρέμ­βει ανά πάσα στιγ­μή και επέ­λε­ξε να μην το κάνει. Έδωσε στον «Μπί­μπι» 2 ολό­κλη­ρα χρό­νια «να τε­λειώ­σει τη δου­λειά» και πα­ρε­νέ­βη απο­φα­σι­στι­κά μόνο όταν δια­πί­στω­σε ότι οι IDF θα κα­θη­λώ­νο­νταν σε ένα «ατε­λεί­ω­το πό­λε­μο», η διαιώ­νι­ση του οποί­ου απει­λού­σε πλέον το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ με πο­λι­τι­κή πα­νω­λε­θρία και διε­θνή απο­μό­νω­ση.

Όλα αυτά δεν προ­α­ναγ­γέ­λουν τί­πο­τα θε­τι­κό για το μέλ­λον. Αλί­μο­νο αν υπάρ­χει άν­θρω­πος που δεν ανη­συ­χεί καθώς γί­νο­νται βή­μα­τα που θυ­μί­ζουν την παλιά προει­δο­ποί­η­ση του Τραμπ ότι «θα την ανα­λά­βω εγώ» [τη Γάζα]. Εκτός αν είναι αρ­κε­τά αφε­λής για να πι­στεύ­ει ότι ο πιο φι­λοϊσ­ραη­λι­νός Αμε­ρι­κα­νός Πρό­ε­δρος (σε μια μακρά σειρά ακραιφ­νώς φι­λοϊσ­ραη­λι­νών προ­έ­δρων) ερ­γά­ζε­ται για μια δί­καιη λύση!

Όλα αυτά επί­σης κα­θι­στούν αναμ­φί­βο­λο πως ό,τι συμ­βαί­νει σή­με­ρα (πα­ρα­βιά­σεις της κα­τά­παυ­σης του πυρός κλπ) αλλά και ό,τι συμ­βεί αύριο (πι­θα­νή επα­νέ­ναρ­ξη της ει­σβο­λής) έχουν άμεση αμε­ρι­κα­νι­κή σφρα­γί­δα, όπως φά­νη­κε και από την κά­λυ­ψη που πρό­σφε­ρε ο Μάρκο Ρού­μπιο στην «αυ­το­ά­μυ­να» του Ισ­ρα­ήλ.

Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όσο ο Τραμπ εξα­κο­λου­θεί να εν­δια­φέ­ρε­ται για σχε­τι­κή «ησυ­χία» στη Μέση Ανα­το­λή, η πρώτη φάση της σχε­τι­κής κα­τά­παυ­σης του πυρός (ή πιο σωστά της γε­νο­κτο­νί­ας «χα­μη­λής έντα­σης»), θα μένει ενερ­γή και θα συ­νε­χί­ζο­νται οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για τη δεύ­τε­ρη φάση.

Σε αυτές έχουν ήδη ανα­δει­χτεί όλες οι ανε­πί­λυ­τες αντι­φά­σεις. Είναι γνω­στό ότι το σχέ­διο Τραμπ δεν απο­τέ­λε­σε ποτέ μια συ­νε­κτι­κή πρό­τα­ση που είχε την απο­δο­χή όλων των πλευ­ρών. Είναι επί­σης κοινή η εκτί­μη­ση (των πε­ρι­φε­ρεια­κών δυ­νά­με­ων, του Ισ­ρα­ήλ, των Πα­λαι­στι­νια­κών πα­ρα­τά­ξε­ων) ότι ο Αμε­ρι­κα­νός Πρό­ε­δρος εν­δια­φε­ρό­ταν για το άμεσο «πά­γω­μα» του γε­νο­κτο­νι­κού πο­λέ­μου και όχι για τις «λε­πτο­μέ­ρειες». Γι’ αυτό και όλες οι πλευ­ρές που δή­λω­σαν ότι το απο­δέ­χο­νται ή το στη­ρί­ζουν, το έκα­ναν εκτι­μώ­ντας ότι έχουν τη δυ­να­τό­τη­τα να το τρο­πο­ποι­ή­σουν.

