«Ο φόνος είναι μια λέξη με συγκινησιακό φορτίο. Από νομικής πλευράς, συνεπάγεται προμελέτη. Ο θάνατος πρέπει να κριθεί παράνομος. Θα μπορούσε να εισαχθεί αυτός ο όρος στις αποτυχίες αντιμετώπισης της πανδημίας;».
Διαβάζοντας προ ημερών το άρθρο του Καμράν Αμπάσι στη βρετανική επιστημονική επιθεώρηση BMJ, κουνούσα με ένα σφίξιμο στα χείλη το κεφάλι. Ο υπογράφων δεν είναι κανείς άσχετος ή τυχαίος. Είναι γιατρός, επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας και Δημόσιας Υγείας στο Αυτοκρατορικό Κολέγιο (Imperial College) του Λονδίνου και εκτελεστικός διευθυντής της BMJ: της εβδομαδιαίας έκδοσης του Βρετανικού Ιατρικού Συλλόγου (BMA), από τις παλαιότερες επιστημονικές επιθεωρήσεις στον κόσμο.
Μαργαρίτα Βεργολιά
«Δεν συνιστά προμελετημένη και ριψοκίνδυνη αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή», διερωτάται, «όταν πολιτικοί και ειδικοί δηλώνουν πρόθυμοι να επιτρέψουν δεκάδες χιλιάδες πρόωρους θανάτους, για χάρη της ανοσίας πληθυσμού ή με την ελπίδα αναβίωσης της οικονομίας; Εάν οι αποτυχίες πολιτικής οδηγούν σε επαναλαμβανόμενα και λανθασμένα λοκντάουν, ποιος είναι υπεύθυνος για τη συνεπαγόμενη υπέρβαση του αναμενόμενου αριθμού θανάτων από αιτίες που δεν σχετίζονται με τον κορονοϊό;».
«Είναι νόμιμο οι πολιτικοί να αγνοούν συνειδητά τις επιστημονικές γνωμοδοτήσεις, τη διεθνή και ιστορική εμπειρία και τις δικές τους, ανησυχητικές στατιστικές και μοντελοποιήσεις, επειδή η ανάληψη δράσης αντιβαίνει στην πολιτική στρατηγική τους; Είναι η αδράνεια, δράση;».
Την απάντηση τη δίνει μόνος του ο συντάκτης του άρθρου, δανειζόμενος έναν όρο που εισήγαγε πριν από ενάμιση αιώνα -για να περιγράψει μία διαφορετική τότε, αλλά κατά τι προσομοιάζουσα με τη σημερινή κατάσταση- ο Φρίντριχ Ενγκελς. «Το λιγότερο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο COVID-19 είναι “κοινωνικός φόνος”», γράφει ο Αμπάσι. «Οι πολιτικοί πρέπει να λογοδοτήσουν, με νομικά και εκλογικά μέσα, με οποιαδήποτε εθνικά και διεθνή συνταγματικά μέσα είναι αναγκαίο». Τροφή για σκέψη…
.efsyn.gr/s
