Με την απεργία πείνας του Κουφοντίνα αναζωπυρώθηκε, σε δραματικούς τόνους αυτή τη φορά, και η συζήτηση περί φόνου σκιάς. Κάποιοι κόπτονται να τον καταδείξουν ως κοινό ποινικό εγκληματία. Φοβούνται ότι η παραδοχή ιδεολογικών κινήτρων πίσω από τις ενέργειές του απομειώνει το ηθικό βάρος της καταδίκης του.
Ο Κουφοντίνας όμως δεν σκότωνε απλώς για να κλέψει τα σταυρουδάκια των θυμάτων του. Και όσοι το αρνούνται, του κάνουν χάρη. Γιατί είναι όντως πολιτικός εγκληματίας, κι αυτό δεν ελαφρύνει αλλά επιβαρύνει τη θέση του. Πράγμα που η άλλη πλευρά, με τις χρόνιες αγκυλώσεις της, εξακολουθεί να μην αντιλαμβάνεται. Αποκρούει ακόμα και την κοινόχρηστη διαπίστωση, ότι ο δρόμος για την κόλαση, είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.
Ηρακλής Λογοθέτης
Δεν βλέπει ότι η κοινωνική αντίσταση, απέναντι στην πλεονάζουσα αδικία και τον αβάσταχτο πόνο που μαστίζει την ανθρωπότητα, δεν υπηρετείται από την εξατομικευμένη και πάντα ατελέσφορη αντεκδίκηση, αλλά υπονομεύεται απ’ αυτήν. Φαντάζεται ότι η απόδοση πολιτικού κινήτρου στον εγκληματία εξευγενίζει τις πράξεις του. Και η πιο ευγενική ιδέα όμως, εξαγριωμένη από το αίμα, υποκύπτει στη μισαλλοδοξία. Οι φανατικοί, από τον Σαβοναρόλα ως τον Unabomber, επικαλούνται πάντα τις αγαθότερες των υποσχέσεων.
Φορούν λευκά γάντια για να κρύψουν μαύρα χέρια. Ο Μαρξ είχε δίκιο ισχυριζόμενος ότι η βία είναι η μαμή της ιστορίας, έλεγε σε παλαιότερη κουβέντα μας ο Τάκης Καραγεώργος. Και συμπλήρωσε με ειρωνικό μειδίαμα: μόνο που ασκεί τη μαιευτική πολύ άσχημα, γι αυτό βγάζει εκτρώματα. Επείγει λοιπόν ν’ αλλάξουμε μαμή. Μέχρι να βρούμε αβλαβέστερη αντικαταστάτρια, έκλεισε την ίδια κουβέντα ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, η αθωότητα, άοπλη θα συντρίβεται και ένοπλη θα αυτοαναιρείται.
