Η πολιτική ανεπάρκεια της κεντροαριστεράς

Η παραίτηση Τσίπρα και τα βήματα συγκρότησης νέου πολιτικού φορέα, αναμενόμενα, έφερε τριγμούς στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΕΑΡ. Πολύ δύσκολα όμως, το εγχείρημα «καθεστωτικής υπευθυνότητας» του πρώην πρωθυπουργού, θα αποτελέσει πειστική ενναλακτική απέναντι στη ΝΔ. Τουλάχιστον από τη σκοπιά των συμφερόντων όσων ζουν από τη δουλειά τους.

Σπύρος Αντωνίου

Οι ισχνές δη­μο­σκο­πι­κές επι­δό­σεις συ­νε­χί­ζουν να πιέ­ζουν τις ηγε­σί­ες των δύο κομ­μά­των, όπως και τον Ν. Αν­δρου­λά­κη, που παρά την «φυγή προς τα εμπρός» που θα επι­χει­ρή­σει με το συ­νέ­δριο του ΠΑΣΟΚ, δεν παύει να βρί­σκε­ται στο στό­χα­στρο των εσω­κομ­μα­τι­κών του αντι­πά­λων. Φυ­σιο­λο­γι­κά, θα μπο­ρού­σε να πει κα­νείς,εφό­σον η κε­ντρο­α­ρι­στε­ρή αντι­πο­λί­τευ­ση δεν μπο­ρεί να κερ­δί­σει από τη φθορά μια λα­ο­μί­ση­της κυ­βέρ­νη­σης.

Λει­τουρ­γώ­ντας ως εν ανα­μο­νή «σω­τή­ρας», ο Τσί­πρας επι­τρέ­πει στην κρίση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να βα­θαί­νει και την εκλο­γι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση της Νέας Αρι­στε­ράς να πα­γιω­θεί. Με αυτόν τον τρόπο, φι­λο­δο­ξεί να εμ­φα­νι­στεί το 2026 όχι απλώς ως ένας «νέος» παί­κτης, αλλά ως ο μο­να­δι­κός ικα­νός πόλος για την ενο­ποί­η­ση του «προ­ο­δευ­τι­κού» χώρου, θέ­το­ντας τα στε­λέ­χη του ενώ­πιον του δι­λήμ­μα­τος της συ­μπό­ρευ­σης με το νέο πο­λι­τι­κό φορέα ή της εξα­φά­νι­σης.

Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των μελών της ΠΓ πε­ρι­μέ­νει το «νεύμα» Τσί­πρα για να ανέ­βει στο «όχημα» του πρώην πρό­ε­δρου του κόμ­μα­τος. Το ζή­τη­μα είναι βέ­βαια ποιους θα ήθελε εκεί­νος μαζί του,στην πο­ρεία δε­ξιάς προ­σαρ­μο­γής που έχει χα­ρά­ξει. Για την ώρα η ηγε­σία του Σ. Φά­μελ­λου πα­σχί­ζει -μά­ταια- για τη δια­τή­ρη­ση του ενα­πο­μεί­να­ντος μη­χα­νι­σμού, απέ­να­ντι στην επερ­χό­με­νη απει­λή του νέου φορέα του Τσί­πρα. Και έχει μεί­νει μόνο η ομάδα Πο­λά­κη, να φω­νά­ζει για «ακόμα μια διά­σπα­ση» και την ανά­γκη οριο­θέ­τη­σης από τις κι­νή­σεις του πρώην.

