Το αντίκρισμα της, πόσο μάλλον η άνοδος στην Ακρόπολη είναι δέηση! Με αγωνία, λοιπόν, ρωτώ ειδικούς κάθε ιδιότητας: Είναι, μελλοντικά, αναστρέψιμη η τωρινή τσιμεντοποίηση της; Κι επειδή ως δέηση, αναπόφευκτα, αντανακλάται στις πνευματικές διαστάσεις που λαμβάνει η έκσταση από το μεγαλείο της απλότητας όταν η αναρρίχηση στον βράχο του ανθρώπινου μεγαλείου γίνεται πράξη, το ρωτώ με αγωνία!
Σπύρος Τσάμης
Φτάνει πια, αρκετά, με ή χωρίς πειστικά προσχήματα, βανδαλίσαμε, αλώσαμε τον τόπο μας! Οπως συμβαίνει και με το ανοσιούργημα που πλήττει τώρα τη μοναδικότητα του ιερού βράχου… Βιάζομαι να πω ως αποτέλεσμα επώδυνης προσωπικής εμπειρίας πως το κύριο επιχείρημα της τσιμεντένιας παρέμβασης, η προσβασιμότητα επισκεπτών με κινητικά προβλήματα, όπως έχω βιώσει, παντού μέχρι στιγμής, στις χώρες του εξωτερικού που έχω επισκεφθεί, συνάδει με προσεγμένη, αν όχι υψηλή, αισθητική των κατασκευών-προσαρμογών αυτόνομης πρόσβασης! Επειδή η αποστολή των ίδιων εφαρμογών έχει και ηθική διάσταση…
Στην περίπτωση της Ακρόπολης η εναρμονισμένη αισθητική, η αρμονική συνύπαρξη με τη λαμπρότητά της είναι επιταγή! Γιατί, λοιπόν, επιλέγεις το τσιμέντο, υλικό που έχει εκχυδαΐσει τον αστικό περίγυρο; Στοιχειώδης αίσθηση, ούτε καν σχετική γνώση, υπαγορεύει (για να μιλήσουμε και πρακτικά!) πως η τσιμεντόστρωση παράλληλα με την αφαίρεση πωρόλιθων στη βάση της δημιουργούν προβλήματα ευστάθειας των κατασκευών…
Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό… Ξέρεις πως κυρίως ο Μοροζίνι (1687) και τόσοι άλλοι τη λεηλάτησαν, μα θαρρείς πως στέκει ανεπηρέαστη, αίσθηση-απόδειξη του μεγαλείου της είναι αυτή! Θα παρέμβουν δυναμικά εμπνευσμένοι αρχιτέκτονες, βεβαίως αρχαιολόγοι και όχι μόνο; Εχετε επιχειρήματα να τους κολλήσετε στον τοίχο! Και όχι στους κίονες…
.efsyn.gr/
