Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να κάνω. Είχα και κάτι ενοχλήσεις -όχι πως χρειάζεται και πολύ για να ενοχληθώ. Πάντως, αποφάσισα να πάω. Ακόμη κι αν τους σιχαίνομαι περισσότερο κι απ’ τ’ άντερά μου! Ενεκα, όμως, που έρχεται κάποια στιγμή εκείνη η ρημαδοώρα και πέφτουμε στην ανάγκη τους, είπα να πάω. Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει και με καθυστέρηση δύο χρόνων, δε βαριέσαι. Οπότε πήγα. Πρώτα γυναικολόγο, μετά παθολόγο -μωρέ δεν κατάπινα καλύτερα ένα μαγκάλι κάρβουνα!
Νόρα Ράλλη
Το ‘χω πει και θα το λέω μέχρι να το κάνει το φεμινιστικό κίνημα παντιέρα (ακούει καμιά;): όποιος ανακάλυψε τις γυναικολογικές εξετάσεις, μισούσε τις γυναίκες. Απατημένος ήτανε; Μπακούρι ήτανε; Μάνα προτεστάντισσα, στην μεταπολεμική (του Α’ Παγκοσμίου) Γερμανία, καταπιεσμένη λεσβία είχε; Κάτι πάντως τον έκανε κι αποφάσισε πως: είσαι γυναίκα; Θα τιμωρηθείς! Και σαν κάνεις τις προληπτικές σου εξετάσεις, και καλά για το καλό σου (ωραία το πούλησε ο τύπος -γιατί άνδρας ήτανε, κόβω το κεφάλι μου), θα βασανιστείς! Ξέρεις τι είναι να βάζουν μέσα σου ένα παγωμένο σίδερο που ανοίγει τον κόλπο σαν καρπούζι; Και να σου λέει ο γιατρός: «Αν χαλαρώσετε, δεν θα πονάτε». Και να σκέφτεσαι: «Αν στο βάλω εγώ αυτό και σου πω πως άμα χαλαρώσεις, δεν θα πονάς, θα με πιστέψεις;». Στα καπάκια, μαστογραφία. Εχεις κάνει ποτέ; Εγώ βυζά δεν έχω και διαλύομαι στον πόνο -όσες έχουν, τι περνάνε οι δύσμοιρες; Δύο πλαστικά σου συμπιέζουν το στήθος, έως να πατικωθεί εντελώς. Και να έχεις και τον νοσοκόμο από πάνω: «Σας καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να το κάνουμε. Σε λίγο τελειώνει». Και συ να σκέφτεσαι πως κάθε άνδρας τα ίδια λέει: «Σε καταλαβαίνω, αλλά πρέπει να το κάνουμε. Σε λίγο τελειώνει»… Πού είναι τα κάρβουνα, τέλος πάντων;
Τελευταία, η παθολόγος. Μου λέει πως δεν έχω ακροαστικά, αλλά επειδή καπνίζω θα πάθω σίγουρα ΧΑΠ, θρόμβωση και κάτι ακόμα εξίσου ευχάριστο. «Εχω επιλογές, ωραία», της λέω. «Και καρκίνο, αλλά δεν είναι βέβαιο». «Γιατί μου το χαλάς; Καλά δεν τα πηγαίναμε;», ξαναλέω. Με κοιτάζει, κανένα χαμόγελο. «Πονάτε πουθενά;», ρωτάει. «Πάσχω από οξεία αριστεροπλευρίτιδα», απαντάω, ελπίζοντας να έχει διαβάσει το προηγούμενο χρονογράφημα (σ.σ. «Οξεία αριστεροπλευρίτιδα»). «Πονάτε αριστερά;», ξαναρωτάει κάπως με ενδιαφέρον. «Ναι, ειδικά από το 2019 και μετά. Αλλά δεν ανησυχώ, είναι κληρονομικό. Ο παππούς μου ήταν αντάρτης».
Ούτε μειδίαμα. Μωρέ τίποτα! Ούσα έτοιμη να της εξηγήσω, με κεραυνοβολεί με μία λέξη που μήτε είχα ξανακούσει στη ζωή μου: «Θα σας δω ξανά μετά τη…», πώς το είπε; Διανανακαινίσημο; Διαμηνύσιμο; Διακινήσιμο; «Τι είπατε;», ρωτάω. «Μετά τη Διακαινήσιμο, δεσποινίς μου. Θα έρθετε με τ’ αποτελέσματα». Πήρα το Ζουράρι και μου εξήγησε -εκεί έφτασα! Αφού πρώτα βέβαια έσκασε στα γέλια με την «αμορφωσιά» μου, τις ανακαινίσεις μου μέσα.
Εξαλλη, άρχισα να περπατάω από το Μέγαρο Μουσικής έως το Σύνταγμα, μπας και ξεχαστώ στο αστικό τοπίο. Δηλαδή στις κόρνες, τους οδηγούς που βλέπουν μόνο το κινητό τους και όχι τους πεζούς και τα λιγοστά δέντρα που πλέον έχουν καταντήσει μουσειακό έκθεμα. Με τα πολλά έφτασα πράγματι πολύ κοντά σε ένα τέτοιο έκθεμα και είπα να το επισκεφτώ: στην Εθνική Πινακοθήκη έχει αφιερωματική έκθεση στον Τέτση. Που (μωρέ καλά να τα πάθει ο συχωρεμένος) πλέον θα μείνει στην ιστορία ως «ο ζωγράφος της Αννας».
Και την είδα. Κορνιζαρισμένη, σαβανομένη («αυτό δεν είναι φόρεμα – σάβανο είναι», είπε η κυρία δίπλα μου), πλήρως αναγνωρίσιμη η άμισθη. Τρομακτικά πλήρως, όμως. Μόνο η Θάτσερ έλειπε από δίπλα και η Ιμέλντα Μάρκος (σύζυγος δικτάτορα στις Φιλιππίνες είναι δαύτη) παραδίπλα. Αλλά, βλέπεις, άμα είσαι υπό τη σκέπη της Αγίας Στέκας, αυτά γίνονται. Αμισθη άμισθη, αλλά και η φάτσα φόρα!
Το τι φόρα πήρα και για πότε έφτασα Σύνταγμα, ούτε και θυμάμαι. Ξέχασα και ανακαινήσιμους και μαστογραφίες και θρομβώσεις κι αποφάσισα να βγάλω βόλτα τα προπεθαμένα μου νιάτα ως πάσχουσα κόρη. Μεγαλοβδομαδιάτισα, βλέπεις, και του λόγου μου, τόσο, που τον ένιωσα τον εν Λόγω: απελθέτω απ’ εμού τον πίνακα τούτο. Και σβέλτα!
https://www.efsyn.gr/stiles/hronografima/469728_i-pashoysa-kori
Σχόλια (0)