Η Ευρώπη του Φόβου: Από τη Γενεύη στον αυταρχισµό του «Κράτους Δικαίου»!

Με ανησυχία και οργή παρακολουθούµε την αλυσιδωτή αντίδραση αυταρχισµού που σαρώνει την Ευρώπη, µετατρέποντας τις διεθνείς συνθήκες προστασίας σε «κουρελόχαρτο» στα χέρια των ακροδεξιών και της ενσωµατωµένης πλέον σε αυτήν, Δεξιάς.

Η ρητή αµφι­σβή­τη­ση της Σύ­µβα­σης της Γε­νεύ­ης και της ΕΣΔΑ (Ευ­ρω­παϊ­κής Σύ­µβα­σης Δι­καιω­µά­των του Αν­θρώ­που) δεν είναι απλώς ρη­το­ρι­κή ακρο­βα­σία, είναι το πο­λι­τι­κό όχηµα για την κα­θιέ­ρω­ση ενός κρά­τους αυ­θαι­ρε­σί­ας, φόβου και νο­µι­µο­ποι­η­µέ­νων δια­κρί­σε­ων.

Κώστας Κόκορας*

Οι πρό­σφα­τες δη­λώ­σεις του Υπουρ­γού Με­τα­νά­στευ­σης και Ασύ­λου, Θάνου Πλεύ­ρη, ο οποί­ος εµφα­νί­στη­κε στη Βουλή να αµφι­σβη­τεί ανοι­χτά τον σκοπό και την επι­και­ρό­τη­τα της Σύ­µβα­σης της Γε­νεύ­ης —επι­χει­ρώ­ντας µά­λι­στα µια αστεία, ιστο­ρι­κά ανυ­πό­στα­τη, «ερµη­νεία» της για τη Σο­βιε­τι­κή Ένωση— δεν είναι παρά η επι­ση­µο­ποί­η­ση µιας πο­λι­τι­κής που εφα­ρµό­ζε­ται ήδη εδώ και χρό­νια στην Ελ­λά­δα.

Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση, πα­ρό­λο που υπο­κρι­τι­κά δη­λώ­νει ότι κι­νεί­ται εντός του διε­θνούς δι­καί­ου, έχει ήδη προ­βεί σε διπλή ανα­στο­λή της κα­τα­γρα­φής αι­τη­µά­των ασύ­λου. Το κυ­ριό­τε­ρο, πα­ρα­βιά­ζει συ­στη­µα­τι­κά στην πράξη τη θε­µε­λιώ­δη αρχή της µη επα­να­προ­ώ­θη­σης (non-refoulement), εκτε­λώ­ντας άτυ­πες, βί­αιες, επι­χει­ρή­σεις.

Η ρητή αµφι­σβή­τη­ση της Σύ­µβα­σης σή­µε­ρα, λει­τουρ­γεί ως πα­ρα­χώ­ρη­ση στην Ακρο­δε­ξιά και µε­τα­τρέ­πει τις πε­ρι­θω­ρια­κές, ρα­τσι­στι­κές, θέ­σεις σε κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή.

Η πα­νευ­ρω­παϊ­κή στρο­φή στον αυ­ταρ­χι­σµό

Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση δεν είναι µόνη. Η τάση είναι πα­νευ­ρω­παϊ­κή και κα­θο­δη­γεί­ται από την άρ­χου­σα τάξη και τις πο­λι­τι­κές της εκ­φρά­σεις που έχουν πα­ρα­δο­θεί στον φόβο και τον ακρο­δε­ξιό εκ­βια­σµό.