Πιο σο­βα­ρό είναι το πρό­βλη­μα στη Νέα Αρι­στε­ρά, όπου μοιά­ζει απί­θα­νο να απο­φευ­χθεί η διά­σπα­ση, στη βάση δύο αντι­πα­ρα­θε­τι­κών στρα­τη­γι­κών, με το ζή­τη­μα των συμ­μα­χιών να δι­χά­ζει το κόμμα. Δύο στρα­τη­γι­κές που ανα­μέ­νε­ται να απο­τυ­πω­θούν στα κεί­με­να του προ­έ­δρου Αλέξη Χα­ρί­τση (που θέλει μέ­τω­πο χωρίς απο­κλει­σμούς -άρα και με τον Αλ. Τσί­πρα) και του γραμ­μα­τέα Γα­βρι­ήλ Σα­κελ­λα­ρί­δη (που εκ­φρά­ζει την πλειο­ψη­φία του Ορ­γά­νου και αντι­προ­τεί­νει ανα­συ­γκρό­τη­ση-ανα­σύν­θε­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, με το βλέμ­μα στο ΜΕ­ΡΑ­25), στο Πο­λι­τι­κό Γρα­φείο. Βέ­βαια το ΠΓ της Νέας Αρι­στε­ράς δεν θα πάρει ορι­στι­κές απο­φά­σεις, αλλά τα πι­θα­νά κεί­με­να που θα κα­τα­τε­θούν, θα σκια­γρα­φή­σουν τις προ­θέ­σεις των δύο τά­σε­ων. Μέσα στον Νο­έμ­βριο, το πι­θα­νό­τε­ρο είναι να συ­γκλη­θεί και η ΚΕ, που θα ορί­σει το χρο­νο­διά­γραμ­μα για το προ­γραμ­μα­τι­κό συ­νέ­δριο ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος λο­γα­ρια­σμών.

Με το πό­νη­μα «Ιθάκη», που θα πε­ρι­γρά­φει το πλαί­σιο του νέου πο­λι­τι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος, να οδεύ­ει προς τα βι­βλιο­πω­λεία, ο Τσί­πρας ανα­κοί­νω­σε τα 41 μέλη του Επι­στη­μο­νι­κού Συμ­βου­λί­ου του ιδρύ­μα­τος του. Τε­χνο­κρά­τες-παι­διά του Δρα­γα­σά­κη, ο ανα­θε­ω­ρη­τής της ιστο­ρί­ας και αντι­κομ­μου­νι­στής Μα­ραν­τζί­δης, ο θε­μα­το­φύ­λα­κας του τρί­του μνη­μο­νί­ου Χου­λια­ρά­κης, βρί­σκο­νται σε αυτό, με βα­σι­κό στόχο τη συ­γκρό­τη­ση μιας συ­στη­μι­κής αντι­πρό­τα­σης, απέ­να­ντι στο Μη­το­στά­κη. Για αυτό και η προ­κλη­τι­κή στή­ρι­ξη από διά­φο­ρα μί­ντια των ολι­γαρ­χών.

Ο νέος φο­ρέ­ας του Τσί­πρα ανα­μέ­νε­ται να στο­χεύ­σει στο πο­λι­τι­κό κενό που δη­μιουρ­γεί­ται από τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό και την αδυ­να­μία των υφι­στά­με­νων κομ­μά­των της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς. Με σαφώς πιο κε­ντρώα ρη­το­ρι­κή (πίσω ακόμα και από τις θέ­σεις της ευ­ρω­παϊ­κής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας) και απο­θέ­ω­ση του αρ­χη­γι­κού μο­ντέ­λου, πο­ντά­ρει στην απελ­πι­σία του κό­σμου, που πλέον εμ­φα­νί­ζε­ται στις με­τρή­σεις να προ­τι­μά το «χάος» από την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη («οποιοσ­δή­πο­τε εκτός από αυτόν»).

Οι εξε­λί­ξεις στην κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά δεν αφή­νουν πε­ρι­θώ­ρια αι­σιο­δο­ξί­ας για την ανά­καμ­ψη του χώρου. Ει­δι­κά όταν στις προ­τά­σεις αυτών των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων ευ­δο­κι­μούν δήθεν και­νο­τό­μες (χρε­ω­κο­πη­μέ­νες) ιδέες, ενός νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού με «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο», που δεν αμ­φι­σβη­τούν την κυ­ριαρ­χία της αγο­ράς και πλειο­δο­τούν σε πα­τρι­δο­κα­πη­λία.

https://rproject.gr/article/i-politiki-aneparkeia-tis-kentroaristeras