Αυτό ισχύ­ει εξαρ­χής για το Ισ­ρα­ήλ. Που υπο­χρε­ώ­θη­κε να δε­χτεί την κα­τά­παυ­ση του πυρός επει­δή ο Τραμπ «πά­τη­σε πόδι», κι επει­δή εκτι­μού­σε (βά­σι­μα…) ότι θα έχει την αμε­ρι­κα­νι­κή στή­ρι­ξη στην προ­σπά­θειά του να συ­νε­χί­σει να επι­διώ­κει την εθνο­κά­θαρ­ση με άλλα μέσα ή με πιο «απο­δε­κτά επί­πε­δα βίας».

Ισχύ­ει και για τους «με­σο­λα­βη­τές» (Κα­τάρ-Τουρ­κία-Αί­γυ­πτος). Που θε­ώ­ρη­σαν ότι η απο­κο­τιά του σιω­νι­στι­κού χτύ­πη­μα­τος στην Ντόχα ήταν ένα πο­λι­τι­κό «αυ­το­γκόλ» του Ισ­ρα­ήλ που θα τους επι­τρέ­ψει να «κερ­δί­σουν το αυτί» του Αμε­ρι­κα­νού Προ­έ­δρου και να τον πεί­σουν για την ανά­γκη πε­ριο­ρι­σμού των σιω­νι­στι­κών φι­λο­δο­ξιών.

Ισχύ­ει και για την Χαμάς, που απά­ντη­σε «ναι μεν, αλλά…», φρο­ντί­ζο­ντας να απο­δε­χτεί την πρώτη φάση και πα­ρα­πέ­μπο­ντας όλα τα «καυτά» ση­μεία σε μελ­λο­ντι­κή δια­πραγ­μά­τευ­ση.

Αυτά έρ­χο­νται στα­δια­κά στην επι­φά­νεια, στις προ­δρο­μι­κές συ­ζη­τή­σεις για τη «δεύ­τε­ρη φάση», που αφορά την επό­με­νη μέρα στη Γάζα.

Στο προ­σκή­νιο έρ­χε­ται πρώτο το ζή­τη­μα της Διε­θνούς Δύ­να­μης Στα­θε­ρο­ποί­η­σης, καθώς η ανά­πτυ­ξή της συν­δέ­ε­ται άμεσα με το «τέλος του πο­λέ­μου».

Οι πα­λαι­στι­νια­κές πα­ρα­τά­ξεις την αντι­λαμ­βά­νο­νται ως «ει­ρη­νευ­τι­κή δύ­να­μη δια­χω­ρι­σμού», προ­κρί­νο­ντας την αρα­βι­κή ή μου­σουλ­μα­νι­κή  σύν­θε­σή της και επι­μέ­νο­ντας ότι αυτή θα πρέ­πει να ανα­πτυ­χθεί στα σύ­νο­ρα της Γάζας με το Ισ­ρα­ήλ και όχι να απο­κτή­σει ρόλο «κυ­ριαρ­χί­ας» στο εσω­τε­ρι­κό της Λω­ρί­δας.

Το Ισ­ρα­ήλ δεν ανοί­γει τα χαρ­τιά του ως προς τον «ρόλο» της Διε­θνούς Δύ­να­μης, αλλά έχει δια­τυ­πώ­σει ήδη ανοι­χτά μια «κόκ­κι­νη γραμ­μή» ως προς την σύν­θε­ση (όχι Τούρ­κοι στρα­τιώ­τες!), ενώ η Ουά­σινγ­κτον δη­λώ­νει ότι τα κράτη που θα στεί­λουν δυ­νά­μεις θα πρέ­πει να είναι κράτη με τα οποία το Ισ­ρα­ήλ «νιώ­θει άνετα».