Η Ιτα­λί­δα πρω­θυ­πουρ­γός Με­λό­νι, όχι µόνο αµφι­σβη­τεί τη Σύ­µβα­ση της Γε­νεύ­ης, αλλά στρέ­φε­ται και κατά των δι­κα­στι­κών αρχών που το­λµούν να βά­ζουν φρένο στις ρα­τσι­στι­κές της πο­λι­τι­κές (όπως το φιά­σκο των κέ­ντρων κρά­τη­σης στην Αλ­βα­νία). Η απρο­κά­λυ­πτη δή­λω­ση ότι οι δι­κα­στές µε «ιδε­ο­λο­γι­κή ατζέ­ντα» πο­δο­πα­τούν τη νο­µι­µό­τη­τα, δεί­χνει την πλήρη απα­ξί­ω­ση του Κρά­τους Δι­καί­ου προς όφε­λος της εκτε­λε­στι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας.

Ηνω­µέ­νο Βα­σί­λειο: Εκεί, η εκ­στρα­τεία κατά της ΕΣΔΑ (Ευ­ρω­παϊ­κή Σύ­µβα­ση Δι­καιω­µά­των του Αν­θρώ­που) έχει οδη­γή­σει το Συ­ντη­ρη­τι­κό Κόµµα να δε­σµευ­τεί για την απο­χώ­ρη­ση της χώρας από αυτήν. Ο λόγος; Δι­κα­στι­κές απο­φά­σεις που βα­σί­ζο­νται στο Άρθρο 8 (οι­κο­γε­νεια­κή ζωή) ή το Άρθρο 3 (απα­γό­ρευ­ση απάν­θρω­πης µε­τα­χεί­ρι­σης) και απο­τρέ­πουν τις απέ­λα­σεις. Ακόµα και οι Ερ­γα­τι­κοί (Στά­ρµερ) υπο­χω­ρούν, ανα­κοι­νώ­νο­ντας νο­µο­θε­σία που θα επι­βάλ­λει την «κυ­βερ­νη­τι­κή ερµη­νεία» των άρ­θρων, µια σαφής επί­θε­ση στην ανε­ξαρ­τη­σία της Δι­καιο­σύ­νης.

Στην Ισπα­νία το εθνι­κι­στι­κό Vox, µε αστεί­ρευ­τη φα­ντα­σία στην ξε­νο­φο­βία, προ­τεί­νει ακόµη και την απέ­λα­ση νό­µι­µων µε­τα­να­στών ή Ισπα­νών πο­λι­τών που «δεν έχουν εν­σω­µα­τω­θεί στην κουλ­τού­ρα»! Η «απο­δο­χή της ισπα­νι­κής κουλ­τού­ρας» ως προ­ϋ­πό­θε­ση για την πα­ρα­µο­νή, είναι η από­λυ­τη φα­σι­στι­κή πρα­κτι­κή.

Η απά­ντη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς

Το αί­τη­µα για ανα­θε­ώ­ρη­ση των διε­θνών συ­µβά­σε­ων δεν είναι παρά προ­πα­γάν­δα του φόβου που απο­σκο­πεί στη χει­ρα­γώ­γη­ση του εκλο­γι­κού σώ­µα­τος και τη νο­µι­µο­ποί­η­ση ρα­τσι­στι­κών και τα­ξι­κών πο­λι­τι­κών. Όπως το­νί­ζουν οι ορ­γα­νώ­σεις για τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­µα­τα, «η δη­µο­κρα­τία δεν είναι η δι­κτα­το­ρία της πλειο­ψη­φί­ας».

Εµείς, ως αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά, στε­κό­µα­στε απέ­να­ντι σε αυτήν την ολί­σθη­ση. Απαι­τού­µε την πλήρη εφα­ρµο­γή της Σύ­µβα­σης της Γε­νεύ­ης και της αρχής της µη επα­να­προ­ώ­θη­σης χωρίς όρους και εξαι­ρέ­σεις.

Κα­ταγ­γέλ­λου­µε την από­πει­ρα της Δε­ξιάς και της Ακρο­δε­ξιάς να αντι­κα­τα­στή­σει το κρά­τος δι­καί­ου µε την κυ­βερ­νη­τι­κή αυ­θαι­ρε­σία.

