Ήρθε πριν λίγες μέρες εδώ κι είπε πως θα ιδρύσει με τα αδέλφια του μια Ακαδημία μπάσκετ για τα παιδιά. Για τα παιδιά που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Για τα παιδιά. Κι είπε σε μια συνέντευξή του πως πριν έξι χρόνια φοβόταν από το σπίτι του να βγει.
Γιάννα Κουκά
Φοβόταν πως θα τον απελάσουν. Κι είπε πως μικρός δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν έχει χαρτιά -κοίτα αδελφέ μου, πόση μεγάλη σημασία έχουν τα χαρτιά για τους κυνηγημένους-, κι είπε δεν καταλάβαινε γιατί δεν είχε διαβατήριο
. Κι είπε κι άλλα. Είπε πως βίωσε ρατσισμό μα ένιωσε και βοήθεια κι αλληλεγγύη. Και δεν ξέρω εσύ πώς θα τον πεις. Αν σου αρέσει το Έλληνας ή το Νιγηριανός. Ίσως απλά τον πεις Greek freak. Εγώ πάλι, ανεξάρτητα από το ταλέντο που στάθηκε μπροστάρης του, θα τον πω στίχο. Στίχο της Γώγου. Για να βλέπουν οι κυνηγημένοι του κόσμου, τα προσφυγοπούλια και να μην απελπίζονται. Να ελπίζουν πως «Θα ‘ρθει καιρός που θ’ αλλάξουν τα πράματα. Να το θυμάσαι Μαρία.»
http://artinews.gr