Με βάση το αρ­χι­κό σχέ­διο Τραμπ, από την ανά­πτυ­ξη της Διε­θνούς Δύ­να­μης Στα­θε­ρο­ποί­η­σης, εξαρ­τά­ται η απο­χώ­ρη­ση των δυ­νά­με­ων Κα­το­χής. Αλλά είναι επί­σης προ­φα­νές ότι η ανά­πτυ­ξη αυτής της δύ­να­μης συ­ναρ­τά­ται άμεσα με το ερώ­τη­μα του αφο­πλι­σμού της Πα­λαι­στι­νια­κής Αντί­στα­σης. Στα επί­ση­μα ανα­κοι­νω­θέ­ντα τους (που αφο­ρούν την πο­ρεία της δια­πραγ­μά­τευ­σης), οι Πα­λαι­στι­νια­κές πα­ρα­τά­ξεις απο­φεύ­γουν κάθε ανα­φο­ρά στον οπλι­σμό τους, ενώ στις άλλες δη­μό­σιες πα­ρεμ­βά­σεις τους επα­να­λαμ­βά­νουν ότι η ύπαρ­ξη οπλι­σμού συν­δέ­ε­ται άμεσα με την ύπαρ­ξη Κα­το­χής και ότι αυτός θα πα­ρα­δο­θεί μόνο στον στρα­τό ενός ανε­ξάρ­τη­του Πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους.

Το Ισ­ρα­ήλ δεν θα δε­χτεί την ανά­πτυ­ξη μιας διε­θνούς δύ­να­μης στα σύ­νο­ρα Γάζας/Ισ­ρα­ήλ, όσο η Πα­λαι­στι­νια­κή Αντί­στα­ση δια­τη­ρεί τον οπλι­σμό της: Κάτι τέ­τοιο θα γίνει αντι­λη­πτό ως με­γά­λη ήττα στο εσω­τε­ρι­κό του.

Αν η Διε­θνής Δύ­να­μη Στα­θε­ρο­ποί­η­σης είναι αυτή που θα προ­ο­ρί­ζε­ται να ανα­λά­βει τον αφο­πλι­σμό των Πα­λαι­στι­νί­ων, είναι δύ­σκο­λο να βρε­θεί αρα­βι­κό ή μου­σουλ­μα­νι­κό κρά­τος που θα «αντέ­ξει» πο­λι­τι­κά να ανα­λά­βει δη­μό­σια τη βρώ­μι­κη δου­λειά για λο­γα­ρια­σμό του Ισ­ρα­ήλ.

Προς το παρόν, η Ουά­σινγ­κτον συ­νει­δη­το­ποιεί τις αντι­φά­σεις και πα­ρα­πέ­μπει τα πάντα στο μέλ­λον, δί­νο­ντας όλη την έμ­φα­ση στη «συμ­μόρ­φω­ση με την κα­τά­παυ­ση του πυρός». Όταν ρω­τή­θη­κε για τον αφο­πλι­σμό της Χαμάς, ο Τζέι Ντι Βανς αρ­νή­θη­κε να βάλει ρητό χρο­νο­διά­γραμ­μα «γιατί πολλά από αυτά τα πράγ­μα­τα είναι δύ­σκο­λα».

Το «μπλο­κά­ρι­σμα» θα επι­χει­ρή­σει να αξιο­ποι­ή­σει το Κρά­τος του Ισ­ρα­ήλ. Επι­διώ­κο­ντας σή­με­ρα να διαιω­νί­σει την κα­τά­στα­ση της Γάζας ως «αβί­ω­το τόπο», ελ­πί­ζο­ντας να εξω­θη­θεί ο πλη­θυ­σμός της προς την έξοδο. Και πε­ρι­μέ­νο­ντας την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή για να κα­ταγ­γεί­λει την «πα­λαι­στι­νια­κή αδιαλ­λα­ξία» και την «ανα­ξιο­πι­στία» των με­σο­λα­βη­τών (Τουρ­κία-Κα­τάρ) για να πάρει ένα πι­θα­νό νέο πρά­σι­νο φως από τον Λευκό Οίκο. Προς το παρόν, πα­ρα­τεί­νε­ται μια συν­θή­κη που έκανε τον εκ­πρό­σω­πο του Κατάρ να εκτι­μή­σει ότι η Γάζα μπο­ρεί να οδεύ­ει σε μια κα­τά­στα­ση «ούτε πο­λέ­μου, ούτε ει­ρή­νης»…

https://rproject.gr/article/ta-dyskola-einai-mprosta-gia-tin-trampiki-eirini