Πα­λεύ­ου­µε για την κα­θο­λι­κό­τη­τα των δι­καιω­µά­των και την ισό­τη­τα όλων ενώ­πιον του νόµου, ανε­ξάρ­τη­τα από την κα­τα­γω­γή, το κα­θε­στώς ή την «εν­σω­µά­τω­ση».

Η Ευ­ρώ­πη δεν πρέ­πει να επι­στρέ­ψει στον φα­σι­σµό. Ο αγώ­νας για τα δι­καιώ­µα­τα των προ­σφύ­γων και των µε­τα­να­στών είναι αγώ­νας για τη δη­µο­κρα­τία και την αν­θρώ­πι­νη χει­ρα­φέ­τη­ση, είναι µία δύ­σκο­λη µάχη της πα­γκό­σµιας ερ­γα­τι­κής τάξης που πρέ­πει να κα­τα­λή­ξει νι­κη­φό­ρα.

Ο Νόµος Πλεύ­ρη & η ευ­ρω­παϊ­κή συ­νε­νο­χή
Η πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­σης του προ­σφυ­γι­κού ζη­τή­µα­τος, µε τη σκλη­ρή σφρα­γί­δα της κυ­βέρ­νη­σης και του Υπουρ­γού Με­τα­νά­στευ­σης, Θ. Πλεύ­ρη, δεν απο­τε­λεί απλώς µια «αλ­λα­γή πλεύ­σης», αλλά µια συ­στη­µα­τι­κή κλι­µά­κω­ση του τα­ξι­κού πο­λέ­µου που διε­ξά­γε­ται από το αστι­κό κρά­τος ενα­ντί­ον των φτω­χών και ξε­ρι­ζω­µέ­νων. Ο νέος νο­µο­θε­τι­κός σχε­δια­σµός εντάσ­σε­ται πλή­ρως στο δόγµα της «Ευ­ρώ­πης-Φρού­ριο», µε­τα­τρέ­πο­ντας την Ελ­λά­δα από «πύλη ει­σό­δου» σε «τεί­χος απο­τρο­πής» και απέ­λα­σης.

Οι κε­ντρι­κοί άξο­νες της νο­µο­θε­τι­κής πα­ρέ­µβα­σης απο­κα­λύ­πτουν τον βαθιά αντι­δρα­στι­κό και τι­µω­ρη­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής. Η πιο κυ­νι­κή και επι­κίν­δυ­νη αλ­λα­γή είναι η ποι­νι­κο­ποί­η­ση της πα­ρά­νο­µης πα­ρα­µο­νής. Όποιος πο­λί­της τρί­της χώρας, του οποί­ου η αί­τη­ση ασύ­λου έχει απορ­ρι­φθεί (συχνά µετά από επι­σπευ­σµέ­νες, ανε­παρ­κείς και άδι­κες δια­δι­κα­σί­ες) πα­ρα­µέ­νει στη χώρα, αντι­µε­τω­πί­ζει πλέον ποινή φυ­λά­κι­σης από 2 έως 5 έτη και πρό­στι­µο. Ου­σια­στι­κά, η φτώ­χεια και η ανα­γκα­στι­κή πα­ρα­µο­νή ποι­νι­κο­ποιού­νται, µε το κρά­τος να θέτει ένα δί­λη­µµα εκ­βια­σµού: «Φυ­λα­κή ή Επι­στρο­φή». Κα­ταρ­γεί­ται έτσι η οποια­δή­πο­τε έν­νοια κοι­νω­νι­κής νο­µι­µο­ποί­η­σης µέσω µα­κρο­χρό­νιας δια­µο­νής. Συ­γκε­κρι­µέ­να, κα­ταρ­γή­θη­κε η δυ­να­τό­τη­τα νο­µι­µο­ποί­η­σης µετά από µα­κρο­χρό­νια πα­ρά­νο­µη δια­µο­νή 7 ετών, µια ρύ­θµι­ση που, αν και ανε­παρ­κής, άφηνε ένα µικρό πε­ρι­θώ­ριο κοι­νω­νι­κής εν­σω­µά­τω­σης για τους ερ­γα­ζό­µε­νους που είχαν ρι­ζώ­σει στην Ελ­λά­δα. Η πο­λι­τι­κή αυτή συ­µπλη­ρώ­νε­ται µε την επέ­κτα­ση της διοι­κη­τι­κής κρά­τη­σης έως τους 24 µήνες, χωρίς ανα­σταλ­τι­κό απο­τέ­λε­σµα, και τον δρα­στι­κό πε­ριο­ρι­σµό των µε­τα­γε­νέ­στε­ρων αι­τή­σε­ων διε­θνούς προ­στα­σί­ας, µε στόχο την επι­τά­χυν­ση των απε­λά­σε­ων, αδια­φο­ρώ­ντας για τις στοι­χειώ­δεις δια­δι­κα­στι­κές εγ­γυ­ή­σεις. Τέλος, το κρά­τος κλι­µα­κώ­νει τον πό­λε­µο κατά των δοµών αλ­λη­λεγ­γύ­ης µε την ανα­κοί­νω­ση για «τέλος στις πα­ρο­χές και τα επι­δό­µα­τα» και τον αυ­στη­ρό έλεγ­χο των ΜΚΟ, κα­θι­στώ­ντας τη ζωή των προ­σφύ­γων αβί­ω­τη.

Η Ελ­λά­δα, µε τις νέες ρυ­θµί­σεις, γί­νε­ται ο πρω­το­πό­ρος της πιο σκλη­ρής, τι­µω­ρη­τι­κής µε­τα­να­στευ­τι­κής πο­λι­τι­κής στην Ευ­ρώ­πη, αλλά δεν είναι µόνη. Η «σκλη­ρή και δί­καιη» πο­λι­τι­κή που επι­κα­λεί­ται η κυ­βέρ­νη­ση, είναι στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα σκλη­ρή και άδικη και απο­τε­λεί πα­νευ­ρω­παϊ­κή µε­τα­στρο­φή. Η άρ­νη­ση συ­νερ­γα­σί­ας από άλλες χώρες της Ευ­ρώ­πης, η άρ­νη­ση συ­µµε­το­χής στον ου­σια­στι­κό επι­µε­ρι­σµό των βαρών και η de facto απο­δο­χή των πα­ρά­νο­µων επα­να­προ­ω­θή­σε­ων, απο­δει­κνύ­ουν ότι η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση έχει υιο­θε­τή­σει τη λο­γι­κή της αντί-µε­τα­να­στευ­τι­κής συ­ναί­νε­σης. Ακόµη και χώρες όπως η Γε­ρµα­νία, πιέ­ζουν σή­µε­ρα για την αύ­ξη­ση των επι­στρο­φών. Αυτή η στάση δεί­χνει ότι οι ευ­ρω­παϊ­κές ελίτ χρη­σι­µο­ποιούν το προ­σφυ­γι­κό ως εκλο­γι­κό και πο­λι­τι­κό ερ­γα­λείο για τη δεξιά στρο­φή, µε την Ελ­λά­δα να ανα­λα­µβά­νει τον ρόλο του «φρά­χτη» και του «εκ­κα­θα­ρι­στή» για λο­γα­ρια­σµό του ευ­ρω­παϊ­κού κε­φα­λαί­ου.

Ο αγώ­νας ενά­ντια στο Νόµο Πλεύ­ρη και την Ευ­ρώ­πη-Φρού­ριο είναι αγώ­νας ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα και τους ιµπε­ρια­λι­στι­κούς σχε­δια­σµούς, ένας αγώ­νας δι­καί­ου για τα δι­καιώ­µα­τα της πα­γκό­σµιας ερ­γα­τι­κής τάξης.

*Ψυ­χο­λό­γος

https://rproject.gr/article/i-eyropi-toy-fovoy-apo-ti-geneyi-ston-aytarhisuo-toy-kratoys-dikaioy